Czasy bezkrólewi stanowiły niezwykle ważny element ustrojowy w historii polityczno-społecznej Rzeczypospolitej, a dla szlachty i magnaterii były sygnałem do podjęcia działań, które w przyszłości mogły przyczynić się do osobistego awansu, rozwoju kariery urzędniczej i uzyskania nowych majątków ziemskich. Przez wielu traktowane były jako okresy niezwykle groźne ze względu na pozostawienie państwa bez króla, który stanowił istotną część systemu sądowniczo-administracyjnego i zapewniał jego równowagę. Szlachta przez dziesięciolecia wypracowywała jednak metody działań, których celem było usprawnienie funkcjonowania instytucji czasu bezkrólewia oraz zabezpieczenie państwa przed wrogami zewnętrznymi. Z interregnum łączył się oczywiście problem wyboru nowego władcy. Powodowało to intensyfikację aktywności politycznej szlachty, zwłaszcza magnatów, którzy w koronacji popieranego przez siebie kandydata upatrywali możliwości rozszerzenia swoich wpływów politycznych, zdobycia nowych urzędów i intratnych ekonomii.