Niepozorne, zwykłe "wierszyki" a zapierają dech i to mnie ścisłowcowi. Dziękuję LC za wyzwanie marzec 2024.

Niepozorne, zwykłe "wierszyki" a zapierają dech i to mnie ścisłowcowi. Dziękuję LC za wyzwanie marzec 2024.

Pani Szymborska jest absolutną mistrzynią poezji. Na jej wiersze natknęłam się początkowo w internecie i od razu skradła moje serce. Jest to drugi tomik który czytam po “Chwila”, i utwory tu zawarte zdecydowanie bardziej do mnie trafiły. Autorka potrafi w przyjemny a zarazem niezwykle piękny sposób poruszyć każdy temat, złapać za wrażliwą strunę w piersi czytelnika, a nawet wydusić łzę.
Polecam na początek podróży z poezją.

Pani Szymborska jest absolutną mistrzynią poezji. Na jej wiersze natknęłam się początkowo w internecie i od razu skradła moje serce. Jest to drugi tomik który czytam po “Chwila”, i utwory tu zawarte zdecydowanie bardziej do mnie trafiły. Autorka potrafi w przyjemny a zarazem niezwykle piękny sposób poruszyć każdy temat, złapać za wrażliwą strunę w piersi czytelnika, a nawet...

Wiersze o życiu czemu nie. Świetny pomysł, genialne wykonanie. Drobna rzecz a cieszy.

Wiersze o życiu czemu nie. Świetny pomysł, genialne wykonanie. Drobna rzecz a cieszy.

Kocham wiersze Wisławy Szymborskiej. Odnajduję w
nich siebie, przeglądam się w nich jak w lustrze. Bez
różnicy czy tekst dotyczy cebuli czy liczby Pi - autorka
tak potrafi pracować słowem, że ma się wrażenie, że
dotyka ten wiersz nie tylko tego tematu. Jeżeli się
wejdzie w jej słowa głębiej można dostać się do takiej
palety różnorakich emocji, o których można siebie
samego nie podejrzewać.
,,Życie na poczekaniu.
Przedstawienie bez próby.
Ciało bez przymiarki.
Głowa bez namysłu.
Nie znam roli, którą gram.
Wiem tylko, że jest moja, niewymienna.
O czym jest sztuka,
zgadywać muszę wprost na scenie"
(fragment wiersza Życie na poczekaniu)

Kocham wiersze Wisławy Szymborskiej. Odnajduję w
nich siebie, przeglądam się w nich jak w lustrze. Bez
różnicy czy tekst dotyczy cebuli czy liczby Pi - autorka
tak potrafi pracować słowem, że ma się wrażenie, że
dotyka ten wiersz nie tylko tego tematu. Jeżeli się
wejdzie w jej słowa głębiej można dostać się do takiej
palety różnorakich emocji, o których można siebie
samego...

Najlepsze, tak bardzo najlepsze! Najlepiej najlepsze.
Mistrzyni, bo teraz to już nie tylko chodzi o zabawę słowem, konwencją, algorytmem poezji dla Szymborskiej charakterystycznym, nie o tematykę, nie o te odczucia, ale o magię, jaką serwuje nam poetka. Bo kiedy sama myślę o śmierci owada, to owszem, bardzo mi smutno, ale kiedy czytam o tym u Szymborskiej, to już jest dramat, to jest wstyd dla całego gatunku ludzkiego, że nie dostrzega powagi tej sytuacji. W ogóle poetka jest doskonałą obserwatorką, ludzkie przywary opisała już na wszystkie możliwe sposoby, a i tak czytelnik czuje, że dowiaduje się o sobie czegoś nowego, z każdym wierszem. To takie poradniki dla czułych na słowo.
Czytając (za każdym razem) mam wrażenie, że Szymborska rozwija znane maksymy, np. że na wojnie giną liczby, a nie ludzie, zresztą tytuł całego tomiku doskonale oddaje jego ducha, poetka pogłębia wyświechtane frazy nadając im sens i realizm.
Wiersz o granicach między państwami jest doskonały, taki piękny, tak bardzo pokazujący ludzką niedoskonałość. Nie jest to poetyckie żądanie utopii, bo idąc tym tokiem rozumowania wszyscy głosowaliby na partię, która powie, że od dzisiaj koniec z podatkami; ale jest to zaproszenie do refleksji.

Cudo, poetyckie, literackie, życiowe cudo.

Najlepsze, tak bardzo najlepsze! Najlepiej najlepsze.
Mistrzyni, bo teraz to już nie tylko chodzi o zabawę słowem, konwencją, algorytmem poezji dla Szymborskiej charakterystycznym, nie o tematykę, nie o te odczucia, ale o magię, jaką serwuje nam poetka. Bo kiedy sama myślę o śmierci owada, to owszem, bardzo mi smutno, ale kiedy czytam o tym u Szymborskiej, to już jest...

dwa razy przysnęłam w trakcie czytania, ale nie mogę nie doceniać

dwa razy przysnęłam w trakcie czytania, ale nie mogę nie doceniać

W tak niewielkim tomiku poezji autorka poruszyła tak wiele różnych emocji. Fragment mojego ulubionego wiersza z tego tomiku pt. Życie na poczekaniu:

"Życie na poczekaniu.
Przedstawienie bez próby.
Ciało bez przymiarki.
Głowa bez namysłu.

Nie znam roli, którą gram.
Wiem tylko, że jest moja, niewymienna.

O czym jest ta sztuka,
zgadywać muszę wprost na scenie."

W tak niewielkim tomiku poezji autorka poruszyła tak wiele różnych emocji. Fragment mojego ulubionego wiersza z tego tomiku pt. Życie na poczekaniu:

"Życie na poczekaniu.
Przedstawienie bez próby.
Ciało bez przymiarki.
Głowa bez namysłu.

Nie znam roli, którą gram.
Wiem tylko, że jest moja, niewymienna.

O czym jest ta sztuka,
zgadywać muszę wprost na scenie."

Dla mnie klasyka.

Dla mnie klasyka.