Autobiografia Alice B. Toklas

Świetna

Świetna

Pokaż mimo to

Faktycznie jest to autobiografia samej autorki , napisana wyjątkowym stylem ,, (...) nazywa swoją metodę pisania przy pomocy nieustannych powtórzeń , metodą nalegania ".

Stein zyskała opinię najwybitniejszej emigrantki amerykańskiej w Paryżu i paryskiej legendy, częściej omawianej niż czytywanej - pisała na granicy zrozumiałości i miłośniczką interpunkcji nie była . Bardziej , niż snuciem wątków interesujowała się ukazywaniem wrażeń i stanów umysłu.,, Była to rzeczywiście musująca epoka " .

Delektując się humorem , swych podopiecznych - bywalców słynnego paryskiego salonu opisuje w sposób ironicznie pobłażliwy. Pewnego dnia , wraz z przyjaciółką Alicją odwiedzając Henri Matiss'a w pracowni na poddaszu , minęły na schodach jego sprzataczkę . Chichocząc uznały, że te bazgroły... ten cały ' fowizm' ona ukradkiem maluje...On tylko podpisuje ;)

Przez kilka lat , do wybuchu II wojny światowej , ironizowała szczególnie - podejmowała działania , aby Adolf Hitler otrzymał pokojową nagrodę Nobla .

,, ( ...) Stała się bożyszczem pięknoduchów " a paryska awangarda , korzystając z jej patronatu i opieki , była dla Niej literacko - filozoficzną inspiracją .

Przypuszczam, że Woody Allen też to czytał ...

Faktycznie jest to autobiografia samej autorki , napisana wyjątkowym stylem ,, (...) nazywa swoją metodę pisania przy pomocy nieustannych powtórzeń , metodą nalegania ".

Stein zyskała opinię najwybitniejszej emigrantki amerykańskiej w Paryżu i paryskiej legendy, częściej omawianej niż czytywanej - pisała na granicy zrozumiałości i miłośniczką interpunkcji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z jaką intencją sięga się po zbiór anegdot o malarzach, pisarzach i ludziach sztuki z początku XX w.? Po co to właściwie czytać? Zwłaszcza dzisiaj, gdy sztuka przygaszona została przez popkulturowe fajerwerki i rozrywkę produkowaną na skalę przemysłową.

Lekturze "Autobiografii Alicji B. Toklas" nie oddawałem się z pasją, połykając na raz całe rozdziały, raczej dawkowałem sobie tę pseudo-autobiografię w małych porcjach; po kilka plotek, kilka wieczorów w towarzystwie Picassa czy Matisse'a na rue de Fleurus, przymykając jednocześnie oko na co rusz wywoływane kwestie pisarskiej twórczości Gertrudy Stein, autorki książki. Pisarki, która uznała - wyjaśnijmy kwestię mylącego tytułu - że skoro przez długie lata wiodła swoje paryskie życie w towarzystwie tytułowej Alicji, to jej własne prywatne i literackie życie musi być ważną częścią biografii przyjaciółki. Faktycznie jednak mogłaby to być biografia Stein, tyle się wokół niej dzieje.

W tych czasach, o których autorka opowiada zwięźle, w gawędziarskim stylu ograniczając się tylko do rzeczy ciekawych, kuriozalnych lub zabawnych, artyści zrywali z tradycją i akademizmem, a wiec często także z godnymi zarobkami. Poszukiwali autentycznej twórczości, chcieli być prekursorami nawet za cenę porażki i biedy. Przemija impresjonizm, rodzi się fowizm i kubizm. Przez książkę przewija się cała plejada twórców, a właściwie - migają ich ledwo naszkicowane sylwetki i charaktery, bo ważniejsze od tego, kto gościł w salonie Stein, było czy gospodyni znalazła z nim, lub z nią, wspólny język i czy obie strony się polubiły.

Dlatego to może nie najlepszy przewodnik po tamtych czasach, ani tym bardziej po ówczesnej sztuce (nie znajdziecie tutaj dokładnych opisów obrazów i ich interpretacji), a raczej - przyznaję to z pewnym rozbawieniem - pokaz gawędziarskiej megalomani autorki. Z jednej strony szafuje nazwiskami twórców i mecenasów, co działa jak dobra przynęta, a z drugiej zaraz dodaje: "posłuchaj czytelniku, wtedy to Gertruda Stein (zawsze z imienia i nazwiska, zawsze w trzeciej osobie) wpadła na taki i taki pisarski pomysł, który potem został przez nią napisany i wydany, a mówiło się o nim tak i tak". Na ogół mówiło się źle.

Moją intencją, być może ufundowaną na nostalgii, było poznać życie tamtych ludzi, ludzi z czasów, gdy "każdy" mógł wyjechać do Paryża, by dać początek własnemu nurtowi w sztuce. Chociaż zabrakło mi wyczerpujących opisów życia paryskiej bohemy i dociekliwej refleksji na temat sztuki i twórczości, to jednak, oprócz wielu anegdot (które dobrze się czyta) i relacji z wydawniczych bojów autorki, Stein przedstawiła w książce pewne świadectwo tych ciekawych czasów. Do jej opowieści przenika atmosfera spotkań - istotna część życia twórców, wspólnego oglądania obrazów, ujawniają się w niej temperamenty artystów, których zresztą pisarka nie ustawia na piedestałach (a przynajmniej nie wyżej od siebie!), wreszcie pojawiają się kulisy wojny i ślady cywilizacyjnych przemian.

W książce Stein - co jest pewnie stwierdzeniem banalnym - zaklęte jest życie, jakie się już nigdy nie wydarzy. To nie naukowa rekonstrukcja, oparta na dokumentach i dziennikach (która może bardziej odpowiadałaby moim oczekiwaniom), to "relacja z pierwszej ręki". No dobrze, podparta plotką i sensacją, ale czy to nie życie najczystszej postaci? Teraz, mając w pamięci także ówczesne obrazy i prozę, potrafię sobie wyobrazić atmosferę Paryża na progu XX w.

https://agitacjakulturalna.blogspot.com/

Z jaką intencją sięga się po zbiór anegdot o malarzach, pisarzach i ludziach sztuki z początku XX w.? Po co to właściwie czytać? Zwłaszcza dzisiaj, gdy sztuka przygaszona została przez popkulturowe fajerwerki i rozrywkę produkowaną na skalę przemysłową.

Lekturze "Autobiografii Alicji B. Toklas" nie oddawałem się z pasją, połykając na raz całe rozdziały, raczej dawkowałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

pudelek sprzed stu lat

pudelek sprzed stu lat

Pokaż mimo to

Niesamowita książka, która wprowadza nas do artystycznego światka w Paryżu w okresie przed- i międzywojennym. Książka jak dla mnie kultowa.

Niesamowita książka, która wprowadza nas do artystycznego światka w Paryżu w okresie przed- i międzywojennym. Książka jak dla mnie kultowa.

Pokaż mimo to

Czytanie „Autobiografii…” było dla mnie odczuwaniem nieustannego dysonansu. Z jednej strony opowiadane historie, smaczki z życia paryskiej bohemy początków XX wieku zapalają iskrę zainteresowania i świadczą o tym, że obie panie prowadziły niezwykle ekscytujący tryb życia. Z drugiej – forma, w jakiej podano owe historie sprawia, że nieliczne były momenty, kiedy wciągnęłam się w fabułę.

Historia spisana przez Gertrudę Stein niepodobna jest do wszystkich (auto)biografii, które do tej pory dane mi było przeczytać. O latach jej dzieciństwa i młodości dowiadujemy się niewiele. Książka jest głównie zapisem lat spędzonych w Paryżu wspólnie z Alicją. Niewiele dowiadujemy się również o samej autorce, przynajmniej nie bezpośrednio. Poznajemy za to opis nieprzebranej rzeszy ludzi, z którymi miała styczność, stale bądź przelotnie. Poznajemy wydarzenia, które stały się jej udziałem i nie tylko. Obserwujemy początki kubizmu i początki zażyłych przyjaźni, z których co najmniej kilka zakończyło się wraz z wydaniem biografii. Zawiera bowiem wiele informacji (według niektórych nieprawdziwych) i opinii, które wywołały oburzenie samych zainteresowanych. Kto jednak liczy na pikantne szczegóły (właściwie jakiekolwiek szczegóły) z życia osobistego Gertrudy Stein, srogo się zawiedzie. Autorka trzyma się bowiem wyznawanej przez siebie filozofii emocjonalnego dystansu. Zatem wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi.

Osobiście nie poczułam sympatii do Gertrudy Stein, a tym bardziej do jej metody pisania. Jednak przy uważnej lekturze można wyłuskać ciekawe wątki stanowiące atut „Autobiografii…”. Stanowiąc kanon literatury współczesnej trochę nie na miejscu byłoby stawianie pytania, czy jest to książka godna polecenia. Jednak z pewnością nie jest to pozycja dla każdego, dlatego pozostawiam do rozważenia potencjalnemu czytelnikowi czy warto po nią sięgnąć.

Czytanie „Autobiografii…” było dla mnie odczuwaniem nieustannego dysonansu. Z jednej strony opowiadane historie, smaczki z życia paryskiej bohemy początków XX wieku zapalają iskrę zainteresowania i świadczą o tym, że obie panie prowadziły niezwykle ekscytujący tryb życia. Z drugiej – forma, w jakiej podano owe historie sprawia, że nieliczne były momenty, kiedy wciągnęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo nierówna. Połowę czyta się świetnie, potem zamienia się w trochę nużący katalog spotkań towarzyskich wśród elit kulturalnych.

Książka bardzo nierówna. Połowę czyta się świetnie, potem zamienia się w trochę nużący katalog spotkań towarzyskich wśród elit kulturalnych.

Pokaż mimo to

Przed wyjazdem do Paryża postanowiłem posmakować trochę tamtej atmosfery. Ale powinienem zaglądnąć przede wszystkim do przewodnika. Momentami interesująca książeczka np. wtedy gdy w ICH życiu
pojawia się Hemingway a poza tym...

Przed wyjazdem do Paryża postanowiłem posmakować trochę tamtej atmosfery. Ale powinienem zaglądnąć przede wszystkim do przewodnika. Momentami interesująca książeczka np. wtedy gdy w ICH życiu
pojawia się Hemingway a poza tym...

Pokaż mimo to

Polecam przed obejrzeniem "O północy w Paryżu". Książka naprawdę ciekawa.

Polecam przed obejrzeniem "O północy w Paryżu". Książka naprawdę ciekawa.

Pokaż mimo to

warta przeczytania, choćby dla poznania kobiety niezwykle pewnej własnej wartości.

warta przeczytania, choćby dla poznania kobiety niezwykle pewnej własnej wartości.

Pokaż mimo to