Dzieje się tutaj tak wiele że musiałam zwolnić w słuchaniu i zacząć od nowa bo w pewnym momencie się pogubiłam. Wystawa sklepowa, sklep z zabawkami - robotami czyli Sztucznymi Przyjaciółmi które czekają na swojego przyjaciela w realu. Dodam że roboty sterowane są Sztuczną Inteligencją a nasza bohaterka Klara SP ma nadzieję że wybierze ją dziecko które będzie jej towarzyszyć. Pewnego dnia Klarę jako SP wybiera chora Josie, teraz przenosimy się do domu nastoletniej dziewczynki. I tak android Klara opowiada jak można zmienić, korygować dzieci aby żyło im się lepiej i lepiej działał ten świat. I dodam że nie jest to książka naukowa i co napawa optymizmem że SI nie jest bezduszna tylko pomaga, uczy się nas i chce pomóc, nie posiąść i obezwładnić. Laura Breszka wspaniale czytając dodaje książce tajemniczości. Polecam audiobooka, polecam książkę, wybór zostawiam czytelnikom. Dzięki książce laureata Nagrody Nobla z roku 2017 Kazuo Ishiguro przeżyłam podróż w głąb ludzkiej duszy, w głąb ludzkiego ciała i to była wspaniała podróż. Polecam.
#WyzwanieLC2024

Dzieje się tutaj tak wiele że musiałam zwolnić w słuchaniu i zacząć od nowa bo w pewnym momencie się pogubiłam. Wystawa sklepowa, sklep z zabawkami - robotami czyli Sztucznymi Przyjaciółmi które czekają na swojego przyjaciela w realu. Dodam że roboty sterowane są Sztuczną Inteligencją a nasza bohaterka Klara SP ma nadzieję że wybierze ją dziecko które będzie jej...

Na książkę natrafiłam przypadkowo. Po przeczytaniu opisu, sądziłam, że to powieść o zagrożeniach ze strony AI, cyfryzacji itp. Okazało się, że historia kompletnie nie jest związana z tymi problemami.

Świat przedstawiony poznajemy oczami tytułowej Klary, Sztucznej Przyjaciółki, czyli androida stworzonego na potrzeby opieki nad dziećmi w różnym wieku. Jest specjalny sklep z SP, gdzie klienci mogą wybrać nowego towarzysza spośród różnych modeli. Do swojego życia, Klarę wybiera nastoletnia Josie. Dopiero, kiedy SP wprowadza się do swojego nowego domu, dowiadujemy się więcej o świecie, o życiu Josie i o jej chorobie. Choć o tym ostatnim zbyt mało jak na mój gust.

Poprzez Klarę autor skupia się przede wszystkim na obserwacji relacji międzyludzkich, niż na faktycznej fabule, która bardziej przypomina swoją złożonością opowiadanie. Co jest również ciekawe i nowe to „korygowanie” dzieci. W powieści dowiadujemy się, że w tym świecie normalne, a nawet pożądane jest korygowanie dzieci, czyli wprowadzanie genetycznych zmian, które mają na celu wydobycie pełnego potencjału umysłowego. Zdobycie wykształcenia jest o wiele prostsze dla takiej osoby, gdyż uniwersytety przyjmują głównie skorygowane dzieci. Problemem jest natomiast, że bardzo dużo dzieci nie przeżywa tej procedury. Więcej nie mogę zdradzić, gdyż najlepiej jest przeczytać powieść.

Według mnie, Ishiguro skłania nas do przemyśleń na temat dwóch rzeczy: czym jest dusza? Czy jest w ogóle coś takiego jak dusza, coś więcej w człowieku? Czy jesteśmy tylko zbiorem informacji i zachowań, których bez problemu może się nauczyć komputer i nas imitować bez problemu? Czy jest w nas jednak coś więcej?
A druga rzecz to trochę temat rodzicielstwa i „lepszej przyszłości”: co i ile jesteśmy w stanie poświęcić, dla lepszego życia naszych dzieci. Ile jest warta kariera, czy dostanie się na lepszy uniwersytet, ogólny prestiż?

Powieść nie odpowiada na te pytania. Raczej skłania do przemyśleń. Moim zdaniem największą bolączką tej powieści jest to, że jest zbyt krótka. Bardzo mało jest zarysowany świat. Dowiadujemy się o nim tylko i wyłącznie z dość enigmatycznych rozmów bohaterów. Mam wrażenie, że koniec książki został napisany na szybko, byleby jakoś to zamknąć. Choć może dlatego tak mi się wydaje, ponieważ zżyłam się z Klarą i niezbyt podobało mi się jak została potraktowana.

Mimo wszystko uważam, że warto się zapoznać z tą powieścią. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Ishiguro, więc nie wiem, czy jego inne powieści również takie są, ale ta zdecydowanie jest napisana stylem oszczędnym, prostym. Co wcale jej nie ujmuje, a nawet znalazło się miejsce na „plot twista”.

Na książkę natrafiłam przypadkowo. Po przeczytaniu opisu, sądziłam, że to powieść o zagrożeniach ze strony AI, cyfryzacji itp. Okazało się, że historia kompletnie nie jest związana z tymi problemami.

Świat przedstawiony poznajemy oczami tytułowej Klary, Sztucznej Przyjaciółki, czyli androida stworzonego na potrzeby opieki nad dziećmi w różnym wieku. Jest specjalny sklep z...

Zaczynałam tę książkę dwa razy bo jakoś przygnębiała mnie narracja ze sklepu - zabawek "czekających na swoje dzieci". Książka zostanie mi w pamięci na długo. Czy na pewno sztuczna inteligencja nie ma uczuć? Po tej książce ciężko w to uwierzyć.

Zaczynałam tę książkę dwa razy bo jakoś przygnębiała mnie narracja ze sklepu - zabawek "czekających na swoje dzieci". Książka zostanie mi w pamięci na długo. Czy na pewno sztuczna inteligencja nie ma uczuć? Po tej książce ciężko w to uwierzyć.

W książce poznajemy Klarę , która jest sztuczną przyjaciółką i mimo , że nie jest najnowsza posiada świetną pamięć , a przede wszystkim empatię. I Klara stoi na wystawie w pewnym sklepie i obserwuję przechodniów czekając na kogoś kto Ją zakupi i pewnego dnia trafia w ręce pewnej nastolatki(Josie) i zostaję zabrana do Jej domu , gdzie dziewczyna mieszka z mamą i Klara robi wszystko by Jej przyjaciółka była szczęśliwa. Powiem szczerze , że ciężko było mi ocenić tą książkę. Początek jest naprawdę świetny , ale gdy Klara trafia do domu Josie poziom trochę opada , a sama Josie zaczyna irytować. I mimo , że jest w pewnym sensie wyjaśnione czemu czasem się tak dziwnie i chamsko zachowuję to i tak bardzo współczułem Klarze , która nie rozumiała co zrobiła nie tak. A co do zakończenia to ciężko coś o nim powiedzieć. Na pewno , gdy czytałem ostatnie strony poczułem niepokój i przygnębienie i ogólnie mam wrażenie , że Klara mimo , że była maszyną była najbardziej ludzka ze wszystkich. I choć Ona sama była szczęśliwa na koniec historii Ja jakoś nie byłem

W książce poznajemy Klarę , która jest sztuczną przyjaciółką i mimo , że nie jest najnowsza posiada świetną pamięć , a przede wszystkim empatię. I Klara stoi na wystawie w pewnym sklepie i obserwuję przechodniów czekając na kogoś kto Ją zakupi i pewnego dnia trafia w ręce pewnej nastolatki(Josie) i zostaję zabrana do Jej domu , gdzie dziewczyna mieszka z mamą i Klara robi...

Zaciekawił mnie sam pomysł na książkę. Fani rozbudowanej, wartkiej fabuły i szczegółowo rozpracowanego świata mogą się jednak rozczarować. Akcja zmierza do przodu w powolnym tempie. Cały urok powieści zamyka się w nieświadomości czytelnika, co oznaczają niektóre zwroty (jak np. "skorygowanie") i dochodzeniu głównej bohaterki do tego, co się właściwie dzieje. Jest też wątek mistyczny, rozważania o ludzkiej naturze i o tym, w którą stronę może pójść rozwój technologii i czy my - jako ludzie - nie zapłacimy za niego zbyt wysokiej ceny.

Zaciekawił mnie sam pomysł na książkę. Fani rozbudowanej, wartkiej fabuły i szczegółowo rozpracowanego świata mogą się jednak rozczarować. Akcja zmierza do przodu w powolnym tempie. Cały urok powieści zamyka się w nieświadomości czytelnika, co oznaczają niektóre zwroty (jak np. "skorygowanie") i dochodzeniu głównej bohaterki do tego, co się właściwie dzieje. Jest też wątek...

Piękna opowieść, ciepła i bardzo pozytywna, choć chwilami niepokojąca. Pomimo wszystko urzekła mnie i z pewnością długo ze mną pozostanie.

Piękna opowieść, ciepła i bardzo pozytywna, choć chwilami niepokojąca. Pomimo wszystko urzekła mnie i z pewnością długo ze mną pozostanie.

Dobrze sie to czytalo. Ksiazka opisuje futurystyczny swiat, ktory wcale nie jest az tak odlegly od obecnego. Polecam

Dobrze sie to czytalo. Ksiazka opisuje futurystyczny swiat, ktory wcale nie jest az tak odlegly od obecnego. Polecam

Lubię Kazuo Ishiguro, bardzo podobała mi się sama koncepcja książki „Pogrzebany olbrzym”, była dla mnie czymś niezwykle kreatywny i wspominam ją niejednokrotnie. W „Klara i słońce” też miałem taki moment, tylko i aż raz.

Klara to zabawka ze sztuczną inteligencją, która ma pewnego rodzaju związek ze słońcem, można by powiedzieć, że ładuje ono ją witalnością. Poznajemy ją, kiedy jest jeszcze w sklepie, a potem zostaje towarzyszką jednej z dziewczynek. To w wielkim skrócie.

Nie mogę Wam kurczę powiedzieć wiele więcej, nie zdradzając szczegółów. Największą wartością tej książki jest właśnie poznawanie świata oczami Klary. Widzimy to co ona, ale czujemy, że nie dostrzega wszystkiego, gdzieś jest jakaś tajemnica, jakieś niedopowiedzenie, frajdą jest, kiedy w głowie jako czytelnicy doszukujemy się i próbujemy odkryć świat w sposób bardziej niż sama Klara. Dowiadujemy się też, dlaczego ona sama jest w tej rodzinie, to jest właśnie ten moment, o którym wspominałem na początku.

To powieść o człowieczeństwie, co nim tak naprawdę jest. Nie dostajemy wszystkiego na tacy, trzeba trochę pomyśleć i to jest super. Styl Ishiguro jest bardzo przystępny dla czytelnika, a jednocześnie jest czymś więcej. Tak też jest „Klara i słońce”. Choć nie zachwyciła mnie, jest trochę wtórna, to dobra pozycja, po którą polecam Wam sięgnąć.

Instagram: Mateusz o książkach

.

Lubię Kazuo Ishiguro, bardzo podobała mi się sama koncepcja książki „Pogrzebany olbrzym”, była dla mnie czymś niezwykle kreatywny i wspominam ją niejednokrotnie. W „Klara i słońce” też miałem taki moment, tylko i aż raz.

Klara to zabawka ze sztuczną inteligencją, która ma pewnego rodzaju związek ze słońcem, można by powiedzieć, że ładuje ono ją witalnością. Poznajemy ją,...

Szczerze powiedziawszy dawno nie spotkałem się z książką, o którą gdyby ktoś mnie zapytał nie do końca wiedziałbym co mogę o niej powiedzieć. Nie wiedziałbym czy naprawdę uznać ją za dobrą czy też złą. Po dłuższym namyśle bliżej jest mi chyba do tej pierwszej opcji, chociaż też nie jest ona najlepszym określeniem tego co kryje się pod tytułem "Klara i Słońce". Dodam, że to moje pierwsze spotkanie z Ishiguro, więc mogłem się zupełnie nie połapać w stylistyce pisarza, która jednak sprawia, że książkę bardzo przyjemnie i szybko się czyta. Niekiedy z tekstu wręcz biła atmosfera pewnego rodzaju alienacji, wyobcowania głównej postaci w środowisku,, która powodowała dość paradoksalny odbiór książki. Odczucie, że główna postać nie odnajduje się w sytuacjach, jakie ją spotykają, przeplatają się z wrażeniem, że jednak potrafi się ona w nich odnaleźć. Poczucie, że czasami czuje się, jakby czytało się o niczym jednak sprawia, że człowiek dalej czyta tą książkę w poszukiwaniu jej głębi.

Szczerze powiedziawszy dawno nie spotkałem się z książką, o którą gdyby ktoś mnie zapytał nie do końca wiedziałbym co mogę o niej powiedzieć. Nie wiedziałbym czy naprawdę uznać ją za dobrą czy też złą. Po dłuższym namyśle bliżej jest mi chyba do tej pierwszej opcji, chociaż też nie jest ona najlepszym określeniem tego co kryje się pod tytułem "Klara i Słońce". Dodam,...

Porządnie napisana. Lekka i swobodna. Daje nadzieję, mimo przykrego zakończenia. Interpretacyjnie mocno posthumanistyczna i pozytywnie nastawiona co do przyszłości ludzkiego gatunku, ale nie co do jego afirmacji i zrozumienia swoich związków z naturą.

Fabuła płaska, mocno linearna i bez budowania napięcia. Postacie nastoletnie jak z Tajemniczego ogrodu.

Porządnie napisana. Lekka i swobodna. Daje nadzieję, mimo przykrego zakończenia. Interpretacyjnie mocno posthumanistyczna i pozytywnie nastawiona co do przyszłości ludzkiego gatunku, ale nie co do jego afirmacji i zrozumienia swoich związków z naturą.

Fabuła płaska, mocno linearna i bez budowania napięcia. Postacie nastoletnie jak z Tajemniczego ogrodu.