Tom z pewnością lepszy od debiutu, chociażby wiersz "Czarna plama" pokazuje, że poetka dojrzała, chociaż, żeby nie było tak kolorowo, cały mrok wiersza zaraz mi zepsuła wiankiem, no ale spodziewałam się tego - mamy czarną plamę na czole, związaną z młodością, mówi o hańbie, o tym, że te wspomnienia będą z nią aż do śmierci, a tu nie, cyk, wianek zakłada na głowę, już wiatr romantyczny wieje, jakaś rosa i wiersz popsuty. Uważam, że Iłłakowiczówna jest tutaj klasę lepsza niż w "Ikarowych lotach", ale tematyka wciąż zbyt romansowa i romantyczna jak dla mnie. Mimo wszystko to co robi robi lepiej - nie mam ochoty wyskoczyć przez literackie okno przytłoczona atmosferą. Przeszkadza mi to, że wszystko się u poetki skupia na miłości, tak jakby nie miała żadnych innych przeżyć wewnętrznych, jakby nic innego się nie liczyło i nie było życia poza nią. Żeby nie było - miłość jest super, ale bez otoczki innych wspaniałych rzecz robi się mdła, jak mango. (Podałam ten przykład tylko dlatego, że wiele osób twierdzi, że mango jest pyszne, ale jedzenie go solo jest w ogóle niefajne - nie należę do tych osób, zjadam mango solo i mi smakuje). Duchowość autorki miesza się tutaj z pożądaniem i znowu nam wychodzi "akt miłosny" (już samo to określenie jest dla mnie paskudne) jako coś uświęconego, co wywołuje we mnie jedynie uśmieszek politowania. If you know what I mean. W ogóle ze dwa razy porównuje kochanka do kata, tak jakby on ją zmuszał do czegoś, nie dosłownie on, ale to pożądanie, z którym ona sobie nie umie poradzić.
Jest przyroda, jest wiejsko, nie lubię.

Zastanawiam się, czy można użyć w recenzji hasła "cnotka niewydymka" w kontekście znanej poetki? Chyba jednak nie.

Pół-plus za "Jak sobie niektóra biedota wyobraża niebo", przyjemny wiersz tak gdzieś do połowy, bo potem się już zrobił obrazek jak z katechizmu, na który to mam alergię.

Tom z pewnością lepszy od debiutu, chociażby wiersz "Czarna plama" pokazuje, że poetka dojrzała, chociaż, żeby nie było tak kolorowo, cały mrok wiersza zaraz mi zepsuła wiankiem, no ale spodziewałam się tego - mamy czarną plamę na czole, związaną z młodością, mówi o hańbie, o tym, że te wspomnienia będą z nią aż do śmierci, a tu nie, cyk, wianek zakłada na głowę, już wiatr...