Siłą tych opowiadań są przede wszystkim zaskoczenie, dystans odautorski, szczerość oraz świetna (zróżnicowana) narracja. Pisarka buduje bowiem miniopowieści bazując na wydarzeniach prawdziwych, a przynajmniej prawdopodobnych. My wierzymy w te historie, przecież znamy kilka podobnych. Wiktorowska-Chmielewska wyposażyła swojego narratora we wszechwiedzę, ale poskąpiła mu zdolności współodczuwania – pewnie dlatego jeszcze mocniej losy postaci trafiają w nasze serca. To teksty wyzwalające przeróżne emocje, od nadziei, przez radość z drobnych sukcesów, po niesmak, złość czy współczucie. Chciałoby się większość z pojawiających się na kartach „Dzielnicy…” osób po prostu przytulić, zapewnić, że jeszcze będzie dobrze, prosić, by się nie poddawali. Tak mocne zaangażowanie odbiorcy w lekturę świadczy o naprawdę wyjątkowym kunszcie pisarskim autorki. Gratuluję i dziękuję za tę literacką lekcję empatii i pokory.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2020/12/dzielnica-bez-cudow-agnieszka.html

Siłą tych opowiadań są przede wszystkim zaskoczenie, dystans odautorski, szczerość oraz świetna (zróżnicowana) narracja. Pisarka buduje bowiem miniopowieści bazując na wydarzeniach prawdziwych, a przynajmniej prawdopodobnych. My wierzymy w te historie, przecież znamy kilka podobnych. Wiktorowska-Chmielewska wyposażyła swojego narratora we wszechwiedzę, ale poskąpiła mu...

Szare podwórko w cieniu tęczy...

Szare podwórko w cieniu tęczy...