„Bunt” to ostatnia powieść Władysława Stanisława Reymonta (1867-1925),polskiego pisarza, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

Po II wojnie światowej powieść ta znalazła się na indeksie książek zakazanych. „Bunt” o ponad dwadzieścia lat wyprzedził wydanie „Folwarku zwierzęcego” Georga Orwella i być może gdyby nie ów zakaz, to on stałby się światowym bestsellerem dla tego gatunku literackiego.

Autor, wkrótce po zwycięstwie Polaków w Bitwie Warszawskiej, broniących swej tylko co odzyskanej Ojczyzny przed bolszewicką nawałą, postanowił napisać powieść w formie alegorycznej baśni, opowiadającej o buncie zwierząt przeciwko człowiekowi.

Powieść ta jest jego osobistą refleksją na rewolucję rosyjską a równocześnie krytyką jej ideologii. Chociaż autor z niesmakiem odnosił się do dzikiego kapitalizmu, czemu dał wyraz w Ziemi Obiecanej, to skutki popadnięcia w drugą skrajność go przeraziły. Na ziemi każda utopia pozostaje tylko utopią i wszelkie próby narzucenia jej, zwłaszcza poprzez rewolucję, mimo początkowo najlepszych intencji, zawsze kończą się tym samym - śmiercią setek, tysięcy a nawet milionów niewinnych w przeważającej większości ofiar. Oczywiście rewolucja pożera też swoje dzieci.

W 1922 r. powieść była publikowana na łamach Tygodnika Ilustrowanego, natomiast wydana w postaci książki w 1924 r.