Podwójna powieść o tym, jak życie zmienia charakter człowieka. Bardzo trudna., ale warta przeczytania. Moim zdaniem, jedna z najlepszych JMC. Polecam też ze względu na piękny język, jakim jest napisana.

Podwójna powieść o tym, jak życie zmienia charakter człowieka. Bardzo trudna., ale warta przeczytania. Moim zdaniem, jedna z najlepszych JMC. Polecam też ze względu na piękny język, jakim jest napisana.

Pierwsze moje bezpośrednie spotkanie z Coetzeem. Trudno mi na razie uchwycić istotę jego pisarstwa, mogę jednak powiedzieć, że dwa opowiadania, które składają się na "Dusklands" tworzą gęsty, sugestywny klimat. Mają w sobie mroczny urok zaglądania za kotarę ludzkiego umysłu, gdzie kryje się ciemna strona człowieczeństwa. To, że w obu historiach ludzie o tym samym nazwisku co autor (przodkowie i prawdopodobnie jacyś duchowi powinowaci) odgrywają kluczowe role, dodaje całości wrażenia obcowania z wyznaniem lub rozliczeniem.

Pierwsze moje bezpośrednie spotkanie z Coetzeem. Trudno mi na razie uchwycić istotę jego pisarstwa, mogę jednak powiedzieć, że dwa opowiadania, które składają się na "Dusklands" tworzą gęsty, sugestywny klimat. Mają w sobie mroczny urok zaglądania za kotarę ludzkiego umysłu, gdzie kryje się ciemna strona człowieczeństwa. To, że w obu historiach ludzie o tym samym nazwisku...

Nie jest ta książka łatwa w odbiorze i nie porusza łatwych tematów. Czyta się dobrze, bardziej podobała mi się pierwsza część.

Nie jest ta książka łatwa w odbiorze i nie porusza łatwych tematów. Czyta się dobrze, bardziej podobała mi się pierwsza część.

Smutna, gorzka, ciemna - nie dlatego, że dzieje się w ciemnym kraju, a z tego względu, że to ludzka dusza staje się takim krajem, mrocznym, pozbawionym słońca, jałowym i nieprzyjaznym, zdradliwym.
Najbardziej żal mi zwierząt - i już sama nie wiem, czy mam tu na myśli rzeczywiście zwierzęta, czy już ludzi.

Smutna, gorzka, ciemna - nie dlatego, że dzieje się w ciemnym kraju, a z tego względu, że to ludzka dusza staje się takim krajem, mrocznym, pozbawionym słońca, jałowym i nieprzyjaznym, zdradliwym.
Najbardziej żal mi zwierząt - i już sama nie wiem, czy mam tu na myśli rzeczywiście zwierzęta, czy już ludzi.

Debiut Coetzee'ego. Część pierwsza - o naukowcu, któremu szkodzi praca nad raportem o wojnie w Wietnamie - interesująco pokazuje pogrążanie się w szaleństwie. W pierwszej chwili brałem jego wynurzenia (narracja jest pierwszoosobowa) na poważnie, potem budzą one pewne wątpliwości, a raport uświadamia, co się dzieje. Założenia dobre, treść nieco nużąca.

Część druga - o (fikcyjnym) odkrywcy rzeki Oranje i eksploratorze interioru afrykańskiego - zdaje się ciekawsza. Obok opisu podróży jest też dobrze zarysowana warstwa społeczna.

Wątki wbrew pozorom łączą się, bo jest to rzecz o bezpośrednich i pośrednich skutkach kolonializmu (Afryka Południowa, ale i Wietnam). Są dwa tytułowe ciemne kraje (co widać w oryginale - "Dusklands"; szkoda, ze tłumacz tego nie oddał w polskim tytule) i trudno jednoznacznie stwierdzić, czy chodzi o konkretne terytoria, czy o to co się dzieje w bohaterach.

Debiut Coetzee'ego. Część pierwsza - o naukowcu, któremu szkodzi praca nad raportem o wojnie w Wietnamie - interesująco pokazuje pogrążanie się w szaleństwie. W pierwszej chwili brałem jego wynurzenia (narracja jest pierwszoosobowa) na poważnie, potem budzą one pewne wątpliwości, a raport uświadamia, co się dzieje. Założenia dobre, treść nieco nużąca.

Część druga - o...

wprawki wielkiego pisarza in statu nascendi. widać styl, brakuje jeszcze uderzenia

wprawki wielkiego pisarza in statu nascendi. widać styl, brakuje jeszcze uderzenia

Gdyby postawić tezę, że ludzie biali nie są zbyt dobrymi eksporterami cnót na nowo odkrywanych lądach, to pewnie znajdzie się wiele przykładów na jej poparcie. Europejczycy od wieków próbowali narzucić innym narodom swoje zasady i wartości, jednocześnie bezlitośnie eksploatowali wszystko co odkryli. Według słów J.M. Coetzee, historia to parcie człowieka w przyszłość i jak widać niekoniecznie ta przyszłość musi być szczęśliwa. Kiedy rabunkowa eksploatacja sięgała zenitu, czasami pierwotni mieszkańcy potrafili stawić opór.

"Ciemny kraj" składa się z dwóch części. W pierwszej autor opisuje los rządowego analityka, który zajmuje się raportami na temat wojny w Wietnamie. Nieszczęsny człowiek wariuje od okropności o których musi pisać, sam pada ofiarą swoich spostrzeżeń co się źle kończy dla jego rodziny. Druga część jest zdecydowanie dłuższa. Noblista poświęca ją wyprawie podróżniczej burskiego kolonizatora w głąb afrykańskiego lądu. To właśnie ta wyprawa skłania do refleksji nad opanowywaniem kolejnych terenów przez białych.

Ciemnym krajem można nazwać interior czarnego kontynentu. Tu według osadników rodzi się zło. Ale z drugiej strony to przecież nie czarni mieszkańcy byli najeźdźcami. To nie oni rozszerzali zasięg pól uprawnych, wydobywali ponad miarę surowce naturalne i mordowali słonie w poszukiwaniu drogocennej kości słoniowej. Biali prowadzili nieuczciwe interesy, uzależniając od siebie miejscową ludność. W pewnym momencie, ciemny kolor skóry jest utożsamiany z ciemnymi myślami. W głowach czarnoskórych rodzą się demony, które zagrażają Europejczykom. Takie urojenia przetaczają się przez sny, złożonego chorobą podróżnika eksplorującego Afrykę. Przygody z Hotentotami i Buszmenami są wyśmienitą próbą analizy osobowości białego człowieka, który ma zbyt duże wyobrażenie o własnej kulturze. Identyczny raport, jak ten o wojnie w Wietnamie, można złożyć o podbojach w koloniach, tak samo tragiczne wydarzenia tylko w nieco innym kontekście. Jednak często zbrodniarz nie czuje własnej zbrodni a jego barbarzyństwo jest oznaką nieposzanowania wartości ludzkiego życia. Tak więc, tak samo i teraz współcześni konkwistadorzy myślą, że rzucają cień sprawiedliwości, uzurpując sobie prawo do rządów nad mniej rozwiniętymi cywilizacjami. Być może czas zacząć myśleć nad zmianą strategii, która tylko niszczy otaczający nas świat. Okładka "Ciemnego kraju" żarzy się czerwienią palącego się stepu z którego uciekają zwierzęta. Pamiętajmy o tym, żeby poprzez naszą politykę względem pozostających na wymarciu nacji cała ziemia nie stanęła w ogniu.

Gdyby postawić tezę, że ludzie biali nie są zbyt dobrymi eksporterami cnót na nowo odkrywanych lądach, to pewnie znajdzie się wiele przykładów na jej poparcie. Europejczycy od wieków próbowali narzucić innym narodom swoje zasady i wartości, jednocześnie bezlitośnie eksploatowali wszystko co odkryli. Według słów J.M. Coetzee, historia to parcie człowieka w przyszłość i jak...

„Ciemny kraj” opowiada historię ludzi, którzy zatracają swoje człowieczeństwo. Poprzez pisanie raportu na temat wojny w Wietnamie Eugene Dawn traci poczucie rzeczywistości. Bezwzględność wojny oddziałuje na jego psychikę, co prowadzi do tragedii. Farmer Coetzee wyrusza wraz ze swoimi niewolnikami na polowanie słoni. Doświadczając kradzieży i upokorzenia ze strony wioski Hotentotów sam ucieka się do przemocy. Człowiek ukazuję się nam jako surowy, bestialski, dziki. Obraz ludzi i kraju przedstawiony jest w sposób brutalny i nieludzki.

„Ciemny kraj” opowiada historię ludzi, którzy zatracają swoje człowieczeństwo. Poprzez pisanie raportu na temat wojny w Wietnamie Eugene Dawn traci poczucie rzeczywistości. Bezwzględność wojny oddziałuje na jego psychikę, co prowadzi do tragedii. Farmer Coetzee wyrusza wraz ze swoimi niewolnikami na polowanie słoni. Doświadczając kradzieży i upokorzenia ze strony wioski...

I znów rzuciłam Coetzeego w kąt. Nie umiem znaleźć wyjaśnienia innego niż znudzenie przynudzaniem.

I znów rzuciłam Coetzeego w kąt. Nie umiem znaleźć wyjaśnienia innego niż znudzenie przynudzaniem.

Ciężka, bardzo ciężka.

Ciężka, bardzo ciężka.