Upiorne święta

Ciekawy zbiór opowiadań.

Ciekawy zbiór opowiadań.

Pokaż mimo to

„Upiorne święta” to antologia gromadząca zbiór opowiadań grozy. W formacie, gdzie autor ma zaledwie kilkanaście stron na zawarcie całej fabuły niezwykle trudno jest stworzyć historię, która ma ręce i nogi. Idąc tym tokiem myślenia, muszę przyznać, że większość opowieści tutaj zawartych jest kalekich. Niektórym brakuje kilku elementów, a jeszcze inne mogłyby się w ogóle nie pojawić i to bez jakiejkolwiek straty dla czytelnika.

Skonstruowanie solidnej fabuły wymaga więcej niż zaledwie 30 stron. Nie można wymagać, by na tak skromnej liczbie kartek, autor mógł rozwinąć skrzydła i w pełni usatysfakcjonować czytelnika. Twórców czekało trudne zadanie i niestety, ale żaden z nich nie podołał mu w 100%. Pojawiły się jednak historie, które wyróżniały się na tle pozostałych, choć wciąż nie były pozbawione wad. Były jedynie najlepszymi z najgorszych.

Opowiadaniem, które najbardziej wpisało się w konwencję książki i faktycznie wywołało skąpy niepokój to „Czerwony rzeźnik z Wrocławia” od Grahama Mastertona. Podczas lektury można było odczuć, że ta historia ma potencjał (chyba największy ze wszystkich tutaj zgromadzonych), ale pośpiech bezustannie dawał o sobie znać, a od tak poczytnego autora horrorów oczekiwałam zdecydowanie więcej.

Bardzo ciekawym i wyróżniającym się opowiadaniem był także „Rezerwat” Marka Zychli. Czyta się je jak zwykły obyczaj, ale do czasu. Jest to jedyna historia, której fabuła mogłaby stanowić podwaliny pod osobną książkę z postapokaliptycznym motywem.

„87 centrymentów” od Artura Urbanowicza była jedną z lepszych owianych grozą opowiastek. Całość układała się w logiczną całość, która przy finale została zburzona nadnaturalnymi elementami.

Opowiadaniem, które również odznaczało się na tle innych było te spod pióra Jakuba Bielawskiego. Specyficzny styl, jakim autor się posługuje wywołał u mnie zmieszanie i wątpliwości, nie przywykłam do tego rodzaju narracji, a jednocześnie było to miłą odmianą spośród wszystkich opowiadań zamieszczonych w książce.

„Upiorne święta” to owszem, upiorna książka, ale nie w pożądanym tego słowa znaczeniu. Miał to być zbiór upiornych opowiadań, a w efekcie końcowym były co najwyżej upiornie złe. Miałkie, niedopracowane historie, wśród których dominuje bylejakość, prowizoryczność i brak pomysłu na fabułę. Udało mi się przez nią przebrnąć, ale jak do tego doszło – nie wiem. Była to ciężka walka, w której większość historii wywoływała nie strach, a niedowierzanie w to, co właściwie pochłania się wzrokiem.

„Upiorne święta” to antologia gromadząca zbiór opowiadań grozy. W formacie, gdzie autor ma zaledwie kilkanaście stron na zawarcie całej fabuły niezwykle trudno jest stworzyć historię, która ma ręce i nogi. Idąc tym tokiem myślenia, muszę przyznać, że większość opowieści tutaj zawartych jest kalekich. Niektórym brakuje kilku elementów, a jeszcze inne mogłyby się w ogóle nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

wiele z tych opowiadań to nie jest horror, ale też nie jest złą książką, po przeczytaniu niektórych opowiadań myślałem że to niezłe materiały na całą książkę, ale to nie było to na co liczyłem

wiele z tych opowiadań to nie jest horror, ale też nie jest złą książką, po przeczytaniu niektórych opowiadań myślałem że to niezłe materiały na całą książkę, ale to nie było to na co liczyłem

Pokaż mimo to

Jak to w antologiach bywa - jedne opowiadania są ciekawsze, drugie mniej. Ale plus jest ich taki, że są krótkie, więc w przypadku mniej ciekawszego opowiadania nie odczuwamy znudzenia przez całą książkę a zaledwie przez kilka stron. Ogólne wrażenie - jest ok.

Jak to w antologiach bywa - jedne opowiadania są ciekawsze, drugie mniej. Ale plus jest ich taki, że są krótkie, więc w przypadku mniej ciekawszego opowiadania nie odczuwamy znudzenia przez całą książkę a zaledwie przez kilka stron. Ogólne wrażenie - jest ok.

Pokaż mimo to

Każde z opowiadań należałoby ocenić oddzielnie i poziom jest bardzo zróżnicowany. Każdy utwór to trochę inny gatunek - jest fantastyka, horror, sensacja. Niesamowity Graham Masterton, bardzo dobre opowiadanie Artura Urbanowicz, chociaż w tym wypadku Wigilia jako czas akcji mocno naciągana, Sylwester byłby dużo lepszy, no i zauważyłam pewne nieścisłości w końcówce, ale i tak całkiem miło się czytało ten utwór. Najsłabszy moim zdaniem "Kontrakt" Adama Przechrzta. Nie dość, że nie ma w nim żadnych elementów świątecznych, to sprawia wrażenie niedopracowanego szkicu do opowiadania. Taka sztuka dla sztuki na ilość stron. Ogólnie ten zbiór świątecznych opowiadań jest na pewno lepszy od innych, które czytałam o tej tematyce.

Każde z opowiadań należałoby ocenić oddzielnie i poziom jest bardzo zróżnicowany. Każdy utwór to trochę inny gatunek - jest fantastyka, horror, sensacja. Niesamowity Graham Masterton, bardzo dobre opowiadanie Artura Urbanowicz, chociaż w tym wypadku Wigilia jako czas akcji mocno naciągana, Sylwester byłby dużo lepszy, no i zauważyłam pewne nieścisłości w końcówce, ale i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Groch z kapustą”
Do stworzenia świątecznej antologii strachu Wydawnictwo Akurat zaprosiło głównie polskich pisarzy. Wśród twórców opowiadań znajduje się tylko jedna autorka i tylko jeden zagraniczny pisarz, ale za to nie byle jaki. Już samo nazwisko Grahama Mastertona wystarczyło, by skutecznie przekonać mnie, że Upiorne święta to lektura warta uwagi. Na kartach książki znajdziemy istny „groch z kapustą”. Czytelnicy, którzy sięgną po zbiór opowiadań, trafią na miszmasz gatunkowy, który jednak splata się w spójną i momentami bardzo mroczną całość.

Uwaga na Mikołaja!
Upiorne święta otwiera Opowieść wigilijna Tomasza Hildebrandta. Autor zabiera nas do świata horroru, w którym panuje psychodeliczny, mroczny klimat. Nie wchodząc w szczegóły historii, zdradzę tylko, że podczas lektury będziemy świadkami pościgu, w czasie którego poczucie zagrożenia wręcz wylewa się z książki. Czy instynkt przetrwania wystarczy, by ofiara umknęła swojemu świątecznemu oprawcy? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Horror horrorem poganiany
W książce Upiorne święta znajdziemy wiele historii, które zaklasyfikowałabym pod względem gatunkowym jako horror. Jedną z nich jest intrygująca opowieść Już nie jesteś smutkiem, autorstwa Jakuba Ćwieka, która zaskoczyła mnie dość kuriozalnym zakończeniem. Prezent od Gwiazdora Roberta Cichowlasa to z kolei historia przepełniona niepokojącą, napiętą atmosferą. Spore zagęszczenie emocji, zwłaszcza w końcówce opowiadania sprawiło, że nie mogłam oderwać się od lektury. Kolejnym horrorem w świątecznym zbiorze jest Dom na końcu ulicy Przemysława Wilczyńskiego. Historia o mężczyźnie zamieniającym się w monstrum niespecjalnie przypadła mi do gustu. Na pewno spodoba się ona jednak fanom klasycznego, pełnego potworów horroru.

Magia świąt? Nie do końca…
W opublikowanym przez Wydawnictwo Akurat zbiorze znalazło się też miejsce dla historii, którą określiłabym jako opowieść przygodowa z elementami science fiction. Kontrakt Adama Przechrzty, bo o nim mowa, opowiada o zleceniu, którego podjął się pewien lingwista i tłumacz. Rozpoczynając współpracę z tajemniczą kobietą, o mocno zakamuflowanym wschodnim akcencie, mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że wda się w projekt, który odmieni jego życie. Jeśli macie ochotę przeczytać historię przypominającą przygody Indiana Jonesa (nie mamy tu biegania po dżungli, ale odkopywanie zaginionych, magicznych artefaktów już tak), to zdecydowanie polecam lekturę tej opowieści.

Przyszłość maluje się w ciemnych barwach
Jednym z moich ulubionych gatunków literackich jest powieść dystopijna. Zawsze chętnie poznaje nowe, jeszcze oryginalniejsze wizje przyszłości. Dlatego też z dużą radością zagłębiłam się w lekturze opowiadań Rezerwat Marka Zychli oraz Krótka historia na pożegnanie Jakuba Bielawskiego. Obie historie wciągnęły mnie od początku do końca. Intrygujące, niepokojące i zdecydowanie skłaniające do przemyśleń nad tym dokąd zmierza ludzkość opowiadania to jedne z moich ulubionych opowieści w zbiorze Wydawnictwa Akurat.

Znalazło się i miejsce dla kryminału
Wspomniałam na początku, że wśród autorów zaproszonych do stworzenia Upiornych świąt znajdziemy jedną autorkę. Hanna Greń i jej Pechowe święta to kryminał, który zaciekawia, ale nie porywa. Nie jest to opowiadanie złe, jednak przy innych, znacznie bardziej wciągających historiach wypada po prostu nijako.

„Pada śnieg, pada śnieg…”
87 centymetrów to czwarte opowiadanie w zbiorze Upiorne święta. Moim zdaniem jest to jedna z najlepszych historii, jakie w nim znajdziemy. Było to też pierwsze opowiadanie, które wzbudziło we mnie spore emocje. Fabuła historii stworzonej przez Artura Urbanowicza rozgrywa się na Suwalszczyźnie. Grasuje tam Bestia z Bieguna – seryjny zabójca dokonujący makabrycznych zbrodni, które spędzają sen z powiek okolicznym mieszkańcom. W czasie lektury poznajemy wydarzenia z kilku perspektyw. Będziemy towarzyszyć zrezygnowanemu policjantowi, który musi spędzić święta w pracy, przyszłemu mordercy, a także Maćkowi – nastolatkowi szykującemu się do niezwykle dla niego ważnej wigilijki w gronie znajomych. Podczas spotkania nastolatek ma zamiar przełamać lody z Jowitą – dziewczyną która mu się podoba. W jaki sposób splotą się losy bohaterów? Nie mam zamiaru psuć Wam przyjemności, jaką jest odkrywanie kolejnych fragmentów układanki, którą stworzył autor opowiadania. Zdradzę tylko, że bardzo spodobało mi się odmierzanie czasu do końca historii wysokością poziomu śniegu. Im więcej białego puchu, tym akcja bardziej się zagęszcza. Od samego początku opowieści „zżerała” mnie ciekawość, jaki finał będzie miało to opowiadanie… A zakończenie okazało się wyjątkowo zaskakujące i intrygujące. Zdecydowanie polecam Wam lekturę 87 centymetrów!

Gość specjalny nie zawodzi!
Na koniec dwa słowa na temat opowiadania stworzonego przez mistrza horroru – Grahama Mastertona. Czerwony rzeźnik z Wrocławia to krótka, ale bardzo treściwa historia. Raczej thriller psychologiczny niż horror, trzyma w napięciu, a zakończenie zaskakuje i wstrząsa czytelnikiem. Zdecydowanie opowiadanie to jest jednym z najlepszych historii znajdujących się w zbiorze Upiorne święta, który zresztą gorąco Wam polecam, jeśli jesteście miłośnikami literatury „spod ciemnej gwiazdy”. Kryminał, horror, thriller psychologiczny, czy wreszcie moja ulubiona dystopia – na kartach zbioru Wydawnictwa Akurat każdy czytelnik znajdzie coś w sam raz dla siebie.

http://kulturacja.pl/2020/12/upiorne-swieta-opracowanie-zbiorowe-recenzja/

„Groch z kapustą”
Do stworzenia świątecznej antologii strachu Wydawnictwo Akurat zaprosiło głównie polskich pisarzy. Wśród twórców opowiadań znajduje się tylko jedna autorka i tylko jeden zagraniczny pisarz, ale za to nie byle jaki. Już samo nazwisko Grahama Mastertona wystarczyło, by skutecznie przekonać mnie, że Upiorne święta to lektura warta uwagi. Na kartach książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

może być ale nic rewelacyjnego

może być ale nic rewelacyjnego

Pokaż mimo to

Zadziwiająco dużo w tej książce było opowiadań, które mi się podobały. Każda z historii była krótka ale treściwa,a niektóre z zakończeń zadziwiały w pozytywny sposób. Niestety opowiadanie Pana Mastertona musiałam sobie odpuścić ponieważ nie było zbyt ciekawe.

Zadziwiająco dużo w tej książce było opowiadań, które mi się podobały. Każda z historii była krótka ale treściwa,a niektóre z zakończeń zadziwiały w pozytywny sposób. Niestety opowiadanie Pana Mastertona musiałam sobie odpuścić ponieważ nie było zbyt ciekawe.

Pokaż mimo to

Opowieść wigilijna - 6
Kontrakt - 3
Pechowe święta - 3
87 centymetrów - 7
Czerwony rzeźnik z Wrocławia - 6
Rezerwat - 6
Prezent od Gwiazdora - 6
Już nie jesteś smutkiem - 7
Dom na końcu ulicy - 7
Krótka historia na pożegnanie - 6

Opowieść wigilijna - 6
Kontrakt - 3
Pechowe święta - 3
87 centymetrów - 7
Czerwony rzeźnik z Wrocławia - 6
Rezerwat - 6
Prezent od Gwiazdora - 6
Już nie jesteś smutkiem - 7
Dom na końcu ulicy - 7
Krótka historia na pożegnanie - 6

Pokaż mimo to

Szczególną uwagę warto zwrócić na opowiadania Przechrzty (choć niewiele ma wspólnego ze świętami), Urbanowicza (umiejętnie budowany klimat), Zychli (najlepszy język, sprawne ogrywanie klisz) i Bielawskiego (najciekawszy pomysł, bardzo rosyjski w formie i w treści).

Długo się zastanawiałam, czy w powyższej grupie umieścić tekst Ćwieka. To fachura, nie ma tu zbędnych zdań, język trzyma poziom, widać, że autor doskonale wie, dokąd zmierza i jaki efekt pragnie osiągnąć... na pewno w swojej głowie, bo mi kompletnie umknął sens całej intrygi. A już seks bezdomnych zohydził mnie bardziej niż opisy latających flaków i hojnie przelewanej krwi u pozostałych autorów. To pewnie też jakaś sztuka - do mnie nie trafia, więc Ćwiek wpada do kategorii "pomiędzy".

Reszta - niestety - amatorszczyzna. Co dziwi w przypadku takich nazwisk jak Masterton, którego opowiadanie wygląda, jakby zostało napisane w przeddzień deadline'u, czy Greń, w której tekście intryga była ewidentnie dosztukowywana na bieżąco.

Daję wysoką ocenę na zachętę, bo jest to pozycja na pewno świeża w dominującym trendzie wydawania antologii opowiadań obyczajowych, erotycznych i kryminalnych. Poza tym, lepsze czy gorsze, ale jednak wszystkie zgromadzone tu teksty są opowiadaniami, a nie fragmentami (zwykle początkowymi) powieści czy scenkami rodzajowymi, co częste w wyżej wymienionych.

Szczególną uwagę warto zwrócić na opowiadania Przechrzty (choć niewiele ma wspólnego ze świętami), Urbanowicza (umiejętnie budowany klimat), Zychli (najlepszy język, sprawne ogrywanie klisz) i Bielawskiego (najciekawszy pomysł, bardzo rosyjski w formie i w treści).

Długo się zastanawiałam, czy w powyższej grupie umieścić tekst Ćwieka. To fachura, nie ma tu zbędnych zdań,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to