Piękne przesłanie wierszowanego wstępu autora dotyczące sztuki, aż zacytuję:
"Sztuka jest tym co nie dzieli ludzi
lecz łączy w jedność i nadzieje budzi
że dobro zwycięży, bo za sprawą istnienia
jest spokój tej co na imię Ziemia
Przeklęci jej synowie, co tworzą granice
gdzie kończy się sztuka, a zaczyna życie".

Pierwszym wierszem jest "Koniec świata", który wstrząsa jestestwem człowieka. Pierwszy utwór pokazuje, że treści tego tomiku mogą nie być łatwymi do przemyślenia oraz może nie być miło i radośnie. Kolejnym jest "Bogactwo", które przeszkadza w dojściu do "nieba". Z kolei "Na afiszu" odbieram jako wiersz polityczny o uśmiechniętym głupcu – polityku mamiącym ludzi. Taki uśmiech kojarzy mi się z Platformą Obywatelską. Głupcami są też ci, którzy agitują takich polityków. Wspaniale napisany wiersz "Prorok" – analogia do poczynań Lecha Wałęsy po 1989 roku – autor rewelacyjnie trafił w sedno działań! Według mnie tytuł "Watykan XVI" jest połączeniem Watykanu i osoby papieża Benedykta XVI – następca świętego Piotra stapia się w jedno z pojęciem państwa kościelnego. Henryk Redkowiak nie wyraża się pochlebnie o instytucji Kościoła. Natomiast w innych wierszach gloryfikuje wiarę jednostki w Boga. Oddziela instytucję od wiary.

W tej twórczości wychwytuję duży dystans autora do samego siebie. Henryk Redkowiak pisze o przemijaniu życia, zbliżającej się starości i refleksjach o tym co następuje po śmierci. Pojawia się niespełniona miłość. Widzę wrażliwość na piękno przyrody oraz wartości kulturowe (w tym między innymi katolickie) i rzeczywistość polityczną, a właściwie skutki rządów wytwarzających niesprawiedliwość społeczną, krzywdy. Umieszcza wzmianki polityczne w humorystycznym tonie, ale dobrze oddające prawdziwość sytuacji. Z treści wynika, że autor żyje skromnie i jest nękany przez chorobę, która rozsiewa negatywne skutki, głównie odznacza piętno na rodzinnej atmosferze.

Najbardziej podobają mi się wiersze traktujące o katolickim wymiarze obecnej egzystencji i przejściu do pośmiertnego świata.

Niektóre wiersze są rewelacyjne, a inne przeciętne. Jedne zawierają trzy zwrotki, a "Czurół" opowiadający o rodzinnej miejscowości autora – piętnaście zwrotek, gdzie on nostalgicznie maluje obraz swojej wsi. Ponad dziewięćdziesiąt procent stanowią wiersze rymowane i czterowersowe – wygląda na to, że w takim stylu autor lubi tworzyć poezję.

Piękne przesłanie wierszowanego wstępu autora dotyczące sztuki, aż zacytuję:
"Sztuka jest tym co nie dzieli ludzi
lecz łączy w jedność i nadzieje budzi
że dobro zwycięży, bo za sprawą istnienia
jest spokój tej co na imię Ziemia
Przeklęci jej synowie, co tworzą granice
gdzie kończy się sztuka, a zaczyna życie".

Pierwszym wierszem jest "Koniec świata", który wstrząsa...