Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Agi Mishol z niezwykłą lekkością i naturalnością zamienia zwyczajne zdarzenia w wiersze, jak wprawna kucharka czy krawcowa potrafi wyczarować prawdziwe cuda używając niewielu składników lub niewieloma pociągnięciami igły, precyzyjnie, solidnie i bez zbędnych udziwnień, oddaje w ręce odbiorcy zestaw wierszy doprawionych z umiarem środkami stylistycznymi i nieprzeładowanych treścią. Poezja Mishol ma w sobie wiele czułości, ale nie czułostkowości, jest zmysłowa ale nie narzuca się, zachęca do wejścia w głąb i daje wybór: wejść śmiało całym sobą czy dać się lekko prowadzić. Przyroda, również ta w skali mikro, zamknięta w granicach ogrodu lub mieszkania pobudza zmysły, od razu kilka naraz. Wiersze te pachną winogronami, pomarańczami i persymoną, niosą dźwięki muzyki, która wprawia ciało w łagodny ruch, ocierają się o ciało raz po psiemu, raz po kociemu, celebrują życie tak, że nie zauważa się jak wiele z nich mówi o śmierci. Takiej poezji życzę sobie jak najczęściej, dojrzałej, spokojnej i empatycznej.