Paradoks

Świetna książka, jednak "Inkub" wciągnął mnie zdecydowanie bardziej.

Świetna książka, jednak "Inkub" wciągnął mnie zdecydowanie bardziej.

Jacy jesteście na co dzień? Perfekcyjni czy raczej niedbali? Bohater powieści PARADOKS Maks Okrągły to student matematyki i wszystko w jego życiu musi być idealne. Jest to facet, którego nie da się lubić. Gdybym spotkała takiego w realu to z miejsca dostałby ode mnie w łeb! Z biegiem akcji zaczęłam mu jednak współczuć... Sytuacja w jakiej się znalazł zaczęła powoli odbierać mu to nad czym przez całe życie pracował - perfekcje. Z każdą kolejną stroną czujemy jak z Maksa ulatuje życie. Jego każdy oddech staje się płytszy, a gdy próbuje odetchnąć pełną piersią coś wydostaje się na powierzchnię i w okrutny sposób odbiera mu upragnioną ulgę.... Fabuła wprowadza nas w świat królowej nauk ukazując zarazem złożone czynniki ludzkiej psychiki.
Z miliona słów jakich mogłabym użyć w pierwszej kolejności na myśl przychodzi mi słowo WOW! Ta książka to prawdziwa petarda! Artur po raz kolejny zafundował swoim czytelnikom prawdziwą ucztę. Lęk i niepewność towarzyszą nam już od pierwszych stron, a zakończenie jest ogromnym zaskoczeniem, które zmusza czytelnika do głębokiej refleksji. Czytając uważnie znajdziecie odniesienia do książek Artura. Jesteście ciekawi? Przeczytajcie koniecznie!

Jacy jesteście na co dzień? Perfekcyjni czy raczej niedbali? Bohater powieści PARADOKS Maks Okrągły to student matematyki i wszystko w jego życiu musi być idealne. Jest to facet, którego nie da się lubić. Gdybym spotkała takiego w realu to z miejsca dostałby ode mnie w łeb! Z biegiem akcji zaczęłam mu jednak współczuć... Sytuacja w jakiej się znalazł zaczęła powoli odbierać...

Po rewelacyjnym Inkubie zawiodłem się na autorze i...
Raczej to koniec mojej przygody z Panem Urbanieiczem. Dawno nie umeczyłem się z żadną książka jak z tą . Niby początek jest obiecujący ale reszta ani to horror ani kryminał .

Po rewelacyjnym Inkubie zawiodłem się na autorze i...
Raczej to koniec mojej przygody z Panem Urbanieiczem. Dawno nie umeczyłem się z żadną książka jak z tą . Niby początek jest obiecujący ale reszta ani to horror ani kryminał .

Z całą sympatią do autora, który pisze wciągająco i bardzo lubię jego "posłowia", ta książka podobała mi się mniej niż Inkub. Nie wsiąknęłam w nią, być może za dużo tam było niesamowitych pomysłów, może kwestia bohatera. Mimo to na plus nieoczywiste zakończenie

Z całą sympatią do autora, który pisze wciągająco i bardzo lubię jego "posłowia", ta książka podobała mi się mniej niż Inkub. Nie wsiąknęłam w nią, być może za dużo tam było niesamowitych pomysłów, może kwestia bohatera. Mimo to na plus nieoczywiste zakończenie

Dobra książka, trochę długo się rozkręca ale końcówka nie zawiodła.

Dobra książka, trochę długo się rozkręca ale końcówka nie zawiodła.

To moja pierwsza przeczytana powieść Urbanowicza. Przedstawiona przez autora historia zasiała we mnie ziarno ciekawości z elementem zaskoczenia. To nie jest powieść, o której się zapomina. To thriller psychologiczny, mocno psychologiczny z elementami kryminału i fantastyki. Główny bohater Maks Okrągły to student matematyki na Uniwersytecie Gdańskim. Trzeba podkreślić najlepszy student na roku z wysokim IQ kwalifikującym go w górnych dziesięciu procentach społeczeństwa. Maks za wszelką cenę wszystko chce wykonać perfekcyjnie. Perfekcjonista w każdym calu i takim go poznajemy. Z czasem dostrzegamy, że nasz bohater, młody i zdolny matematyk nie ma przyjaciół. Nie jest rozumiany przez otoczenie, którym po prostu gardzi. Trudno jest polubić takiego człowieka, który uważa, że to świat ma się dostosować do niego. A co z osobami, które postrzegają świat inaczej.
Czytam i zastanawiam się czy spotkanie sobowtóra z Maksem mogło wydarzyć się naprawdę? Czy to tylko objaw obsesji w dążeniu do doskonałości. W jakim kierunku zmierza ta powieść, która coraz bardziej skręca w strefę zjawisk nadprzyrodzonych. Bardzo dziwna to historia mająca w sobie wiele z życia, które nam nie wychodzi. W którym chcemy wszystko zrobić jak należy. Tylko, że czasem pod wpływem emocji nie wszystko jesteśmy w stanie kontrolować. Popełniamy błędy, bo jesteśmy tylko ludźmi. Upadamy, podnosimy się zranieni ale już mądrzejsi o przeżyte doświadczenie. Jak zachowalibyśmy się gdyby istniała możliwość przeżycia życia od nowa. Czy sobowtór Maksa to jego ulepszona wersja, ta, która uniknie upadku, ta mądrzejsza i bardziej świadoma.
W tej powieści na pewno każdy z nas znajdzie coś dla siebie. Może po jej przeczytaniu zaczniemy bardziej efektywnie spędzać czas, może zmieni się nasze nastawienie w odbiorze świata, który nas otacza. Być może zaczniemy w końcu naprawiać te złe relacje z innymi ludźmi. Książka jest świetnie napisana i bardzo dokładnie przemyślana. Urbanowicz umiejętnie buduje napięcie, plastycznie przechodzi w stan grozy i niepewności. Odniosłem wrażenie, że powieść to pewnego rodzaju zagadka matematyczna, w którą autor włożył ogrom pracy wykorzystując zapewne zdobyte wykształcenie zawodowe. Trzeba przyznać, że udało się Urbanowiczowi stworzyć historię niezwykłą, smutną z bohaterem tragicznym. Warto przeczytać tak na spokojnie, bez pośpiechu, by umieć odkryć nie tylko przesłanie ale i prawdę zawartą w tej opowieści.

To moja pierwsza przeczytana powieść Urbanowicza. Przedstawiona przez autora historia zasiała we mnie ziarno ciekawości z elementem zaskoczenia. To nie jest powieść, o której się zapomina. To thriller psychologiczny, mocno psychologiczny z elementami kryminału i fantastyki. Główny bohater Maks Okrągły to student matematyki na Uniwersytecie Gdańskim. Trzeba podkreślić...

"Paradoks" to moja pierwsza przeczytana powieść Artura Urbanowicza. Mam jednak trochę mieszane odczucia po tej lekturze. Z początku wszystko było super. Wartka, ciekawa akcja, dziwne zjawiska i psychologiczny aspekt w tle. Perypetie głównego bohatera, Maksa Okrągłego, ogromnie przykuwały uwagę. Były niezwykle intrygujące i ciekawe. Przez ponad 2/3 czytało się znakomicie. Autor prowadził fabułę niczym mistrz gatunku Stephen King. Paranormalne aspekty sprawiały, że czuć było grozę i tajemniczą mroczną atmosferę. Dobrze nakreślone sylwetki bohaterów dodawały im osobowości i dobrze ubarwiały całość. Do czasu jednak...
Pod koniec autor kompletnie zaskoczył. Jak dla mnie negatywnie, niestety. Prosi w posłowiu, by nie zdradzać szczegółów dotyczących wyjaśnienia całej tej historii, więc nie będę tego robił. Dodam tylko, że kompletnie nie takiego obrotu spraw się spodziewałem. Z doskonałego thrillera kryminalno-psychologicznego z paranormalną nutą w tle autor przeszedł na całkowitą fantastykę. Dla mnie to były fantasmagorie, niestety. Nie lubię też, jak autorzy w posłowiach się tłumaczą z tego co napisali i dlaczego tak napisali. Art Ur w swym przydługim posłowiu, w moim odczuciu, zrobił to i tak niezbyt przekonująco. Szkoda, bo gdyby poszło to do końca tak jak przez ponad 2/3 powieści, moja ocena byłaby niemal idealna.
Nie chcę zniechęcać nikogo do "Paradoksu", na pewno zasługuje na przeczytanie i zapewne znajdzie wielu zwolenników. Ja jednak jestem nieco rozczarowany...

"Paradoks" to moja pierwsza przeczytana powieść Artura Urbanowicza. Mam jednak trochę mieszane odczucia po tej lekturze. Z początku wszystko było super. Wartka, ciekawa akcja, dziwne zjawiska i psychologiczny aspekt w tle. Perypetie głównego bohatera, Maksa Okrągłego, ogromnie przykuwały uwagę. Były niezwykle intrygujące i ciekawe. Przez ponad 2/3 czytało się znakomicie....

"Paradoks" to moja druga powieść Autora i jak "Gałęziste" zrobiło na mnie spore wrażenie, tak tutaj wsiąknęłam na całego... Nie powiem, książka jest dosyć obszerna i zdarzały się momenty usypiające ale całość jest wręcz genialna.

Niesamowicie podoba mi się duszny i ciężki klimat w tej książce, który wzmacniają wspaniałe rysunki. Czytając "Paradoks" miałam wrażenie, że to ciężkie, przesycone strachem powietrze unosi się z niej oparami i wręcz dusi. To było bardzo fajne i już dawno nie czułam podczas czytania takiego niepokoju.

Pan Artur bardzo dobrze radzi sobie z aspektem psychologicznym postaci - absolutnie nie mam się do czego przyczepić.

To, co wyróżnia tę powieść to wątek matematyczny wpleciony idealnie w fabułę, język... Główny bohater jest studentem tejże zacnej nauki co przenosi się na praktycznie każdą stronę i dodaje jeszcze większego smaku.

Samym zakończeniem Autor robi nam tak zwaną sieczkę z mózgu - chcę więcej takich wrażeń i tak nieprzewidywalnych sytuacji.

Co by to jednak było bez wisienki na torcie a tutaj jest nią zdecydowanie posłowie Autora. Czytam zawsze i po raz kolejny okazuje się, że warto to robić.

Wiem już, że chcę przeczytać wszystko co wyjdzie spod pióra Pana Artura. Wielkie brawa!

"Paradoks" to moja druga powieść Autora i jak "Gałęziste" zrobiło na mnie spore wrażenie, tak tutaj wsiąknęłam na całego... Nie powiem, książka jest dosyć obszerna i zdarzały się momenty usypiające ale całość jest wręcz genialna.

Niesamowicie podoba mi się duszny i ciężki klimat w tej książce, który wzmacniają wspaniałe rysunki. Czytając "Paradoks" miałam wrażenie, że to...

To moje drugie podejście do twórczości Pana Urbanowicza i na samym wstępie muszę pochwalić autora, bo już od pierwszych stron książki dało się odczuć diametralną poprawę pisarskiego warsztatu. W porównaniu z ,,Gałęzistym" (wydania Novae Res), który był napisany tak siermiężnym i ,,gimbazjalnym" stylem, że jako czytelnik poległem po 100 stronach, ,,Paradoks" czytało się całkiem przyjemnie i przewrócić oczami z niedowierzania w to co czytam, zdarzyło mi się chyba raz. Co przy prawie 600 stronach powieści, jest naprawdę udanym wynikiem i piszę to bez sarkazmu.

Impulsem, który kazał mi sięgnąć po tą książkę, był jej skrótowy opis jaki krążył po internecie. Historia o matematycznym geniuszu, którego trawi chorobliwe pragnienie bycia perfekcjonistą, jawiła mi się na tyle intrygująco, że nie zważając na wcześniejszą traumę doznaną przy debiucie autora, postanowiłem sięgnąć po jego najnowszą książkę.

I tu mogę postawić pierwszy zarzut jaki kołata mi się w głowie wobec tej książki, ale nie do końca jestem pewien, czy powinien go kierować w stronę autora, czy też może bardziej wydawnictwa Vesper. Bez względu jednak na to, kto dokładnie stał za opracowaniem opisów marketingowych do tej książki, czuję dość mocne rozminięcie swoich oczekiwań z tym, co zastałem na kartach powieści.

Nie takiego bohatera się spodziewałem. Maks Okrągły poza tym, że ma najlepszą średnią na studiach matematycznych, nie wyróżnia się praktycznie niczym od tysiąca szarych Mireczków przemierzających szare korytarze polskich politechnik. PARADOKSALNIE, jego osiągi w nauce nie są zasługą genialnego umysłu, a żmudnego ślęczenia nad książkami dzień i noc. Całe jego życie jest podporządkowane temu, aby zdobyć piątkę na najbliższym kolosie z matmy, bo jeżeli dostanie 4+, to będzie mu smutno. Dość skromnie, jak na 22-letniego geniusza.

Ale nie o moich oczekiwaniach powinna być ta recenzja, a właśnie o historii w jakiej nasz student nam bohateruje. I tu nasuwam się od razu jedna myśl - sinusoida.

Całkiem frapujący początek (do około 2-setnej strony), niemiłosiernie rozwleczony środek (do 4-setnej strony), ponownie frapujący twist fabularny (od 5-setnej strony) i ponownie męczenie buły przez ostatnie 100 stron zakończenia, w którym autor na siłę domyka wszelkie wątki i próbuje jeszcze namącić w głowie czytelnikowi.

Jak łatwo się domyśleć, na taki odbiór fabuły niebagatelne znaczenie ma pokaźna liczba stron, na jakich została umieszczona. Gdyby książkę odchudzić o jakieś dobre 200 kartek, na pewno wyszłoby to na plus, tym bardziej, że jest ona całkiem sprawnie obmyślona i w momencie, gdy odkryła już w pełni swój całokształt, to... nawet mi się spodobała. To jest też pewien plus tej książki, że chociaż w czasie jej czytania natrafiałem na pewne szczegóły, które mnie drażniły i przez to początkowo chciałem jej dać niższą ocenę, to po skończeniu książki i przemyśleniu fabuły od początku, doszedłem do wniosku, że miały one jednak pewien sens. Owszem, naciągany tak, że całość chybota niemiłosiernie, ale mimo wszystko trzyma się kupy (o ile komuś nie chce się drążyć pewnych logicznych absurdów, o które autor ociera się w twiście - mi się nie chce).

Co do reklamowanego miksu gatunkowego - horror znajdziemy może na 2-3 stronach (na 600!), wątek kryminalny mało kryminalny (od razu wiemy, kto jest zabójcą). Pozostaje fantastyka naukowa z lekkim dreszczykiem (bo do kalibru thrillera sporo brakuje).

W efekcie otrzymujemy całkiem przyzwoite czytadło, które trochę rozminęło się z ze swoim przeznaczeniem. To nie jest książka, którą można zabrać dla umilenia czasu na wakacyjny wypad - raz, że stanowi 600-stronicową cegłę zajmującą mnóstwo miejsca w bagażu, a dwa, że parokrotne rozwodnienie akcji, może skutecznie zniechęcić do jej dokończenia w bardziej rozpraszających warunkach.
Trzeba się trochę namęczyć, żeby przez nią przebrnąć.

To moje drugie podejście do twórczości Pana Urbanowicza i na samym wstępie muszę pochwalić autora, bo już od pierwszych stron książki dało się odczuć diametralną poprawę pisarskiego warsztatu. W porównaniu z ,,Gałęzistym" (wydania Novae Res), który był napisany tak siermiężnym i ,,gimbazjalnym" stylem, że jako czytelnik poległem po 100 stronach, ,,Paradoks" czytało się...

Od kilku lat nie wymęczyła mnie tak żadna książka. Nie wiem jakim cudem skończyłem. Powieść przegadana. Praktycznie fabuła zajęła by około 60 stron. Autor "naprodukował" prawie 600. Miałem wrażenie, że pisał dla siebie a nie dla czytelnika. Rozumiem zmysł do fantazji. Ale takich bzdur i głupot jak ostatnie 200 stron...
Szanujmy się.
Nie wspomnę o rozmowach w akademiku.
Przykre, ale do tej pory Art Ur był jednym z moich ulubionych polskich pisarzy.

Od kilku lat nie wymęczyła mnie tak żadna książka. Nie wiem jakim cudem skończyłem. Powieść przegadana. Praktycznie fabuła zajęła by około 60 stron. Autor "naprodukował" prawie 600. Miałem wrażenie, że pisał dla siebie a nie dla czytelnika. Rozumiem zmysł do fantazji. Ale takich bzdur i głupot jak ostatnie 200 stron...
Szanujmy się.
Nie wspomnę o rozmowach w akademiku....