https://salomonik.eu/przeczytane/gideon-falls-tom-3-droga-krzyzowa

https://salomonik.eu/przeczytane/gideon-falls-tom-3-droga-krzyzowa

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 opowieść kompletnie się zmiana w jakieś pokraczne science-fiction, postaci schodzą na drugi plan a komiks skupia się na gonitwach/ucieczkach i ciągłych skokach akcji, tajemnice zostają bezceremonialnie wyjaśnione w połowie historii i kończy się to wszystko jakoś kompletnie nijako. Bardzo to wszystko dziwaczne. Od tomów 1-3 nie mogłem się oderwać, potem z każdą koleją stroną odczuwałem coraz większe rozczarowanie. Był tu ogromny potencjał, ale niestety zmarnowany.

Mam bardzo mieszane uczucia do Gideon Falls. Komiks zaczyna się rewelacyjnie - dostajemy połącznie horroru z thrillerem, sporo tajemnic i niepokojącego, momentami psychodelicznego nastroju. Wizualnie to mistrzostwo, Sorrentino tworzy takie plansze, jakich nie robi nikt inny. I wszystko jest pięknie przez pierwsze 3 tomy. A potem nagle w tomach 4-6 opowieść kompletnie się...

W trzeciej części serii czytelnik kontynuuje swoją ekscytującą podróż po zakamarkach szaleństwa, gdzie na każdym kroku piętrzą się nowe tajemnice i liczne niedopowiedzenia. Jeff Lemire w swoim stylu kolejny raz prezentuje porywający scenariusz, gdzie nic nie jest oczywiste, a każdy szczegół opowieści może mieć jakieś drugie ukryte znaczenie. Po oszałamiających wydarzeniach z poprzedniej części, historia nabiera jeszcze większej dawki surrealizmu. Ojciec Burke nie ustaje w swoich poszukiwaniach brutalnego mordercy, trafiając tym samym do tytułowego miasteczka Gideon Falls. Szybko okazuje się, że zabójca posiada niezwykłą zdolność przenoszenia się pomiędzy różnymi epokami/wymiarami. Ojciec Jeremiah pragnąć, doprowadzić sprawę do końca, nie ma wyjścia jak tylko wyruszyć w przerażającą, dezorientującą i szaloną podróż, w której dozna on wiele cierpienia.

Podtytuł komiksu jasno wskazuje, że zarówno na bohatera, jak i czytelników czeka tutaj mroczna i ciernista Droga Krzyżowa, będąca swoistego rodzaju torturą prowadzącą do prawdy, wyzwolenia i odkupienia. Mniej lub bardziej oczywiste nawiązania do religii, są dla Lemire jedynie doskonałą podstawą do kreślenia dalszej fabuły. Nadal nie można jednoznacznie zaszufladkować komiksu do jednej konkretnej kategorii. Jest to mocno nietuzinkowa mieszanka obyczajówki, horroru, thrillera, sci-fi i dramatu, która czerpie pełnymi garściami z tych gatunków, jednocześnie dostosowując je do własnych indywidualnych potrzeb. Autor kolejny raz przeciąga więc odbiorcę przez dawkę szalonej nietuzinkowości, tym razem jednak dając mu nadzieję na rychłe wyjaśnienie pewnych sekretów. W trzecim tomie można bowiem dostrzec symptomy łączenia się różnych wątków, z których zaczyna lepić się jakaś większa (niekoniecznie jeszcze logiczna) całość.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-gideon-falls-3-droga-krzyzowa/

W trzeciej części serii czytelnik kontynuuje swoją ekscytującą podróż po zakamarkach szaleństwa, gdzie na każdym kroku piętrzą się nowe tajemnice i liczne niedopowiedzenia. Jeff Lemire w swoim stylu kolejny raz prezentuje porywający scenariusz, gdzie nic nie jest oczywiste, a każdy szczegół opowieści może mieć jakieś drugie ukryte znaczenie. Po oszałamiających wydarzeniach...

Seria trzyma poziom. Wizualnie mocno oddziałuje na zmysły, jak żaden inny komiksowy dreszczowiec. Fabuła zagmatwana mocno, ale jeszcze nie przegięta. Liczę, że po ostatnim tomie dużo mi się rozjaśni. Polecam czytać tomy w możliwie krótkich odstępach czasu, by nie zapomnieć co było wcześniej.

Seria trzyma poziom. Wizualnie mocno oddziałuje na zmysły, jak żaden inny komiksowy dreszczowiec. Fabuła zagmatwana mocno, ale jeszcze nie przegięta. Liczę, że po ostatnim tomie dużo mi się rozjaśni. Polecam czytać tomy w możliwie krótkich odstępach czasu, by nie zapomnieć co było wcześniej.

"Gideon Falls" to nie jest prosta historia, a Jeff Lemire w każdym kolejnym tomie robi wszystko, żeby jeszcze bardziej ją zagmatwać. Chociaż w "Drodze" niektóre puzzle z tej skomplikowanej układanki wreszcie zaczynają układać się w spójną całość. Lemire do spółki z Sorrentino serwują ciąg dalszy psychodelicznego horroru, który może nie przeraża, ale trzyma w napięciu.

"Gideon Falls" to nie jest prosta historia, a Jeff Lemire w każdym kolejnym tomie robi wszystko, żeby jeszcze bardziej ją zagmatwać. Chociaż w "Drodze" niektóre puzzle z tej skomplikowanej układanki wreszcie zaczynają układać się w spójną całość. Lemire do spółki z Sorrentino serwują ciąg dalszy psychodelicznego horroru, który może nie przeraża, ale trzyma w...

125 / 2021

125 / 2021

Recenzja trzech czesci.
Bardzo zakrecona fabula, w ktorej ciezko sie polapac, strasznie mnie wciagnela. Po trzech tomach ciagle nie do konca wiadomo o co chodzi i jestem bardzo ciekawa co bedzie dalej i jak sie potoczy fabula i co z bohaterami?
Czekam z niecierpliwoscia na kolejny tom.

Recenzja trzech czesci.
Bardzo zakrecona fabula, w ktorej ciezko sie polapac, strasznie mnie wciagnela. Po trzech tomach ciagle nie do konca wiadomo o co chodzi i jestem bardzo ciekawa co bedzie dalej i jak sie potoczy fabula i co z bohaterami?
Czekam z niecierpliwoscia na kolejny tom.

Pierwsze dwa tomy były genialne. Trójeczka prezentuje się już odrobinę gorzej - najpewniej dlatego, że scenarzysta porzuca nagle bohaterów, do których zdążyliśmy się już przywiązać, i prezentuje nam losy jednej z postaci trzecioplanowych. Brak więzi emocjonalnej na linii czytelnik-bohater sprawia, że odkrywanie kolejnych tajemnic nie wydaje się już tak ekscytujące, a ujawnione sekrety, zamiast intrygować, zdają się pełnić raczej funkcję stricte informatywną. Niemniej - to wciąż porządny komiks jest i nie mogę się doczekać kontynuacji!

instagram.com/polishpopkulture

Pierwsze dwa tomy były genialne. Trójeczka prezentuje się już odrobinę gorzej - najpewniej dlatego, że scenarzysta porzuca nagle bohaterów, do których zdążyliśmy się już przywiązać, i prezentuje nam losy jednej z postaci trzecioplanowych. Brak więzi emocjonalnej na linii czytelnik-bohater sprawia, że odkrywanie kolejnych tajemnic nie wydaje się już tak ekscytujące, a...

Od samego początku „Gideon Falls” wydawało się być serią, która wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Nie do końca był to horror, nie do końca thriller, nie do końca dramat. Ale czy wszystko trzeba szufladkować? Istotna jest jakość, a tej nowemu dziełu Jeffa Lemire'a zdecydowanie nie brakuje. Już pierwszy zeszyt intrygował, a każda kolejna część tylko wzmagała zainteresowanie czytelnika. Autor nigdy jednak nie dawał nam niczego na tacy, każąc mozolnie składać kolejne elementy fabularnej układanki. Podobną receptę stosuje także w kolejnym albumie zbiorczym, „Drodze krzyżowej”.

Ksiądz Burke przemierza czas, żeby odnaleźć zabójcę o niepokojących możliwościach. Potrafi on przemieszczać się między epokami, a nazywa się Norton Sinclair. Tylko czy Norton to nie przypadkiem ktoś zupełnie inny, człowiek który próbuje uciec przed własnym obłędem i osobami chcącymi go zamknąć w instytucji dla psychicznie chorych? Jakkolwiek by nie było, przeszłość zlewa się w jedno z teraźniejszością, a nad wszystkim unosi się atmosfera nadnaturalnego zagrożenia, symbolizowana przez tajemniczą, uśmiechniętą postać o bardzo ostrych zębach.

We wstępie pisałem o niejednoznaczności gatunkowej omawianej serii, ale „Droga krzyżowa” w wyraźniejszy sposób niż poprzednie tomy (choć i dwójka miała ten sznyt) skręca w rejony grozy. Znajdziemy w niej jeszcze więcej elementów, które wzbudzają w czytelniku podskórny niepokój. Dzieje się tak w znacznej mierze dzięki, wciąż jeszcze bardzo enigmatycznemu, antagoniście – nazwijmy go „Uśmiechnięty”. To demoniczne indywiduum jest prawdziwie przerażające, pojawia się na arenie wydarzeń w najmniej spodziewanych momentach, a gdy to następuje, nikt nie może być pewien tego, że wyjdzie z takiego spotkania cało.

W tym tomie Jeff Lemire jeszcze odważniej igra z motywami czasu i przestrzeni, wyraźniej zbliżając tym samym swoje dzieło do klimatu znanego z wielu filmów Davida Lyncha. Choć w kilku momentach czytelnik ma prawo czuć się nieco zagubiony (fabularne odjazdy autora bywają naprawdę duże),to nad tym odczuciem dominuje jednak inne. To fascynacja. Bo mimo dziwności, wylewającej się wręcz z kolejnych kart, opowieść hipnotyzuje. Zostajemy uraczeni między innymi podróżą przez różne wcielenie Gideon Falls – od miasteczka na Dzikim Zachodzie po futurystyczną metropolię. Podróżujący śladami opętanego Nortona Sinclaira ksiądz wędruje przez różne epoki, co daje w końcu autorowi możliwość splecenia w jedno (lub przynajmniej chwilowego scalenia) dwóch głównych linii fabularnych cyklu.

Nieco bardziej w cieniu stoi tym razem Czarna Stodoła. Łączący różne czasy, więżący międzywymiarowe zło budynek majaczy gdzieś w tle i pozornie wydaje się nie mieć aż tak dużego wpływu na bieżące wydarzenia. A przynajmniej ten wpływ nie jest tak bezpośredni, jak wcześniej, bo gmach wciąż stanowi kluczowy element całej historii. Skąpany w cieniu jest też Norton Sinclair (a raczej mężczyzna, który tak się przedstawia). Jeden z głównych bohaterów „Gideon Falls” schodzi na drugi plan, a jego historia powraca dopiero pod koniec albumu, co okazało się całkiem udanym posunięciem, bo pozwoliło autorowi pokazać inne, jeszcze bardziej zagęszczające surrealistyczny klimat, oblicza świata przedstawionego.

Specyfika „Gideon Falls” jest taka, że duże pole do popisu dostał przy tym tytule rysownik. I trzeba powiedzieć, że słowo „popis” jest tu nieprzypadkowe, Andrea Sorrentino wspina się bowiem na wyżyny swoich umiejętności. Jest precyzyjny i efektowny, a w scenach grozy jego kreska przyprawia o autentyczne ciarki. Ilustracje naprawdę potrafią być „creepy”, a w komiksie dość mocno czerpiącym z horroru jest to rzecz nieoceniona. Sorrentino często stosuje też rysunki zajmujące jedną, a nawet dwie strony. Czasami są proste, innym razem wypełnione czymś na kształt mozaiki, potrafią też przerazić – każdorazowo te wielkie kadry robią spore wrażenie.

Trzecia odsłona „Gideon Falls” nie przynosi żadnych odpowiedzi na kluczowe pytania, co więcej, miejscami wydaje się nawet mnożyć wątpliwości, jakie mogą targać czytelnikiem. Nie jest to jednak w żadnym razie wada omawianego tytułu, lecz po prostu jego specyfika. To zwyczajnie nie jest rzecz dla każdego, ale jeśli lubicie rozrywkę nieszablonową i bardzo, ale to bardzo dziwną i zakręconą, lektura powinna przynieść wam dużo satysfakcji. Czy konkluzja tej historii będzie zadowalająca? Tego na razie nie wiadomo, ale pewne jest, że droga do celu okazuje się naprawdę interesująca. Już trzeci raz z rzędu.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2020/06/gideon-falls-tom-3-droga-krzyzowa.html
oraz na facebookowym profilu serwisu Szortal. Wpis z 09. 05. 2020 - https://www.facebook.com/Szortal/posts/3263859266970111?__tn__=K-R

Od samego początku „Gideon Falls” wydawało się być serią, która wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Nie do końca był to horror, nie do końca thriller, nie do końca dramat. Ale czy wszystko trzeba szufladkować? Istotna jest jakość, a tej nowemu dziełu Jeffa Lemire'a zdecydowanie nie brakuje. Już pierwszy zeszyt intrygował, a każda kolejna część tylko wzmagała zainteresowanie...

Pierwszy tom “Gideon Falls” zapowiadał kameralny horror jakich wiele, ale to tylko pozory, bowiem już od drugiego tomu mamy do czynienia z wielopoziomową opowieścią grozy o epickim rozmachu. Im dalej w las tym Lemire bardziej zagęszcza fabułę, ujawnia kolejne powiązania między wątkami i ogromny zakres działań mrocznych mocy, czy też mrocznej mocy w osobie uśmiechniętego człowieka. Mam wrażenie, że każdy kolejny tom jest lepszy od poprzedniego, co w przypadku komiksowych horrorów jest raczej rzadkością.

Pierwszy tom “Gideon Falls” zapowiadał kameralny horror jakich wiele, ale to tylko pozory, bowiem już od drugiego tomu mamy do czynienia z wielopoziomową opowieścią grozy o epickim rozmachu. Im dalej w las tym Lemire bardziej zagęszcza fabułę, ujawnia kolejne powiązania między wątkami i ogromny zakres działań mrocznych mocy, czy też mrocznej mocy w osobie uśmiechniętego...