O ile filmy coming-of-age uwielbiam, o tyle książki kompletnie do mnie nie przemawiają. Nie będę nic z tej książeczki pamiętał już za tydzień, za dwa. Nudne życie nudnej dziewczyny w nudny sposób podane. Nie polecam!

O ile filmy coming-of-age uwielbiam, o tyle książki kompletnie do mnie nie przemawiają. Nie będę nic z tej książeczki pamiętał już za tydzień, za dwa. Nudne życie nudnej dziewczyny w nudny sposób podane. Nie polecam!

(...) Bohaterka "Szczęśliwych lat udręki" nie ma większych planów i marzeń. Całą młodość spędziła w kolejnych internatach, nie mając styczności ze społeczeństwem. Jej egzystencja jest tu i teraz, koncentruje się na nauce, codziennych obserwacjach oraz spacerach w górskie doliny. O jej sprawach osobistych wiemy niewiele. Matka mieszka w Brazylii skąd listownie kieruje losami córki, ojciec pozbawiony domu tuła się po hotelach.

Monotonię szkolnej nudy przerywa pojawienie się tajemniczej Frederique. Główna bohaterka spędza z nią coraz więcej czasu, rozmawiają o literaturze i wzniosłych ideach. Czytelnik nie może jednak pozbyć się wrażenia, że zafascynowanie innością Frederique, to życie zastępczym życiem. Narratorka do mistrzostwa doprowadza sztukę mimesis, fascynując się zainteresowaniami nowej dziewczyny doprowadza swą obsesję do radykalnego naśladownictwa – imituje styl pisma Frederique. (...)

Całość dostępna na stronie 16 informatora czytelniczo-kulturalnego Biblioteki Kraków:
https://issuu.com/bibliotekakrakow/docs/informator_biblioteka_krakow_5_2021-i

(...) Bohaterka "Szczęśliwych lat udręki" nie ma większych planów i marzeń. Całą młodość spędziła w kolejnych internatach, nie mając styczności ze społeczeństwem. Jej egzystencja jest tu i teraz, koncentruje się na nauce, codziennych obserwacjach oraz spacerach w górskie doliny. O jej sprawach osobistych wiemy niewiele. Matka mieszka w Brazylii skąd listownie kieruje losami...

Duszna, sterylna, dziewczęca, lekko szalona.

Duszna, sterylna, dziewczęca, lekko szalona.

Zazdroszczę autorce, bohaterce oraz O. od której pożyczyłam książkę.
Proza surowa, ascetyczna, czasem okrutna w swoich spostrzeżeniach, szorstka i sroga. Przesiąknięta lodem.
1. Przedłużone dzieciństwo porównywane ze śmiercią, dziewczęta, jak w szklarni chowane przed rozpoczęciem prawdziwego życia. Umowność kształcenia (kształtowania?),puste łodygi, puste kwiaty, puste owoce. (To zostaje naruszone, kiedy pojawia się ktoś, kto ma za sobą prawdziwą przeszłość poza internatem).
2. Nowa pojawia się trzy razy - jako wzniosłość, jako odtrącenie, jako obietnica balu.
2.1 Przyjaźń jako nieustanne próby zdobycia kontroli.
3. Bezpieczeństwo konwenansów, matka zza oceanu przestawiająca dziewczynkę z miejsca na miejsce, słaby, bezdomny ojciec, z którym spędza ona wakacje.
4. W kantonie, w którym rozgrywa się akcja powieści kobiety uzyskały prawo głosowania w 1991 (!) roku. Książka z 1989, opowiada o wcześniejszych jeszcze czasach. (A w ostatniej szkole narratorka miała uczyć się gotować).

Zazdroszczę autorce, bohaterce oraz O. od której pożyczyłam książkę.
Proza surowa, ascetyczna, czasem okrutna w swoich spostrzeżeniach, szorstka i sroga. Przesiąknięta lodem.
1. Przedłużone dzieciństwo porównywane ze śmiercią, dziewczęta, jak w szklarni chowane przed rozpoczęciem prawdziwego życia. Umowność kształcenia (kształtowania?),puste łodygi, puste kwiaty, puste...

Frederique.

Frederique.

my so called life;)

my so called life;)

O książce Jaeggy można powiedzieć, że to opowiadanie pensjonarskie – akcja toczy się w alpejskim internacie prowadzonym przez siostry zakonne. Więcej tu niewiadomych niż wiadomych, dzięki czemu autorce udało się stworzyć niezwykłą atmosferę – czytelnik czuje się, jakby błądził w górskiej mgle i na dodatek zdarzył mu się atak duszności.;) Raczej niezwykła lektura.

O książce Jaeggy można powiedzieć, że to opowiadanie pensjonarskie – akcja toczy się w alpejskim internacie prowadzonym przez siostry zakonne. Więcej tu niewiadomych niż wiadomych, dzięki czemu autorce udało się stworzyć niezwykłą atmosferę – czytelnik czuje się, jakby błądził w górskiej mgle i na dodatek zdarzył mu się atak duszności.;) Raczej niezwykła lektura.

Zapowiadało się bardzo obiecująco, a skończyło lekkim niedosytem.
Duszna atmosfera internatów w żeńskich szkołach? Co może być lepszego i trafniejszego dla oddania stłumionych namiętności i rodzących się obsesji niż klaustrofobia takich miejsc?
Obsesyjne zainteresowanie niezwykłą koleżanką? Och tak, może nareszcie coś innego niż banalny romans szkolny!
Intrygujący, oszczędny styl, zupełnie bezpretensjonalny i zwiastujący ciekawą lekturę. Och tak, tak!
I co?
Duszna atmosfera rozmyła się w zwyczajnej nudzie szkolnego życia. Namiętna fascynacja koleżanką gdzieś umknęła, ograniczając się tylko do wyczerpujących bohaterkę rozmów o literaturze francuskiej. Tła powieść nie ma żadnego, brakuje jej również wyraziście zarysowanych postaci, co zresztą łamie serce, bo taki potencjał! Zakończenie mogło być mocniejsze, tymczasem mi zostawiło niedosyt jako mało wyraziste i, co najgorsze, mało przekonujące.

Jako powieść "Szczęśliwe lata udręki" nie wyróżniają się niczym szczególnym: ot, wyższa strefa stanów średnich literatury bardziej ambitnej niż "lekkie, dowcipne, zabawne i mądre książki o życiu rozwódek w średnim wieku". I wyjątkowo nie uważam, żeby to było mało.

Zapowiadało się bardzo obiecująco, a skończyło lekkim niedosytem.
Duszna atmosfera internatów w żeńskich szkołach? Co może być lepszego i trafniejszego dla oddania stłumionych namiętności i rodzących się obsesji niż klaustrofobia takich miejsc?
Obsesyjne zainteresowanie niezwykłą koleżanką? Och tak, może nareszcie coś innego niż banalny romans szkolny!
Intrygujący,...