Piękna książka, wspaniale się ją czytało. Zazwyczaj mam taką niecierpliwość w sobie, choćbym czytał najlepszą książkę, że i tak po jakimś czasie chcę ją już jak najszybciej skończyć, bo kolejne czekają. A tutaj smakowałem ją strona po stronie, zatapiałem się w nią, pragnąłem jak najdłużej ją czytać, jak najdłużej uczestniczyć w tym konkursie, przebywać wśród tej muzyki. Nie przepadam za książkami powyżej 300 stron, zajmują mi za dużo czasu, ale ta była... za krótka!

P.S. Zamieszczony na skrzydełku okładki QR kod do playlisty na Spotify z utworami, które pojawiają się w książce - genialne!

Piękna książka, wspaniale się ją czytało. Zazwyczaj mam taką niecierpliwość w sobie, choćbym czytał najlepszą książkę, że i tak po jakimś czasie chcę ją już jak najszybciej skończyć, bo kolejne czekają. A tutaj smakowałem ją strona po stronie, zatapiałem się w nią, pragnąłem jak najdłużej ją czytać, jak najdłużej uczestniczyć w tym konkursie, przebywać wśród tej muzyki. Nie...

Można docenić tę książkę za ciekawe opisanie kulis konkursów pianistycznych. Wydaje się też, że autorka naprawdę kocha muzykę.
Niestety często trafne i ciekawe metafory są tłumaczone i rozwlekane do tego stopnia, że dla mnie stają się pretensjonalne.
Do tego część postaci jest tak pomnikowa i idealna, że trudno w nie uwierzyć.
Brakuje mi tutaj dojrzałości opisania ludzkich wad i wyzwań, jakie przed nimi one budzą.
Zaczęłam się też zastanawiać, jak przedstawiamy w popkulturze geniuszów, geniuszki. Czy tworzenie z nich kryształowych postaci, nie szkodzi społeczeństwu i nie stawia niespełnianych standardów?

Dla mnie rozczarowanie, ale nie mogę nie docenić wiedzy pisarki na temat muzyki. Jeśli styl Riku Onda nie gra komuś na nerwach, będzie to bez wątpienia magiczna książka.

Można docenić tę książkę za ciekawe opisanie kulis konkursów pianistycznych. Wydaje się też, że autorka naprawdę kocha muzykę.
Niestety często trafne i ciekawe metafory są tłumaczone i rozwlekane do tego stopnia, że dla mnie stają się pretensjonalne.
Do tego część postaci jest tak pomnikowa i idealna, że trudno w nie uwierzyć.
Brakuje mi tutaj dojrzałości opisania ludzkich...

Myślę, że gdybym czytając miała te utwory, które są grane w tle, książka podobałaby mi się jeszcze bardziej. Bo jestem laikiem w temacie, a jednak nie nudziłam się, mimo tematu. Pięknie płynąca opowieść, która wycisza.

Myślę, że gdybym czytając miała te utwory, które są grane w tle, książka podobałaby mi się jeszcze bardziej. Bo jestem laikiem w temacie, a jednak nie nudziłam się, mimo tematu. Pięknie płynąca opowieść, która wycisza.

To była niesamowita podróż z muzyką w roli głównej. Ta książka zawiera tak mistrzowskie porównania i metafory, że gdybym ją od początku miała zamiar adnotować, to byłaby prawie cała pozaznaczana. Tak wiele różnych metafor i określeń uderzyło w czułą strunę w moim sercu.

To była niesamowita podróż z muzyką w roli głównej. Ta książka zawiera tak mistrzowskie porównania i metafory, że gdybym ją od początku miała zamiar adnotować, to byłaby prawie cała pozaznaczana. Tak wiele różnych metafor i określeń uderzyło w czułą strunę w moim sercu.

Nie znam innych powieści na temat konkursów muzycznych, a jest to temat bardzo ciekawy, są to rejony w które osoby spoza zawodu muzyka nigdy nie wchodzą, a ci którzy pasjonują się muzyką klasyczną patrzą na konkursy z zewnątrz. Autorka wykonała bardzo dobrą robotę, nasz powieściowy konkurs przedstawiony jest bardzo realistycznie. Próba zbudowania narracji wokół etapów konkursowych jest trudna, książka może w penym momencie koło trzeciego etapu konkursowego zacząć kręcić się w kółko. Są pewne aspekty które są mało prawdopodobne. Po pierwsze to, że uczestnicy są ze sobą w takiej dobrej komitywie i spędzają czas razem. Wydaje mi się że rzeczywistości spędzają czas tylko przy fortepianie albo odpoczywając. Natomiast to że chodzą słuchać innych wykonań w czasie konkursu to już zupełnie niemożliwe (chyba że już zostali wyeliminowani, to wtedy owszem),nie mówiąc już o tym że słuchając kogoś innego podobno podejmują decyzje jak będą sami następnego dnia grali. To tak nie działa. Interpretacje to wynik długich poszukiwań, a właśnie słuchanie kogoś innego na chwilę przed własnym wykonaniem może w głowie nieźle namieszać. Mimo tych drobnych usterek książkę czyta się dobrze, jest tam wiele przemyśleń które pochodzą z rzeczywistości. Dziwi że pisana jest jak gdyby dla dzieci i młodzieży, w tematy seksualności się nie wchodzi, nasi konkursowicze to po prostu super utalentowane pilne dzieci. Choć są to przecież dwudziestolatkowie, to pokazani są jako nastolatkowie którzy są ponad wiek dojrzali, chodziło o to by byli nieskazitelnie piękni i idealistyczni, przecież wykonują tak piękną muzykę, nie ma możliwości by nie byli świętymi. Wśród naszych młodych bohaterów charakterów mniej niż idealnych w książce brak. Autorka słyszy w muzyce piękno natury, nie słyszy natomiast egzystencjalnego niepokoju i buntu, nie słyszy emocji które mogłyby nas wytrącić z równowagi. Powieść jest o konkursie, o młodości, o muzyce.

Nie znam innych powieści na temat konkursów muzycznych, a jest to temat bardzo ciekawy, są to rejony w które osoby spoza zawodu muzyka nigdy nie wchodzą, a ci którzy pasjonują się muzyką klasyczną patrzą na konkursy z zewnątrz. Autorka wykonała bardzo dobrą robotę, nasz powieściowy konkurs przedstawiony jest bardzo realistycznie. Próba zbudowania narracji wokół etapów...

Przyznam, że konkursy pianistyczne to coś co wymyka się poza mój obszar zainteresowań. Nie rozumiem ich, nie umiem docenić. Wydaje mi się, że każdy utwór jest podobny i trudno jest znaleźć mi pomiędzy nimi różnicę a już w ogóle nie mówię o tym by móc usłyszeć tam błąd. Chyba musiałby już być jakiś ewidentny. Jednak mimo moich ograniczeń zaintrygowała mnie książka ,,Pszczoły i grom w oddali". Przyciągnęła wzrokiem z półki w bibliotece i musiałam ją pożyczyć. Potem przez chwilę leżała na stoliku bo nadal targały mną obawy, czy to na pewno był właściwy wybór. Jednak gdy zaczęłam, to przepadłam bez reszty.

Kilku etapowy konkurs pianistyczny odbywający się w Japonii staje się tłem dla wyjątkowej opowieści. To tam spotyka się czwórka młodych bohaterów. Wszyscy są wyjątkowi chociaż na początku nie do końca zdają sobie z tego sprawę. Akashi ma dwadzieścia osiem lat, ma małego synka i pracuje w sklepie muzycznym. Udział w konkursie jest jego ostatnią szansą na sprawdzenie siebie zanim będzie ,,za stary". Młodziutka Aya powraca do świata konkursów i pianin po kilkuletniej przerwie. Kiedyś była uznawana za genialne dziecko ale porzuciła koncertowanie po nagłej śmierci matki. Kolejnym uczestnikiem jest Masaru, Peruwiańczyk o japońskich korzeniach, który ma szansę stać się prawdziwym geniuszem fortepianu. I na koniec on, Jin Kazama młodziutki chłopak, pozornie niepasujący do tego świata ale niosący potężny przekaz za pomocą swojej muzyki. Konkurs rozłożony na kilkanaście dni wstrząśnie bohaterami, muzyka zawładnie ich życiem i zmieni je. Każdy kolejny utwór będzie dla nich krokiem w przyszłość, ku dorosłości oraz pomoże odnaleźć im zapomniane, zakurzone marzenia.

Synestezja to pojęcia określające równoczesne postrzeganie, stan gdy za pomocą jednego ze zmysłów możemy dostrzec coś przynależnego do innego. Wiem, trudne pojęcie ale ta powieść to jedna wielka synestezja. Autorka tak opisuje muzykę, która cały czas towarzyszy bohaterom, że czytelnik odbiera ją wszystkimi zmysłami. Muzyka jest dotykiem, obrazem. Otula, przenika, porywa. Nie wysłuchałam żadnego z opisanych utworów ale mam je we krwi, czuję każdym nerwem każdy dźwięk. Opisy wykonań są tak sugestywne, plastyczne, że odbieramy je przez słowa. Są jak fala, która uderza w czytelnika i pochłania go. Nie można się oderwać. Można tylko się zatracić i dać upoić fali wrażeń, które cały czas atakują zmysły. I chociaż muzyka i jej opisy zajmują większą cześć książki nie czujemy znużenia. Czujemy każdy poryw serca, każde uderzenie o klawisze, każdą rozterkę miotającą bohaterami. Właściwie ta powieść to tylko emocje.

,,Pszczoły i grom w oddali" to piękna i zaskakująca powieść. Niby banalna opowieść o dorastaniu i przyjaźni ale napisana w nieoczywisty sposób, przesycona emocjami, które są skomplikowane do tego stopnia, że tylko muzyka może je oddać. Wszystko odczuwa się bardzo osobiście, naturalnie, przenika czytelnika i przenosi go w zupełnie inny wymiar. Nie spodziewałam się takiej galopady myśli, odczuć, nastrojów. Autorka niczym wybitny maestro za pomocą słów dyryguje czytelnikiem, zapewniając mu wrażenie, których zupełnie nie oczekiwał. To prawdziwa czytelnicza uczta, cudowne pomieszanie, które oddziałuje na wszystkie zmysły i rozbudza wyobraźnię. Polecam!

p.s. Powieść została z ekranizowana, z Andrzejem Chyrą w jednej z głównych ról.

Przyznam, że konkursy pianistyczne to coś co wymyka się poza mój obszar zainteresowań. Nie rozumiem ich, nie umiem docenić. Wydaje mi się, że każdy utwór jest podobny i trudno jest znaleźć mi pomiędzy nimi różnicę a już w ogóle nie mówię o tym by móc usłyszeć tam błąd. Chyba musiałby już być jakiś ewidentny. Jednak mimo moich ograniczeń zaintrygowała mnie książka ,,Pszczoły...

To naprawdę tytaniczny wysiłek tak barwnie, emocjonująco i kompetentnie opisać na ponad 400 stronach historię tak niewiele obchodzącą 99,9% populacji jaką jest historia międzynarodowego konkursu pianistycznego. Pomimo, iż należę do owego malutkiego odsetka ludzi, którzy słuchają muzyki klasycznej, nie było mi łatwo podążać za narracją. Skupia się ona bowiem nie tyle na losach uczestników, które można by streścić w jednym paragrafie, co na analizie i interpretacji muzyki, którą wykonują podczas 2 tygodni trwania konkursu oraz jej wpływu na nich, na jej odbiorców i jurorów.
Wspaniała książka i olbrzymie brawa dla tłumaczki, pani Katarzyny Sonnenberg-Musiał. Oddać słowem wszystkie niuanse muzyczności i muzyki, które wybrzmiewają w warstwie słownej książki to sztuka godna pozazdroszczenia.
Zawsze można też sięgnąć po same utwory omawiane w książce. Do czego również gorąco zachęcam.

To naprawdę tytaniczny wysiłek tak barwnie, emocjonująco i kompetentnie opisać na ponad 400 stronach historię tak niewiele obchodzącą 99,9% populacji jaką jest historia międzynarodowego konkursu pianistycznego. Pomimo, iż należę do owego malutkiego odsetka ludzi, którzy słuchają muzyki klasycznej, nie było mi łatwo podążać za narracją. Skupia się ona bowiem nie tyle na...

Ciekawa historia

Ciekawa historia

Nie jest zła, ale ta tematyka zdecydowanie nie jest moja.

Nie jest zła, ale ta tematyka zdecydowanie nie jest moja.

Świetna opowieść o fascynacji muzyką poważną, rozwoju osobistym, sięganiu po marzenia i przyjaźni, która zawiązuje się pomiędzy uczestnikami przesłuchań do międzynarodowego konkursu pianistycznego.

Autorka pokazuje świat, w którym utalentowani pianiści dążą do perfekcji, a członkowie jury czują odpowiedzialność za bycie jurorem. Książka, która zastanawia i inspiruje.

Doceniam kod QR umieszczony na okładce z dostępem do playlisty z utworami opisanymi w książce. Jedyny, moim zdaniem, minus to nadmiernie rozbudowane opisy kolejnych utworów, co staje się nudnawe.

Świetna opowieść o fascynacji muzyką poważną, rozwoju osobistym, sięganiu po marzenia i przyjaźni, która zawiązuje się pomiędzy uczestnikami przesłuchań do międzynarodowego konkursu pianistycznego.

Autorka pokazuje świat, w którym utalentowani pianiści dążą do perfekcji, a członkowie jury czują odpowiedzialność za bycie jurorem. Książka, która zastanawia i...