Przedsionek piekła

Książka porusza ciekawe tematy, choć może nie w odkrywczy sposób. Mamy tutaj skomplikowane relacje ofiary i oprawcy, zabawę w Boga, zemstę, nieco fantastyczny klimat i dziwne istoty wywyższone ponad ludzi, a jednak niewiele od nich różne w swoich płytkich motywacjach. Patrzymy na świat, który dokonał ogromnego przeskoku technologicznego, a teraz musi sobie z nim jakoś radzić, układając wszystko na nowo. Potencjalnie - rewelacyjnie.
Najbardziej boli, że potencjał nie został wykorzystany. Mogliśmy dostać bardzo ciekawą opowieść o psychicznym uzależnieniu, szukaniu odkupienia i możliwości przechytrzenia innych. Nawet nie wymagam głębokich analiz, w końcu to rozrywka, ale chciałabym coś więcej, niż dwa zdania płytkich przemyśleń bohaterki. Mam wrażenie, że autorowi te - dla mnie bardziej interesujące - tematy przeszkadzały w opisywaniu drogi z punktu a do punktu b, więc je wykopał z książki, jako zbędne strony. Może gdyby te wątki pogłębić, przedstawić czytelnikowi coś więcej, jakiś impuls do rozważań, historia miałaby więcej życia. Największym minusem (jednym z dwóch, ale do tego wrócimy niedługo) jest kompletna nijakość emocjonalna całej opowieści. Książka napisana jest w sposób całkowicie beznamiętny, moje reakcje na kolejne wydarzenia wahały się gdzieś pomiędzy "mhm" i "aha". Sama treść nie była zła, tylko koszmarnie wyprana z emocji. Poza jednym momentem, czyli tym drugim minusem - opisem pewnego spotkania i rozmowy, która chyba miała być szalonym zwrotem akcji. Aż do tego momentu czytałam stabilnie, akceptując literacki stan rzeczy, uznając wszystkie wydarzenia za dość oczywiste, jakoś się to składało w całość i brnęło ku końcowi. Bez szału, ale i bez dramatu. A tu nagle autor postanowił zdradzić wielką tajemnicę i sprawił rozmowę, w której bohaterowie wyjawiają swoje motywy, jak krowie na rowie prezentują, dlaczego postąpili tak a nie inaczej, na co liczyli i co mają zamiar dalej robić. Słowem - wszystko to, co było oczywiste i nie ma jak czytelnika zaskoczyć. Całość tej scenki była tak drewniana oraz niedorzecznie zła, że odłożyłam książkę i poszłam zmywać naczynia, bo to jednak wydawało mi się ciekawsze. Nie będę więcej czytać tego czegoś. Oczywiście później wróciłam do książki, w końcu nie po to przeczytałam 90%, żeby nagle zrezygnować, ale wymagało to sporo samozaparcia. Nie pamiętam innego przypadku, żebym książkę uważała za przeciętną, ale zdatną do czytania, a stronę później - za koszmar. Zresztą językowo też jest najwyżej przeciętnie.
Odbioru książki nie poprawia chaotyczność i pomieszanie czasów. Byłam przekonana, że ma to głębszy sens i pewnie wątki połączą się w zaskakujący sposób, uwzględniając zawirowania czasoprzestrzenne. Nie. Owszem, coś z tego miało znaczenie, ale nie uzasadnia takich skoków i zdecydowanie można było tę kwestię opisać inaczej.
Całość przypomina mi konspekt książki, może nawet plan na całą serię. Gdyby każdy pomysł - a niektóre są niezłe - rozwinąć, pogłębić, stworzyć więcej ciekawego tła i uczynić bohaterów... jakimiś, to byłoby dobrze, może nawet bardzo dobrze, szczególnie po poprawieniu stylu. Nawet nie potrafię tej książki ocenić, ponieważ historia jest ciekawa, tylko jej potencjał nie został wykorzystany. Przeczytać można, ale bardzo zdecydowanie nie trzeba.

Książka porusza ciekawe tematy, choć może nie w odkrywczy sposób. Mamy tutaj skomplikowane relacje ofiary i oprawcy, zabawę w Boga, zemstę, nieco fantastyczny klimat i dziwne istoty wywyższone ponad ludzi, a jednak niewiele od nich różne w swoich płytkich motywacjach. Patrzymy na świat, który dokonał ogromnego przeskoku technologicznego, a teraz musi sobie z nim jakoś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Przedsionek piekła” to książka niecodzienna, zarówno w kwestii konstrukcji, jak i poprowadzonej fabuły. Oto zostajemy rzuceni na wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, do fikcyjnego miasta Exmore. Mrok, przemoc i obecność typów spod ciemnej gwiazdy przywołują z pamięci Gotham City. Także i tutaj polityka, nauka oraz zbrodniczy półświatek kotłują się i tkwią w pajęczynie zależności.
⠀
Przebywający w szpitalu psychiatrycznym dla przestępców Andrew Milton, bestialsko torturowana Kathleen Turner oraz potomek polskich emigrantów Janusz Szewczyk na pozór nie mają ze sobą nic wspólnego. Jak czas pokaże, ich ścieżki skrzyżują się, a konsekwencje tego odbiją szerokim echem.
⠀
Wejście w tę opowieść jest niełatwe, bo fabułę autor odsłania w sposób skomplikowany. Rozdziały dedykowane poszczególnym bohaterom rozmieszczone są w różnych miejscach na osi czasu, bez zasygnalizowania. Może to rodzić poczucie zagubienia i nieporządku, któremu sam początkowo uległem. Z biegiem przewracanych stron, z tych porozrzucanych puzzli wyłania się jednak historia o pogoni za wiedzą i władzą, o zemście, ale przede wszystkim - tak osobiście uważam – historia o wielkiej krzywdzie człowieka w obliczu tych poprzednich.
⠀
Dystopijna wizja, która zamiast w nieokreśloną przyszłość, zabiera nas do epoki pary, żelaza i węgla, w której bogowie – naukowcy przekazali ludziom technologie wykraczające poza ich rozumienie. Książka pełna okrucieństwa i łez, ukazująca do czego zdolny jest człowiek w pogoni za wiedzą. Nie bez wad, jednak wielu miłośników fantastyki odnajdzie przyjemność w czytaniu. Powiew świeżości!

„Przedsionek piekła” to książka niecodzienna, zarówno w kwestii konstrukcji, jak i poprowadzonej fabuły. Oto zostajemy rzuceni na wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, do fikcyjnego miasta Exmore. Mrok, przemoc i obecność typów spod ciemnej gwiazdy przywołują z pamięci Gotham City. Także i tutaj polityka, nauka oraz zbrodniczy półświatek kotłują się i tkwią w pajęczynie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poszczególne rozdziały przedstawiają fragmenty tej samej historii ale z punktu widzenia różnych osób i asynchronicznie (opisywane są najpierw późniejsze zdarzenia, potem wcześniejsze, potem znów późniejsze ale z poziomu innego bohatera itd.) Technika pisania ostatnio popularna, ale tu autor z zagmatwaniem chronologii i punktów widzenia nieco przesadził.
Ciekawa wizja świata gdzie przedstawiciele obcej cywilizacji pozwolili na ograniczony dostęp do swojej zaawansowanej technologii (wolno z maszyn korzystać, ale nie wolno ich ludziom samodzielnie produkować, a nawet badać "jak to działa"), świata gdzie stare zderza się z nowym a ludzie nie bardzo wiedzą jak się w tym odnaleźć i jaki jest cel działalności "obcych" ( altruistyczna "pomoc", sprawdzenie "na małpach" skutków dziwnych modeli społeczeństwa czy po prostu wyrafinowana rozrywka?).
No i postawa elit rządzących (większe wpływy i władza za każdą cenę).
Książka warta przeczytania (chciaż przygnębiająca).

Poszczególne rozdziały przedstawiają fragmenty tej samej historii ale z punktu widzenia różnych osób i asynchronicznie (opisywane są najpierw późniejsze zdarzenia, potem wcześniejsze, potem znów późniejsze ale z poziomu innego bohatera itd.) Technika pisania ostatnio popularna, ale tu autor z zagmatwaniem chronologii i punktów widzenia nieco przesadził.
Ciekawa wizja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytało się bardzo przyjemnie, sprawnie i szybko, co, przy momentami mało przyjemnych opisach (najczęściej dotyczących okaleczonych ciał), mogłoby się wydawać mało prawdopodobne. Jednak autor uchwycił jednocześnie dość brutalny świat i niezwykle trudne przejścia bohaterów w połączeniu z dość lekkim stylem, który jednak nie odbiera przedsionkowi piekła surowego i mocnego klimatu. Obawiałem się, że będzie to trudna książka i w przekazie i w czytaniu. I o ile w samym odbiorze faktycznie trzeba tę powieść przetrawić, to samo czytanie nie stanowiło żadnego problemu

Czytało się bardzo przyjemnie, sprawnie i szybko, co, przy momentami mało przyjemnych opisach (najczęściej dotyczących okaleczonych ciał), mogłoby się wydawać mało prawdopodobne. Jednak autor uchwycił jednocześnie dość brutalny świat i niezwykle trudne przejścia bohaterów w połączeniu z dość lekkim stylem, który jednak nie odbiera przedsionkowi piekła surowego i mocnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem ciekawa tego świata - to jest myśl, która przychodzi do mnie w związku z Przedsionkiem Piekła. Książka skupia się na historii kilku bohaterów i tylko delikatnie muska wszystko dookoła, a właśnie to, co się dzieje poza fabułą najbardziej mnie przyciąga. Ciekawostki, które przekazuje nam tu autor? No jestem tym zachwycona.

Dostajemy tu alternatywny świat, w którym pojawiają się Bonakowie (bogowie-naukowcy), którzy przynoszą ludzkości podarki w postaci technologii, dzięki której świat idzie naprzód. Oczywiście nie w taki sposób, jaki my znamy, to by było zbyt proste. Dlatego pojawiają się dziwne maszyny, które w zasadzie mogłyby być wytworem dosyć sfiksowanej wyobraźni.
Sama historia Bonaków i w ogóle świata jest przedstawiona dosyć skąpo, ale ma naprawdę duży potencjał i liczę na to, że autor pociągnie te wątki w kolejnych książkach, jak już opadną emocje debiutu - nie napisałam nigdy książki, ale zakładam, że pierwsza jest najtrudniejsza, a później już idzie z górki.

Akcja Przedsionka rozgrywa się w kilku liniach czasowych, które powolutku się z sobą zgrywają. To naprawdę ciekawy zabieg i lubię czytać książki, które są w taki sposób napisane. Autor przeskakuje między czasami dość agresywnie, ale nie na tyle, żeby nie móc się w tym połapać.

Jeśli chodzi o bohaterów, to w sumie są dosyć nijacy. Szli sobie przez ten świat, ale jakoś nie byłam w stanie się z nimi ani utożsamić, ani o nich martwić. Nie wiem, czegoś im brakowało. Wiarygodności? Trójwymiaru? Tak, żeby móc ich lepiej poznać. Poznawanie jest fajne (przynajmniej jeśli chodzi o wymyślonych ludzi ^^).

Ale tak, jak już pisałam: najbardziej zaciekawił mnie świat i Bonakowie. I o nich chciałabym przeczytać więcej. Bo jest w tym potencjał. Bo można to rozwinąć w coś dużego i wciągającego. I na to czekam.

Jestem ciekawa tego świata - to jest myśl, która przychodzi do mnie w związku z Przedsionkiem Piekła. Książka skupia się na historii kilku bohaterów i tylko delikatnie muska wszystko dookoła, a właśnie to, co się dzieje poza fabułą najbardziej mnie przyciąga. Ciekawostki, które przekazuje nam tu autor? No jestem tym zachwycona.

Dostajemy tu alternatywny świat, w którym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piekło posiada wiele obliczy i każdy wyobraża je sobie na własny, upiorny sposób (oczywiście, jeśli w nie wierzy), ale czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak będzie wyglądało wasze życie, kiedy piekło z najgorszych koszmarów objawi się wam tutaj, na Ziemi? Co wówczas poczujecie? Na jakie tortury zostaniecie skazani, podczas których zaczniecie błagać, płakać, kląć i nienawidzić jednocześnie? Jeśli chcecie się przekonać, zmierzyć z najstraszniejszymi wizjami i patrzeć, jak ludzkość wyniszcza się samoistnie, to zapraszam was do "Przedsionka Piekła" Tomasza Kaczmarka.

Wyznam od razu, że fabuła jest bardzo zawiła, więc zdradzę jedynie kilka oczywistych faktów, które nijak nie wpłyną na odbiór całej powieści. Tomasz Kaczmarek w swoim debiucie opowiada trzy historie kompletnie różnych bohaterów. Czytelnik ma do czynienia z naukowcem na emeryturze, aktualnie przebywającym w szpitalu psychiatrycznym, Andrew Miltonem. Kathleen, dziewczyną poddawaną torturom w ramach objętego tajemnicą rządowego eksperymentu. Oraz Januszem - młodym, bezdomnym chłopakiem grasującym po obskurnych ulicach miasta Exmore, marzącym o kącie dla siebie i swojej grupy, o pieniądzach i lepszym życiu.

Każda historia wydaje się całkowicie odrębna oraz niepowiązana, choć im dalej brniemy przez brudną, wywołującą traumę fabułę, tym więcej dziwnych powiązań dostrzegamy. Po drodze natkniemy się na Bonaków, czyli bogów-naukowców, którzy pewnego dnia postanowili zawitać na Ziemię, zdradzając parę mistycznych, technologicznych tajemnic; szklanych ludzi żyjących głęboko pod ziemią niczym krety; a także na niebezpieczne eksperymenty, ludzi objętych szaleństwem oraz ogrom naukowego bełkotu, który okaże się zadziwiająco trafny.

W "Przedsionku Piekła" tylko jedna rzecz jest pewna: jeśli tam trafisz, już nigdy nie wyjdziesz stamtąd w stu procentach sobą... Albo żywy.

Debiut Tomasza Kaczmarka to książka wciągająca, często brutalna i przede wszystkim dająca do myślenia. Zwłaszcza epilog wprowadza swego rodzaju konsternację. Trafiały się momenty, których się spodziewałam, a także takie, które wywoływały szok, więc podczas lektury ani razu nie ziewnęłam. Logiczne połączenie ze sobą tych trzech wspomnianych powyżej historii wymagało dużej dozy wyobraźni (i odwagi), za co autorowi należą się gratulacje.

"Przedsionek Piekła" zdecydowanie nie należy do powieści zwyczajnych. Powiedziałabym, że można tu znaleźć dużo oryginalnych pomysłów. Wczepienie żabich mózgów robotom? Stworzenie czegoś imitującego skórę i jednocześnie naprawiającego uszkodzone tkanki niemal od zera? Albo powołanie do życia bogów-naukowców, którzy stwierdzili, że ot tak pojawią się na Ziemi i zdradzą kilka tajemnic z przyszłości? To wątki, jakie zapadły mi najlepiej w pamięć, ale znajdzie się ich o wiele, wiele więcej.

Książka zawiera dużo zagadnień naukowych, ale przedstawiono je na tyle błyskotliwie, że o niektórych czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Nie dostajemy suchych faktów idealnych do zasypiania. Autor zrobił dobry research, co widać na pierwszy rzut oka.

Nie mogę nie wspomnieć jeszcze o sposobie prowadzenia narracji. Każdy rozdział przypisano kolejno Miltonowi, Kathleen i Januszowi, ani razu nie zmieniając ustawienia, przez co po pewnym czasie narodził się schemat. Przyznam, że z początku bardzo mi się ten zabieg podobał, ale im dalej brnęłam w fabułę, tym większe odnosiłam wrażenie nagłego urwania w połowie niezmiernie ważnego fragmentu. Momentami czułam się poirytowana, ale tempo czytania znacznie się zwiększało.

"Przedsionek Piekła" jest książką nietuzinkową, którą bez wahania polecam. Zaznaczę jednak, że z pewnością nie spodoba się wszystkim przez wzgląd na ewidentną brutalność i mocno zawiłą fabułę. Sięgając po debiut Tomasza Kaczmarka, dostaniecie historię alternatywną, kiedy świat nie musiał sam dążyć do rozwinięcia technologii, a ludzie dostali niemalże wszystko na tacy. "Przedsionek Piekła" to historia wciągająca, doskonale przemyślana i łącząca mechanikę z biologią, przez co określiłabym ją niesamowicie oryginalną.

Piekło posiada wiele obliczy i każdy wyobraża je sobie na własny, upiorny sposób (oczywiście, jeśli w nie wierzy), ale czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak będzie wyglądało wasze życie, kiedy piekło z najgorszych koszmarów objawi się wam tutaj, na Ziemi? Co wówczas poczujecie? Na jakie tortury zostaniecie skazani, podczas których zaczniecie błagać, płakać, kląć i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sporadycznie daje tak niskie oceny ale ta książka to tragedia. Chyba autorowi rozsypały się strony i podglądał w całość dowolnie. Totalny chaos i brak uporządkowania książki

Sporadycznie daje tak niskie oceny ale ta książka to tragedia. Chyba autorowi rozsypały się strony i podglądał w całość dowolnie. Totalny chaos i brak uporządkowania książki

Pokaż mimo to

Dystopia, choć nie o przyszłość tu idzie. Tomasz Kaczmarek zamiast rozpościerać przed nami wizję tego, co przed nami, przenosi nas do alternatywnej rzeczywistości Ameryki XIX wieku, stawiając przed czytelnikiem pytanie: co by było gdyby? Szaleni naukowcy, sztuczna inteligencja, nieograniczone możliwości... Kolejny raz mierzymy się z sytuacją, kiedy ludzie posiadający władzę i możliwości przekraczają wszelkie granice człowieczeństwa. Etyka nie ma prawa bytu. Brutalne doświadczenia na ludziach? Przecież to dla wyższego dobra. Ta mroczna powieść wywleka na powierzchnię wszystkie chore urojenia jakie mogą urodzić się w umyśle szaleńca. To przeraża. A ten niewyobrażalny strach potęguje cichy głos z tyłu głowy, że być może, to wszystko jeszcze przed nami. Ale to też historia chorej ambicji i bezgranicznej chęci zemsty. Wielopoziomowa fabuła, która pozostawia niepokój.
.
Moim zdaniem rewelacyjny pomysł, dobrze wykreowani bohaterowie. Jednak nie bez wad. Gubiłam się w retrospekcjach, czasami dopiero w połowie rozdziału odnajdywałam się w czasie akcji, a obszerne opisy sprawiały, że zamiast chcieć czytać tu i teraz odkładałam ją kilkukrotnie. Ale myślę, że to indywidualna sprawa każdego czytelnika i jego odbioru pióra konkretnego pisarza dlatego zachęcam Was do zmierzenia się z tym tytułem, a przede wszystkim z tą niepokojąca wizją świata!

Dystopia, choć nie o przyszłość tu idzie. Tomasz Kaczmarek zamiast rozpościerać przed nami wizję tego, co przed nami, przenosi nas do alternatywnej rzeczywistości Ameryki XIX wieku, stawiając przed czytelnikiem pytanie: co by było gdyby? Szaleni naukowcy, sztuczna inteligencja, nieograniczone możliwości... Kolejny raz mierzymy się z sytuacją, kiedy ludzie posiadający władzę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To, co wydaje się najgorszym miejscem na ziemi bywa jedynie wstępem do kolejnego punktu, gdzie słowo piekło nabiera całkiem nowego znaczenia. Człowieczeństwo staje się pustym słowem, a raczej wyrazem, którego nikt nie zna. Czy w takich okolicznościach można myśleć o czymś więcej niż o szybkiej śmierci? Co jeszcze jest się w stanie zrobić by nie popaść w szaleństwo?

Postęp wymaga ofiary, czasem w nieskończonej liczbie mnogiej. W Exmore nikt nie liczy tych, którzy poświęcają się codziennie dla wielkiej machiny rewolucji przemysłowej, wiadomo, że straty jakieś muszą być, liczy się dobro, czy ogółu to już całkiem inna sprawa. Kathleen Turner doskonale zna tę gorszą stronę, by nie powiedzieć najgorszą, egzystuje na granicy życia i śmierci, bólu i otępiania, wie co ją czeka i wydaje się pogodzona ze swoim losem, chociaż czy na pewno? Janusz Szewczyk także zna Exmore od strony ciemnych zaułków, cuchnących, betonowych, ruin. Wierzy jednak, że jeszcze czeka go coś lepszego, ale takich jak on są tysiące, na razie każdy dzień jest dla niego wyzwaniem. Nie zdaje sobie sprawy jak mało dzieli go od tego by raz na zawsze odmienić swoje przeznaczenie. Jak szybko można stracić to, czemu poświęciło się wszystko wie Andrew Milton. Wydaje się być pokonanym, przegranym i czekającym jedynie na śmierć, ale nie wszyscy tak sądzą. Tych troje ma więcej wspólnego niż sądzi ktokolwiek, nawet oni sami. W Exmore tajemnice pozwalają zyskać przewagę, zdobyć to o czym się marzy, niekiedy stać się kimś zupełnie innym. Jednak ceną jest ból, zaprzedanie się i przede wszystkim wejście do piekła. Czy da się z niego uciec? Jeśli tak to, co czeka człowieka gdy już opuści je?

Tam gdzie rozum nie śpi również demony nie śpią, zwłaszcza jeśli są podstawą rewolucji. Przemysłowej rewolucji, na skalę jaką do tej pory ludzkość nie widziała, lecz zapragnęła. Po części postapokaliptyczna wizja, a po części steampunkowa, obie przenikają się w „Przedsionku piekła” nieustannie. Trudno powiedzieć gdzie kończy się jedna i zaczyna druga, elementy obu widoczne są nieustannie, nie rywalizują, koegzystują w książce Tomasza Kaczmarka na równych prawach, co wzbogaca całość, ale i staje się źródłem do niespodziewanych zwrotów akcji. Nie brak tej historii rozmachu i monumentalności, zadbania o ogólne zarysy oraz uzupełnienia ich detalami tak, by obrazowo przedstawić czytelnikom świat, w jakim egzystują bohaterowie. Zresztą ich sylwetki również oddano nader sugestywnie od strony zewnętrznych fizjonomii jak i charakterów, posiadają też swoją symbolikę. Rozpoczynając lekturę „Przedsionka piekła” nie jesteśmy przygotowani na to, że kolor czerni, szarości oraz czerwieni będzie przedstawiony w tylu odcieniach, odzwierciedlających nie tylko drugi plan, ale również postacie oraz to, co jest ich udziałem. Autor postawił na ekspresyjność na różnych poziomach, co nie tylko intryguje, lecz i staje się punktem wyjścia dla rozwoju wątków. Te w żadnym wypadku nie są schematyczne, odznaczają się wielowarstwową budową i zaskakującą ścieżką jaką podążają, zawsze na skraju przepaści, mniej niż o krok od zatracenia się. W tej powieści nadzieja, zwycięstwo, klęska, zemsta, nauka oraz rewolucja nie są tym, czym mogłoby się wydawać na początku, a piekło nabrało całkiem nowego znaczenia, dobitniejszego niż sądzono do tej pory.

To, co wydaje się najgorszym miejscem na ziemi bywa jedynie wstępem do kolejnego punktu, gdzie słowo piekło nabiera całkiem nowego znaczenia. Człowieczeństwo staje się pustym słowem, a raczej wyrazem, którego nikt nie zna. Czy w takich okolicznościach można myśleć o czymś więcej niż o szybkiej śmierci? Co jeszcze jest się w stanie zrobić by nie popaść w szaleństwo?

Postęp...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozwólmy sobie na pobyt w XIX wieku, niezbyt rozbuchanym technologicznie. Po ulicach krążą dorożki i powozy, przemkną pierwsze tramwaje, dżentelmeni odziani w surduty podkręcają wąsa a w dokach sieją postrach mali gangsterzy wyrośli z imigranckiej biedoty. Także polskiej. A rzecz się dzieje z mieście Exmore, które tym różni się od innych miast Ameryki, że rezyduje w nim jeden z naukowców-bogów. Pozostali zamieszkali w Rosji i Singapurze, przynosząc nieznaną, owianą tajemnicą energię. Silnik, maszyna, elektrownia, która nie mieści się w najtęższych ludzkich umysłach.

A dalej? A dalej plątanina wydarzeń, przeskoki w czasie, wypadki, tortury, podziemny świat pełen szklanych ludzi - poeksperymentalnych odpadów. I bohaterowie, cały ich przekrój - od młodocianych rabusiów po rodzeństwo "hodowane" i zmieniane dla wyższych celów. Ona wojowniczka, on agent, naukowcy opętani żądzą sięgnięcia po boskość kontra ofiary koszmarnych doświadczeń.

Wydawać się może, że Autor wywoła jedynie naszą konsternację, tworząc historię należną tylko szpitalowi psychiatrycznemu z pierwszych rozdziałów. Ale jeśli tak nam się wydaje, dotrwajmy do końcowego "Jak jest naprawdę". Dopiero wtedy uniesiemy brwi ze zdumienia.

Autor stworzył niezwykle wyraziste postacie, wydarzenia oparł o wysoce prawdopodobne wynalazki, wśród których są i takie, które nie zaskakują już miłośników współczesnych technologii i badań. Nadał niektórym bohaterom nazwiska puszczające oko w kierunków potentatów świata odkryć. Stworzył Profesora, który obudzi nasz gniew i współczucie, nienawiść i zachwyt. To on, od przedsionka piekła, powiedzie nas w świat buntu i chciwości, od ciekawości asystenta, po zniszczone, stare ciało i umysł, którego nie sposób zabić.

Całkowicie pochłonęła mnie ta opowieść. Wymaga uwagi, bo Autor bawi się ciągłością czasu i ludzkiego życia. Zamienia niewinność w mordercze instynkty, tworzy agentów na potrzeby publiki, z biedaka czyni złodzieja tożsamości. Czyta się szybko, z ciekawością nowego, z troską o bohaterów i wściekłością na bogów, którzy bogami nie są.
Wielce to zmieszane, zwichrowane, oderwane od realiów, zatopione w fantastyce a jednak, jak się okazuje, prawdopodobne. To było świetne czytanie. Polecam tym, którzy lubią wybiegać w przyszłość i tym, którzy lubią zabawę przeszłością. Dla mnie to była wielka, emocjonująca przyjemność.

Pani_Ka Czyta
Dziękuję Wydawnictwu Uroboros

Pozwólmy sobie na pobyt w XIX wieku, niezbyt rozbuchanym technologicznie. Po ulicach krążą dorożki i powozy, przemkną pierwsze tramwaje, dżentelmeni odziani w surduty podkręcają wąsa a w dokach sieją postrach mali gangsterzy wyrośli z imigranckiej biedoty. Także polskiej. A rzecz się dzieje z mieście Exmore, które tym różni się od innych miast Ameryki, że rezyduje w nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to