Pierwsza i druga część - mało refleksyjne czytanie, po prostu streszczana historia i to jak działa mózg.
Trzecia część - nagle robi się wszystko super zagmatwane i przedstawiona jest stanowisko Gazzanigi w kwestii problemu umysł - mózg. Polecam czytać tylko trzecią część.

Trzecia część - przełożenie idei komplementarności na zrozumienie relacji pomiędzy stanami mentalnymi i procesami fizycznymi. Pomiędzy zostaje jeszcze wytłumaczona wyjątkowość materii ożywionej w deterministycznym świecie, polegająca na indeterministycznym(arbitralnym, losowym ?) interpretowaniu symboli. Zrozumiałem to przełożenie tak: tak jak w każdej materii nieożywionej w mózgu odbywa się stale indeterministyczna interpretacja, która jest skutkiem powstania świadomości, a z drugiej strony komplementarności są deterministyczne struktury. Trudne jest do zrozumienia sama różnica pomiędzy materią nieożywioną, a ożywioną, idea komplmentarności w fizyce. Kiedy mamy te idee przełożyć jeszcze na problem umsył - mózg, to staje się to bardzo skomplikowane. Myślę, że autor pomija dużo istotnych szczegółów, próbując bardzo ogólnie przekazać swój pomysł. Dla mnie trochę nie jasne. Po przeczytaniu pojawiło się w głowie więcej pytań, niż było przed, to na plus oczywiście. Gazzaniga przedstawia ciekawe pomysły, ale za mało poświęca na wyjaśnienie ich.

Pierwsza i druga część - mało refleksyjne czytanie, po prostu streszczana historia i to jak działa mózg.
Trzecia część - nagle robi się wszystko super zagmatwane i przedstawiona jest stanowisko Gazzanigi w kwestii problemu umysł - mózg. Polecam czytać tylko trzecią część.

Trzecia część - przełożenie idei komplementarności na zrozumienie relacji pomiędzy stanami mentalnymi...

Autor (wybitny naukowiec, neurobiolog) próbuje nas przekonać, że wpadł na dobry trop wyjaśnienia czym jest świadomość. Zaliczył ją do instynktów, jakimi jesteśmy obdarzeni. Z przyjęciem takiej perspektywy nie mam żadnych problemów i być może tak nawet jest, ale próba wytłumaczenia świadomości w tej książce jest dosyć zagmatwana i wg mnie nie przekonywująca, a właściwie nie wnosząca nic nowego, czego bym już nie czytał u różnych autorów poruszających ten temat. Oprócz świadomości autor porusza również problem emocji.

Autor przedstawia warstwowy (modułowy ja bym wolał nazywać) model mózgu z wyspecjalizowanymi warstwami realizującymi w zasadzie jedno zadanie. Wyniki działania tych warstw przekazywane są innym. To wszystko bulgocze, jak bąbelki wrzącej wody (takiego modelu używa autor),z których niektóre wypływają na wierzch i stajemy się ich świadomi. Świadomość to nieprzerwany strumień tych bąbelków, które pojawiają się i znikają zgodnie z zasadami wbudowanych (wrodzonych) kodów, które wyewoluowały przez miliardy lat (wszystkie organizmy mają swoje kody i warstwy działające i komunikujące się wg tych kodów). Nic nie może zatrzymać tego strumienia bąbelków, nawet poważne uszkodzenia mózgu, dopóki on sam żyje, nie mogą przerwać świadomości. Co najwyżej może ona się zmienić, gdy niektóre moduły zostaną uszkodzone lub nawet rozdzielić się na dwie niezależne świadomości co spotyka osoby, które doznały rozszczepienia mózgu.

Autor w swoich wywodach odwołuje się nawet do mechaniki kwantowej, zwłaszcza zasady komplementarności i tutaj mój największy dylemat, bo kompletnie nie zrozumiałem o co tutaj chodzi, a muszę napisać, że ze wszystkich zagadnień poruszanych w tej książce, to akurat na mechanice kwantowej znam się najbardziej.

Najlepsza jest pierwsza połowa książki, w której autor przybliża historię koncepcji świadomości do czasów współczesnych. Zarówno koncepcje filozoficzne jak i naukowe. Wykłada to prostym i w miarę precyzyjnym językiem. Moje zastrzeżenia budzi tłumaczenie jego własnych koncepcji. Brakuje mi na przykład zwrócenia uwagi na to jak ważnym w procesie tworzenia się świadomości (i samoświadomości) jest sprzężenie zwrotne, pełniące rolę regulacyjną. Trochę o tym czytałem u Bernarda Korzeniowskiego i wydaje mi się, że koncepcja warstw powinna jeszcze zawierać w sobie mechanizmy sprzężeń zwrotnych, zarówno dodatnich wzmacniających bodźce i sygnały, jak i ujemnych, zapewniających stabilizację pracy, np. koncentrację.

Niemniej jednak polecam książkę Gazzanigi. Od przeczytania jej nikomu nie ubędzie, a paru ciekawych rzeczy można się dowiedzieć, jak np. o wynikach badań samego autora jak i jego współpracowników. Bardzo ciekawie jest opowiedziane jak osoby z rozszczepionym mózgiem funkcjonują. Tak naprawdę u takich osób w jednej głowie są dwie niezależne od siebie świadomości.

Zatem miłej lektury.

Autor (wybitny naukowiec, neurobiolog) próbuje nas przekonać, że wpadł na dobry trop wyjaśnienia czym jest świadomość. Zaliczył ją do instynktów, jakimi jesteśmy obdarzeni. Z przyjęciem takiej perspektywy nie mam żadnych problemów i być może tak nawet jest, ale próba wytłumaczenia świadomości w tej książce jest dosyć zagmatwana i wg mnie nie przekonywująca, a właściwie nie...

Widzę tu wysoką ocenę - moim zdaniem zawyżoną znacznie. Połowa książki to zebranie historii badań nad umysłem, mózgiem i świadomością.

Widzę tu wysoką ocenę - moim zdaniem zawyżoną znacznie. Połowa książki to zebranie historii badań nad umysłem, mózgiem i świadomością.

Gazzaniga zaproponował zupełnie dla mnie nieoczekiwaną podróż.

Gazzaniga zaproponował zupełnie dla mnie nieoczekiwaną podróż.