Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że niektórzy naukowcy powinni nadal zajmować się nauką, ale – broń Boże! – nie brać się za pisanie książek. No, może co najwyżej mogą pisać podręczniki akademickie, a i to nie zawsze. Książka „Świat poza fizyką” to jedna z najcieńszych książek w moim księgozbiorze i jednocześnie najdłużej i najmozolniej czytany tytuł. Skrajnie nierówna, niektóre rozdziały wymagają wyjątkowego skupienia, nawet czytania niektórych akapitów parokrotnie, żeby zrozumieć, co autor chce przekazać. Czułem się niczym tępy student na wykładzie. W innym miejscu autor po prostu skrajnie infantylizuje tekst, jakby obawiał się, że czytelnik może czegoś nie zrozumieć. Problem w tym, że upraszczanie następuje nie tam, gdzie by należało. Książka o wielkim potencjale intelektualnym. Kolejna hipoteza, jak mogło powstać życie. Do tego całkiem wiarygodna. Jednak tu wcale świat nie jest poza fizyką. Autor przedstawia przykłady tworzenia układów autokatalitycznych, sieci zespołów cząstek mogących wzajemnie tworzyć układy działające niczym metabolizująca komórka. Tylko dlaczego jest to podane w tak potwornie niestrawnym sosie? Teksty są naprawdę krótkie, nie podejrzewam więc, żeby to była jakaś nieporadność stylistyczna tłumacza. Z trudem udawało mi się jednorazowo przeczytać więcej niż 10 stron. Nie to, żeby wiedza mnie przytłaczała. Ale już po kilku stronach zaczynałem ziewać i zastanawiać się, czy w ogóle dotrwam do końca. Początkowo chciałem dać co najwyżej trzy gwiazdki, bo oceniam książkę jako całość, a nie li tylko jej wartość intelektualną. Jedna gwiazdka więcej za przepiękną okładkę (znowu piękne opakowanie byle jakiego towaru) i za kilkukrotne stwierdzenia autora, że biologia (a szerzej – życie) to coś znacznie więcej niż fizyka i matematyka. Tyle że o tym akurat wiem od dawna bez przedzierania się przez tekst Kauffmana.