Zagadnienie stosunków plemion pruskich z ościennymi ludami i kulturami należy do kanonu tematów historiografii pruskiej. Podejmowali je najwybitniejsi historycy Starych Prusów: Henryk Łowmiański, Jan Powierski i inni; podejmowano je również na gruncie archeologii jako kwestię obecności Słowian na pograniczach ich wpływu na kulturę pruską w okresie wczesnego średniowiecza.
Cechą charakterystyczną niemal wszystkich dotychczasowych opracowań przedstawionego wyżej problemu jest pewien – niemal paradygmatyczny – sposób podejścia/sformułowania samego zagadnienia. Wyraża on się już w samych tytułach rozpraw mu poświęconych, jak np. Stosunki polsko-pruskie…; Stosunki mazowiecko-pruskie…, czy pomorsko-pruskie…, etc. Uczeni – w szczególności chodzi tu o uczonych polskich – wykazywali się tu niemal paradygmatycznym „słowianocentryzmem”. Dopiero w ostatnich latach pojawiła się grupa badaczy młodszego pokolenia, w tym związanych z naszym regionem, która zaczęła dostrzegać i podkreślać konieczność podejmowania prób opisywania relacji międzyetnicznych i międzykulturowych z – jak to ujmują – pruskiego punktu widzenia.