Ciekawa i dobrze napisana.

Ciekawa i dobrze napisana.

"Iluzja"
Mieczysław Gorzka

Zakrzewski ewidentnie popada w kryzys zawodowy. Gdy w starej kamienicy zostaną znalezione wyschnięte zwłoki kobiety, mężczyzna od razu przystępuje do działania.
Dochodzi do kolejnych zabójstw a policjanci nie mają rzadnego tropu, wszystkie okazują się fałszywe.
Zakrzewski nieustannie drąży w temacie, który doprowadza go do zbrodni sprzed lat.

Skomplikowany kryminał spod pióra Pana Gorzki.
Mamy doczynienia z wielowątkową powieścią, gdzie akcja toczy się zarówno we Wrocławiu jak i Nowęcinie koło Łeby. Tutaj ogromny plus, gdyż rejony mi znane (większość wakacji w dzieciństwie spędziłam właśnie w Nowęcinie).
Oczywiście mamy również rozbudowany wątek miłosny a w zasadzie podboje miłosne komisarza. Swoją drogą niezły z niego kobieciarz 😁
Sama zagadka kryminalna jest totalnie zagmatwana, miejscami ciężko się w niej połapać. Fabuła z początku może trochę się wlec jednakże później zdecydowanie przyspiesza.
Jednakże Pana Kosiora słuchało się bardzo przyjemnie i pomimo długiego czasu spędzonego przy lekturze, w dużej mierze mi się podobało :)

Moja ocena : 7/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #pijackawe_czytam #atrament_mroku #parabookstagrama #myszaczyta

"Iluzja"
Mieczysław Gorzka

Zakrzewski ewidentnie popada w kryzys zawodowy. Gdy w starej kamienicy zostaną znalezione wyschnięte zwłoki kobiety, mężczyzna od razu przystępuje do działania.
Dochodzi do kolejnych zabójstw a policjanci nie mają rzadnego tropu, wszystkie okazują się fałszywe.
Zakrzewski nieustannie drąży w temacie, który doprowadza go do zbrodni sprzed lat....

Jak zawsze znakomita książka, nie ma do czego się przyczepić. Wciągająca od pierwszych stron, a Marcin... ah ten Marcin :)

Jak zawsze znakomita książka, nie ma do czego się przyczepić. Wciągająca od pierwszych stron, a Marcin... ah ten Marcin :)

Czy tylko ja mam wrażenie, że Marcin Zakrzewski to kiepska podróbka Harry'ego Hole? Niby genialny śledczy, a naiwny jak dziecko... Do tego nieśmiertelny, przeżyje i wypadek komunikacyjny, i skok z dachu, i z płonącego budynku ucieknie, nawet eksplozje mu niestraszne. Tyle, że kiedy trzeba wyjaśnić, jakim cudem bohater wyszedł cało z opresji, autor nabiera wody w usta i dowiadujemy się że "jakoś się udało".

Intryga koszmarnie przekombinowana, nie wiem już sama, ilu morderców gościło na kartach tej powieści. Ale to chyba nie szkodzi, gdyż już dawno nie mamy do czynienia z kryminałem, a raczej z powieścią sensacyjną, na pierwszym planie której możemy podziwiać kaskaderskie wyczyny naszego superbohatera. Są jeszcze oczywiście kobiety, traktowane zazwyczaj przedmiotowo, jako potencjalne obiekty seksualne.

To było moje ostatnie spotkanie z komisarzem Zakrzewskim, nawet tajemnica jego brata nie jest na tyle atrakcyjna, by zwalczyć poczucie głębokiej żenady, które opanowało mnie po lekturze 'Iluzji' i zachęcić do sięgnięcia po kolejny tom serii.

Czy tylko ja mam wrażenie, że Marcin Zakrzewski to kiepska podróbka Harry'ego Hole? Niby genialny śledczy, a naiwny jak dziecko... Do tego nieśmiertelny, przeżyje i wypadek komunikacyjny, i skok z dachu, i z płonącego budynku ucieknie, nawet eksplozje mu niestraszne. Tyle, że kiedy trzeba wyjaśnić, jakim cudem bohater wyszedł cało z opresji, autor nabiera wody w usta i...

Cztery lata później od poprzedniej części… chyba wolałam Zakrzewskiego z serii Wściekłe psy.
Trochę zbyt pogmatwana, pomieszane wątki, bohaterowie… trochę za dużo tego w jednej książce pierwsza część z tej serii podobała mi się ciut bardziej ale ta też trzyma poziom. Zakrzewski trochę tutaj jest takim nieśmiertelnym bohaterem, trochę jak z tych filmów ale wszystko jest w granicy dobrego smaku. Coś jednak mnie tu uwierało… no nic sięgam po trzecią część.

Cztery lata później od poprzedniej części… chyba wolałam Zakrzewskiego z serii Wściekłe psy.
Trochę zbyt pogmatwana, pomieszane wątki, bohaterowie… trochę za dużo tego w jednej książce pierwsza część z tej serii podobała mi się ciut bardziej ale ta też trzyma poziom. Zakrzewski trochę tutaj jest takim nieśmiertelnym bohaterem, trochę jak z tych filmów ale wszystko jest w...

Mówią, że "miłość niejedno ma imię.. " :)) i Pan Mieczysław Gorzka trafnie to ujął w tym tomie. Kolejna część bardzo wciągająca i jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Super!

Mówią, że "miłość niejedno ma imię.. " :)) i Pan Mieczysław Gorzka trafnie to ujął w tym tomie. Kolejna część bardzo wciągająca i jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Super!

Trzeba przyznać, że autor stara się zaskakiwać fabułą na każdym kroku. Czasem jest ona już lekko przesadzona, ale wszystko w granicach dobrego smaku. Czyta się szybko i przyjemnie. Oczywiście główny bohater, jak to zazwyczaj bywa jest nieśmiertelny i mimo ran i bólu, prze do przodu jak taran. Mimo tego książka jest ciekawa i zaskakująca. Z pewnością sięgnę po następny tom.

Trzeba przyznać, że autor stara się zaskakiwać fabułą na każdym kroku. Czasem jest ona już lekko przesadzona, ale wszystko w granicach dobrego smaku. Czyta się szybko i przyjemnie. Oczywiście główny bohater, jak to zazwyczaj bywa jest nieśmiertelny i mimo ran i bólu, prze do przodu jak taran. Mimo tego książka jest ciekawa i zaskakująca. Z pewnością sięgnę po następny tom.

Drugi tom z cyklu „ Cienie przeszłości” to prawdziwy majstersztyk. Autor niczym tytułowy iluzjonista odkrywa kolejne warstwy zagadki. Wspaniale się bawiłam próbując wydedukować co będzie dalej i kto jest tym „Iluzjonistą” kryjącym się za kolejnymi zagadkami. Polecam

Drugi tom z cyklu „ Cienie przeszłości” to prawdziwy majstersztyk. Autor niczym tytułowy iluzjonista odkrywa kolejne warstwy zagadki. Wspaniale się bawiłam próbując wydedukować co będzie dalej i kto jest tym „Iluzjonistą” kryjącym się za kolejnymi zagadkami. Polecam

Uwielbiam sprawy, w których jest nietypowa, często brutalna śmierć. Tu mieliśmy jedną taką szczególną. Spektakularną. Pomysły i opisy przypominały mi to poczucie ekscytacji, jak przy serii o Hunterze od Chrisa Cartera. No ale Zakrzewski to nie Hunter. Zakrzewski to terminator, który w tej jednej części (bardzo grubej całkiem niepotrzebnie) unika śmierci z dziesięć razy. Po wypadku wstaje i idzie. Z obolałymi plecami i ranami na nogach, wspina się na strych bez zajęknięcia, wyskakuje z płonącego hotelu z trupem, i odskakuje spod pociągu. A no i nie zapominajmy o schowaniu się przed granatem. Normalnie człowiek z żelaza, nie ze skóry i kości.
Ale nie tylko jest nieśmiertelny. Jest też niesamowicie odważny i znajdując jakąś wskazówkę (w odmętach umysłu najczęściej, bo wreszcie mu się przypomniało, co mu nie pasowało),jedzie sam, by doprowadzić sprawę do końca. Bo po co mówić o tym komukolwiek. No ale jest taki niesamowicie inteligenty - wszystko składa w logiczną całość, a wszyscy dookoła stoją i przyklaskują jego geniuszowi. Nie zapomnijmy też, że jest niesamowicie seksowny - również z obdartymi nogami i plecami - i bzyka (lub ledwie udaje się odpędzić) połowę żeńskich postaci w tej książce.
Ale no dobrze. Bez ironii. Bez ironii niewiele mam do powiedzenia. Bo książka była mocno przeciągnięta, mocno przegadana i Przekombinowana. Mogłaby być o wiele krótsza. I choć na koniec jakoś się to składa, to byłam już tak znużona, że zadowoliłoby mnie każde zakończenie.
Nie znam innej twórczości pana Gorzki, ale te ciągłe opisy ulic, niczym z nawigacji, mocno wytrącają. No bez przesady, bym musiała wiedzieć, którą kolejną ulicą jedzie Zakrzewski, nim wjedzie w następną i jeszcze jedną. Normalnie mapę można by narysować, z zaznaczeniem istotnych punktów, jak kościół czy inna brama.
Tę cześć wymęczyłam. Za dużo, za długo, za bardzo.
I zastanawiam się czy sięgnę po trzecią. Z tego co widzę, jest równie długa. Na pewno zrobię sobie długą przerwę od Zakrzewskiego. Może kiedyś się zdecyduję.

Uwielbiam sprawy, w których jest nietypowa, często brutalna śmierć. Tu mieliśmy jedną taką szczególną. Spektakularną. Pomysły i opisy przypominały mi to poczucie ekscytacji, jak przy serii o Hunterze od Chrisa Cartera. No ale Zakrzewski to nie Hunter. Zakrzewski to terminator, który w tej jednej części (bardzo grubej całkiem niepotrzebnie) unika śmierci z dziesięć razy. Po...

Świetna akcja, nie ma czasu się nudzić

Świetna akcja, nie ma czasu się nudzić