My rodzice kształtujemy nasze dzieci, budujemy ich psychikę. Nasze zachowanie w stosunku do nich przekłada się później na ich stosunek i zachowanie do nas rodziców. Trzeba o tym na każdym kroku pamiętać, bo dzieci to nasze kopie pod każdym względem.
Marek przychodzi na świat jako niechciane i niekochane dziecko rodziców, których z dnia na dzień coraz bardziej pogrąża choroba alkoholowa. Michalina i Józef nie dostrzegają Marka, a może lepiej powiedzieć, że nie chcą do dostrzegać. Jest dla nich przeszkodą tylko cały czas się zastanawiałam w czym. W piciu, w wegetacji? Zupełnie inaczej traktują jego młodszego brata Marcina, który jest oczkiem w głowie zwłaszcza ojca. Rodzice nastawiają braci przeciwko sobie. Marek bardzo często staje się ofiarą przemocy zarówno ze strony Marcina, jak i rodziców. Cały czas za tą sytuację obarcza siebie. Szuka w sobie winy. Uważa, że za słabo kocha rodziców, za mało im pomaga, a może za dużo od nich wymaga. Bo przecież odrobina miłości, czułości to zbyt wielkie wymagania jakie stawia małe dziecko w stosunku do swoich rodziców. Pewnego dnia Michalina wcześniej odbiera Marka z przedszkola, ponieważ chłopiec źle się zachowywał. Ginie w wypadku samochodowym ratując syna. Józef postanawia oddać syna pod opiekę babci. Nie chce go wiedzieć, nie chce go znać bo przecież to przez niego zginęła jego żona. W końcu Marek zaznaje miłości i spokoju, którego brakowało mu w rodzinnym domu. Chociaż atmosfera w domu babci jest tajemnicza i magiczna np.: okadzanie pomieszczeń palącą się białą szałwią, odmawianie modlitw. Po śmierci babci Marek za namową sąsiadki składa podanie o zieloną kartę. Udaje mu się ją zdobyć i wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmienia imię i nazwisko, zakłada rodzinę mając nadzieję, że bolesna przeszłość już nie wróci.
Nie wiem i nie rozumiem jak można kochać jedno dziecko, a odtrącać drugie. Wiem natomiast co to znaczy żyć na co dzień z alkoholikiem. Alkohol zaciera jakiekolwiek granice, wypacza uczucia zwłaszcza miłości, bo z czasem miłość mija a zostaje... uzależnienie od drugiej osoby. Tak właśnie było w przypadku rodziców Marka i Marcina. Swoimi słowami, czynami, zachowaniem ukształtowali dwóch różnych ludzi, których łączy wspólna krew i nazwisko. Trudno po latach wybaczyć wyrządzonych krzywd. Chociaż uważam, że wybaczanie to ogromna sztuka, która wymaga wewnętrznej odwagi. Bo najpierw trzeba umieć wybaczyć sobie a później drugiej osobie, która Ciebie świadomie krzywdziła. Wybaczyć ale nie zapomnieć. Marek wybaczył ojcu, pojednał się z bratem. Czy w ten sposób odzyska spokój, odnajdzie siebie? Bardzo ciekawa książka, mimo że za mało było tego drugiego wątku magii i tajemnicy jaką skrywała babcia Marka. Bo przecież „anathema” to nie tylko klątwa ale również wykluczenie społeczne. A czy alkoholizm nie wyklucza społecznie całych rodzin? Czy nie odsuwamy się od nich, zostawiając samym sobie?
Zastanówmy się nad tym po przeczytaniu książki Piotra Podgórskiego.

My rodzice kształtujemy nasze dzieci, budujemy ich psychikę. Nasze zachowanie w stosunku do nich przekłada się później na ich stosunek i zachowanie do nas rodziców. Trzeba o tym na każdym kroku pamiętać, bo dzieci to nasze kopie pod każdym względem.
Marek przychodzi na świat jako niechciane i niekochane dziecko rodziców, których z dnia na dzień coraz bardziej pogrąża...