Europa między wschodem a zachodem

Zbiór esejów Normana Daviesa z końca lat 90, wygłoszonych tu i ówdzie. Mimo, że lekko zdezaktualizowany (to czas przed WTC, rozszerzeniem EU, europejskim kryzysem imigrantów sprzed kilku lat, Putinem, Irakiem, Syrią i Afganistanem) i nie zawsze na temat (lata młodości w Magdalen College), czyta się - jak to u Daviesa - bardzo lekko. Dla śledzących jego twórczość, niby nic odkrywczego, ale jednak obcowanie z erudycją autora sprawia dużo przyjemności. Dla poczytania pomiędzy wschodem, i zachodem, czy też... rankiem i wieczorem.

Zbiór esejów Normana Daviesa z końca lat 90, wygłoszonych tu i ówdzie. Mimo, że lekko zdezaktualizowany (to czas przed WTC, rozszerzeniem EU, europejskim kryzysem imigrantów sprzed kilku lat, Putinem, Irakiem, Syrią i Afganistanem) i nie zawsze na temat (lata młodości w Magdalen College), czyta się - jak to u Daviesa - bardzo lekko. Dla śledzących jego twórczość, niby nic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uporządkowany zbiór esejów, solidne prace. Warto przeczytać dla podpatrzenia warsztatu intelektualisty. Wszakże nie jest koniecznym, aby zgadzać się z poglądami autora, żeby móc czerpać ze sposobu przedstawienia treści, formułowania tezy, argumentowania wypowiedzi.

Uporządkowany zbiór esejów, solidne prace. Warto przeczytać dla podpatrzenia warsztatu intelektualisty. Wszakże nie jest koniecznym, aby zgadzać się z poglądami autora, żeby móc czerpać ze sposobu przedstawienia treści, formułowania tezy, argumentowania wypowiedzi.

Pokaż mimo to

Czego uczy nas historia, jeśli założyć, że taki cel dydaktyczny powinna sobie stawiać? Norman Davies swoimi książkami pokazuje, że do lepszego jutra naszego kontynentu może przyczynić się odkłamywanie współczesnych uprzedzeń, stereotypów i napięć zbudowanych zbyt często na niewiedzy o przeszłości Europy. Eseje "Europa między wschodem a zachodem" to zbiór niejednorodny, choć z dominującym motywem zapowiadanym przez tytuł. Teksty powstawały przy różnych okazjach na przełomie tysiącleci. Piętno na nich odcisnęła przede wszystkim praca nad wcześniejszą "Europą. Rozprawą historyka z historią", gdzie perspektywa kilku kluczowych państwa europejskich została świadomie dopełniona mniejszymi nacjami, efemerydami i nieznanymi w Paryżu czy Londynie narracjami. Davies całe życie zawodowe dementuje kilka czarno-białych stereotypów własnego kręgu kulturowego - o wyższości zachodu kontynentu wobec części wschodniej, o wyższości 'większych' nad 'mniejszymi', o utożsamianiu Anglii z Wielką Brytanią, o wartości panslawizmu w wersji rosyjskiej.

Przy okazji lektury esejów miałem kilka niejednoznacznych przemyśleń. Ponieważ przeczytałem tysiące stron z książek historyka, to spore fragmenty tej akurat książki nie wnosiły wiele do przyswojonych wcześniej argumentów. Z oczywistych powodów pojawić się musiały powtórzenia (nawet między esejami). Jeden tekst uznałem za zupełnie przypadkowy w zbiorze. Chodzi o historię oxfordzkiego Magdalen College, która odstaje od ogólnej tematyki. Momentami wydawało się, że książką jest próbą odcinania kuponów od zdobytej popularności. Na szczęście jest kilka ciekawych 'ale', na których się skupię, choć właściwie każdy tekst należałoby ocenić osobno.

Davies, jako Walijczyk przytłoczony angielską narracją i zainteresowany, pomijaną w wersji historii relacjonowanej przez nadające ton kontynentalne potęgi, opowieścią o Słowianach i innych 'narodach z rubieży Europy', pięknie obnażył wciąż istniejące zafałszowywanie przeszłości wynikające z niewiedzy i wartościującej narracji kolegów po fachu w 'starej Unii'. W 10-ciu punktach (str. 55-65) opisał wstydliwe fakty z długiej historii przemilczeń, których konsekwencje pozwoliły na sklecenie kadłubowej opowieści - od Greków, przez Karola Wielkiego po oświecenie i 'brukselską centralę' - jakby cała reszta wielobarwnej kultury Europy stanowiła naśladownictwo najwartościowszych osiągnięć Zachodu, lub nie dorastała do idealnego modelu 'frankijsko-germańskiego'. Przy okazji rozprawił się z pojęciem 'cywilizacja zachodu', która go uwiera protekcjonizmem. Trochę widzę to inaczej, bo samo pojęcie traktuję raczej, jako synonim uniwersalnych zdobyczy cywilizacyjnych - demokracji i praw człowieka - które na skalę tak powszechną i z wypełnioną treścią wcześniej nie istniały na świecie.

Na szczególna uwagę zasługuje tekst o relacjach historii i literatury. Choć zgadza się z przytoczonymi słowami innego historyka, że w obu chodzi o opowieść, przy czym w pierwszym typie tekstu dodatkowo powinna być ona prawdziwa (str. 102), to główna teza wspomnianego eseju akurat to stwierdzenie rozmywa dotykając innego problemu. Davis słusznie wskazuje, że teksty literackie (Dantego, Szekspira, Tołstoja,...) stanowią źródło wiedzy, ale głównie o stanie świadomości autora, a fakty i tak trzeba ustalać porównując je z posiadaną wiedzą zdobyta wcześniej. Historyk, jako pasjonat lingwistycznych derywacji między-językowych, skupił się zaledwie nad formą, a mnie bardziej ciekawiłyby ograniczenia literackości historii i pułapki, w które czasem wpadają autorzy. Z przyjemnością przeczytałem za to tekst o tysiącletnich relacjach polsko-niemieckich, które z naszych perspektyw zbyt często wypaczamy, skupiając się na najciemniejszych kartach z historii. Davis zachęca nasze narody, poprzez świetnie dobrane przykłady (str. 232-243) do rewizji przekonań. Nie jest przy tym naiwny (szczególnie, że popełnił książkowe historie: Polski, Powstania Warszawskiego, Wrocławia i II Wojny Światowej) i zakłada, że zaoferowany swój pozytywny przekaz, osobiste relacje sąsiedzkie i bazowanie na realnych wspólnych celach, pomogą w neutralizacji oczywistych podziałów. W jednym z kolejnych esejów ponownie przepracowuje historię konkretnego miejsca, do wyciągania ciekawych wniosków. Rozbijając na czynniki pierwsze historyczne uwarunkowania w Iraku (świetna analiza islamskich zawiłości na str. 312-317) pokazuje, że podjęte decyzje o sposobie prowadzenia drugiej wojny irackiej przez Busha jr. i Blaira, to wynik nieuctwa i zwykła głupota.

Zapewne gdybym nie czytał od lat tekstów Davisa, w których poza zwykłą narracją historyczną pojawiają się 'meta-historyczne' analizy jego przekonań (jakich wiele w cegle "Historia. Rozprawa historyka z historią" czy w najnowszej opowieści (*)), byłbym bardziej zadowolony. Davis stara się zawsze pamiętać o zmianie optyki, o unikaniu oczywistych tropów; pilnuje się by niuansować przekaz. Język, jakim komunikuje się z czytelnikiem jest bardzo przyjemny, momentami wręcz prosty, ale to akurat zabieg celowy. Chodzi o odzieranie zawiłości z niepotrzebnych warstw i niedomówień, które mogłyby montować nowe stereotypy, czego zawsze unika jak ognia. Zapewne slawistyczne zainteresowania Brytyjczyka łechcą nasze polskie ego, jest w tym wiele sympatii, choć wciąż pozostaje Davis w zgodzie z uczciwością badacza. Doceniając podejście kolegów historyków skupionych na detalach, sam jest zwolennikiem przekrojowych pejzaży i punktowania nieuczciwości polityki historycznej wprost. Potrafi wytknąć cynizm i obłudę potomków średniowiecznych podwładnych Plantagenetów czy Walezjuszy, którzy przepędzili Żydów na Wschód, a współcześnie perorują o winach sąsiedzkich na polskich kresach. Davisowi nie zależy na rewizji historii, tylko na zbudowaniu proporcjonalnej opowieści historycznej, w której żadna nacja nie staje się aniołem czy diabłem. Czasem wykrzywienie historii bywa intencjonalną manipulacją, czasem 'zaledwie' brakiem w wiedzy. Ostatecznie jednak obie przyczyny zbyt często prowadzą do takiego samego rozdrapywania ran z przeszłości. Z tym od lat walczy historyk posiadanym intelektualnym orężem.

DOBRA - 7/10

========

* Chodzi o treść wykładu z 2012 roku umieszczoną na końcu książki "Na krańce świata. Podróż historyka przez historię" (Znak 2017).

(numeracja stron oparta na wydaniu polskim z 2019)

Czego uczy nas historia, jeśli założyć, że taki cel dydaktyczny powinna sobie stawiać? Norman Davies swoimi książkami pokazuje, że do lepszego jutra naszego kontynentu może przyczynić się odkłamywanie współczesnych uprzedzeń, stereotypów i napięć zbudowanych zbyt często na niewiedzy o przeszłości Europy. Eseje "Europa między wschodem a zachodem" to zbiór niejednorodny, choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Luźniejsza forma w postaci nieco akademickich rozważań powoduje, że książkę czyta się nieźle. Na pewno widać z perspektywy czasu ze wiele twierdzeń i tez autora nie przetrwało próby czasu i historia potoczyła się w innym kierunku. Jednakże warto zwrócić uwagę na ciekawe syntezy i szerokie podejście do historii proponowane przez autora. Ogólnie warto przeczytać jako luźniejsza pozycje w postaci wykładów o historii Europy.

Luźniejsza forma w postaci nieco akademickich rozważań powoduje, że książkę czyta się nieźle. Na pewno widać z perspektywy czasu ze wiele twierdzeń i tez autora nie przetrwało próby czasu i historia potoczyła się w innym kierunku. Jednakże warto zwrócić uwagę na ciekawe syntezy i szerokie podejście do historii proponowane przez autora. Ogólnie warto przeczytać jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię długie książki, ale ta zyskałaby, gdyby była krótsza - mniej więcej do połowy była rewelacyjna, na 9*, co chwila jakieś objawienie, no i świetny styl. Ale dalej autor zaczął się już powtarzać, kolejne wykłady stanowiły po części rozwinięcie wcześniej poruszanych wątków, ale efekt słabł. Ale to i tak najwyższa klasa.

Lubię długie książki, ale ta zyskałaby, gdyby była krótsza - mniej więcej do połowy była rewelacyjna, na 9*, co chwila jakieś objawienie, no i świetny styl. Ale dalej autor zaczął się już powtarzać, kolejne wykłady stanowiły po części rozwinięcie wcześniej poruszanych wątków, ale efekt słabł. Ale to i tak najwyższa klasa.

Pokaż mimo to

Teoretycznie tak... Tyle, że niekoniecznie. ;)
Zachęcony nazwiskiem autora, oraz nieco z tzw. "braku laku" (chyba jedyna książka polska w zasięgu co najmniej kilku godzin jazdy i to często zmieniając konie) sięgnąłem i... Przyznam, że przeczytałem nie bez trudu. Teoretycznie jest tu sporo ciekawego, zwłaszcza w moim przypadku, niektóre rozdziały, fragmenty... OWszem to i owo można się dowiedzieć i ogólnie czyta sieprzyjemnie, ale... Brak pewnej spójności - co zrozumiałe w przypadku zbioru esejów/wykładów itp. Plus... Gdyby nie szacunek do autora, powiedziałbym :"trochę o śmigle, trochę o powidle", a tak konkretnie w sumie o niczym. Byłaby to przesada, bo informacji, nawet jeśli pobieżnych, powierzchownych jest tu sporo, i to z różnych dziedzin, mniej lub bardziej związanych z historią... Jeśli ktoś spodziewa się jednak czegoś bardziej konkretnego, polecam raczej inne książki pana Daviesa. Ogólnie jednak całkiem przyjemna lektura, dość przystępnie napisana, więc jeśli ktoś szuka czegoś w klimatach związanych z historią, ale niezbyt ciężkiego... Można obadać. 6/10

Teoretycznie tak... Tyle, że niekoniecznie. ;)
Zachęcony nazwiskiem autora, oraz nieco z tzw. "braku laku" (chyba jedyna książka polska w zasięgu co najmniej kilku godzin jazdy i to często zmieniając konie) sięgnąłem i... Przyznam, że przeczytałem nie bez trudu. Teoretycznie jest tu sporo ciekawego, zwłaszcza w moim przypadku, niektóre rozdziały, fragmenty... OWszem to i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wartki język, ciekawe fakty i hipotezy podane przez autora w sposób przystępny, okraszony anegdotami oraz wątkami autobiograficznymi- równie ciekawymi.Miałem obawy- zupełnie niesłusznie . Do poczytania z przyjemnością.

Wartki język, ciekawe fakty i hipotezy podane przez autora w sposób przystępny, okraszony anegdotami oraz wątkami autobiograficznymi- równie ciekawymi.Miałem obawy- zupełnie niesłusznie . Do poczytania z przyjemnością.

Pokaż mimo to

Mam problem z tą książką.
Z jednej strony Davies w formie, wartki[1] język, podkreślanie swoistych kolein historyków zachodnich (i nie tylko) w mówieniu o Europie i definiowaniu Europy.
Z drugiej cały czas miałem wrażenie, że jest to książka "wtórna" że to wszystko "już było" powiedziane w innych książkach Daviesa.
"Z trzeciej strony" być może takie podsumowanie i powtarzanie "do znudzenia" jest potrzebne, żeby zachodni (w szczególności angielscy/brytyjscy) historycy przestali uważać Polskę czy Czechy za część Rosji ...

Ciężko by mi było polecić tą książke osobie która czytała inne jego utwory. Prędzej komuś nie znającemu Daviesa - jako próbke jego stylu.
[1] - nie wiem jak lepiej określić fakt, że miło się czytało.

Mam problem z tą książką.
Z jednej strony Davies w formie, wartki[1] język, podkreślanie swoistych kolein historyków zachodnich (i nie tylko) w mówieniu o Europie i definiowaniu Europy.
Z drugiej cały czas miałem wrażenie, że jest to książka "wtórna" że to wszystko "już było" powiedziane w innych książkach Daviesa.
"Z trzeciej strony" być może takie podsumowanie i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak świat postrzega Europe i jak bardzo nie widzi jej wschodniej części

Jak świat postrzega Europe i jak bardzo nie widzi jej wschodniej części

Pokaż mimo to

Na wstępie chcę powiedzieć, że bardzo cenie dorobek pisarski Normana Davisa i jego starania na rzecz popularyzacji Polski i jej roli w historii Europy. Jego monumentalne książki jak „Europa”, „Boże Igrzysko” czy „Mikrokosmos” są dla mnie fundamentalną syntezą posiadanej przeze mnie wiedzy historycznej. Jednakże „Europa między wschodem a zachodem” jest najsłabszą książką jaką dotąd czytałem tego autora. Przez cała lekturę nie pojawiało się żadne oryginalne stwierdzenie autora, a sama treść dotycząca stricte historii jest dla mnie kompilacją wcześniejszych jego książek traktujących o historii Europy i Polski. Na domiar złego narracja jest naszpikowana licznymi autobiograficznymi szczegółami życia autora i środowisk w jakich żył i pracował. Z całym szacunkiem dla brytyjskiego historyka ale nie jest jeszcze tak pomnikową postacią aby zachwycać czytelnika przypowieściami z jego życia. Książka została wydana 2004 r., spora cześć rozważań autora jest poświęcona transformacji gospodarczo-ustrojowej Europy Środkowo-Wschodniej, temat który już wówczas był nieaktualny a dzisiaj patrzymy na te geopolityczne przemiany zupełnie inną optyką. Autor na kartach tej książki z przekształcił się historyka w historiozofa lub wizjonera politologicznego snując liczne teorie i przepowiednie, oparte często na euforii pro europejskiej z początków lat dwutysięcznych. A był to czas ,gdy w referendach głosowano konstytucję Unii Europejskiej, projektowano urząd prezydenta Europy, a strefa Euro wydawała się tożsama z samą Unią Europejską. Dzisiejsza niewesoła europejska rzeczywistość brutalnie rozprawiła się teoriami Davisa i jest przestrogą przed zbytnim bujaniem w przyszłość przez zasłużonych ludzi nauki. W celu zrównoważenia swego stosunku do autora i jego pisarstwa przypomnę sobie niebawem wcześniejsze jego książki, gdy Norman Davis był w pełnym pędzie naukowym i sił twórczych.

Na wstępie chcę powiedzieć, że bardzo cenie dorobek pisarski Normana Davisa i jego starania na rzecz popularyzacji Polski i jej roli w historii Europy. Jego monumentalne książki jak „Europa”, „Boże Igrzysko” czy „Mikrokosmos” są dla mnie fundamentalną syntezą posiadanej przeze mnie wiedzy historycznej. Jednakże „Europa między wschodem a zachodem” jest najsłabszą książką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to