Stojąca w historycznym „cieniu” swej słynniejszej siostry Elżbiety Maria nie miała dobrej prasy wśród narodu angielskiego. Złożyło się na to kilka przyczyn, ale najważniejszą z nich było to, iż próbowała ona zawrócić kijem rzekę, czyli cofnąć reformy religijne swego ojca i brata, a tym samym powrócić do mocno już znienawidzonego papizmu. Potomni określili ją „krwawą Marią”, choć terror za jej rządów i liczba ofiar, którą można zapisać na jej koncie nawet nie umywają się do tego co wyprawiali ojciec i siostra. Różnica między siostrami polegała na sposobie uśmiercania wrogów, podczas gdy Maria odwoływała się do stosu (żeby skutecznie wypalić herezję, za aprobatą i przy współudziale Kościoła katolickiego),młodsza Elżbieta preferowała stryczek. Być może „sukcesy” Marii na tym polu byłyby bardziej okazałe, jednakże nie dane było jej rozwinąć skrzydeł, gdyż panowała dosyć krótko, a jej tron chwiał się od buntów, niezadowolenia i coraz silniejszej opozycji wobec jej religijnej reakcji.
Autorka skreśliła biografię pierwszej kobiety na tronie Anglii w sposób poprawny. Język książki jest łatwy w odbiorze, zdania nie grzeszą finezją, po prostu zwykła historyczna proza. Brak polotu i głębszej refleksji nad wydarzeniami epoki są głównymi mankamentami tej pracy. Otrzymujemy za to dokładny opis przeżyć psychicznych Marii, jej stosunku do rzeczywistości oraz relacji uczuciowych wobec najbliższych i późniejszej niezbyt odwzajemnianej miłości do hiszpańskiego księcia Filipa. Sporo tutaj prozaicznych wątków, dosyć przeciąganych momentami fragmentów, które wprawdzie dają nam lepszy obraz dramatu jednostki, uwikłanej w wielkie konflikty jej ojca z matką i późniejszymi żonami oraz państwowo – religijnymi uwarunkowaniami, ale to wszystko jest kosztem tego, co w książkach historycznych (naukowych) powinno być jednak uwzględnione.
Maria Tudor nie miała łatwego dzieciństwa i dorastania (oczywiście dużo gorzej mieli tzw. zwykli ludzie, lecz historia zazwyczaj nie zaprząta sobie ich tragedią „głowy”),psychopatyczny ojciec i warunki jej życia mocno ją doświadczyły. W epoce wybujałej religijności wyróżniała się skrajną dewocją, i podczas gdy jej kuzyn cesarz Karol V (i inni wytrawni politycy) traktował sprawy wiary instrumentalnie (na wzór wskazówek Machiavellego i papieży rzymskich),Maria pogrążała się w swej bigoterii, która z wiekiem stawała się coraz wyraźniejsza i dyktowała królowej wszelkie posunięcia w życiu prywatnym i państwowym. Jej koniec nie spotkał się z wielkim żalem, w kilka godzin po jej śmierci nową królową ogłoszono Elżbietę, a o Marii i jej katolicyzmie większość społeczeństwa Albionu chciała jak najrychlej zapomnieć.
Książka Anny Whitelock mnie nie porwała. Preferuję biografie o wyższym stopniu naukowości, gdzie znajomość epoki i jej spraw ujęta jest w języku trochę bardziej skomplikowanym, a przede wszystkim daje pełny obraz opisywanych czasów (wzorem mogą być tutaj prace poświęcone Henrykowi VIII A. F. Pollarda, czy też Elżbiety Wielkiej S. Grzybowskiego). Omawianemu dziełu natomiast bliżej do beletrystyki, dlatego też spośród serii BSL jest to jedna z najsłabszych pozycji z jakimi miałem do czynienia.

Stojąca w historycznym „cieniu” swej słynniejszej siostry Elżbiety Maria nie miała dobrej prasy wśród narodu angielskiego. Złożyło się na to kilka przyczyn, ale najważniejszą z nich było to, iż próbowała ona zawrócić kijem rzekę, czyli cofnąć reformy religijne swego ojca i brata, a tym samym powrócić do mocno już znienawidzonego papizmu. Potomni określili ją „krwawą Marią”,...

Dawno, dawno temu żyła sobie pewna dysfunkcyjna rodzina. Ponieważ wszyscy byli królami i królowymi ich osobiste popieprzenie przeszło do historii.

Dawno, dawno temu żyła sobie pewna dysfunkcyjna rodzina. Ponieważ wszyscy byli królami i królowymi ich osobiste popieprzenie przeszło do historii.

Książka poprawna lecz nic nowego i odkrywczego o Marii Tudor z niej się nie dowiemy.To wszystko już było...

Książka poprawna lecz nic nowego i odkrywczego o Marii Tudor z niej się nie dowiemy.To wszystko już było...

Przeczytałam już tak dużo o dynastii Tudorow, że ciężko jest mnie zaskoczyć i ta książka również nie zaskoczyła mnie żadnymi nowymi faktami. Ale jeśli to dla kogoś pierwsza lektura o Tudorach lub Marii to polecam, zaciekawi i wciągnie.

Przeczytałam już tak dużo o dynastii Tudorow, że ciężko jest mnie zaskoczyć i ta książka również nie zaskoczyła mnie żadnymi nowymi faktami. Ale jeśli to dla kogoś pierwsza lektura o Tudorach lub Marii to polecam, zaciekawi i wciągnie.