Rysunki świetne, ale scenariusz bardzo wyrywkowy, po łebkach, nieangazujący. Poruszony motyw ma oczywiście potencjał, co jest frustrujące, bo nie został on sensownie wykorzystany ani pogłębiony.

Rysunki świetne, ale scenariusz bardzo wyrywkowy, po łebkach, nieangazujący. Poruszony motyw ma oczywiście potencjał, co jest frustrujące, bo nie został on sensownie wykorzystany ani pogłębiony.

God Country to epicka opowieść o człowieczym losie, nieodgadnionym, nieprzewidywalnym, tajemniczym i metafizycznym. Nie jest to książka dla poszukiwaczy historii z dreszczykiem czy tanich emocji. Po przeczytaniu wciąż w podświadomości widzę walecznego Emmetta, który odzyskawszy w cudowny sposób siły witalne porusza się w wielowymiarowym świecie, choć tak na prawdę chodzi o to co w naszym życiu najważniejsze: rodzinną miłość i szczęście.

God Country to epicka opowieść o człowieczym losie, nieodgadnionym, nieprzewidywalnym, tajemniczym i metafizycznym. Nie jest to książka dla poszukiwaczy historii z dreszczykiem czy tanich emocji. Po przeczytaniu wciąż w podświadomości widzę walecznego Emmetta, który odzyskawszy w cudowny sposób siły witalne porusza się w wielowymiarowym świecie, choć tak na prawdę chodzi o...

Kto się naczytał jakie to będzie zarąbiste się zawiódł. Ale jak ktoś dostał to w swoje łapy i nie miał pojęcia o czym to jest, bo "kreska spoko" będzie bardzo zadowolony

Kto się naczytał jakie to będzie zarąbiste się zawiódł. Ale jak ktoś dostał to w swoje łapy i nie miał pojęcia o czym to jest, bo "kreska spoko" będzie bardzo zadowolony

Premiera God Country odbiła się szerokim echem, a komiks zebrał bardzo dobre recenzje. Lektura nieco mnie zawiodła, ponieważ - bazując na opisie - ostrzyłam zęby na opowieść o wartości rodziny w życiu człowieka, starości, chorobie i przemijaniu. Otrzymałam zaś do ręki dobrze zilustrowaną, ale jednak pulpową fikcję, którą - mówiąc szczerze - bardzo dobrze się czytało.
Po śmierci matki Roy wraz z rodziną przeprowadzają się do miasteczka w Teksasie, do domu cierpiącego na Alzheimera ojca. Opowieść rozpoczyna się bardzo emocjonalnie; ojciec Roy'a utracił kontakt z rzeczywistością, nie poznaje najbliższych i stanowi zagrożenie dla mieszkańców do tego stopnia, że niejednokrotnie interweniuje szeryf. Małżeństwo mężczyzny sypie się; Janey obawia się o bezpieczeństwo swoje i córki. Zirytowana podejściem męża, chce od niego odejść. Roy jest gotów poświęcić przyszłość rodziny, by móc osobiście zajmować się staruszkiem. Na pierwszych planszach energia między postaciami niemal kipi, a rzeczowe, konkretne dialogi podkręcają akcję.
Elementy fantastyczne pojawiają się bardzo szybko. Porwany przez wir tornada ojciec Roy'a wchodzi w posiadanie ogromnego, trzymetrowego i mówiącego ludzkim głosem miecza. Dzierżąc w dłoniach ostrze, Emmett odzyskuje nie tylko siły witalne, ale przede wszystkim pamięć. Nie jest to bynajmniej oryginalny motyw; magiczne oręże znamy z opowieści o superbohaterach (tam również uzdrawia). Stabilizacja życia rodzinnego nie trwa jednak długo; w ślad za mieczem przybywają wojownicy z innej galaktyki, dysponujący choćby mocą wskrzeszenia armii zombie. Emmett nie potrafi dokonać wyboru pomiędzy dobrem rodziny a cudem odzyskanymi wspomnieniami...
Filozoficzny wstęp ewoluujue szybko w dynamiczne rozwinięcie, pełne epickich pojedynków, wybuchów i ingerencji fantastycznych istot. Znajdziemy tu kilka ciekawych twistów, a zakończenie niektórych wzruszy. Całość dopełniają żywe, pełne kolorów ilustracje oraz komiksowa, miękka kreska.
Lektura wzbudziła jednak głównie moje rozczarowanie. Dobrze zapowiadający się motyw potraktowano dość pobieżnie, koncentrując się na akcji i dynamice. Tym samym scenarzysta nie wykorzystał potencjału historii, dzięki której temat międzygalaktycznego Ekskalibura mógł nabrać niepowtarzalnego wymiaru. Bohaterom brakuje głębii, a wątek rodzinny został mocno uproszczony. Tym samym zapowiadający się dobrze komiks plasuje się w kategorii przyjemnej w odbiorze, ale niewyszukanej rozrywki.
Na końcu albumu znajdziemy dodatki, a wśród nich okładki alternatywne, projekty i szkice z etapu konceptualizacji.

Moja ocena: 6/10

TECHNIKALIA:
Tytuł: God Country
Scenariusz: Donny Cates
Rysunki:Geoff Shaw
Tłumaczenie:Marek Starosta
Wydawnictwo:KBOOM
Liczba stron: 184
Format:180x275mm
Oprawa:twarda
Druk:kolor
Premiera:23-05-2019
Wydanie:pierwsze
ISBN:978-83-951721-8-2

Premiera God Country odbiła się szerokim echem, a komiks zebrał bardzo dobre recenzje. Lektura nieco mnie zawiodła, ponieważ - bazując na opisie - ostrzyłam zęby na opowieść o wartości rodziny w życiu człowieka, starości, chorobie i przemijaniu. Otrzymałam zaś do ręki dobrze zilustrowaną, ale jednak pulpową fikcję, którą - mówiąc szczerze - bardzo dobrze się czytało.
Po...

Motyw cudownego oręża ze świata bogów zamieniającego zwykłego śmiertelnika w siłacza jest dobrze z komiksowej wersji Thora w uniwersum Marvela. Również Donny Cates w swoim autorskim tytule postanowił w ten sposób zawiązać akcję. Czy jednak pokazuje tu coś nowego?

Emmet Quinlan jest mężczyzną w podeszłym wieku cierpiącym na Alzheimera. Kiedy odwiedza go syn z rodziną, staruszek odnajduje cudowny miecz, który przywraca mu pełnię władz fizycznych i umysłowych. Szybko jednak okazuje się, że miecz ten przyniesie pewne kłopoty.

Pomysł z bronią przywracającą zdrowie nie jest nowy, bo już wcześniej był zastosowany chociażby w „Thorze”, kiedy tytułową rolę przejęła kobieta. Mimo to można naprawdę się przejąć losem bohatera. Pokazane jest jak istotną rolą było dla niego odzyskanie pamięci i to dlatego właśnie za wszelką cenę stara się zatrzymać miecz. Przy czym jednak okazuje się, że tak naprawdę nie robi tego dla siebie, ale dla swojego syna, którego na pewnym etapie życia odtrącił. W finale może aż się łezka w oku zakręcić.

Motywy fantastyczne to tak naprawdę przetworzenie elementów znanych z innych dzieł kultury. Można tutaj znaleźć elementy klasycznych mitów, komiksów superbohaterskich czy fantasy. Chyba najciekawszym motywem jest miecz będący jednocześnie bogiem, ale szkoda, że w większym stopniu nie pokazano jego roli w historii wszechświata.

Rysunki Geoffa Shawa bardzo dobrze podkreślają spektakularność scen akcji. Gdyby nie warstwa graficzna prawdopodobnie nie odczułbym aż takiego napięcia, chociażby w scenach z armią boga śmierci. Przy tym rysownik wyraźnie zapożycza pewne pomysły z komiksów Jacka Kirby’ego, z czym nawet się nie kryje.

Komiks nie jest zbyt oryginalny, a historia kończy się trochę za szybko. Jednakże jest bardzo sprawnie opowiedziany i potrafi wzbudzić emocje. Moją ocenę podwyższa też warstwa graficzna.

Motyw cudownego oręża ze świata bogów zamieniającego zwykłego śmiertelnika w siłacza jest dobrze z komiksowej wersji Thora w uniwersum Marvela. Również Donny Cates w swoim autorskim tytule postanowił w ten sposób zawiązać akcję. Czy jednak pokazuje tu coś nowego?

Emmet Quinlan jest mężczyzną w podeszłym wieku cierpiącym na Alzheimera. Kiedy odwiedza go syn z rodziną,...

Ojej. Gość chory na Alzheimera dostaje nagle do ręki bez żadnego powodu miecz, dzięki któremu wygląda jak bohater gry "Darksiders", po czym walczy z demonami i Bogami. Sensu w tym za bardzo nie ma, fabuła przypomina bardziej scenariusz niezbyt ambitnego slashera niż historię przeznaczoną do komiksu, a na dodatek nie ma absolutnie żadnego pogłębienia postaci. Naprawdę nie rozumiem o co chodzi z rozgłosem wokół tej historii.

Ojej. Gość chory na Alzheimera dostaje nagle do ręki bez żadnego powodu miecz, dzięki któremu wygląda jak bohater gry "Darksiders", po czym walczy z demonami i Bogami. Sensu w tym za bardzo nie ma, fabuła przypomina bardziej scenariusz niezbyt ambitnego slashera niż historię przeznaczoną do komiksu, a na dodatek nie ma absolutnie żadnego pogłębienia postaci. Naprawdę nie...

Takie tam. Historyjka dość nijaka, narysowane w porządku. Kwintesencja przeciętności - niby był jakiś pomysł, fabuła, walka, rodzinne emocje, epicki teatr i zaskakujące wydarzenia.
Ale wątpię by coś z tego zostało w głowie na dłużej. Można sobie darować.

Takie tam. Historyjka dość nijaka, narysowane w porządku. Kwintesencja przeciętności - niby był jakiś pomysł, fabuła, walka, rodzinne emocje, epicki teatr i zaskakujące wydarzenia.
Ale wątpię by coś z tego zostało w głowie na dłużej. Można sobie darować.

Lekkie rozczarowanie. Genialny początek, przeciętne rozwinięcie i bardzo dobre zakończenie. II akt komiksu nastawiony na akcję popsuł mi odbiór tego dzieła. Wydaje mi się kwestią były moje oczekiwania względem komiksu Catesa. Spodziewałem się emocjonalnego i epickiego dzieła, którego lekturę zakończę z łzami spływającymi po policzkach. Początek komiksu zapowiadał arcydzieło. Bardzo podobała mi się oryginalna koncepcja oparta na chorobie Alzheimera. Szkoda, że rozwinięcie komiksu nie wywołało we mnie żadnych emocji. Bardzo podobała mi się warstwa graficzna. Może jeśli wrócę do tego komiksu za kilka lat, podwyższę ocenę.

Lekkie rozczarowanie. Genialny początek, przeciętne rozwinięcie i bardzo dobre zakończenie. II akt komiksu nastawiony na akcję popsuł mi odbiór tego dzieła. Wydaje mi się kwestią były moje oczekiwania względem komiksu Catesa. Spodziewałem się emocjonalnego i epickiego dzieła, którego lekturę zakończę z łzami spływającymi po policzkach. Początek komiksu zapowiadał...

Świetne, momentami wzruszające sci-fi. Rysunki i kolorystyka obłędne. Fabuła oryginalna i trzyma człowieka w napięciu do samego końca. Valofax zapada w pamięciu. Trzeba przeczytać.

Świetne, momentami wzruszające sci-fi. Rysunki i kolorystyka obłędne. Fabuła oryginalna i trzyma człowieka w napięciu do samego końca. Valofax zapada w pamięciu. Trzeba przeczytać.

Bardzo dobry komiks. Dobra opowiesc, swietne rysunki. Fantasyczna opowiesc o milosci ojca do rodziny, ktory posiadl boski miecz. Polecam.

Bardzo dobry komiks. Dobra opowiesc, swietne rysunki. Fantasyczna opowiesc o milosci ojca do rodziny, ktory posiadl boski miecz. Polecam.