Szachista

Świetnie, że wiele z fabuły ma/może teoretycznie mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Erudycja par exellence. Irytował tylko główny bohater, wszechmocny niczym superbohater.

Świetnie, że wiele z fabuły ma/może teoretycznie mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości. Erudycja par exellence. Irytował tylko główny bohater, wszechmocny niczym superbohater.

Naprawdę był ciekawy te 40 lat temu , gdy pisywał jeszcze o tamtej epoce, a ja - młody zaczytany - chłonąłem książki jak gąbka, w tym niemal jego wszystkie - ówczesne.... .

Ale skoro chciał być „lepszy”, nie wiadomo, a raczej wiadomo od kogo – cierpiąc wyraźnie na czyjś kompleks - to stało się to, co się stało. Ale przynajmniej zyskał za to zupełnie nowych czytelników...!

BTW: Czy wciąż taki płodny?

Naprawdę był ciekawy te 40 lat temu , gdy pisywał jeszcze o tamtej epoce, a ja - młody zaczytany - chłonąłem książki jak gąbka, w tym niemal jego wszystkie - ówczesne.... .

Ale skoro chciał być „lepszy”, nie wiadomo, a raczej wiadomo od kogo – cierpiąc wyraźnie na czyjś kompleks - to stało się to, co się stało. Ale przynajmniej zyskał za to zupełnie nowych...

Kolejna solidna pozycja z Napoleonem w roli głównej. Warto, warto :)

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Kolejna solidna pozycja z Napoleonem w roli głównej. Warto, warto :)

Znalazłem karton z książkami w piwnicy, a tam kolejne książki które przeczytałem. Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Fascynująca opowieść, która wprowadza nas w klimat brudu, szarości i intryg. Potwierdza fakt jak bardzo losy ludzkie są złożone, a gdy myślimy że coś jest oczywiste, to właśnie wtedy powinniśmy się zastanowić. Czy aby na pewno?

Fascynująca opowieść, która wprowadza nas w klimat brudu, szarości i intryg. Potwierdza fakt jak bardzo losy ludzkie są złożone, a gdy myślimy że coś jest oczywiste, to właśnie wtedy powinniśmy się zastanowić. Czy aby na pewno?

Czytałem tą książkę w średniej szkole i po sięgnieciu po nią 20 lat później stwierdzam że jest dobra.Bathurst to niezły kozak, taki trochę prawdziwy Grzesiuk połączony z bohaterem gry Assasin's Creed.Trochę faktów pomieszane z fantastyką.

Czytałem tą książkę w średniej szkole i po sięgnieciu po nią 20 lat później stwierdzam że jest dobra.Bathurst to niezły kozak, taki trochę prawdziwy Grzesiuk połączony z bohaterem gry Assasin's Creed.Trochę faktów pomieszane z fantastyką.

„Szachista” to jedna z kilku powieści Łysiaka osadzonych w czasach napoleońskich, ale tworzy kontinuum z jego utworami niebeletrystycznymi, takimi jak „Empirowy pasjans”. W publikacjach Łysiaka trudno mówić o granicy pomiędzy fikcją a nie-fikcją i tak jak „Empirowy pasjans”, „Szuańska ballada” czy „Cesarski poker” zawierają fragmenty wyraźnie beletryzowane, tak „Szachista” zaopatrzony jest w aparat quasi-krytyczny, który tworzy iluzję, iż cała narracja jest w rzeczywistości „memoriałem”, autentyczną relacją znalezioną w „barokowej skórzanej teczce z XVIII wieku”, a spisaną przez głównego bohatera – Beniamina Bathursta. Autor deklaruje, że dokonał jedynie niewinnego przesunięcia stylistycznego i genologicznego (ma zbyt dużą świadomość ogromnej różnicy konwencji literackich, jaka nastąpiła pomiędzy XVIII a XX wiekiem). Nie jest to może mistyfikacja przesadnie subtelna i nie uwierzyłam w nią nawet czytając po raz pierwszy w wieku dwunastu lat, ale też nie po to powstają podobne mistyfikacje, aby w nie wierzyć.
Osią fabularną jest operacja „Chess-player”, zorganizowana przez angielskich torysów we współpracy z działającymi we Francji rojalistami, a mająca na celu porwanie Napoleona Bonapartego, uwięzienie go w maszynie szachowej i podstawienie na jego miejsce sobowtóra (jeśli w tym momencie podnoszą się wam brwi, to moja reakcja była podobna). Inicjatorem tej akcji jest lord Castlereagh, który nienawidzi Napoleona na zasadzie, na jakiej ciemność nienawidzi światła, a wykonawcą młody Beniamin Bathurst. Fabuła zbudowana jest według ścisłych zasad epickiego questu: Beniamin gromadzi drużynę i wyrusza na straceńczą misję, sam przeciwko potędze Francji, a także pozornie sprzymierzonych Prus i Austrii. To, co w owej misji nietypowe i dla mnie jako czytelnika bardzo pociągające, to że wcale nie życzymy mu powodzenia. Dawid i Goliat? Być może, ale w tym pojedynku to Goliat reprezentuje światło. Naturalna sympatia dla głównego bohatera, a zarazem do strony słabszej, walczy tu z mitycznym obrazem świata, w którym Francja reprezentuje archanioła Michała, a Anglia Lucyfera.
Największym atutem „Szachisty” jest główny bohater. Ów dwudziestotrzyletni młodzieniec, który zna na pamięć Hamleta i nosi w lasce szpadę, „lubi teatr, grę i kilka innych rzeczy, wśród których jest zemsta”. Beniamin nie jest idealistą – pojęcia takie jak ojczyzna, naród czy racja stanu są dla niego puste, a Napoleona szanuje znacznie bardziej niż swoich zleceniodawców – ale nie jest też oportunistą pokroju Castlereagha. Podejmuje się misji dlatego, że jest ona niewykonalna – aby rozegrać pasjonującą partię szachów, by odczuć mistykę gry, w której przeciwnikiem jest cesarz Francuzów. Opanowany, chłodny i pozbawiony wszelkich skrupułów (a jednak kieruje się jakimiś gwałtownymi impulsami moralnymi – wypowiada wojnę królowi przestępców Londynu, by spełnić obietnicę daną przypadkowo spotkanej na ulicy prostytutce), budzi szacunek i fascynację czytelnika.
Styl Łysiaka może być dla wielu irytujący – ta niemal kanonizacja Napoleona, te prawie publicystyczne wtręty, patos, na który ja zawsze byłam bardzo wrażliwa. To ten rodzaj książki, który budzi gwałtowne emocje – i u mnie przeważnie pozytywne.

„Szachista” to jedna z kilku powieści Łysiaka osadzonych w czasach napoleońskich, ale tworzy kontinuum z jego utworami niebeletrystycznymi, takimi jak „Empirowy pasjans”. W publikacjach Łysiaka trudno mówić o granicy pomiędzy fikcją a nie-fikcją i tak jak „Empirowy pasjans”, „Szuańska ballada” czy „Cesarski poker” zawierają fragmenty wyraźnie beletryzowane, tak „Szachista”...

Znakomicie połączone autentyczne relacje w sensacyjną powieść.

Znakomicie połączone autentyczne relacje w sensacyjną powieść.

Jedna z ulubionych. Pierwsza powieść historyczna mojego życia.

Jedna z ulubionych. Pierwsza powieść historyczna mojego życia.

Fabularyzowana historia o próbie porwania przez Brytyjczyków Napoleona, kiedy, po jednej z wojen, przebywał w Polsce. Autor stara się nadać książce walory "naukowe" przez podawanie źródeł i cytatów z konkretnych prac i wspomnień ludzi z tamtej epoki.
Dla miłośników epoki napoleońskiej.

Fabularyzowana historia o próbie porwania przez Brytyjczyków Napoleona, kiedy, po jednej z wojen, przebywał w Polsce. Autor stara się nadać książce walory "naukowe" przez podawanie źródeł i cytatów z konkretnych prac i wspomnień ludzi z tamtej epoki.
Dla miłośników epoki napoleońskiej.

Szkoda, że nie powstał film na podstawie tej książki. Nieźle się to czyta, ale dzisiaj można by zrobić zupełnie nowoczesny film sensacyjno-szpiegowski tylko dziejący się w tamtej epoce.

Szkoda, że nie powstał film na podstawie tej książki. Nieźle się to czyta, ale dzisiaj można by zrobić zupełnie nowoczesny film sensacyjno-szpiegowski tylko dziejący się w tamtej epoce.