Wojownicy burzy

Kolejna odsłona historii Anglii. Szkoda że Polska nie ma takiego Cornwella...

Kolejna odsłona historii Anglii. Szkoda że Polska nie ma takiego Cornwella...

Niesamowite jest to, że jesteśmy przy IX tomie, a autor dalej ma sporo pomysłów i jego saga niezmiennie trzyma w napięciu. Czytając Wojowników Burzy ciężko jest się oderwać, a fani poprzednich tomiszczy nie powinni czuć się zawiedzeni. OK, może razić to, że nieco infantylnie Uthredowi wszystko się udaje, że taki z niego bohater bez skazy, któremu nikt i nic nie jest w stanie się przeciwstawić. Ale nie ma co marudzić. To tylko fikcja literacka, rozrywka - dla mnie na wysokim poziomie, bo zawiera wszystko to, czego szukam w podobnym powieściach. Dodatkowo, tom ten wyróżnia śmierć dwóch ważnych dla cyklu postaci - choć, aby być szczerym, mam wrażenie, że wydarzenia te zostały potraktowane trochę po macoszemu. Zwłaszcza liczyłem na coś więcej z rozprawy ze Staruchą, może trochę rozliczenia z przeszłością. Choć scena w której Uhtred dostaje się do jej siedziby, jest świetna.

Niesamowite jest to, że jesteśmy przy IX tomie, a autor dalej ma sporo pomysłów i jego saga niezmiennie trzyma w napięciu. Czytając Wojowników Burzy ciężko jest się oderwać, a fani poprzednich tomiszczy nie powinni czuć się zawiedzeni. OK, może razić to, że nieco infantylnie Uthredowi wszystko się udaje, że taki z niego bohater bez skazy, któremu nikt i nic nie jest w...

Mega przygoda, z pełną parą.
Ciężko się oderwać.
Mógłbym odjąć z pół gwiazdki za spoilerowanie autora o przyszłości bohatera. Co nie zmienia faktu, iż jestem zauroczony serią.

Mega przygoda, z pełną parą.
Ciężko się oderwać.
Mógłbym odjąć z pół gwiazdki za spoilerowanie autora o przyszłości bohatera. Co nie zmienia faktu, iż jestem zauroczony serią.

Uwielbiam powieści historyczne i zawsze byłem ich fanem. Nie sądziłem jednak, że można wznieść się aż na taki poziom. Dla mnie każdy z tomów "Wojen Wikingów" jest lepszy od poprzedniego. Idealna mieszanka wydarzeń historycznych z fikcyjnymi oraz dokładnie tak samo w przypadku postaci. Osobiście niesamowicie zżyłem się bohaterami. Przeżywałem razem z nimi kolejne igraszki przeznaczenia. Miłość, zdrada, przyjaźń, intryga, oddanie... A te opisy bitew! Czasami miałem wrażenie, że stoję pośrodku dwóch murów tarcz...
Mamy tu wszystko. Wszystko a nawet więcej.
Polecam cały cykl każdemu a osobiście już nie mogę doczekać się tomu XIV...

Uwielbiam powieści historyczne i zawsze byłem ich fanem. Nie sądziłem jednak, że można wznieść się aż na taki poziom. Dla mnie każdy z tomów "Wojen Wikingów" jest lepszy od poprzedniego. Idealna mieszanka wydarzeń historycznych z fikcyjnymi oraz dokładnie tak samo w przypadku postaci. Osobiście niesamowicie zżyłem się bohaterami. Przeżywałem razem z nimi kolejne igraszki...

Uhtred niby dojrzały, doświadczony i mniej porywczy ale jednak nadal zdarza mu się podejmować, wydawać by się mogło, nadmierne ryzyko. A, że wychodzi z opresji cało? Nie mam tego za złe autorowi, wprost przeciwnie.

Uhtred niby dojrzały, doświadczony i mniej porywczy ale jednak nadal zdarza mu się podejmować, wydawać by się mogło, nadmierne ryzyko. A, że wychodzi z opresji cało? Nie mam tego za złe autorowi, wprost przeciwnie.

Bardzo, bardzo długo czytałem tę część. Miałem ewidentny przesyt kolejnej, w zasadzie podobnej historii Uhtreda. Na szczęście wróciłem do książki po kilku tygodniach i z przyjemnością ją dokończyłem. Zakończenie według mnie za szybkie, bez pomysłu, kompletnie nieprzemyślane. Następna część zaczyna się bardzo dobrze, więc o IX tomie zapominam i idę dalej.

Bardzo, bardzo długo czytałem tę część. Miałem ewidentny przesyt kolejnej, w zasadzie podobnej historii Uhtreda. Na szczęście wróciłem do książki po kilku tygodniach i z przyjemnością ją dokończyłem. Zakończenie według mnie za szybkie, bez pomysłu, kompletnie nieprzemyślane. Następna część zaczyna się bardzo dobrze, więc o IX tomie zapominam i idę dalej.

Co ta Anglia musi przeżywać przez wikingów. Jak nie jedni to drudzy. Nadszedł czas na kolejne inwazje, które chyba nigdy się nie skończą.
Książka jednak nie jest jakaś świetna, a jedynie dobra.
Po oczach bije schematyczność, jakby autorowi brakowało pomysłów.

Co ta Anglia musi przeżywać przez wikingów. Jak nie jedni to drudzy. Nadszedł czas na kolejne inwazje, które chyba nigdy się nie skończą.
Książka jednak nie jest jakaś świetna, a jedynie dobra.
Po oczach bije schematyczność, jakby autorowi brakowało pomysłów.

Starli się nad ranem. Świt przywitał świat potokiem krwi i szczękiem żelaza. Wydawać by się mogło, że ta ściana nacierających na siebie wojowników nigdy się nie przesunie, będzie trwać w agonii, której żałobna pieśń doprowadzi do ciszy i ciemności. Setki wojowników ścierało się ze sobą, a w tle zabrzmiały groźne pomruki burzy, tak jakby jacyś okrutni bogowie uwzięli się na trwających w walce. Stawka była wielka, cel jeden - Eglaland, królestwo zwane Anglią.

Bernard Cornwell przyzwyczaił mnie do tego, że z każdą powieścią wszystko przebieg według jakiegoś określonego schematu. Fabuła może i często nie jest specjalnie wymyślna, ale...no właśnie ale nie można odmówić autorowi nieoczekiwanych zwrotów akcji i trzymania, pomimo tak dużej ilości książek z cyklu, poziomu, który to niezmiennie się utrzymuję. Czas i lata w cyklu lecą, a tam bohaterowie, mimo tego że starsi, nadal są tymi samymi postaciami, których się pokochało, albo znienawidziło. I to jest kolejnym plusem tej historii, da się zżyć z postaciami, obserwujemy jak upływający czas wpływa na nich i na ich decyzję, ale pod tym naciskiem zdarzeń, wciąż zachowują swoje jestestwo.

Powieść broni się też znakomitymi opisami batalistycznymi i wiedzą historyczną autora. Nie każdy rozdział pędzi z szybkością światła, lecz od takiej też opowieści, nie trzeba tego wymagać, tutaj każdy detal ma swoją wartość i cel, co może być znaczące w kolejnych tomach. Fikcja przeplata się z faktami, co daję czytelnikowi mieszankę odpowiednią, by nazwać ją powieścią historyczną, a ta odwdzięcza się w pełnej okazałości brawurową akcją i splotami intryg. Aż chciałoby się rzec, zgodnie ze słowami Uthreda, że przeznaczenie jest wszystkim i ta historia, jeszcze nie jedno będzie miała do opowiedzenia i zaskoczy czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.

Starli się nad ranem. Świt przywitał świat potokiem krwi i szczękiem żelaza. Wydawać by się mogło, że ta ściana nacierających na siebie wojowników nigdy się nie przesunie, będzie trwać w agonii, której żałobna pieśń doprowadzi do ciszy i ciemności. Setki wojowników ścierało się ze sobą, a w tle zabrzmiały groźne pomruki burzy, tak jakby jacyś okrutni bogowie uwzięli się na...

W Wessexie, Mercji i Anglii nareszcie zapanował upragniony pokój. Jednak nie na długo, ponieważ Norwegowie, Duńczycy oraz Irlandczycy jednoczą swoje siły. Pod przywództwem nieposkromionego Ragnalla Ivarsona gotują się do najazdu. Celem wikinga jest nie tylko grabież czy podbicie nowych ziem, ale przede wszystkim objęcie władzy. Ivarson chce tronu.
Na jego drodze staje Uthred z Bebbanburga, jedyny człowiek, który może odwieść państwo od zguby.
Moim ulubionym tomem cyklu Wojen Wikingów jest trzeci. Co tam się działo! Uthred przeżywał w nim swoje najlepsze przygody, a poziom ekscytacji i napięcia, przekraczał jakiekolwiek normy. Dzisiaj z wielką dumą oraz radością stawiam obok trójki dziewiątkę - ,,Wojownicy burzy" powielają sukces ,,Panów północy".
Cornwell zaczyna z przytupem, bo od oblężenia grodu. Uthred stara się obmyślić jakby tu odeprzeć atak krwiożerczych łupieżców, ale wcale nie idzie mu to dobrze. Ma też przeczucie, że Ivarson za wszelką cenę chce go zmylić. Jego obawy dość szybko się potwierdzają, a przyparty do muru półwiking będzie musiał pozostawiać kraj w stanie wojny. Wyrusza do Irlandii w odwiedziny do zięcia. Nie będzie to jednak zwykła towarzyska wizyta, a próba pertraktacji.
Mąż Stiorry to także brat...Ragnalla Ivarsona!
Niewątpliwą zaletą dziewiątego tomu jest dynamiczny rozwój wydarzeń.
Już od pierwszej strony czytelnik zostaje rzucony w sam środek akcji. Najpierw oblężenie, potem niebezpieczna wyprawa do nieznanej krainy, próba zawarcia korzystnego sojuszu z potencjalnym wrogiem... A to jeszcze nie wszystko!
Autor doskonale wie jak rozpalić ciekawość i doprowadzić odbiorcę do ostateczności.
Podczas czytania ,,Wojowników burzy" czułam nienasycony głód - 'wincyj mi tego dej, Panie Cornwell!' - a jednocześnie ogromne zadowolenie. To jest dokładnie ta przygoda, której pragnęłam.
Moja miłość do Uthreda jest wielka, ale znalazłam jeszcze kogoś, kto zdecydowanie zasłużył na uwagę.
Uwielbiam silne postacie kobiece i od dawna przeczuwałam, że taką będzie właśnie Aethelflaed.
Pani Mercji jest dojrzałą kobietą, genialnym strategiem, niezwykle elokwentną osobą, a gdy trzeba zachowuje się niczym lwica - zaciekle, z ogromnym oddaniem służy swoim poddanym. Nie straszny jej żaden wróg, bitewny szał czy buchająca gorącym strumieniem posoka. I co trochę zabawne, Aethelflaed jest zdecydowanie odważniejsza niż król Edward.
Sam Uthred niewiele się zmienia. No, może oprócz tego, że uchodzi za "doświadczonego" wojownika. Oczywiście pod płaszczykiem tego komplentu kryje się coś więcej - czas płynie, a nasz główny bohater się starzeje. Nie oznacza to jednak, że 'zdziadział'.Przeciwnie.
Uthred jest nadal niezwykle sprawny w fechtunku, doskonale rozgrywa wszystkie potyczki, nie obawia się śmiałych rozwiązań, a czasem zachowuje się wręcz brawurowo. No powiedzcie, jak nie kochać takiego zbira?
Za sobą mam już prawie całą serię Wojen Wikingów, w marcu będę czytać XII tom. Jestem więc pod ogromnym wrażeniem, że tak rozbudowana seria trzyma równy poziom. Owszem, zdarzyły się pewne potknięcia, ale w ogólnym rozrachunku są one mało istotne.
Twórczość Cornwella już chyba na zawsze będzie mieć w moim sercu szczególne miejsce.

W Wessexie, Mercji i Anglii nareszcie zapanował upragniony pokój. Jednak nie na długo, ponieważ Norwegowie, Duńczycy oraz Irlandczycy jednoczą swoje siły. Pod przywództwem nieposkromionego Ragnalla Ivarsona gotują się do najazdu. Celem wikinga jest nie tylko grabież czy podbicie nowych ziem, ale przede wszystkim objęcie władzy. Ivarson chce tronu.
Na jego drodze staje...

Jeśli w sadze "Wojny Wikingów" dzieje się dobrze i wszystko układa się sielankowo, zwykle to tylko cisza przed burzą. Tym razem Anglia zadrży przed zjednoczoną siłą Norwegów, Duńczyków i Irlandczyków, prowadzonych w bój przez legendarnego Ragnalla Ivarsona. Pamiętacie tytuł drugiego tomu? Zaiste to był dopiero zwiastun nawałnicy, która wstrząsnęła wyspą w tomie zwanym "Wojownicy burzy". Ciekawe czy w ich sercach grały te słowa:
We come from the land of the ice and snow,
From the midnight sun where the hot springs blow.
The hammer of the gods,
Will drive our ships to new lands,
To fight the horde singing and crying:
"Valhalla I am coming!*

Zaczynamy od oczywistości - któż może powstrzymać nieposkromiony apetyt najeźdźcy, jeśli nie równie legendarny i budzący trwogę Uhtred? Wydaje się, że autor chce nam przemycić po raz kolejny tę samą historię: beznadziejną sytuację w ostatniej chwili ratuje błyskotliwy pomysł, na który wpada jedyna zdolna do myślenia osoba w całym zastępie wojsk chroniących zjednoczone królestwa. Rzeczywiście historia w niektórych momentach trąciła lekko poczuciem déjà vu, ale na ile sposobów można opisać trwające wiekami przeganianie się plemion północy? Pełna obaw kontynuowałam lekturę, obawiając się, że swąd odgrzewanej opowieści zepsuje mi dobre chwile spędzone z tą serią, jednak jakże miło się rozczarowałam!

Uthred przez 9 tomów przeszedł niesamowicie długą i usłaną trudnościami drogę, która z narwanego młodzieńcza uczyniła rozważnego, sprytnego i zdeterminowanego wojownika. Lecz nie zatracił on swojego sarkastycznego poczucia humoru, za który go uwielbiam! Jego dojrzałość objawia się w konsekwentnym dążeniu do celu, którego nie traci z oczu, nawet gdy opuszcza go przychylność bogów. Myślę, że o przemianie Uthreda może świadczyć również próba nawiązania relacji z dorosłymi już dziećmi i chęć nadrobienia straconego czasu. Jadnak czasem przeszłość dopada nas w najmniej oczekiwanym momencie, potrafiąc namieszać w teraźniejszości i żądać rozliczenia dawno podjętych decyzji.

Wracając natomiast do miłego rozczarowania - mistrzostwo pióra Bernarda Cornwella objawia się między innymi w umiejętności skonstruowania fabuły w taki sposób, że jedna sytuacja jest w stanie wytrącić czytelnika z równowagi umysłowej i na powrót wrzucić w wartki nurt akcji, czynią go głodnego dalszego ciągu. Co prawda lekko nie dowierzam w sekwencję zdarzeń, którą tym razem zgotował autor swoim bohaterom, ale pozostaje mi tylko ze smutkiem zaakceptować fakt, że tak poprowadziła nas historia. Jednak w pozostałych momentach mogę zachwycać się niesamowitymi potyczkami zarówno umysłowymi jak i bitewnymi lub łączącymi obie te cechy - ach te wyzwiska przed walką^^

Niezmiernie ucieszyła mnie irlandzka nuta, wprowadzona do fabuły za sprawą niezastąpionego i wiernego Finana, o którym nareszcie dowiemy się nieco więcej. Fascynuje mnie ten rejon geograficzny i nawet najmniejsza wzmianka na temat Irlandii, powoduje, że przed oczami stają mi wrzosowiska czy Wyspy Skellig...

Obawiałam się, że w zakończeniu dzisiejszej recenzji będę wspominała, że pozostał już tylko jeden tom wieńczący historię Uhtreda i ze smutkiem będę musiała Was uprzedzić, że ta wspaniała i wartka opowieść ma swój koniec. Jednak nieocenione wydawnictwo Otwarte zdecydowało się kontynuować serię i gawęda będzie trwać jeszcze do grudniowych nocy. Przy ogniu, a jakże :) Kto chce pod choinkę całą serię 12 tomów? :D

Jeśli w sadze "Wojny Wikingów" dzieje się dobrze i wszystko układa się sielankowo, zwykle to tylko cisza przed burzą. Tym razem Anglia zadrży przed zjednoczoną siłą Norwegów, Duńczyków i Irlandczyków, prowadzonych w bój przez legendarnego Ragnalla Ivarsona. Pamiętacie tytuł drugiego tomu? Zaiste to był dopiero zwiastun nawałnicy, która wstrząsnęła wyspą w tomie zwanym...