Wojownicy burzy

Uhtred niby dojrzały, doświadczony i mniej porywczy ale jednak nadal zdarza mu się podejmować, wydawać by się mogło, nadmierne ryzyko. A, że wychodzi z opresji cało? Nie mam tego za złe autorowi, wprost przeciwnie.

Uhtred niby dojrzały, doświadczony i mniej porywczy ale jednak nadal zdarza mu się podejmować, wydawać by się mogło, nadmierne ryzyko. A, że wychodzi z opresji cało? Nie mam tego za złe autorowi, wprost przeciwnie.

Pokaż mimo to

Bardzo, bardzo długo czytałem tę część. Miałem ewidentny przesyt kolejnej, w zasadzie podobnej historii Uhtreda. Na szczęście wróciłem do książki po kilku tygodniach i z przyjemnością ją dokończyłem. Zakończenie według mnie za szybkie, bez pomysłu, kompletnie nieprzemyślane. Następna część zaczyna się bardzo dobrze, więc o IX tomie zapominam i idę dalej.

Bardzo, bardzo długo czytałem tę część. Miałem ewidentny przesyt kolejnej, w zasadzie podobnej historii Uhtreda. Na szczęście wróciłem do książki po kilku tygodniach i z przyjemnością ją dokończyłem. Zakończenie według mnie za szybkie, bez pomysłu, kompletnie nieprzemyślane. Następna część zaczyna się bardzo dobrze, więc o IX tomie zapominam i idę dalej.

Pokaż mimo to

Co ta Anglia musi przeżywać przez wikingów. Jak nie jedni to drudzy. Nadszedł czas na kolejne inwazje, które chyba nigdy się nie skończą.
Książka jednak nie jest jakaś świetna, a jedynie dobra.
Po oczach bije schematyczność, jakby autorowi brakowało pomysłów.

Co ta Anglia musi przeżywać przez wikingów. Jak nie jedni to drudzy. Nadszedł czas na kolejne inwazje, które chyba nigdy się nie skończą.
Książka jednak nie jest jakaś świetna, a jedynie dobra.
Po oczach bije schematyczność, jakby autorowi brakowało pomysłów.

Pokaż mimo to

Starli się nad ranem. Świt przywitał świat potokiem krwi i szczękiem żelaza. Wydawać by się mogło, że ta ściana nacierających na siebie wojowników nigdy się nie przesunie, będzie trwać w agonii, której żałobna pieśń doprowadzi do ciszy i ciemności. Setki wojowników ścierało się ze sobą, a w tle zabrzmiały groźne pomruki burzy, tak jakby jacyś okrutni bogowie uwzięli się na trwających w walce. Stawka była wielka, cel jeden - Eglaland, królestwo zwane Anglią.

Bernard Cornwell przyzwyczaił mnie do tego, że z każdą powieścią wszystko przebieg według jakiegoś określonego schematu. Fabuła może i często nie jest specjalnie wymyślna, ale...no właśnie ale nie można odmówić autorowi nieoczekiwanych zwrotów akcji i trzymania, pomimo tak dużej ilości książek z cyklu, poziomu, który to niezmiennie się utrzymuję. Czas i lata w cyklu lecą, a tam bohaterowie, mimo tego że starsi, nadal są tymi samymi postaciami, których się pokochało, albo znienawidziło. I to jest kolejnym plusem tej historii, da się zżyć z postaciami, obserwujemy jak upływający czas wpływa na nich i na ich decyzję, ale pod tym naciskiem zdarzeń, wciąż zachowują swoje jestestwo.

Powieść broni się też znakomitymi opisami batalistycznymi i wiedzą historyczną autora. Nie każdy rozdział pędzi z szybkością światła, lecz od takiej też opowieści, nie trzeba tego wymagać, tutaj każdy detal ma swoją wartość i cel, co może być znaczące w kolejnych tomach. Fikcja przeplata się z faktami, co daję czytelnikowi mieszankę odpowiednią, by nazwać ją powieścią historyczną, a ta odwdzięcza się w pełnej okazałości brawurową akcją i splotami intryg. Aż chciałoby się rzec, zgodnie ze słowami Uthreda, że przeznaczenie jest wszystkim i ta historia, jeszcze nie jedno będzie miała do opowiedzenia i zaskoczy czytelnika w najmniej spodziewanym momencie.

Starli się nad ranem. Świt przywitał świat potokiem krwi i szczękiem żelaza. Wydawać by się mogło, że ta ściana nacierających na siebie wojowników nigdy się nie przesunie, będzie trwać w agonii, której żałobna pieśń doprowadzi do ciszy i ciemności. Setki wojowników ścierało się ze sobą, a w tle zabrzmiały groźne pomruki burzy, tak jakby jacyś okrutni bogowie uwzięli się na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Wessexie, Mercji i Anglii nareszcie zapanował upragniony pokój. Jednak nie na długo, ponieważ Norwegowie, Duńczycy oraz Irlandczycy jednoczą swoje siły. Pod przywództwem nieposkromionego Ragnalla Ivarsona gotują się do najazdu. Celem wikinga jest nie tylko grabież czy podbicie nowych ziem, ale przede wszystkim objęcie władzy. Ivarson chce tronu.
Na jego drodze staje Uthred z Bebbanburga, jedyny człowiek, który może odwieść państwo od zguby.
Moim ulubionym tomem cyklu Wojen Wikingów jest trzeci. Co tam się działo! Uthred przeżywał w nim swoje najlepsze przygody, a poziom ekscytacji i napięcia, przekraczał jakiekolwiek normy. Dzisiaj z wielką dumą oraz radością stawiam obok trójki dziewiątkę - ,,Wojownicy burzy" powielają sukces ,,Panów północy".
Cornwell zaczyna z przytupem, bo od oblężenia grodu. Uthred stara się obmyślić jakby tu odeprzeć atak krwiożerczych łupieżców, ale wcale nie idzie mu to dobrze. Ma też przeczucie, że Ivarson za wszelką cenę chce go zmylić. Jego obawy dość szybko się potwierdzają, a przyparty do muru półwiking będzie musiał pozostawiać kraj w stanie wojny. Wyrusza do Irlandii w odwiedziny do zięcia. Nie będzie to jednak zwykła towarzyska wizyta, a próba pertraktacji.
Mąż Stiorry to także brat...Ragnalla Ivarsona!
Niewątpliwą zaletą dziewiątego tomu jest dynamiczny rozwój wydarzeń.
Już od pierwszej strony czytelnik zostaje rzucony w sam środek akcji. Najpierw oblężenie, potem niebezpieczna wyprawa do nieznanej krainy, próba zawarcia korzystnego sojuszu z potencjalnym wrogiem... A to jeszcze nie wszystko!
Autor doskonale wie jak rozpalić ciekawość i doprowadzić odbiorcę do ostateczności.
Podczas czytania ,,Wojowników burzy" czułam nienasycony głód - 'wincyj mi tego dej, Panie Cornwell!' - a jednocześnie ogromne zadowolenie. To jest dokładnie ta przygoda, której pragnęłam.
Moja miłość do Uthreda jest wielka, ale znalazłam jeszcze kogoś, kto zdecydowanie zasłużył na uwagę.
Uwielbiam silne postacie kobiece i od dawna przeczuwałam, że taką będzie właśnie Aethelflaed.
Pani Mercji jest dojrzałą kobietą, genialnym strategiem, niezwykle elokwentną osobą, a gdy trzeba zachowuje się niczym lwica - zaciekle, z ogromnym oddaniem służy swoim poddanym. Nie straszny jej żaden wróg, bitewny szał czy buchająca gorącym strumieniem posoka. I co trochę zabawne, Aethelflaed jest zdecydowanie odważniejsza niż król Edward.
Sam Uthred niewiele się zmienia. No, może oprócz tego, że uchodzi za "doświadczonego" wojownika. Oczywiście pod płaszczykiem tego komplentu kryje się coś więcej - czas płynie, a nasz główny bohater się starzeje. Nie oznacza to jednak, że 'zdziadział'.Przeciwnie.
Uthred jest nadal niezwykle sprawny w fechtunku, doskonale rozgrywa wszystkie potyczki, nie obawia się śmiałych rozwiązań, a czasem zachowuje się wręcz brawurowo. No powiedzcie, jak nie kochać takiego zbira?
Za sobą mam już prawie całą serię Wojen Wikingów, w marcu będę czytać XII tom. Jestem więc pod ogromnym wrażeniem, że tak rozbudowana seria trzyma równy poziom. Owszem, zdarzyły się pewne potknięcia, ale w ogólnym rozrachunku są one mało istotne.
Twórczość Cornwella już chyba na zawsze będzie mieć w moim sercu szczególne miejsce.

W Wessexie, Mercji i Anglii nareszcie zapanował upragniony pokój. Jednak nie na długo, ponieważ Norwegowie, Duńczycy oraz Irlandczycy jednoczą swoje siły. Pod przywództwem nieposkromionego Ragnalla Ivarsona gotują się do najazdu. Celem wikinga jest nie tylko grabież czy podbicie nowych ziem, ale przede wszystkim objęcie władzy. Ivarson chce tronu.
Na jego drodze staje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli w sadze "Wojny Wikingów" dzieje się dobrze i wszystko układa się sielankowo, zwykle to tylko cisza przed burzą. Tym razem Anglia zadrży przed zjednoczoną siłą Norwegów, Duńczyków i Irlandczyków, prowadzonych w bój przez legendarnego Ragnalla Ivarsona. Pamiętacie tytuł drugiego tomu? Zaiste to był dopiero zwiastun nawałnicy, która wstrząsnęła wyspą w tomie zwanym "Wojownicy burzy". Ciekawe czy w ich sercach grały te słowa:
We come from the land of the ice and snow,
From the midnight sun where the hot springs blow.
The hammer of the gods,
Will drive our ships to new lands,
To fight the horde singing and crying:
"Valhalla I am coming!*

Zaczynamy od oczywistości - któż może powstrzymać nieposkromiony apetyt najeźdźcy, jeśli nie równie legendarny i budzący trwogę Uhtred? Wydaje się, że autor chce nam przemycić po raz kolejny tę samą historię: beznadziejną sytuację w ostatniej chwili ratuje błyskotliwy pomysł, na który wpada jedyna zdolna do myślenia osoba w całym zastępie wojsk chroniących zjednoczone królestwa. Rzeczywiście historia w niektórych momentach trąciła lekko poczuciem déjà vu, ale na ile sposobów można opisać trwające wiekami przeganianie się plemion północy? Pełna obaw kontynuowałam lekturę, obawiając się, że swąd odgrzewanej opowieści zepsuje mi dobre chwile spędzone z tą serią, jednak jakże miło się rozczarowałam!

Uthred przez 9 tomów przeszedł niesamowicie długą i usłaną trudnościami drogę, która z narwanego młodzieńcza uczyniła rozważnego, sprytnego i zdeterminowanego wojownika. Lecz nie zatracił on swojego sarkastycznego poczucia humoru, za który go uwielbiam! Jego dojrzałość objawia się w konsekwentnym dążeniu do celu, którego nie traci z oczu, nawet gdy opuszcza go przychylność bogów. Myślę, że o przemianie Uthreda może świadczyć również próba nawiązania relacji z dorosłymi już dziećmi i chęć nadrobienia straconego czasu. Jadnak czasem przeszłość dopada nas w najmniej oczekiwanym momencie, potrafiąc namieszać w teraźniejszości i żądać rozliczenia dawno podjętych decyzji.

Wracając natomiast do miłego rozczarowania - mistrzostwo pióra Bernarda Cornwella objawia się między innymi w umiejętności skonstruowania fabuły w taki sposób, że jedna sytuacja jest w stanie wytrącić czytelnika z równowagi umysłowej i na powrót wrzucić w wartki nurt akcji, czynią go głodnego dalszego ciągu. Co prawda lekko nie dowierzam w sekwencję zdarzeń, którą tym razem zgotował autor swoim bohaterom, ale pozostaje mi tylko ze smutkiem zaakceptować fakt, że tak poprowadziła nas historia. Jednak w pozostałych momentach mogę zachwycać się niesamowitymi potyczkami zarówno umysłowymi jak i bitewnymi lub łączącymi obie te cechy - ach te wyzwiska przed walką^^

Niezmiernie ucieszyła mnie irlandzka nuta, wprowadzona do fabuły za sprawą niezastąpionego i wiernego Finana, o którym nareszcie dowiemy się nieco więcej. Fascynuje mnie ten rejon geograficzny i nawet najmniejsza wzmianka na temat Irlandii, powoduje, że przed oczami stają mi wrzosowiska czy Wyspy Skellig...

Obawiałam się, że w zakończeniu dzisiejszej recenzji będę wspominała, że pozostał już tylko jeden tom wieńczący historię Uhtreda i ze smutkiem będę musiała Was uprzedzić, że ta wspaniała i wartka opowieść ma swój koniec. Jednak nieocenione wydawnictwo Otwarte zdecydowało się kontynuować serię i gawęda będzie trwać jeszcze do grudniowych nocy. Przy ogniu, a jakże :) Kto chce pod choinkę całą serię 12 tomów? :D

Jeśli w sadze "Wojny Wikingów" dzieje się dobrze i wszystko układa się sielankowo, zwykle to tylko cisza przed burzą. Tym razem Anglia zadrży przed zjednoczoną siłą Norwegów, Duńczyków i Irlandczyków, prowadzonych w bój przez legendarnego Ragnalla Ivarsona. Pamiętacie tytuł drugiego tomu? Zaiste to był dopiero zwiastun nawałnicy, która wstrząsnęła wyspą w tomie zwanym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektórzy twierdzą, że Bernard Cornwell powiela schematy znane z poprzednich części "Wojen Wikingów". Pewnie w jakiejś mierze to prawda, jednak mi to w żadnym wypadku nie przeszkadzało. "Wojowników burzy" czytało mi się świetnie. Moim zdaniem, obok "Panów Północy", jest to jeden z najlepszych tomów cyklu.

Nie będzie wielkim zaskoczeniem, jeśli powiem, że mamy tu wojnę między katolickimi mieszkańcami Mercji a pogańskimi Norwegami i Duńczykami. Nie będzie też zaskoczeniem fakt, że Uhtred znów odgrywa w konflikcie pierwszoplanową rolę. Może natomiast być zaskoczeniem to, że do głosu coraz bardziej dochodzi młode pokolenie. Młody Uhtred oraz Stiorra zaczynają sobie coraz śmielej poczynać, znów pojawił się Judasz. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejne tomy są utrzymane w podobnym tonie (o czym przekonam się już wkrótce:) ).

Właśnie, rzucił mi się w oczy fakt, że jest to najbardziej "rodzinna" część przygód Uhtreda. Pojawiają się tu nie tylko jego dzieci oraz ich pociechy, ale też rodzina Finana. W końcu miałam okazję dowiedzieć się czegoś więcej o przeszłości wojowniczego Irlandczyka.

Sam Uhtred też jest tu inny - nadal rzuca ironiczne komentarze (przy których nie sposób zachować powagę), jest pełen buty, arogancji oraz wiary we własne umiejętności. Jednak teraz pojawia się coś jeszcze, mianowicie niepewność, której wcześniej nie było. Uświadomienie upływu lat i tego, że w końcu nadejdzie jego ostatnia walka w murze tarcz. Nie zmienia to jednak tego, że jest to jedna z moich ulubionych męskich postaci w literaturze. Przeciwnie, po tym tomie polubiłam go jeszcze bardziej.

Zdecydowanie polecam serię "Wojny Wikingów" wszystkim zainteresowanym historią. Tym niezainteresowanym zresztą też. Naprawdę warto.

Niektórzy twierdzą, że Bernard Cornwell powiela schematy znane z poprzednich części "Wojen Wikingów". Pewnie w jakiejś mierze to prawda, jednak mi to w żadnym wypadku nie przeszkadzało. "Wojowników burzy" czytało mi się świetnie. Moim zdaniem, obok "Panów Północy", jest to jeden z najlepszych tomów cyklu.

Nie będzie wielkim zaskoczeniem, jeśli powiem, że mamy tu wojnę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cornwell snuje swoją opowieść bez otoczki fałszywego romantyzmu i wygładzania rzeczywistości, jakie można znaleźć w historiach o średniowiecznych rycerzach czy opowieściach o wikingach. Pokazuje, że były to czasy pełne przemocy i brudu, a życie ludzkie było warte niewiele więcej od zwierzęcia, a czasem nawet mniej. A jednak jest w tej historii coś, co przyciąga niczym magnes i nie pozwala się oderwać.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/09/wojownicy-burzy-bernard-cornwell.html

Cornwell snuje swoją opowieść bez otoczki fałszywego romantyzmu i wygładzania rzeczywistości, jakie można znaleźć w historiach o średniowiecznych rycerzach czy opowieściach o wikingach. Pokazuje, że były to czasy pełne przemocy i brudu, a życie ludzkie było warte niewiele więcej od zwierzęcia, a czasem nawet mniej. A jednak jest w tej historii coś, co przyciąga niczym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zarówno wojna, jak i pokój nie trwają wiecznie. Nagle zza skały, która miała być stałym elementem twojej historii, zrywa się wiatr, który niesie echo zmian. Takich, które muszą nastąpić, gdy ktoś uzna, że to jego imię ma teraz nieść strach.
Wydawało się, że pod rządami króla Edwarda i jego siostry spokój będzie czymś stałym i niepodważalnym elementem. Nic jednak nie trwa wiecznie, a sojusz między Norwegami, Duńczykami i Irlandczykami nabiera siły. Sprzymierzeni połączyli siły i zajmują żyzne gleby, rabują kościoły. Na ich czele stoi Ragnall Ivarson, który pragnie władzy nad całą Brytanią. Jest najlepszym żeglarzem. Wojownikiem, którego siłę przewyższa chyba tylko postrach, jaki wzbudza jego osoba. Uhtred musi go pokonać.

Przez osiem tomów emocji nie było końca. Ciągłe zwroty akcji, walki, intrygi i miłosne zawirowania. Bohater dorastał na naszych oczach i dokonywał przeróżnych wyborów. Można by się znużyć ciągłą niepewnością i zmianami, jednak styl autora niwelował każdą okruszynę nudy. Czy ta sztuka udała mu się kolejny raz?

Chwile spokoju nie potrwają długo. Ragnall Ivarson stoi na czele grupy siejącej postrach. Tam, gdzie oni, pojawia się też strach, zniszczenia i popiół. Tylko on i jego ludzie stoją na drodze do pełnego zjednoczenia, jednak niewielu może równać się z ich siłą i zaciętością. Choć już poprzednio autor urzekał stylem i jakością opisów, to chyba wydarzenia z tego tomu, a właściwie sposób ich przedstawienia skradły me serce. Niemalże na jednym oddechu przeszłam przez historię, w której nie brakuje emocji.

Wojownicy burzy zaskakują lekkością przekazu, jakością tworzonych słów i zdań, ale i emocjami. Tymi, z których pisarz tworzy swoich bohaterów i tymi, które tworzą pomost między naszym umysłem i duszą. Bernard Cornwell pokazuje swoją historię w niezaprzeczalnie barwnym stylu i pozwala nam, czytelnikom stać się jej częścią. Seria Wojny Wikingów niejednokrotnie zaskakiwała i wciągała w swe czeluści na długie godziny. Bohaterowie zmieniali się, nakreślani znakiem czasu i minionych wydarzeń, zaskakiwali wyborami i często naiwnością.

Coś jednak w nich tkwi i pcha historię do przodu, pozwalając nam kroczyć obok. W końcu doczekałam się takiego poziomu emocji i nagromadzenia świetnego stylu, że mogłabym rzec, iż to najlepszy fragment historii na drodze do zjednoczenia się królestwa. Liczę jednak, że kolejne tomy mnie nie zawiodą, a może zmienią moje zdanie, a Wojownicy burzy zostaną zrzuceni z podium.

Cornwell wie jak zgrabnie połączyć elementy historyczne z tymi, które są czystą fikcją. Z niezwykłą starannością oddaje echa tamtych czasów, malując słowem obrazy, które bez problemu tworzą w naszych umysłach wizje dawnej Anglii, jej mieszkańców i wrogów. Jeśli nie boicie się powtarzalności i długowieczności głównego bohatera, to z pewnością odnajdziecie się w tej serii. Wojownicy burzy to kolejny powód, by sięgnąć po całość.


---------------------------
http://www.martawsrodksiazek.pl/index.php/2019/10/10/wojownicy-burzy-bernard-cornwell/
---------------------------

Zarówno wojna, jak i pokój nie trwają wiecznie. Nagle zza skały, która miała być stałym elementem twojej historii, zrywa się wiatr, który niesie echo zmian. Takich, które muszą nastąpić, gdy ktoś uzna, że to jego imię ma teraz nieść strach.
Wydawało się, że pod rządami króla Edwarda i jego siostry spokój będzie czymś stałym i niepodważalnym elementem. Nic jednak nie trwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bratobójcza wojna"


W Wessexie, Mercji i Anglii Wschodniej zapanował upragniony pokój. Królestwa pod rządami króla Edwarda i jego siostry Aethelflaed zjednoczyły się i już tylko opanowana przez wikingów Northumbria stoi na drodze do utworzenia jednego wielkiego królestwa Anglii. Ale zanim do tego dojdzie trzeba pokonać kolejne zagrożenie. Sprzymierzeni Norwegowie, Duńczycy i Irlandczycy pod wodzą Ragnalla Ivarsona pojawiają się w ogromnej sile i zaczynają łupić kościoły i domostwa, zajmować kolejne ziemie i siać spustoszenie i śmierć. Wielkiego wojownika, mistrza żeglugi i budzącego przerażenie bezwzględnego przywódcę może powstrzymać tylko jeden człowiek, który będzie w stanie zebrać armię i odważy się stanąć w bój z Ragnallem i jego wojownikami. Uhtreda czeka kolejna ciężka konfrontacja...

"Wojownicy burz" to już dziewiąty tom serii historycznej i przygodowej z bardzo dobrze już znanym wielu czytelnikom Uhtredem z Bebbanburga. Kolejny tom niosący ze sobą kolejne potyczki tego saskiego wojownika z kolejnym jarlem duńskim, norweskim lub irlandzkim. Nie sposób nie zauważyć tu pewnej schematyczności, a podczas czytania nietrudno przewidzieć niektórych wydarzeń. Uhtred wychodzi z kolejnych tarapatów i wiadomym jest, że przeżyje, bo każda historia jest zapisem jego wspomnień, które opowiada będąc już w podeszłym wieku. Znajdzie się grono czytelników, które na tę schematyczność i przewidywalność narzeka, a mimo wszystko seria cieszy się niesłabnącym uwielbieniem i znacznie większą ilością pozytywnych komentarzy i ocen niż tych negatywnych. Co sprawia, że ciągle zachwycamy się tą serią ja i wielu innych?

Główna przyczyna tkwi w świetnym oddaniu przez autora realiów średniowiecznej Anglii, na której terenach toczy się akcja całej serii "Wojen Wikingów", oraz bardzo zręcznym łączeniu postaci i faktów historycznych z postaciami i wydarzeniami fikcyjnymi. Kultura, tradycja, zwyczaje, religia, język Sasów i wikingów zostają przez Cornwella przedstawione wnikliwie i ciekawie, nieustanne potyczki i wojny między nimi bardzo plastycznie, a kreacje wszystkich postaci są barwne i żywe. Do tego dochodzi świetna wersja dialogowa, wartości moralne, szereg emocji, niedający się nie lubić główny bohater, który ciągle zaskakuje i zachwyca, mimo że znamy go już bardzo dobrze, i mnóstwo przygód z jego udziałem.

W każdym tomie też, mimo pojawiającej się pewnej schematyczności, autor stara się dodawać jakiś nowy ciekawy wątek. Tutaj poznamy na przykład historię dobrze znanego już wiernemu czytelnikowi serii Finana, czyli świetnego irlandzkiego wojownika oraz najstarszego i najwierniejszego przyjaciela Uhtreda, a przy tym więcej będzie i o samej Irlandii i jej mieszkańcach. Będą też dwaj zwaśnieni bracia wikingowie i córka Uhtreda, która poślubiła jednego z nich. Drugi zamierza podbić królestwa Sasów. Na koniec zaś w nocie historycznej Cornwell tradycyjne informuje, które z przedstawionych wydarzeń i postaci były autentyczne i wydarzył się naprawdę, a które powstały dla urozmaicenia fabuły. Seria ciągle trzyma bardzo wysoki poziom i nieustannie cieszy, co jest ewenementem, bo do tej pory osobiście nie spotkałem się z drugą taką, którą bym się zachwycał aż przez tyle tomów.

"Wojownicy burzy" to zatem kolejna bardzo udana kontynuacja tej historyczno-przygodowej serii, która przedłuży uciechę fanów, dostarczając im kolejnych kilka godzin emocji i przygód. I po raz kolejny zachęcam nowych czytelników do zapoznania się z nią, bo jest tego naprawdę warta.

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2019/10/wojownicy-burzy-bernard-cornwell.html

"Bratobójcza wojna"


W Wessexie, Mercji i Anglii Wschodniej zapanował upragniony pokój. Królestwa pod rządami króla Edwarda i jego siostry Aethelflaed zjednoczyły się i już tylko opanowana przez wikingów Northumbria stoi na drodze do utworzenia jednego wielkiego królestwa Anglii. Ale zanim do tego dojdzie trzeba pokonać kolejne zagrożenie. Sprzymierzeni Norwegowie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to