M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa

To moja druga książka Pana Przemysława Semczuka. „Cyklon” jest świetną książką, trudną. Tematyką mocno się różni od „M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa”. Tutaj dostajemy bardzo dokładną historię Karola Kota.

Autor odwalił kawał dobrej roboty. Przestudiował mnóstwo dokumentów, docierał do świadków tamtych wydarzeń. Nie wiem czy zdajemy sobie sprawę z tego jak ciężka, wymagająca ogromnej ilości czasu jest to praca. Ile trudności przysparza. A tego typu tematy dla wielu osób są bardzo interesujące, chociaż tematyka na pewno nie jest łatwa, wzbudzająca mnóstwo emocji.

Karol Kot miał 21 lat w chwili powieszenia. Bardzo młody chłopak, który został aresztowany zaraz po maturze. Swoimi czynami przerażał cały Kraków. Niektóre rozdziały są opatrzone informacją o drastyczności. Słusznie. Sposób w jaki Kot opowiadał o swoich czynach i zamiarach może przerazić, wzbudzić wstręt. Bardzo dobrze, że możemy zapoznać się z oryginalnymi wypowiedziami z akt sprawy. Duże emocje wzbudziły zeznania Danuty Włodarczyk, koleżanki Karola Kota. Podobnie jak zeznania jego koleżanek i kolegów. Jego zachowanie, odnoszenie się do rówieśników było na pewno mocno niepokojące. Twierdził, że zabójstwo z zemsty powinno być karane, ale z przyjemności już nie. Przemysław Semczuk zamieszcza również listy zwykłych obywateli wysyłanych np. do redakcji czy do organów ścigania.

W czasie procesu ludzie czuli nienawiść, żądano najsurowszego wymiaru kary, sąd był pod ogromną presją. Ciężko się dziwić takim nastrojom. Zastanawiam się czy dzisiaj Kot zostałby uznany za niepoczytalnego? Czy uniknąłby więzienia? Autor nie jest przekonany, chociaż różnie mogłoby być. Już wtedy pojawiały się opinie, że Karol Kot może nie być do końca poczytalny. Zawód sędziego czy specjalistów wydających opinię wymaga wiele odwagi i maksymalnego obiektywizmu, gdyż niekiedy muszą przedstawić swoje stanowisko wbrew społeczeństwu.

To moja druga książka Pana Przemysława Semczuka. „Cyklon” jest świetną książką, trudną. Tematyką mocno się różni od „M jak morderca. Karol Kot – wampir z Krakowa”. Tutaj dostajemy bardzo dokładną historię Karola Kota.

Autor odwalił kawał dobrej roboty. Przestudiował mnóstwo dokumentów, docierał do świadków tamtych wydarzeń. Nie wiem czy zdajemy sobie sprawę z tego jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka pana Semczuka o tematyce true crime, która trafiła w moje ręce :) Autor szczegółowo zagłębia się w historię, zapoznajemy się z sylwetką mordercy i społeczeństwa, które opanowała żądza krwi. Trudno się dziwić, przeciętnemu Kowalskiemu ciężko zrozumieć postępowanie tego młodego człowieka. W książce pojawiają się dokumenty sądowe, prywatna korespondencja i wypowiedzi samego Karola Kota, dzięki czemu możemy się przenieść do Polski z lat 60 XX w.

Kolejna książka pana Semczuka o tematyce true crime, która trafiła w moje ręce :) Autor szczegółowo zagłębia się w historię, zapoznajemy się z sylwetką mordercy i społeczeństwa, które opanowała żądza krwi. Trudno się dziwić, przeciętnemu Kowalskiemu ciężko zrozumieć postępowanie tego młodego człowieka. W książce pojawiają się dokumenty sądowe, prywatna korespondencja i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jednocześnie dobra i straszna...

Jednocześnie dobra i straszna...

Pokaż mimo to

Świetnie przedstawiona historia krakowskiego mordercy. Kocham taką tematykę książek, a autor naprawdę szczegółowo zagłębia się w tę historie. Bardzo przyjemnie się czytało, mam ochotę na więcej książek tego autora!

Świetnie przedstawiona historia krakowskiego mordercy. Kocham taką tematykę książek, a autor naprawdę szczegółowo zagłębia się w tę historie. Bardzo przyjemnie się czytało, mam ochotę na więcej książek tego autora!

Pokaż mimo to

Warto zwrócić uwagę na tego autora. Byłam zachwycona sposobem, w jaki Semczuk oddał się tej sprawie. Przez cały czas miałam wrażenie, że pochłonęła go ona całkowicie i że autor dawał z siebie wszystko, co przekładało się na ogólny odbiór reportażu.
Książka jest świetnie napisana. Czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Dopiero po jej skończeniu zorientowałam się, jak mało do tej pory wiedziałam na temat Karola Kota.
Z pewnością sięgnę po inne książki autora. Polecam.

Warto zwrócić uwagę na tego autora. Byłam zachwycona sposobem, w jaki Semczuk oddał się tej sprawie. Przez cały czas miałam wrażenie, że pochłonęła go ona całkowicie i że autor dawał z siebie wszystko, co przekładało się na ogólny odbiór reportażu.
Książka jest świetnie napisana. Czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Dopiero po jej skończeniu zorientowałam się, jak mało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daję 8 tylko dlatego, że nie przepadam za reportażami. Tematyka jak wiadomo do łatwych i przyjemnych nie należy, ale czyta się szybko, czytelnik nie ma czasu na nudę.
Dzięki takim reportażom i dziennikarzom wychodzą na światło dzienne absurdy np:... "Akta więzienne potwierdzają guza mózgu. Ponoć znaleziono go podczas sekcji zwłok. Z dokumentów wynika jednak, że żądnej sekcji nie było". Komentarz zbędny :) Polecam!

Daję 8 tylko dlatego, że nie przepadam za reportażami. Tematyka jak wiadomo do łatwych i przyjemnych nie należy, ale czyta się szybko, czytelnik nie ma czasu na nudę.
Dzięki takim reportażom i dziennikarzom wychodzą na światło dzienne absurdy np:... "Akta więzienne potwierdzają guza mózgu. Ponoć znaleziono go podczas sekcji zwłok. Z dokumentów wynika jednak, że żądnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polska, Kraków, lata 60...

Bardzo lubię czytać reportaże, a tym bardziej o osobowościach, które dotychczas uważane są jako najgorsi seryjni mordercy.
Można by pomyśleć, że na ten temat wszystko już było powiedziane aczkolwiek autor książki doszukał się faktów, które nie były nikomu znane.

Rozumiem też, że niektórzy mogą pomyśleć "po co pisać o zbrodni, która wydarzyła się pół wieku temu?”
Po co, skoro co rusz słyszy się o zaginięciach lub morderstwach, które są 'świeższe' i niektóre nadal nie rozwiązane.

Jest to zdecydowanie bardzo rzetelny i obiektywny reportaż o zbrodniach dokonanych przez Karola Kota. Pomimo, że wiele słyszałam na temat jego zbrodni jest to dla mnie przerażające z jaką lubością Kot opowiada o swoich czynach.
Nie miało to dla niego żadnego znaczenia jak i kogo pozbawił życia.
Nie ważna była płeć, czy też wiek.
Sam stwierdził, że po prostu lubi zbijać.
Moim zdaniem jest to, przypadek unikatowy osobowości.
Po przeczytaniu tej pozycji nachodzą Cię myśli:
"Czy On był zdrowy psychicznie"?
"Co miałby do powiedzenia psychiatra teraz spotykając się z takim przypadek”?

Jest to zdecydowanie pozycja dla wielbicieli kryminalnej literatury.
I nie tylko.
Jest to książka dla każdego kto zna i nie zna historii.

"... warto było zabijać. Nie żałuje tego... moje czyny nie powinny być karalne, bo to było robione dla przyjemności...".

Polska, Kraków, lata 60...

Bardzo lubię czytać reportaże, a tym bardziej o osobowościach, które dotychczas uważane są jako najgorsi seryjni mordercy.
Można by pomyśleć, że na ten temat wszystko już było powiedziane aczkolwiek autor książki doszukał się faktów, które nie były nikomu znane.

Rozumiem też, że niektórzy mogą pomyśleć "po co pisać o zbrodni, która wydarzyła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„M jak morderca…” jest reportażem o Karolu Kocie, sławnym nastoletnim mordercy z Krakowa, który w latach 60. XX w. zabił nożem dwie osoby, a cztery ranił. Wzbudził tym ogromną panikę w mieście, bo jego ofiarami były również dzieci.
Dużo słyszałem na temat Kota; jest to chyba najsłynniejszy polski seryjny morderca. Jego sława wynikała z młodego wieku i bezwzględności. Pamiętam jak przeczytałem pierwszy raz wywiad z nim przeprowadzony przez Bogusława Sygita, kiedy Kot siedział w zakładzie karnym po wydaniu na niego kary śmierci. I pamiętam jakie zrobił on na mnie wrażenie. Tutaj można poczytać, wrażenia gwarantowane: http://web.archive.org/web/20080915153104/http://zbrodnia.killer.radom.net/zbrodnia.php?dzial=mordercy&dane=KotKarol

Osobowość do bólu socjopatyczna, nie odczuwająca krzty współczucia, chełpiąca się dokonanymi morderstwami, z poukładanym wewnętrznym osobistym systemem moralności, dla której zastany świat był nieprzyjazny. Osobowość tak obca ogólnie przyjętej normalności, że aż fascynująca.
Byłem ciekawy co Przemysław Semczuk zaproponuje w swojej książce. Autor jest znany ze swojej mrówczej pracy związanej z grzebaniem w aktach, więc nastawiałem się na rzetelną lekturę. No i się nie zawiodłem.
Tyle ile można było wycisnąć z dostępnych materiałów Semczuk przelał na karty swojej książki i powstał bardzo ciekawy i wciągający reportaż. Oczywiście nie jest to biografia Kota. Nie ma tu dogłębnego analizowania ewentualnych przyczyn w życiu mordercy, które mogłyby go skłonić do zabójczych czynów. Nie ma wypowiedzi o Kocie jego sąsiadów, sąsiadów sąsiadów, dawnych kolegów z piaskownicy, itp. Semczuk wziął się za same fakty i dokumenty. Na ich podstawie stworzył obraz nie tylko Karola Kota, ale i nastrojów w społeczeństwie (cytowane listy do sądu, prokuratury, wycinki z prasy, zeznania jego znajomych). Analizuje jak było prowadzone śledztwo, jak to się stało, że Kota złapano, co robiono w tym kierunku. I niby z klasycznego reportażu mimochodem wyłania się kryminał, thriller, a nawet horror. Drobiazgowe przedstawianie i opisywanie jak chwila po chwili doszło do morderstwa 11-letniego Leszka Całki naprawdę robi wrażenie. A same wypowiedzi Kota, jego fantazje, niezrealizowane pomysły, to przy nich horror gore chowa się pod grzędą i cicho popiskuje. Dla Karola Kota zabijanie było przymusem. Było wyzwoleniem napięcia, na wzór wyładowania napięcia seksualnego. W momencie morderstwa doświadczał ekstazy duchowej. W książce Kot wiele sam o tym mówi, co czuł, jak odczuwał.
Książka może niektórych lekko znużyć swoją suchością i szorstkością wertowania faktami. Nie ma tu miejsca na złapanie oddechu. Strona po stronie zaciskamy pięści z bezsilności i bezradności. Lecimy z Kotem, albo goniąc Kota strona po stronie. Czasami miałem wrażenie, że fajniej byłoby się chwilowo zatrzymać i podrążyć jakiś poboczny watek. Były takie momenty, że coś mnie zaciekawiło, albo zadziwiło, np. jakieś dziwne zachowanie świadka, które nie było do końca wyjaśniane, albo brak reakcji milicji na niektóre zeznania, które by od razu przyśpieszyły rozwiązanie sprawy, a pozostały bez konsekwencji. No ale może nie dało się inaczej, bo akta nie na każde pytanie mogą odpowiedzieć.
Przemysław Semczuk obala niektóre mity narosłe z czasem wokół krakowskiego mordercy i weryfikuje wcześniejsze opracowania na jego temat. Odnajduje niektóre miejsca, porównuje je z dawnymi czasami, odnajduje osoby, np. siostrę Kota, z którą przeprowadza ciekawą rozmowę. Drąży również temat ignorowania przez społeczeństwo: kolegów, znajomych, nauczycieli, wychowawców, rodziców wyraźnych morderczych symptomów Kota. Jego obnoszenie się z nożami, rozpowiadanie, że musi kogoś zabić, itd. były brane za żarty, chociaż koledzy i koleżanki się go bali uważając za niebezpiecznego świra. Dostaje się też pani Wandzie Półtawskiej, znanej pisarce, byłej więźniarce obozów koncentracyjnych, lekarce w dziedzinie psychiatrii, do której jako jedynej, namówiony przez znajomą, zgłosił się Karol Kot ze swoimi problemami. Wszystko wskazuje na to, że już wtedy można było zauważyć i zainteresować się tym, że z Kot jest niebezpieczny, lecz Półtawska najprawdopodobniej nie potraktowała go należycie i ostatecznie przepisała mu witaminy. Może miała zły dzień. Nie chciała o tym rozmawiać z Semczukiem.
Książka jak najbardziej warta przeczytania. Potrafi nieźle wyłomotać. Może doczeka się kiedyś drugiego wydania ze zdjęciami, które póki co, autor umieścił jako album na swojej stronie facebookowej.

„Moje postępowanie jest normalne. Nie potępiam tego. Gdybym zabijał w celach rabunkowych, to mogłoby być przestępstwo, a dla przyjemności nie. Lubię cierpienie i śmierć.
Gdyby mi ktoś zadawał cierpienie, to bym tego nie lubił. Gdyby ktoś zabił moją matkę dla przyjemności, to bym nie miał do niego pretensji. Kocham moją matkę.
Wiedziałem, że to co robię, jest karalne, to jest rzecz wiadoma. Moje czyny nie powinny być karalne, bo to było robione dla przyjemności; jakbym zabijał z zemsty, to by to było karalne.
W Boga może trochę wierzę, coś może takiego jest. Zdaje się że religia nie pozwala zabijać, jest takie jedno przykazanie: nie zabijaj, ale tam nie jest powiedziane, żeby nie zabijać dla przyjemności. Myślę, że religia pozwala zabijać, jak to jest z potrzeby."

„M jak morderca…” jest reportażem o Karolu Kocie, sławnym nastoletnim mordercy z Krakowa, który w latach 60. XX w. zabił nożem dwie osoby, a cztery ranił. Wzbudził tym ogromną panikę w mieście, bo jego ofiarami były również dzieci.
Dużo słyszałem na temat Kota; jest to chyba najsłynniejszy polski seryjny morderca. Jego sława wynikała z młodego wieku i bezwzględności....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to książka, którą zapamiętam do końca życia ale nie jet też tą, którą zapomne zaraz po przeczytaniu. Jeśli interesujesz się psychopatami, morderstwami to przeczytanie tej książki będzie dla Ciebie kwestią czasu. Dobra książką, którą warto przeczytać!

Nie jest to książka, którą zapamiętam do końca życia ale nie jet też tą, którą zapomne zaraz po przeczytaniu. Jeśli interesujesz się psychopatami, morderstwami to przeczytanie tej książki będzie dla Ciebie kwestią czasu. Dobra książką, którą warto przeczytać!

Pokaż mimo to

Bardzo dobry reportaż na temat poczynań słynnego krakowskiego mordercy, Karola Kota. Autor książki dogłębnie przeanalizował życie Kota oraz podkreślił ważne wydarzenia, które mogły mieć spory wpływ na późniejsze czyny tego mordercy. Książka jest warta polecenia - historia jest ciekawa sama w sobie, szczególnie dla miłośników ciężkich tematów.
Z pewnością sięgnę jeszcze po książki tego autora. Naprawdę warto.

Bardzo dobry reportaż na temat poczynań słynnego krakowskiego mordercy, Karola Kota. Autor książki dogłębnie przeanalizował życie Kota oraz podkreślił ważne wydarzenia, które mogły mieć spory wpływ na późniejsze czyny tego mordercy. Książka jest warta polecenia - historia jest ciekawa sama w sobie, szczególnie dla miłośników ciężkich tematów.
Z pewnością sięgnę jeszcze po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to