Ciężka lektura. I w dźwiganiu i w tematyce. Choć ładnie wydana.

Ciężka lektura. I w dźwiganiu i w tematyce. Choć ładnie wydana.

Przeczytawszy "Brud" uznałem że najciekawszą przedstawioną postacią jest Nikki Sixx - był też najlepszym narratorem. Szybko ustaliłem, że napisał "Dzienniki heroinowe" i je też zapragnąłem przeczytać.

Trafiło mi się wydanie jubileuszowe i dołączam się do narzekań - książka jest ciężka (dosłownie) i nieporęczna - śliski papier i słaba miękka okładka. Zawartość tekstowa udekorowana licznymi zdjęciami, obrazkami - na bogato, może się podobać, choć nie w moim guście.

W niniejszej pozycji szukałem tego samego, czego doświadczyłem w zachwycającym "Brudzie" (ocenionym 8/10) - rozpalających wyobraźnię, obrazowych opisów wiecznej rozpusty i życia "jak gwiazda rocka". "Dzienniki..." to mają, ale nie jest to już tak angażujące.

Zapisy dziennika często są powtarzalne, informacyjne - gdzie zagrał koncert, czym się upodlił albo że się obudził na głodzie, odczuł bóle ciała, "wydzwonił" dilera i długo szukał nowej żyły do wkłucia. Jest to opatrzone komentarzami postronnych osób, czasem uzupełnione o fragment jakiegoś bełkotliwego tekstu piosenki. Analiza wpisów znajomych Nikkiego powoduje odczucie, że historia jest niespójna i że fragmentami przedstawiona jest nieprawda albo półprawda. Bywa, że współautorzy sobie przeczą.

Co więcej w książce? - studium uzależnienia. Nikki na kartach książki (to reedycja) twierdzi, że otrzymał od uzależnionych czytelników pozytywny feedback - dowodząc że tekst może pomóc wyjść z dołka i posiada walor terapeutyczny.

Fani "Brudu" znajdą nadal dużo wcześniej nie opisywanych historii. Mimo wszystko nie żałuję lektury, czytało się lekko i uprzyjemniło kilka wieczorów.

Przeczytawszy "Brud" uznałem że najciekawszą przedstawioną postacią jest Nikki Sixx - był też najlepszym narratorem. Szybko ustaliłem, że napisał "Dzienniki heroinowe" i je też zapragnąłem przeczytać.

Trafiło mi się wydanie jubileuszowe i dołączam się do narzekań - książka jest ciężka (dosłownie) i nieporęczna - śliski papier i słaba miękka okładka. Zawartość tekstowa...

Literacko to zadne dzieło nie jest, ale dla fanów rocka (jak ja) to lektura obowiązkowa. Stany depresyjno narkotywowe są niesamowite. Bliskość autora i jego szczerość są bardzo namacalne. Końcówka taka terapetuczna do poczytania na spotkaniach AA trochę mniej mi się podobała. Tym niemniej lektura super.

Literacko to zadne dzieło nie jest, ale dla fanów rocka (jak ja) to lektura obowiązkowa. Stany depresyjno narkotywowe są niesamowite. Bliskość autora i jego szczerość są bardzo namacalne. Końcówka taka terapetuczna do poczytania na spotkaniach AA trochę mniej mi się podobała. Tym niemniej lektura super.

Kosmos.Inna galaktyka.

Kosmos.Inna galaktyka.

Oprawa graficzna tragiczna i w ogóle nie potrzebna a przy tym ciężko utrzymać książkę w ręce bo tyle waży... Zwykły papier też dodałby jej więcej klasy. Ale nie o tym...
Treść wynagradza wszystko i wzbogaca biografię Motley Crue. Zmusza do myślenia i daje nadzieję. Komentarze i dopiski tworzą spójną całość historii, od której ciężko się oderwać. Trochę śmiechu, ciekawostek z branży muzycznej, przestróg, szczerości i walki z samym sobą. Szaleństwo przeplatane żalem.

Oprawa graficzna tragiczna i w ogóle nie potrzebna a przy tym ciężko utrzymać książkę w ręce bo tyle waży... Zwykły papier też dodałby jej więcej klasy. Ale nie o tym...
Treść wynagradza wszystko i wzbogaca biografię Motley Crue. Zmusza do myślenia i daje nadzieję. Komentarze i dopiski tworzą spójną całość historii, od której ciężko się oderwać. Trochę śmiechu, ciekawostek...

Wydanie trochę jarmarczne.
Ale książka jest interesująca. To dziennik narkomana codziennie zmagającym się ze swoim życiem, które jeszcze jakimś cudem istnieje. Bardziej interesowały mnie losy całej grupy muzyków zespołu znajdującego się na szczycie popularności i walczących o to, by swoją pozycję utrzymać. Nikki Sixx nie potrafi ogarnąć tego na trzeźwo, a naćpany myśli o trzeźwości. Chwilami jest bliski zrezygnowania z prowadzenia swojego dzienniczka-przyjaciela... Bez przerwy ociera się o śmierć.
W końcu osiąga trzeźwość. Przez lata zdobywa kolejne szczyty popularności. Ale ja jakoś nie mogę mu uwierzyć.

Wydanie trochę jarmarczne.
Ale książka jest interesująca. To dziennik narkomana codziennie zmagającym się ze swoim życiem, które jeszcze jakimś cudem istnieje. Bardziej interesowały mnie losy całej grupy muzyków zespołu znajdującego się na szczycie popularności i walczących o to, by swoją pozycję utrzymać. Nikki Sixx nie potrafi ogarnąć tego na trzeźwo, a naćpany myśli o...

Książkę czyta się bardzo dobrze i zawiera sporo wiadomości z tras koncertowych zespołu oraz oczywiście życia osobistego muzyka. Obraz bardzo brutalny i ciężki, huśtawka nastrojów na zmianę depresja i narkotykowo alkoholowa euforia. Historia jednej z największych imprez lat 80.

Niestety nie mogę polecić tej pozycji ze względu na skrajnie antychrześcijański wydźwięk, który gryzie się z moja wiarą. Książkę przeczytałem z ciekawości, muzyki Motley także unikam z tych samych powodów. Odradzam wszystkim wierzącym aby mieć spokojne sumienie.

Książkę czyta się bardzo dobrze i zawiera sporo wiadomości z tras koncertowych zespołu oraz oczywiście życia osobistego muzyka. Obraz bardzo brutalny i ciężki, huśtawka nastrojów na zmianę depresja i narkotykowo alkoholowa euforia. Historia jednej z największych imprez lat 80.

Niestety nie mogę polecić tej pozycji ze względu na skrajnie antychrześcijański wydźwięk, który...

Rok z życia gwiazdy rocka. „Dzienniki Heroinowe” to przerażająca opowieść autobiograficzna przedstawiająca upadek członka jednego z najbardziej hardcorowych zespołów rockowych lat 80. – Mötley Crüe. Nikki Sixx, basista i założyciel grupy, prezentuje swoje intymne zapiski z 1987 roku, w którym to przeżył piekło, przedawkował i na chwilę umarł. Muzyk spowiada się ze swoich najczarniejszych myśli, wspomina szalone trasy koncertowe i przywołuje sceny, o których czasem lepiej nie wiedzieć. Ukazuje mechanizm uzależnienia i obłęd w jakim znajduje się narkoman. Pozycja obowiązkowa dla fanów Mötley Crüe i całego świata (glam) rocka. Jeśli kogoś interesuje taka tematyka, na pewno oglądał film „Brud” przedstawiający historię zespołu. W nim też nie brakuje scen, które w dzisiejszym społeczeństwie nie mogłyby mieć miejsca.

Rok z życia gwiazdy rocka. „Dzienniki Heroinowe” to przerażająca opowieść autobiograficzna przedstawiająca upadek członka jednego z najbardziej hardcorowych zespołów rockowych lat 80. – Mötley Crüe. Nikki Sixx, basista i założyciel grupy, prezentuje swoje intymne zapiski z 1987 roku, w którym to przeżył piekło, przedawkował i na chwilę umarł. Muzyk spowiada się ze swoich...

Trochę nie rozumiem fenomenu tych dzienników. Ale może od początku...

Jestem fanką Motley Crue i uważam, że Nikki Sixx jest wspaniałym artystą. Jednak... Czuję się rozczarowana lekturą. "Dzienniki heroinowe" miały pokazać niesamowitą historię gwiazdy rocka, która stoczyła się niemal na same dno. Prawda jest jednak taka, że dużo więcej emocji dała mi przedmowa i posłowie. Miałam wrażenie, że wszystko co jest pomiędzy jest po prostu ciągłą imprezą i frajdą dla autora... Oceniam to może surowo, ponieważ miałam do czynienia z osobą uzależnioną i przeczytałam już kilka książek o takiej tematyce i prawda jest taka, że "Dzienniki" mają się do tego nijak.

Swoją drogą jest to całkiem fascynujące, że człowiek który rozpada się z rozpaczy na milion kawałków i pisze rozpaczliwe teksty "trochę nie umie w dziennik". Po prostu słysząc teksty Motley Crue, czy Sixx AM, mam poczucie, że są to dwie różne osoby. W muzyce jest totalnie liryczny, a w książce... No cóż, pozostawia to wiele do życzenia.

Poza tym, czytając niektóre z opisywanych wydarzeń miałam wrażenie jakby były dopisane na potrzeby książki i zwiększenia dramaturgii. Po prostu miałam wrażenie, że niektóre z wydarzeń nie były prawdziwe.

Ogólnie książkę czyta się raczej szybko, ale nie jest to coś czego się spodziewałam. Liczyłam na więcej.

Trochę nie rozumiem fenomenu tych dzienników. Ale może od początku...

Jestem fanką Motley Crue i uważam, że Nikki Sixx jest wspaniałym artystą. Jednak... Czuję się rozczarowana lekturą. "Dzienniki heroinowe" miały pokazać niesamowitą historię gwiazdy rocka, która stoczyła się niemal na same dno. Prawda jest jednak taka, że dużo więcej emocji dała mi przedmowa i posłowie....

Nikki to upadły anioł. Muzyk i frontman zespołu Motley Crue dzieli się z czytelnikami historią swego ostrego uzależnienia od heroiny u innych substancji odurzających. Ciekawym zabiegiem jest biały druk na czarnych kartkach, pochodzący z dzienników, przeplatający się z urywkami komentarzy na czerwono, pochodzącymi od samego Nikkiego, jego rodziny, przyjaciół i znajomych.
Historia zaczyna się w 1986 roku, kiedy to nachodzi pewnego rodzaju olśnienie, że zbyt rozrywkowy styl życia i jazda po bandzie mogą skończyć się dla niego śmiercią. Gra w zespole, klimaty hard rocka, popu i glamu wymuszają niejako na artystach bunt, szybkie tempo życia i imprezy zachęcają do ćpania. Przedstawia swoich dealerów, opisuje mechanizm powolnego staczania się i nieświadomość coraz większego uzależniania się. Na dodatek uwielbienie tłumu, łatwe życie uderzające do głów, tłumy chętnych do zaliczenia gwiazdora fanek. I kumple z zespołu jak Tommy lee, którzy też nie wylewają za kołnierz. Wstyd zrobił Tommy'emu na jego ślubie z heather Locklear, wywodzącej się ze snobistycznej rodziny. Naćpany jak satelita zrobi straszną siarę na weselu przyjaciela będąc bądź co bądź drużbą.
Bzykał wszystkie twe fajne laski, modelki, eksdziewczynę Prince'a, ale często potrzebowali wspomagania dragów. Niektóre obrzydliwe sceny upokarzające go w chwilach poddania się nałogowi, jak np faszerowanie herą własnych organów płciowych na pewno skutecznie posłuży jako straszak. Przedstawia proces niszczenia psychiki, odloty narkotykowe, zwidy i urojenia. Mocna, ale i momentami zabawna, pokrętnie tryskająca czarnym humorem książka (także od strony wizualnej).

Nikki to upadły anioł. Muzyk i frontman zespołu Motley Crue dzieli się z czytelnikami historią swego ostrego uzależnienia od heroiny u innych substancji odurzających. Ciekawym zabiegiem jest biały druk na czarnych kartkach, pochodzący z dzienników, przeplatający się z urywkami komentarzy na czerwono, pochodzącymi od samego Nikkiego, jego rodziny, przyjaciół i znajomych....