Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę nie rozumiem fenomenu tych dzienników. Ale może od początku...

Jestem fanką Motley Crue i uważam, że Nikki Sixx jest wspaniałym artystą. Jednak... Czuję się rozczarowana lekturą. "Dzienniki heroinowe" miały pokazać niesamowitą historię gwiazdy rocka, która stoczyła się niemal na same dno. Prawda jest jednak taka, że dużo więcej emocji dała mi przedmowa i posłowie. Miałam wrażenie, że wszystko co jest pomiędzy jest po prostu ciągłą imprezą i frajdą dla autora... Oceniam to może surowo, ponieważ miałam do czynienia z osobą uzależnioną i przeczytałam już kilka książek o takiej tematyce i prawda jest taka, że "Dzienniki" mają się do tego nijak.

Swoją drogą jest to całkiem fascynujące, że człowiek który rozpada się z rozpaczy na milion kawałków i pisze rozpaczliwe teksty "trochę nie umie w dziennik". Po prostu słysząc teksty Motley Crue, czy Sixx AM, mam poczucie, że są to dwie różne osoby. W muzyce jest totalnie liryczny, a w książce... No cóż, pozostawia to wiele do życzenia.

Poza tym, czytając niektóre z opisywanych wydarzeń miałam wrażenie jakby były dopisane na potrzeby książki i zwiększenia dramaturgii. Po prostu miałam wrażenie, że niektóre z wydarzeń nie były prawdziwe.

Ogólnie książkę czyta się raczej szybko, ale nie jest to coś czego się spodziewałam. Liczyłam na więcej.

Trochę nie rozumiem fenomenu tych dzienników. Ale może od początku...

Jestem fanką Motley Crue i uważam, że Nikki Sixx jest wspaniałym artystą. Jednak... Czuję się rozczarowana lekturą. "Dzienniki heroinowe" miały pokazać niesamowitą historię gwiazdy rocka, która stoczyła się niemal na same dno. Prawda jest jednak taka, że dużo więcej emocji dała mi przedmowa i posłowie....

Komiks należący do klasyki, który... Nie porwał mnie jakoś. Jest to po prostu solidny, poprawny komiks. Chyba za mało było tutaj postaci w postaciach by zagłębić się w opisywane historie. Za mało, za krótko. Myślę, że ocena "dobry" jest po prostu adekwatna do zawartości.

Komiks należący do klasyki, który... Nie porwał mnie jakoś. Jest to po prostu solidny, poprawny komiks. Chyba za mało było tutaj postaci w postaciach by zagłębić się w opisywane historie. Za mało, za krótko. Myślę, że ocena "dobry" jest po prostu adekwatna do zawartości.

Jest takie powiedzenie: do trzech razy sztuka. Jakże trafne jest ono w przypadku serii słynnego Franka Millera. Po obejrzeniu trylogii Nolana o Batmanie, bardzo chciałam przekonać się, jaki ten bohater jest w komiksach. Przyznam, że po dwóch poprzednich częściach byłam już zrezygnowana i przekonana, że trzecia część będzie równie nużąca. Nic bardziej mylnego. Zacznę od kreski: bardzo przyjemna dla oka, konkretne obrazki przedstawiające konkretne sytuacje. Na cokolwiek się nie spojrzy, czytelnik wie co się dzieje (czego nie można powiedzieć o dwóch poprzednich częściach). Kreska wręcz cieszy oko, co sprawia że komiks już jest bardzo przyjemny w odbiorze. Jedyny minus co do kreski: kobiety wyglądają bardziej męsko, ale rozumiem że to specyfika rysowania).

Fabuła - mogłabym rzecz "Marzenie". Historia jest prowadzona dosyć szybko, ale zwięźle i na temat. Tutaj nie miałam problemu, żeby zrozumieć całą fabułę od początku do końca. Wszystko jest jasne i klarowne, bez przymusu domyślania się co autor miał na myśli (niestety tak się działo w dwóch poprzednich częściach).

Z czystym sumieniem mogę napisać, że warto było się pomęczyć z dwoma poprzednimi komiksami, by w końcu sięgnąć po "Rasę panów" :)

Jest takie powiedzenie: do trzech razy sztuka. Jakże trafne jest ono w przypadku serii słynnego Franka Millera. Po obejrzeniu trylogii Nolana o Batmanie, bardzo chciałam przekonać się, jaki ten bohater jest w komiksach. Przyznam, że po dwóch poprzednich częściach byłam już zrezygnowana i przekonana, że trzecia część będzie równie nużąca. Nic bardziej mylnego. Zacznę od...