Nieco chaotyczna opowieść, zamieszczone zdjęcia nie zawsze współgrają z tekstem. Dopiski na marginesie dotyczące ludzi poznanych u Iwaszkiewiczów mogły być integralną częścią tekstu. Wartościowe wspomnienia dotyczące życia podczas okupacji, rzezi na Woli, życia w socjalistycznej Polsce, pobytu w ZSRR. Mimo że autor wielokrotnie wyraża podziw dla świata, w jakim się znalazł (sierota z biednej warszawskiej rodziny w domu z tradycjami, pełnym książek, intelektualistów),to jednak na końcu porusza czytelnika żal, z jakim pisze po latach, że mimo ogromu dobra, którego doświadczył u Iwaszkiewiczów, nigdy nie usłyszał od Anny Iwaszkiewiczowej słowa ,,synu”, nigdy nie zaznał od niej czułości, jakiej oczekiwałby od opiekunki chłopiec, który w tak straszny sposób stracił rodziców i sam uratował życie z rzezi na Woli. Może nie sprostał ich oczekiwaniom? Może ich rozczarował? Brakuje w książce rozwinięcia ledwo zaznaczonych wątków o tym, jak ułożyło się jego własne życie. To by dopełniło całość obrazu. Tego brakuje czytelnikowi. Ale ktoś interesujący się literaturą, życiem pisarzy znajdzie tu trochę ciekawostek.

Nieco chaotyczna opowieść, zamieszczone zdjęcia nie zawsze współgrają z tekstem. Dopiski na marginesie dotyczące ludzi poznanych u Iwaszkiewiczów mogły być integralną częścią tekstu. Wartościowe wspomnienia dotyczące życia podczas okupacji, rzezi na Woli, życia w socjalistycznej Polsce, pobytu w ZSRR. Mimo że autor wielokrotnie wyraża podziw dla świata, w jakim się znalazł...

Wiedziałąm, że Stawisko przygarniało w czasie wojny uciekineirów, cywili, AK-owców bądź Żydów, a że włąściciele byli przyzwoitymi ludźmi. Cieszę się, że wyszły wspomnienia Wiesława Kępińskiego. Jego życie było pasmem nieszczęść, miał liczne rodzeństwo, które mieszkało na Woli. Zamężna siostra Henia się wyprowadziła, dwaj starsi bracia działali w konspirze. Największa tragedia dotknęła go na początku sierpnia, po wybuchu powstania. Nie dosc, że ludzie umierali w wyniku ostrzałów, spuszczano bomby, reszta mieszkalnych domów zmieniałą się w gruzowisko oraz śmierć głodowa czaiła sie za rogiem. Jest dla mnie niepojętne, jak naziści mogli masowo rozstrzeliwywać cywilów, matki z dziećmi, a nawet trzaskać niemowlętami o ściany domów. Takie sceny zapamiętał 11latek, któremu w rzezi Woli zabito rodziców, starszego i młodszego brata. Osierocony po wojnie żyl pod opieką dobrych ludzi, sióstr sąsiadek lub gospodarza spod Warszawy. w 1946 odnalazł jednego brata i cudem ocalałą siostrę Henię. Na apel w gazetach, by się nim zaopiekowac, odpowiedzieli panstwo Iwaszkiewiczowie. 14latek stał się ich wychowanekiem ,upragnionym synem, którego poskąpił im los. Rósł w cieniu pisarza, opisywał życie na Stawisku, wyjazdy zgóry, przytacza obszerną korespondencję z przybranym ojcem. Iwaszkiewicz był hołubiony przez włądzę ludowa, nagradzany, zwłąszcza gdy tworzył zgodnie z linią partii. Mimo kompromisów moralnych,amoże dzięki nim, mógł wiele rzeczy załatwić mniej szczęsliwym literatom czy działączom opozycji. Dośc swobodnie w przeciwieństwie do reszty obywateli PRLmógł poruszac się na Zachodzie, zjeździł pół Europy, co pomagało mu znajdowac coraz to nowe tematy. Iwaszkiewiczowie prowadzili dom otwarty, mieli szereg znajomości, gościli Broniewskiego, Stryjkowskiego, Gałczyńskiego, a nawet Tuwima. Sławna była też wizyta królowej Holandii, Elżbiety, która do ogrodu podarowałą im krzak bzu.
Najbardziej niesamowite jest to,że Kepiński uchwycił swobodną atmosferę Stawiska, domu otoczonego zwierzetami, azylu dla wielu znajomych.

Wiedziałąm, że Stawisko przygarniało w czasie wojny uciekineirów, cywili, AK-owców bądź Żydów, a że włąściciele byli przyzwoitymi ludźmi. Cieszę się, że wyszły wspomnienia Wiesława Kępińskiego. Jego życie było pasmem nieszczęść, miał liczne rodzeństwo, które mieszkało na Woli. Zamężna siostra Henia się wyprowadziła, dwaj starsi bracia działali w konspirze. Największa...

Oprócz historii dzieciństwa i przetrwania wojny Władysława Kępińskiego oraz garści szczegółów typu jakie meble stały w salonie i jakie drzewa rosły w ogrodzie nie dowiadujemy się z tej książki praktycznie nic ciekawego - ani o Iwaszkiewiczu, ani o ludziach z jego otoczenia, ani nawet o samym autorze. Jedno zdanie o tym, że dostał pracę w telewizji - jaką pracę? co robił? czy to lubił? Nie wiadomo. Jedno zdanie o tym, że wziął ślub - a wcześniej ani słowa o tym, że kogoś poznał, kim jest ta dziewczyna, jak się układała ich znajomość, tak samo nic o życiu z tą żoną. Bardzo skrótowo, pobieżnie i w dziwny sposób opisana historia życia człowieka, którego los zetknął ze sławnym pisarzem.

Oprócz historii dzieciństwa i przetrwania wojny Władysława Kępińskiego oraz garści szczegółów typu jakie meble stały w salonie i jakie drzewa rosły w ogrodzie nie dowiadujemy się z tej książki praktycznie nic ciekawego - ani o Iwaszkiewiczu, ani o ludziach z jego otoczenia, ani nawet o samym autorze. Jedno zdanie o tym, że dostał pracę w telewizji - jaką pracę? co robił?...

Autorem tej książki jeszcze jako chłopcem zaopiekował się słynny Jarosław Iwaszkiewicz z małżonką. Teraz wiekowy już autor opisuje w niej swoją drogę życiową, a przede wszystkim jak ona przebiegała w cieniu słynnego pisarza. Książka pięknie wydana. Bogato ilustrowana. Brakuje jej jednak ścisłego porządku. Autor opisuje zdarzenia na przemian pędząc do przodu i cofając się po kilka lat wstecz często przy tym zapominając o zaznaczeniu zmiany czasu. Różnie też podchodzi do słynnego pisarza na przemian zajmując się nim detalicznie i porzucając go dla opisu wyłącznie swojej doli. Tym niemniej zarysowuje pewien obraz literata i jego życia prywatnego. Jest to pewna mieszanka pańskiego dworku sprzed wojny z powojennymi realiami wysoko postawionego dygnitarza. I dla tego obrazu warto książkę przeczytać by poznać życie Jarosława Iwaszkiewicza.

Autorem tej książki jeszcze jako chłopcem zaopiekował się słynny Jarosław Iwaszkiewicz z małżonką. Teraz wiekowy już autor opisuje w niej swoją drogę życiową, a przede wszystkim jak ona przebiegała w cieniu słynnego pisarza. Książka pięknie wydana. Bogato ilustrowana. Brakuje jej jednak ścisłego porządku. Autor opisuje zdarzenia na przemian pędząc do przodu i cofając się po...

Pełna ciekawostek książka o powojennej Warszawie i życiu w domu Iwaszkiewiczów. Choć czytało mi się ją dość sympatycznie, bo napisana jest lekko i czuć od niej rodzinne ciepło, to jednocześnie odczuwałam pewien niedosyt. Czasem wspomnienia wydawały mi się wyrwane z kontekstu, niepełne. Te braki wraz z bardzo prostym, wspomnieniowych stylem, można pewnie zrzucić na pisarskie niedomagania autora, do których zresztą sam się przyznaje. Raczej są to wspomnienia zarezerwowane głównie dla czytelników ciekawych prywatnego życia rodziny Iwaszkiewiczów.

Pełna ciekawostek książka o powojennej Warszawie i życiu w domu Iwaszkiewiczów. Choć czytało mi się ją dość sympatycznie, bo napisana jest lekko i czuć od niej rodzinne ciepło, to jednocześnie odczuwałam pewien niedosyt. Czasem wspomnienia wydawały mi się wyrwane z kontekstu, niepełne. Te braki wraz z bardzo prostym, wspomnieniowych stylem, można pewnie zrzucić na pisarskie...

Piękna i wzruszająca opowieść o rodzinie Iwaszkiewiczów od tej mniej znanej strony.

Piękna i wzruszająca opowieść o rodzinie Iwaszkiewiczów od tej mniej znanej strony.

"Upragniony syn Iwaszkiewiczów" jest czymś znacznie więcej niż zapiskami ze wspomnień Wiesława Kępińskiego. Jest obrazem życia przedwojennej i wojennej Warszawy, obrazem życia polskich elit kulturalnych i kroniką burzliwych polskich dziejów od lat 30 do lat 80. XX wieku. Książka jest bez wątpienia hołdem, jaki składa Kępiński swym opiekunom i przybranym rodzicom. O samym natomiast pisarzu, osoby znające jego życiorys niezbyt wiele dowiedzą się nowych rzeczy, ci co dopiero mają rozpocząć przygodę z Iwaszkiewiczem – mogą dowiedzieć się o nim wiele ciekawostek i przede wszystkim zobaczyć bardziej ludzką twarz autora takich utworów jak: Panny z wilka czy Sława i chwała.. Nie sposób natomiast nie napomknąć o wspaniałej i pięknej szacie graficznej książki. Wzbogacona została zdjęciami pochodzącymi ze zbiorów autora, jak również wycinakami z gazet ukazującymi się w tamtej epoce. Całość napisana lekkim stylem, sprawiającym, że kolejne stronice mijają w szybkim tempie. Książka ciekawa, ale nie powaliła mnie na kolana. Po skończonej lekturze, zdecydowanie czuję niedosyt na Iwaszkiewicza.

"Upragniony syn Iwaszkiewiczów" jest czymś znacznie więcej niż zapiskami ze wspomnień Wiesława Kępińskiego. Jest obrazem życia przedwojennej i wojennej Warszawy, obrazem życia polskich elit kulturalnych i kroniką burzliwych polskich dziejów od lat 30 do lat 80. XX wieku. Książka jest bez wątpienia hołdem, jaki składa Kępiński swym opiekunom i przybranym rodzicom. O samym...

Książka bardzo lekko i serdecznie napisana. To nie biografia Iwaszkiewicza, ani analiza jego twórczości. To wspomnienia chłopca, mężczyzny, którego los "umieścił" w życiu Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów. To literackie podziękowanie Wiesława Kępińskiego dla tych, którzy po traumatycznych przeżyciach wojennych pomogli mu, przyjmując go do swojego domu.

Książka bardzo lekko i serdecznie napisana. To nie biografia Iwaszkiewicza, ani analiza jego twórczości. To wspomnienia chłopca, mężczyzny, którego los "umieścił" w życiu Anny i Jarosława Iwaszkiewiczów. To literackie podziękowanie Wiesława Kępińskiego dla tych, którzy po traumatycznych przeżyciach wojennych pomogli mu, przyjmując go do swojego domu.

Zdecydowanie polecam !

Zdecydowanie polecam !

Czytając inne opinie mogę się zgodzić, że faktycznie część książki jest wymienianiem faktów. Ale historia jest tak wzruszająca i tak piękna, że ten sposób pisania miał dla mnie swój urok.
Piękna, po prostu.

Czytając inne opinie mogę się zgodzić, że faktycznie część książki jest wymienianiem faktów. Ale historia jest tak wzruszająca i tak piękna, że ten sposób pisania miał dla mnie swój urok.
Piękna, po prostu.