Nie jestem wielką fanką biografii, ale muszę przyznać, że przez tą publikacje przeszłam bardzo płynnie i zaciekawiły mnie losy polskiej artystki. Myślę, że kilka wątków mogło zostać bardziej rozwiniętych. Ale autorka na pewno czymś się kierowała komponując książkę tak, a nie inaczej. Zdecydowanie za mało ilustracji (szkoda). Za to porządna bibliografia.

Nie jestem wielką fanką biografii, ale muszę przyznać, że przez tą publikacje przeszłam bardzo płynnie i zaciekawiły mnie losy polskiej artystki. Myślę, że kilka wątków mogło zostać bardziej rozwiniętych. Ale autorka na pewno czymś się kierowała komponując książkę tak, a nie inaczej. Zdecydowanie za mało ilustracji (szkoda). Za to porządna bibliografia.

Pełna dygersji książka o wybitnej, charakterystycznej osobie.

Pełna dygersji książka o wybitnej, charakterystycznej osobie.

https://www.instagram.com/p/CeOYW0hsRs9/

"Berezowska. Nagość dla wszystkich" to bardzo ciekawy przypadek biografii, w której jest strasznie mało biografowanej postaci. Więcej tam zarysu dwudziestolecia międzywojennego, opisów artystycznej śmietanki z tamtej epoki niż samej Mai Berezowskiej (książka ma tylko 220 parę stron, jakby wyciąć te fragmenty o innych ludziach, to o MB zostałoby może ze 100 stron, jak nie mniej). Autorka wiele kwestii przedstawia tylko z wierzchniej warstwy, nie wchodzi w szczegóły, zostawiając masę miejsca na domysły. Tylko że to nie powieść psychologiczna, a biografia i to trochę słabo wygląda, jakby autorka nie dotarła do wszystkich możliwych źródeł. Dla mnie to niestety zmarnowany potencjał. Mam nadzieję, że kiedyś ktoś inny weźmie się za biografię Berezowskiej i odda ją tak samo barwnie, jak barwną osobą była malarka.
Aha, to moje drugie spotkanie z twórczością Czyńskiej, drugie negatywne, trzeciego nie będzie.

https://www.instagram.com/p/CeOYW0hsRs9/

"Berezowska. Nagość dla wszystkich" to bardzo ciekawy przypadek biografii, w której jest strasznie mało biografowanej postaci. Więcej tam zarysu dwudziestolecia międzywojennego, opisów artystycznej śmietanki z tamtej epoki niż samej Mai Berezowskiej (książka ma tylko 220 parę stron, jakby wyciąć te fragmenty o innych ludziach, to o...

Berezowska to wyjątkowo wdzięczna postać dla autora jej biografii. Urocza, nietuzinkowa, kontrowersyjna, czasem ocierająca się o skandal.
Książkę czytało się bardzo przyjemnie. Odczuwam jednak spory niedosyt. Mam również wrażenie, że autorka bardzo polubiła bohaterkę swojej książki. Aż za bardzo. Do tego stopnia, że unika zbyt mocnej ekspozycji ciemnych elementów jej życiorysu - przecież na początku lat 20-stych była autorką antysemickich karykatur. Autorka jedynie o tym wspomina, tłumaczy tym, że tak to wtedy było i temat magicznie znika. Znacznie więcej ma jednak do powiedzenia o np. o kontrowersjach związanych z obyczajowością.

Berezowska to wyjątkowo wdzięczna postać dla autora jej biografii. Urocza, nietuzinkowa, kontrowersyjna, czasem ocierająca się o skandal.
Książkę czytało się bardzo przyjemnie. Odczuwam jednak spory niedosyt. Mam również wrażenie, że autorka bardzo polubiła bohaterkę swojej książki. Aż za bardzo. Do tego stopnia, że unika zbyt mocnej ekspozycji ciemnych elementów jej...

Sięgnęłam po książkę o Polce, kobiecie, artystce, o której wstyd się przyznać nie wiedziałam, chociaż jej ilustracje wpadały mi w ręce! Niemniej cieszę się, że trafiła w moje ręce, bo to była przyjemna uczta obcowania z informacjami o postaci barwnej i twórczej. To przypomnienie o kobiecie utalentowanej, ciepłej, przyjacielskiej, mającej swoje wyraziste fascynacje i upodobania. To opowieść o artystce, która uwielbiała ludzi, bywała w towarzystwie, a i owo towarzystwo lgnęło do niej, bo miała w sobie ciepło i ogromną tolerancję. Lubiła zwłaszcza ludzi łagodnych, kobiety i mężczyzn, wśród jej znajomych byli artyści muzycy, rysownicy, malarze, poeci, pisarze, śpiewaczki, aktorzy. To osoba, której pogody ducha nie pozbawiły nawet potworne około trzyletnie przeżycia z obozu w Ravensbruck. Miała przyjaciół w kraju i za granicą, mogła zostać w Szwecji, ale nie wyobrażała sobie życia poza Polską. Jej drugą pasją poza rysowaniem i malowaniem był jej ogródek działkowy, któremu była oddana, a który odwdzięczał się jej pięknem, zapachem i kolorami.

Małgorzata Czyńska przybliżyła czytelnikom postać Mai Berezowskiej, malarki, która uwielbiała malować i rysować ludzkie ciała. Uwielbiała piękno a właśnie w ciele widziała jego kwintesencję. Doskonale znała style epok, dlatego gładko przechodziła w swoim malarstwie od baroku do dwudziestolecia międzywojennego. Malowała kobiety i mężczyzn we frywolnych scenach, nigdy nie przekraczając jednak granicy zwanej "dobrym smakiem". Jej twórczość to był erotyzm, flirt, frywolność, oddawany w bardzo finezyjny sposób, zalotność jej obrazów jest wręcz magnetyczna. Była tytanem pracy, stworzyła ogrom obrazów, rysunków, ilustracji, projektów i scenografii. Jej prace ozdabiały książki, czasopisma, a także wyroby, min. zapałki. Była popularna, dobrze zarabiała, ale też dużo wydawała, bo potrzeby miała duże. Uwielbiała otaczać się ludźmi, którzy ciągnęli do niej na pogaduszki, dobre picie i jedzenie. Uwielbiała otaczać się także przedmiotami, oczywiście pięknymi, finezyjnymi, kolorowymi i z duszą.

Maja Berezowska przeżyła dwie wojny światowe, nie zawsze było łatwo i kolorowo, ale ona miała pogodną duszę. Jej twórczość była przyjmowana z zachwytem, albo z odrazą i oburzeniem. Była niewątpliwie barwną postacią swoich czasów, szła przez życie robiąc to co kochała, nie bacząc na krytykę i oburzenie jakiejś części.
Autorce udało się oddać ducha belle epoque i światka artystycznego. W mojej opinii plastycznie ukazała powojenne mieszkanie i ogród artystki. Książkę uzupełniła cytatami, fragmentami wypowiedzi, opowieści i dokumentów a także zdjęciami z różnych lat i okoliczności z życia artystki. Była to bardzo przyjemna i ciekawa lektura.

Sięgnęłam po książkę o Polce, kobiecie, artystce, o której wstyd się przyznać nie wiedziałam, chociaż jej ilustracje wpadały mi w ręce! Niemniej cieszę się, że trafiła w moje ręce, bo to była przyjemna uczta obcowania z informacjami o postaci barwnej i twórczej. To przypomnienie o kobiecie utalentowanej, ciepłej, przyjacielskiej, mającej swoje wyraziste fascynacje i...

Chwała Małgorzacie Czyńskiej za przypomnienie postaci i twórczości wybitnej polskiej rysowniczki. Autorka słusznie uważa, że „ Jej wkład w polską kulturę jest niepodważalny „. Berezowska zaczynała jako plastyczka po odzyskaniu niepodległości, była gwiazdą dwudziestolecia, przyjaciółką Szymanowskiego, odnosiła sukcesy i żyła w przedwojennym Paryżu, za odważne rysunki o Hitlerze skazana przez Gestapo na wyrok śmierci, przeżyła Ravensbrück i eksperymenty medyczne, po wojnie osiedliła się w Szwecji, a po powrocie do Polski kontynuowała karierę artystyczną i walkę z kołtunerią i zakłamaniem. Jej pełne zmysłowego uroku prace są absolutnie niepodrabialne i zasług Jej docenić nie sposób. Poza opiewaniem piękna kobiecego i męskiego ciała Berezowska była wytrawną ilustratorką klasyki literatury, scenografką i kostiumolożką o olbrzymiej wiedzy dotyczącej realiów i kostiumów historycznych. Twórczość Berezowskiej weszła do zbiorowej świadomości Polaków i nie sposób już chyba wyobrazić sobie innych ilustracji do „ Fraszek „ Kochanowskiego czy „ Dekamerona „ .
Wszyscy podkreślają dobroć, bezinteresowność, szlachetność Berezowskiej , ale jeden z rozmówców Czyńskiej podkreśli ,że malarka nie była intelektualistką . Na kartach książki Czyńskiej pojawiają się postaci tak różne, jak Maria Skłodowska Curie, król Gustaw VI Adolf ze Szwecji, Miron Białoszewski czy wspomniany już Szymanowski .
Berezowska, wiedziona pewnie próżnością i kokieterią, całe życie odmładzała się metrykalnie, ale Jej życie to także prawie cały wiek XX i historia kobiety- artystki i jej walki o przetrwanie i pozycję w życiu i sztuce. Jedyne małżeństwo Artystki zakończyło się już w latach 30. . Mąż nie stronił od alkoholu i być może również przemocy fizycznej. Chałtury, rysowanie propagandowych komiksów z Magdaleną Samozwaniec to również była rzeczywistość Berezowskiej. Wydaje mi się również, że opinia Mieczysława Wallisa z końca lat 30. ,że „ Berezowska jest u nas artystką niedocenioną/…/ . Widzi się w niej tylko ilustratorkę Dekamerona i swawolnych fraszek staropolskich, nie zdając sobie sprawy ani z jej mistrzowskiego rysunku, ani z oryginalności, świeżości i bujności jej talentu „ jest nadal aktualna.
Książka Czyńskiej uzmysławia również, że walka Berezowskiej z zakłamaniem obyczajowym, pruderią mogłaby się odbywać także w Polsce A.D. 2021, a przytoczona w biografii opinia Antoniego Słonimskiego o polityce kulturalnej rządu z roku 1934 „ Rząd, który robi teraz czystki w najrozmaitszych dziedzinach, może by się wziął także do lekkiej rewizji w dziedzinie sztuki. Może by się tak spokojnie i beznamiętnie zastanowić nad wartością wielu artystycznych poczynań państwowych „niestety również jest aktualna także i dziś.

Chwała Małgorzacie Czyńskiej za przypomnienie postaci i twórczości wybitnej polskiej rysowniczki. Autorka słusznie uważa, że „ Jej wkład w polską kulturę jest niepodważalny „. Berezowska zaczynała jako plastyczka po odzyskaniu niepodległości, była gwiazdą dwudziestolecia, przyjaciółką Szymanowskiego, odnosiła sukcesy i żyła w przedwojennym Paryżu, za odważne rysunki o...

Maja Berezowska to kolejna interesująca kobieta, która poznaję bliżej dzięki książkom Małgorzaty Czyńskiej, historyka sztuki, dziennikarki i pisarki. Wcześniej czytałam o kobietach Witkacego i Katarzynie Kobro.
Autorka nie tworzy dokładnej biografii znanej malarki i ilustratorki. Są to raczej szkice z jej życia, przyglądanie się ważnym etapom i zdarzeniom, latom, w których tworzyła, ludziom, z którymi się zetknęła. To analizowanie jej bogatej twórczości, i tu szkoda, że w książce znajdziemy niewiele rysunków Berezowskiej. Te, które się znalazły, mogą jednak zachęcić do dalszych poszukiwań, śmiałych jak na czasy współczesne malarce, ilustracji.
Rysowała do czasopism, m.in. do „Szpilek” i „Cyrulika”, ilustrowała „Dekamerona”, wiersze Kochanowskiego, Naruszewicza i Morsztyna, fraszki Jana Sztaudyngera, malowała portrety i kwiaty, które z upodobaniem hodowała w swoim działkowym ogródku. Przeżyła obóz w Ruckavensbruck. Wciąż pełna radości życia, pokazywała ją na licznych frywolnych „rozebranych” rysunkach. Budziły one oczywiście sprzeciw i zgorszenie zarówno w latach międzywojennych jak i po wojnie. Grono jej wielbicieli było jednak bardzo liczne.
Czyńska pisze zarówno o „bigotkach i lewakach”, jak i o rzeszach fanów czekających z niecierpliwością na jej kolejne rysunki. Przytacza fragmenty artykułów prasowych i wypowiedzi osób znających Berezowską, m.in. Zofii Stryjeńskiej, Jerzego Waldorffa czy Mirona Białoszewskiego.
Z książki wyłania się postać artystki pogodnej, z dużym poczuciem humoru, podkreślającej, że „nagość jest wspaniała”, a jej rysunki pokazują właśnie piękno ludzkiego ciała. Sama dość obfitych kształtów rysuje smukłe postaci, choć nie ma kompleksów związanych ze swoją figurą.
Myślę, że Maja Berezowska nie jest dostatecznie znana szerszemu ogółowi i dlatego dobrze się stało, że ta książka powstała. Autorce udało się nawet porozmawiać z tymi, którzy znali artystkę (zmarła w 1978 roku),tę „sex-realistkę” (tak określił ją Artur Swinarski).
Polecam książki Małgorzaty Czyńskiej.

Maja Berezowska to kolejna interesująca kobieta, która poznaję bliżej dzięki książkom Małgorzaty Czyńskiej, historyka sztuki, dziennikarki i pisarki. Wcześniej czytałam o kobietach Witkacego i Katarzynie Kobro.
Autorka nie tworzy dokładnej biografii znanej malarki i ilustratorki. Są to raczej szkice z jej życia, przyglądanie się ważnym etapom i zdarzeniom, latom, w których...

Kto spodziewa się biografii od narodzin aż po śmierć, ten się rozczaruje. Ale kto chce spędzić wieczór przy kilku chwilach z życia Berezowskiej - będzie usatysfakcjonowany.
Czyńskiej wychodzi spod pióra obraz pijackich zabaw elity artystycznej, co trochę mnie mierziło, ale widać takie... życie ;)
Nie mogłam powstrzymać się od wrażenia, że Berezowska całkiem przyjemnie urządziła się w PRL-u, choć nigdzie na stronach książki nie powiedziano, że sympatyzowała z ówczesną władzą. Skąd jednak przydział na duże mieszkanie, na samochód?
Mocno dziurawe i niedopowiedziane te losy artystki, ale chyba taki był zamysł autorki.
W każdym razie - napisane zgrabnie i czyta się z zaciekawieniem.

Kto spodziewa się biografii od narodzin aż po śmierć, ten się rozczaruje. Ale kto chce spędzić wieczór przy kilku chwilach z życia Berezowskiej - będzie usatysfakcjonowany.
Czyńskiej wychodzi spod pióra obraz pijackich zabaw elity artystycznej, co trochę mnie mierziło, ale widać takie... życie ;)
Nie mogłam powstrzymać się od wrażenia, że Berezowska całkiem przyjemnie...

Czegoś tu brakuje. mamy przedstawione, jak bardzo byla "skandalistka", ze malowała rysunki erotyczne ale dlaczego tak bylo? jak wygladał jej erotyzm? - nie wiemy
skad sie wzielo nietuzinkowe wyzwolenie? - nie wiemy

no i to ciagle podkreslanie, że byla gruba, ok byla - raz wspomniec by wystraczylo:) chyba autorka ksiazki miala wiekszy problem z waga bohaterki niż ona sama:)

Czegoś tu brakuje. mamy przedstawione, jak bardzo byla "skandalistka", ze malowała rysunki erotyczne ale dlaczego tak bylo? jak wygladał jej erotyzm? - nie wiemy
skad sie wzielo nietuzinkowe wyzwolenie? - nie wiemy

no i to ciagle podkreslanie, że byla gruba, ok byla - raz wspomniec by wystraczylo:) chyba autorka ksiazki miala wiekszy problem z waga bohaterki niż ona...

Maja Berezowska ciekawą kobietą była, czego dowodem jest niniejsza pozycja.
Interesująca biografia, choć nie pełna, bo ilustratorka "erotyków", zdaje się że życia erotycznego nie miała. A przynajmniej taką tezę można postawić po lekturze. Dlatego rzucę na to zasłonę milczenia i napiszę jeno, że życie Berezowskiej było nader interesujące.

Maja Berezowska ciekawą kobietą była, czego dowodem jest niniejsza pozycja.
Interesująca biografia, choć nie pełna, bo ilustratorka "erotyków", zdaje się że życia erotycznego nie miała. A przynajmniej taką tezę można postawić po lekturze. Dlatego rzucę na to zasłonę milczenia i napiszę jeno, że życie Berezowskiej było nader interesujące.