Saharyjskie dni

Sanmao pozwala nam zajrzeć do samego wnętrza pustynnej codzienności ludu Sahrawi, przez soczewki swojej kultury i jej barwnego życia. W obliczu tego zderzenia spojrzenie na świat chińskiej pisarki wydaje się być nam bliższe i bardziej "europejskie" niż można by się spodziewać. Opisuje tamtejsze zwyczaje z szacunkiem ale i ze zrozumiałą rezerwą, nie powstrzymując się od wyrażania sprzeciwu - wobec niewolnictwa czy wydawania małych dziewczynek za mąż. Sanmao wkracza w ten świat pewnym krokiem i z otwartym umysłem.

Czas akcji jest też szczególny ze względu na wydarzenia które miały miejsce w latach '70 w Saharze Zachodniej. Po dziś dzień jej status prawny jest niejasny, jako niepodległe państwo jest uznawana jedynie przez kilkadziesiąt krajów. Część Sahary Zach. pozostaje pod silnymi wpływami marokańskimi ze względu na bogate złoża fosforytów. Wejście w tą opowieść daje nam jeszcze jedno spojrzenie na kolonialną historię świata, która wcale się nie zakończyła. Pisarka nie przyjmuje tutaj żadnej ze stron. Przedstawia nam fakty oraz swoje doświadczenia. Niewątpliwie było to dla mnie jednym z najciekawszych elementów książki, pozwalając zatrzymać się i zastanowić nad losami tych zakątków świata, o których nie słyszymy na codzień.

Sanmao pozwala nam zajrzeć do samego wnętrza pustynnej codzienności ludu Sahrawi, przez soczewki swojej kultury i jej barwnego życia. W obliczu tego zderzenia spojrzenie na świat chińskiej pisarki wydaje się być nam bliższe i bardziej "europejskie" niż można by się spodziewać. Opisuje tamtejsze zwyczaje z szacunkiem ale i ze zrozumiałą rezerwą, nie powstrzymując się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spis różnorodnych opowieści opisanych przez samą autorkę. Na pewno po przeczytaniu można dojść do wniosku, że autorka była osobą bardzo delikatną, ciekawą świata. Największym zdziwieniem dla mojego klubu książki było to, że opisywane osoby nie myły się .... dla mnie nie było większych zaskoczeń. Na pewno plusem tej książki jest to, że jest bardzo realistyczna.

Spis różnorodnych opowieści opisanych przez samą autorkę. Na pewno po przeczytaniu można dojść do wniosku, że autorka była osobą bardzo delikatną, ciekawą świata. Największym zdziwieniem dla mojego klubu książki było to, że opisywane osoby nie myły się .... dla mnie nie było większych zaskoczeń. Na pewno plusem tej książki jest to, że jest bardzo realistyczna.

Pokaż mimo to

Niesamowita, barwna postać San Mao prowadzi nas przez różne wydarzenia zawarte w opowiadaniach o jej przygodach na pustyni. Dzięki jej wnikliwej obserwacji możemy ujrzeć obraz pustynnego ludu Sahrawi, ich obyczajów i kultury. Prawie każda opisywana przez autorkę postać wydaje się ciekawa. Nieraz czułam się tak, jakbym przeniosła się z San Mao do jej świata i patrzyła nań jej oczami. Do tego jej rozbrajająca szczerość i humor poruszyły mnie do głębi. Patrząc na życiorys autorki i porównując ją z postacią w książce jest mi strasznie przykro, że spotkało ją tyle nieszczęść, bo naprawdę udało mi się ją polubić, a nawet zacząć podziwiać. Niewątpliwie warto przeczytać.

Niesamowita, barwna postać San Mao prowadzi nas przez różne wydarzenia zawarte w opowiadaniach o jej przygodach na pustyni. Dzięki jej wnikliwej obserwacji możemy ujrzeć obraz pustynnego ludu Sahrawi, ich obyczajów i kultury. Prawie każda opisywana przez autorkę postać wydaje się ciekawa. Nieraz czułam się tak, jakbym przeniosła się z San Mao do jej świata i patrzyła nań...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ch'en P'ing, gdyż tak naprawdę nazywała się Sanmao to niezwykle barwna postać. Przez 40 lat wędrowała po świecie i opisywała swoje perypetie w opowiadaniach. W Chinach jej utwory są kultowe, powstało nawet Muzeum Sanmao. Szczególne miejsce w sercu Sanmao zajmowała Sahara. Kochała pustynię i nie zważając na trudy życia na niej, spędziła tam kilka lat. Zbiór "Saharyjskie dni" opisuje pobyt autorki na Saharze Hiszpańskiej.
I jest to - jak sama autorka- zbiór nietuzinkowy. Pierwsze co uderza czytelnika to humor. Abstrakcyjny i (auto)ironiczny, ale jednocześnie prostolinijny i nienachalny. Opisy jej ślubu z Josem ("Ślub") lub egzaminu na prawo jazdy na pustyni ("Drabina do nieba") są przezabawne i doskonale pokazują jak oryginalną osobą była Sanmao.
Drugą cechą opowiadań w tym zbiorze jest niezwykła wrażliwość w opisywaniu Sahary. Opisy krajobrazów, zjawisk pogodowych i ludu Sahrawi są przepiękne i bardzo plastyczne. Czuć, że Sanmao kocha pustynię całym sercem. To, że musi robić meble do swojego domu z trumiennych desek i starych opon to dla niej tylko drobna niedogodność, a nawet dodatkowa radocha, tak samo jak ciągły deficyt wody i jedzenia. Sanmao kocha prostych ludzi i nie boi się żyć jak oni. Zresztą chyba ze wzajemnością, bo w krótkim czasie zjednuje sobie ich serca. Jest jedyną Chinką na pustyni, więc nie dziwne, że znają ją tam praktycznie wszyscy.
O ile w pierwszej części książki dominuje humor i ekscentryzm narratorki, to później robi się nieco poważniej i smutniej. Autorka porusza takie kwestie jak nienawiść rasowa między władającymi Saharą Hiszpanami a plemionami Sahrawi ("Sierżant Sebas"), niewolnictwo ("Niemy niewolnik") i zbliżająca się wojna domowa ("Płaczące wielbłądy"). To wstrząsające opowiadania, zwłaszcza, że przecież wszystko to wydarzyło się naprawdę.
"Saharyjskie dni" to proza wyjątkowa, podobnie jak sama Sanmao. Pozostaje tylko czekać na ukazanie się w naszym kraju kolejnych jej książek. Ja czekam z wielką niecierpliwością!

Ch'en P'ing, gdyż tak naprawdę nazywała się Sanmao to niezwykle barwna postać. Przez 40 lat wędrowała po świecie i opisywała swoje perypetie w opowiadaniach. W Chinach jej utwory są kultowe, powstało nawet Muzeum Sanmao. Szczególne miejsce w sercu Sanmao zajmowała Sahara. Kochała pustynię i nie zważając na trudy życia na niej, spędziła tam kilka lat. Zbiór...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię poznawać nowe, literackie miejsca na mapie świata. Tym razem skusiłam się na klasykę literatury tajwańskiej autorstwa Sanmao, jednej z najbardziej znanych pisarek tego regionu. Rzut oka na opis i już wiedziałam, że lektura książki przeniesie mnie nie do Azji Południowo-Wschodniej, a na gorące piaski Sahary.

Jeszcze słowem wstępu. „Saharyjskie dni” są pierwszym przekładem literatury tajwańskiej w Polsce. Zanim czytelnik zostanie pochłonięty przez treść, to przeczyta kilka słów od tłumacza – Pana Jarka Zawadzkiego. Są to niezmiernie ciekawe rozważania na temat przekładu, które zdradzają niuanse transkrypcji oraz wyjaśniają dlaczego tłumacz wybrał takie, a nie inne konwencje transkrypcyjne.


Sanmao, wraz z hiszpańskim mężem José przez kilka lat mieszkała na Saharze Hiszpańskiej. „Saharyjskie dni” zostały napisane w formie opowiadań, krótkich historii, które są odzwierciedleniem wydarzeń z życia autorki.

To książka o mieszkańcach, kulturze regionu, przyrodzie, religii, narodowościach i politycznych animozjach. Czyli to wszystko co możemy poznać, z czym się spotkać gdy odwiedzamy dany region świata i stajemy się częścią lokalnej społeczności.

Sanmao była kobietą prawdziwą, niesztuczną i uczuciową. Doskonale potrafiła oddać klimat miejsc, w których przebywała. W tym co opisuje wybrzmiewa nuta autentyczności i dystansu do siebie i świata.

Autorka dała czytelnikowi cały wachlarz emocji. Porusza tematy poważne jak niewolnictwo, czy konflikty polityczne. Nie szczędzi również przyprawionych nutą grozy historii związanych z pułapkami czyhającymi na pustyni. W czasie lektury nie brakuje też zabawnych momentów, dotyczących głównie miejscowej ludności i sąsiadów autorki.


Jeśli chcielibyście poznać ten rejon Afryki, dowiedzieć się jak żyło się na pustyni, to warto sięgnąć po „Saharyjskie dni”. Zaletą książki jest jej forma. Niezwiązane ze sobą opisane historie sprawiają, że można ją czytać fragmentami, przez co dozować sobie pustynną przygodę. Ten zbiór opowiadań można traktować jako zestawienie mini reportaży jak i wycinków z pamiętnika, które cechuje naturalność. Dla ciekawych świata!

www.naczytniku.com

Lubię poznawać nowe, literackie miejsca na mapie świata. Tym razem skusiłam się na klasykę literatury tajwańskiej autorstwa Sanmao, jednej z najbardziej znanych pisarek tego regionu. Rzut oka na opis i już wiedziałam, że lektura książki przeniesie mnie nie do Azji Południowo-Wschodniej, a na gorące piaski Sahary.

Jeszcze słowem wstępu. „Saharyjskie dni” są pierwszym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Saharyjskie dni” to niesamowity zbiór opowiadań niesamowitej kobiety. I tu ukłony i podziękowania dla wydawnictwa Kwiaty orientu oraz tłumacza za tę książkę i możliwość poznania pióra wspaniałej Sanmao. Mam nadzieję, że będą wydane kolejne jej książki, bo ta kobieta ma lekki styl pisania i ciężko się oderwać od lektury. Sama autorka, na podstawie w/w opowiadań, okazuje się być osobą bezpośrednią, szczerą, ciepłą, pomocną, wrażliwą, pomysłową i dzielną. Cieszę się, że mogłam poznać jej przygody oraz mentalność i zachowanie plemienia pustynnego Sahrawi. Podziwiam ją za miłość do Sahary.
Sanmao to niewątpliwie ciekawa postać, wszechstronnie uzdolniona. Warto zapoznać się z jej opowieściami, bo jest w nich dużo poczucia humoru, dystans do siebie samej, miłość do Jose, wszelaka pomoc innym, a także wrażliwość i współczucie dla drugiego człowieka. A o czym konkretnie pisze? M.in o szybkim ślubie z Jose w Saharze Hiszpańskiej, o pierwszej wizycie u swojej teściowej w Madrycie, o specyficznych zachowaniach plemienia Sahrawi i wielu, wielu innych wydarzeniach z jej życia. Polecam. Ocena 9/10.
Książkę w wersji e-bookowej odebrałam za punkty w serwisie CzytamPierwszy.pl
www.czytampierwszy.pl

„Saharyjskie dni” to niesamowity zbiór opowiadań niesamowitej kobiety. I tu ukłony i podziękowania dla wydawnictwa Kwiaty orientu oraz tłumacza za tę książkę i możliwość poznania pióra wspaniałej Sanmao. Mam nadzieję, że będą wydane kolejne jej książki, bo ta kobieta ma lekki styl pisania i ciężko się oderwać od lektury. Sama autorka, na podstawie w/w opowiadań, okazuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Siegałam po "Saharyjskie dni" dwukrotnie, początkowo ciężko było mi przebrnąć przez pierwsze strony książki, niemniej jednak później nie mogłam się od niej oderwać. Jest to autentyczna historia spisana w formie opowiadań kobiety nieustraszonej, która jest w życiu gotowa pokonać wszelkie przeciwności losu, które życia stawia jej na drodze. Sanmao, to kobieta, która już od młodych lat zawsze "chodziła swoimi ścieżkami" i brnęła do osiągnięcia wyznaczonego sobie celu. Początkowo studiowała w Hiszpani, następnie w Niemczech, a dopieor później wróciła do Tajwanu, gdzie udała się na Saharę Zachodnią z której zdobyte doświadczenia zainspirowały ją do napisania tej właśnie książki "Saharyjskie dni".
Zdecydowanie polecam książkę, szczególnie miłośnikom podróży i osobom, które lubią poznawać inne kultury, choć ja miałam początkowo problem z przebrnięciem przez lekturę tej książki, teraz zdecydowanie jestem pod jej wrażenim.
czytampierwszy.pl

Siegałam po "Saharyjskie dni" dwukrotnie, początkowo ciężko było mi przebrnąć przez pierwsze strony książki, niemniej jednak później nie mogłam się od niej oderwać. Jest to autentyczna historia spisana w formie opowiadań kobiety nieustraszonej, która jest w życiu gotowa pokonać wszelkie przeciwności losu, które życia stawia jej na drodze. Sanmao, to kobieta, która już od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Rodzina przynosi radość każdemu! Otacza nas ciepłem, nie zważając na trudności. Nawet niewolnika, jeśli ma rodzinę, nie można moim zdaniem uważać za skrajnie nieszczęśliwego."

"Saharyjskie dni" to moja pierwsza książka z literatury tajwańskiej, którą zaliczę do jednych z lepszych. Sięgając po książkę spodziewałam się ciężkiej lektury, przez którą będę brnąć przez następny miesiąc. Moje oczekiwania nie spełniły się pod żadnym względem, a jednym z największych minusów książki to.. za mała czcionka.
Jak możemy się dowiedzieć z opisu, książka przedstawia autobiograficzną relacje z życia "Chinki na pustyni". Wszystko zostało przedstawione w krótkich opowiadaniach wyciętych z życia codziennego autorki i przedstawia wiele spraw, które pewnie by umknęły przeciętnemu człowiekowi. Na samym początku książki jak i na końcu mamy także kilka słów, które zapoznają nas z życiem głównej bohaterki, co jak najbardziej zasługuje na duuży plus. Autorka spośród tłumu ludzi przede wszystkim wyróżnia się dobrocią serca i ochotą pomocy w każdej chwili, nawet gdy jej życiu zagraża niebezpieczeństwo. Przez te cechy Sanmao doświadcza wielu przygód i wprowadza swojego czytelnika w nieodkryty świat. Osobiście autorka zauroczyła mnie swoją codziennością, choć w niektórych chwilach czułam się znudzona. Bywały historię, które wciągnęły mnie bez reszty i musiałam przeczytać je do końca, lecz niektóre nie chciały zagościć w moim sercu, przez co podchodziłam do nich kilka razy. Sanmao także zachęca nam do czytania swoim pozytywnym humorem, przez co czytelnik potrafi uśmiechnąć się pod nosem i wyciągnąć karteczki z czeluści szafy aby zaznaczać ciekawe fragmenty.
Najbardziej w tym wszystkim poruszył mnie fakt, że każde z wydarzeń zawartych w książce wydarzyło się naprawdę, a są one przeróżne. Spotykamy się z tymi wspaniałymi chwilami, gdzie sami mamy ochotę wsiąść w samolot, a najlepiej w wehikuł czasu, ale są i takie momenty, w których współczujemy autorce i dziwimy się jej miłości do pustyni.
Jedyne co mam do powiedzenia, to zachęta do zapoznania się z książką Sanmao.

"Człowiek to takie zwierzę, które najbardziej boi się, że pozna samego siebie."

Za książkę dziękuję portalowi CzytamPierwszy.

"Rodzina przynosi radość każdemu! Otacza nas ciepłem, nie zważając na trudności. Nawet niewolnika, jeśli ma rodzinę, nie można moim zdaniem uważać za skrajnie nieszczęśliwego."

"Saharyjskie dni" to moja pierwsza książka z literatury tajwańskiej, którą zaliczę do jednych z lepszych. Sięgając po książkę spodziewałam się ciężkiej lektury, przez którą będę brnąć przez następny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mając w ręce literaturę tajwańską spodziewałam się filozoficznej rozprawy o życiu i śmierci. Do tego ta poważna okładka. Jednak nic bardziej mylnego. „Saharyjskie dni” to zapiski z życia codziennego podczas, gdy Sanmao mieszkała na pustyni, wśród ludu Sahrawi.

Sanmao to tajwańska pisarka, jedna z najbardziej znanych na świecie. Jej podróżnicze opowiadania zyskały uznanie na całym świecie, a zwłaszcza na Tajwanie. Może dlatego, że to świetna literatura? Przekonajcie się!

"Człowiek to takie zwierzę, które najbardziej boi się, że pozna samego siebie." - Sanmao

Sanmao marzyła o pustyni i pewnego dnia je zrealizowała. Szczęśliwie miała wsparcie w rodzinie, ale przede wszystkim w Jose, miłości jej życia. Mały i zaniedbany domek, wynajmowany od Sahrawi, był jej pierwszym wyzwaniem. Romantyczna Sanmao marzyła przede wszystkim o dalekich wycieczkach po piaskach pustyni, odkrywaniu lokalnej przyrody i poznaniu lokalnej społeczności.

"Gdy patrzyłam na unoszące się dymy z palenisk, wydawało mi się, że żyją tu sobie jak u pana Boga za piecem. Uważam, że nieskrępowane niczym życie jest cywilizacją ducha."- Sanmao

Sanmao była obdarzona darem opowiadania. Zapiski z życia na Saharze Hiszpańskiej czyta się z zapartym tchem, a humor który potrafiła wpleść dodawał uroku całości.

Oprócz opisów codziennych sprawunków i niezbędnego sprytu, zmagań z miejscowym klimatem podczas kursu na prawo jazdy, czy znachorstwie, które uprawiała na pustyni, Sanmao przybliżyła w książce konflikt Korpusu Pustynnego z ludem Sahrawi, miejscowe obyczaje weselne, ale też niebezpieczeństwa jakie czyhają na śmiałków wybierających się na nieznane pustynne tereny.

"Moje zamiłowanie do kultury innych ludów bierze się z ogromnej różnicy, jaka mnie od nich dzieli; różnicy, która mnie wzrusza i zachwyca."

Sanmao była zachwycona życiem na pustyni, o którym marzyła. Potrafiła dostrzec jej piękno. Nie chciała wyjeżdżać nawet wtedy, gdy w miasteczku wybuchły bomby. Wydaje mi się, że to mogło być jej miejsce na ziemi.

Najlepsza książka podróżnicza jaką czytałam została wydana przez Wydawnictwo Kwiaty Orientu i jest to jej pierwsze tłumaczenie na polskim rynku.

Książkę zamówiłam na portalu Czytampierwszy.pl

Mając w ręce literaturę tajwańską spodziewałam się filozoficznej rozprawy o życiu i śmierci. Do tego ta poważna okładka. Jednak nic bardziej mylnego. „Saharyjskie dni” to zapiski z życia codziennego podczas, gdy Sanmao mieszkała na pustyni, wśród ludu Sahrawi.

Sanmao to tajwańska pisarka, jedna z najbardziej znanych na świecie. Jej podróżnicze opowiadania zyskały uznanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Saharyjskie dni” to klasyka literatury tajwańskiej. To autobiograficzna relacja autorki Sanmao, z jej pobytu na Saharze. Autorka zamieściła w powieści swoje przygody związane z jej pobytem w tym trudnym i niedostępnym miejscu. Mieszkała tam ze swoim hiszpańskim mężem José. Wszystkie opisane przez nią wydarzenia zdarzyły się naprawdę, podczas jej życia na pustyni w latach 70. Ubiegłego wieku. Nie jest to żadna fikcja literacka.

Sanmao uważnie i dokładnie wniknęła w życie plemienia Sahrawi, zamieszkującego tamte obszary. Poznała jego mentalność, zwyczaje, święta, obrzędy i wierzenia. Ze względu na swoją bezpośredniość i empatię, znalazła tam wielu przyjaciół. Często bezinteresownie pomagała przypadkowo napotkanym ludziom, nawet wtedy, gdy z tego powodu miała później problemy. Czasami nie rozumiała niektórych absurdalnych zachowań tamtejszej ludności, lecz mimo to, szanowała jej kulturę i odmienny sposób bycia.

Czytając „Saharyjskie dni” czuje się, że powieść ta nie pochodzi z obecnych czasów. To zupełnie inny styl pisania, niż ten, z którym obecnie mamy do czynienia. Styl ten określiłabym jako prostolinijny, szczery, bez zbędnego upiększania i lania wody. Powieść składa się z rozdziałów, w których przedstawione są różne przygody bohaterki. Są to też luźne refleksje na temat życia na saharyjskich piaskach. Niektóre z rozdziałów są ciekawsze, inne nieco mniej, przez co momentami mogą trochę nudzić. Na szczęście przewaga jest tych bardziej interesujących. Dzięki szczegółowym opisom radości i smutków autorki, jesteśmy świadkami życia Sanmao na Saharze: poznawania odmiennej kultury, innych ludzi, ciekawych miejsc, ale też jej wątpliwości, obaw, smutków i radości.

„Sahara jest taka piękna, jednak żeby się przystosować do tutejszego życia, trzeba włożyć w to niesamowicie wiele wysiłku. Nie pałałam nienawiścią do pustyni, ale przyzwyczajenie się do niej dawało mi w kość.”
„Po trzech miesiącach życia na pustyni nie przypominałam już poprzedniej siebie. Potrafiłam się teraz cieszyć nawet z pięciu pustych skrzynek. Kto by to kiedyś pomyślał?”
Książkę odebrałam za punkty w serwisie czytampierwszy.

„Saharyjskie dni” to klasyka literatury tajwańskiej. To autobiograficzna relacja autorki Sanmao, z jej pobytu na Saharze. Autorka zamieściła w powieści swoje przygody związane z jej pobytem w tym trudnym i niedostępnym miejscu. Mieszkała tam ze swoim hiszpańskim mężem José. Wszystkie opisane przez nią wydarzenia zdarzyły się naprawdę, podczas jej życia na pustyni w latach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to