Czytając warto poświęcić trochę czasu na wczucie się w klimat i wyobrażenie, jak to wszystko wtedy wyglądało. To nie jest pozycja do "odhaczenia".

Czytając warto poświęcić trochę czasu na wczucie się w klimat i wyobrażenie, jak to wszystko wtedy wyglądało. To nie jest pozycja do "odhaczenia".

Kilku facetów w łódce, znaczy w pirodze, płynie sobie po mniejszych i większych rzekach Ameryki Południowej. Żeby była jasność – Europejczycy nie wiosłują, ta czynność zarezerwowana jest dla krajowców. Komary im żyć nie dają, w nocy małpy i inne zwierzaki hałasują, spać nie dają, jaguary włóczą się w pobliżu obozowiska. W dzień na kąpiel nie ma szans, bo krokodyle i krwiożercze ryby czają się w wodzie. A w ogóle to upał i ogromna wilgoć. Strzelby nie chcą strzelać, książki giną, pomiarów geograficznych zrobić się nie da, bo noce pochmurne. Roślin suszyć się nie da, bo wilgoć. Misjonarze opowiadają różne historie o Indianach, tubylcy mają swój system pracy – i genialnie się czyta opowieść Alexandra von Humboldta. Mogę tylko żałować, że tłumaczenie Franciszka Mirandoli to jedynie skrócona wersja opisu tej niezwykłej, pięcioletniej podróży. Humboldt w interesujący sposób relacjonuje swoje przeżycia i obserwacje. Jest ciekawy tego nieznanego mu świata, stara się zdobyć, jak najwięcej informacji o nim i zrobić pomiary potrzebne do opracowywania map. Reportaż ten jest oknem, przez które można zerknąć na osiemnastowieczny stan wiedzy i poglądy na świat. Fascynujące!

Kilku facetów w łódce, znaczy w pirodze, płynie sobie po mniejszych i większych rzekach Ameryki Południowej. Żeby była jasność – Europejczycy nie wiosłują, ta czynność zarezerwowana jest dla krajowców. Komary im żyć nie dają, w nocy małpy i inne zwierzaki hałasują, spać nie dają, jaguary włóczą się w pobliżu obozowiska. W dzień na kąpiel nie ma szans, bo krokodyle i...

Szanowny autorze przypisów, czytelnicy naprawdę nie są idiotami i nawet bez powtórzeń przyjmą do wiadomości, że „indyjski” znaczy „indiański”, „powyż” – „powyżej”, „tygrys” to jaguar, a rzeka Casiquiare poprzez bifurkację łączy Amazonkę z Orinoko; naprawdę nie ma sensu dawać dziesięciu identycznych przypisów ;p

Sama treść… Łatwo mi uwierzyć, że w tamtej epoce to była wielka rewelacja, bo egzotyka, bo krwiożercze ryby, „świnie wodne” i tubylcy jedzący ziemię. Teraz, kiedy wystarczy włączyć telewizor, żeby na własne oczy obejrzeć te wszystkie cuda niewidy, nie robią one większego wrażenia. Jeśli do tego dodać nieco archaiczny styl, brak płynności (zastanawiam się, czy człowiek odpowiedzialny za przycięcie oryginału do wydania skróconego naprawdę nie mógł jakoś tych skrótów, bo ja wiem, zredagować? ;p Żeby chociaż nie wyglądało to tak, jakby znienacka teleportowali się ze środka rzeki do jakiejś misji, o której wcześniej wcale nie było mowy…) i właściwie jakiejkolwiek akcji oraz nieaktualność czy błędność wielu informacji, okazuje się, że dzisiaj pamiętniki Humboldta można traktować chyba tylko jako źródło historyczne albo opowieść, jak to drzewiej z odkryciami bywało. Patrząc na „Podróż po rzece Orinoko” w ten sposób, udało mi się ją przeczytać bardzo szybko i przyjemnością.

(A przy czytaniu cały czas wyobrażałam sobie wszystko w animacji rodem z serialu „Byli sobie podróżnicy”. Oglądałam to ho, ho, albo i dawniej, ale jeszcze pamiętam, że odcinek o Humboldcie był jednym z fajniejszych ;3)

Szanowny autorze przypisów, czytelnicy naprawdę nie są idiotami i nawet bez powtórzeń przyjmą do wiadomości, że „indyjski” znaczy „indiański”, „powyż” – „powyżej”, „tygrys” to jaguar, a rzeka Casiquiare poprzez bifurkację łączy Amazonkę z Orinoko; naprawdę nie ma sensu dawać dziesięciu identycznych przypisów ;p

Sama treść… Łatwo mi uwierzyć, że w tamtej epoce to była...

Polecam. Książka opisuje podróż autora po Ameryce Łacińskiej, ale nie jest to sucha relacja, lecz bardzo ciekawa opowieść. Humboldt przystępnie i zarazem interesująco kreśli rzeczywistość, którą oglądał, wplatając w nią własne odczucia i spostrzeżenia. Czytając można zwrócić uwagę na nieco już przestarzały język z czasów autora, ale nie przeszkadza on w odbiorze książki.

Polecam. Książka opisuje podróż autora po Ameryce Łacińskiej, ale nie jest to sucha relacja, lecz bardzo ciekawa opowieść. Humboldt przystępnie i zarazem interesująco kreśli rzeczywistość, którą oglądał, wplatając w nią własne odczucia i spostrzeżenia. Czytając można zwrócić uwagę na nieco już przestarzały język z czasów autora, ale nie przeszkadza on w odbiorze książki.