Mocna. Pełna nadużyć, złych wyborów i zakłamania. Główna bohaterka milczy. Doznała traumy, z którą nie może sobie poradzić.
Lektura pozostawia po sobie niedosyt i chęć zadośćuczynienia złoczyńcom, dla których doświadczona kara, wydaje się być nieadekwatna do przewinienia.

Z drugiej strony zakończenie wprowadza w pewien optymizm. Daje nadzieje, że wszystko się ułoży. Może nieidealnie dla głównej bohaterki, ale jej idealne zakończenie musiałoby skrzywdzić wiele osób.

A tak, z całego zła, które wydarzyło się w tej książce, choć jedna osobą, która najmniej ze wszystkich na to zło zasłużyła, nie musiała go doznawać

Mocna. Pełna nadużyć, złych wyborów i zakłamania. Główna bohaterka milczy. Doznała traumy, z którą nie może sobie poradzić.
Lektura pozostawia po sobie niedosyt i chęć zadośćuczynienia złoczyńcom, dla których doświadczona kara, wydaje się być nieadekwatna do przewinienia.

Z drugiej strony zakończenie wprowadza w pewien optymizm. Daje nadzieje, że wszystko się ułoży....

Pierwsza połowa książki mogłaby być krótsza, bo niektóre rozdziały nic sensownego nie wnosiły do fabuły. Na szczęście druga połowa ciekawsza, a końcówkę czytałam z wielkim zapałem.

Pierwsza połowa książki mogłaby być krótsza, bo niektóre rozdziały nic sensownego nie wnosiły do fabuły. Na szczęście druga połowa ciekawsza, a końcówkę czytałam z wielkim zapałem.

Historia wielkiej miłości, wielkiego nadużycia i wielkiej tragedii. A wszystko to w życiu jednej wrażliwej kobiety.

Historia wielkiej miłości, wielkiego nadużycia i wielkiej tragedii. A wszystko to w życiu jednej wrażliwej kobiety.

Poruszająca książka o tym, że nieraz nie dostajemy szansy, by naprawić swoje błędy z przeszłości, że czasem na wszystko jest już za późno. Książka o tym, że strach i wstyd potrafią niszczyć życie, że warto być szczerym, nawet jeśli prawda jest bolesna. Książka jest również o tym, że uciekanie od swoich uczuć nigdy nie pozwoli na życie w zgodzie ze sobą.
Powieść stanowi poniekąd studium psychologiczne głównej bohaterki. Analizujemy jej przeżycia, emocje, motywacje. Akcja toczy się wolno, przyśpiesza dopiero pod koniec, gdy niecierpliwie zbliżamy się do rozwiązania zagadki, do odkrycia traumy, która doprowadziła bohaterkę do opisywanego stanu.
Polecam książkę osobom, które lubią odkrywać bohaterów od strony emocjonalnej.

Poruszająca książka o tym, że nieraz nie dostajemy szansy, by naprawić swoje błędy z przeszłości, że czasem na wszystko jest już za późno. Książka o tym, że strach i wstyd potrafią niszczyć życie, że warto być szczerym, nawet jeśli prawda jest bolesna. Książka jest również o tym, że uciekanie od swoich uczuć nigdy nie pozwoli na życie w zgodzie ze sobą.
Powieść stanowi...

Bardzo chciałam przeczytać “Nie powiem”, jednak gdzieś po drodze, nim po nią sięgnęłam mój zapał zmalał. Zasiadłam więc do czytania ze sceptycznym nastawieniem i ten sceptycyzm utrzymywał się przez kilka dobrych rozdziałów. Nagle coś pykło. Coraz bardziej byłam ciekawa, co to za tragedia doprowadziła do tego, że główna bohaterka zamknęła się w sobie, przestała mówić i komunikować się z otoczeniem? Czy moje przypuszczenie, które wyciągnęłam na samy początku, się sprawdzi? Im dalej czytałam, tym moje podejrzenia bardziej się potwierdzały. Bardzo chciałam się mylić… To takie smutne! Od wczoraj książka - losy bohaterów, zakończenie - cały czasie siedzi mi w głowie. To takie smutne! Książka dostarczyła mi sporą dawkę emocji. Nieraz była to irytacja, nie wszyscy bohaterzy przypadli mi do gustu… i te opisy? omg, jakie to było nudne niekiedy. Mimo dawki emocji nie uroniłam żadnej łzy, ale zwalam to jedynie na złe nastawienie. Wiem, że gdybym przeczytała tę powieść wcześniej, wtedy gdy tak bardzo chciała, to inaczej bym ją odebrała.
Dobra książka i polecam ją Wam. Ja daje w pełni zasłużoną 6/10.

Bardzo chciałam przeczytać “Nie powiem”, jednak gdzieś po drodze, nim po nią sięgnęłam mój zapał zmalał. Zasiadłam więc do czytania ze sceptycznym nastawieniem i ten sceptycyzm utrzymywał się przez kilka dobrych rozdziałów. Nagle coś pykło. Coraz bardziej byłam ciekawa, co to za tragedia doprowadziła do tego, że główna bohaterka zamknęła się w sobie, przestała mówić i...

Hmm, sama nie wiem do końca co mam sądzić o tej pozycji. Momentami trochę się dłużyła i zawierała niepotrzebne czasem elementy. Gubiłam się także w szybkich zmianach czasów i rozdziałów. Ale ogólnie fabuła ciekawa i niepowtarzalna, ale troszkę męcząca.

Hmm, sama nie wiem do końca co mam sądzić o tej pozycji. Momentami trochę się dłużyła i zawierała niepotrzebne czasem elementy. Gubiłam się także w szybkich zmianach czasów i rozdziałów. Ale ogólnie fabuła ciekawa i niepowtarzalna, ale troszkę męcząca.

15 lat. Tyle czasu minęło, od kiedy Catherine poznała smak swojej pierwszej, niezapomnianej miłości do Luciana. Choć wszystko wskazywało na to, że będą ze sobą już zawsze, idealnie dopełnieni jak dwie połówki jabłka, jedno wydarzenie przekreśla ich wspólne plany na przyszłość. Catherine ucieka bez słowa wyjaśnienia. Pomimo rozpaczy, z czasem zakłada swoją własną rodzinę. Żyje, ale wciąż jest jakby obok. W jej sercu płonie ogień, a wstyd nagromadzany latami, pali ją do żywego. Nie potrafi zapomnieć o Lucianie. Nie chce.


Catherine jako czytelnicy poznajemy już 15 lat później. Ma męża i dwójkę dzieci. W wyniku wielkiej traumy przestała mówić 4 m-ce temu. Lekarze określają to mianem mutyzmu selektywnego. Towarzyszymy jej w wielu wspomnieniach, bowiem akcja podzielona jest na trzy etapy: teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami sprzed 15-stu lat i tymi sprzed 4-ech m-cy. Dzięki temu możemy dowiedzieć się, krok po kroku, co tak naprawdę się stało, tym bardziej, że akcję opowiadają naprzemiennie Catherine i Lucian.

Poznajemy ich młodość, ich pierwsze doświadczenia seksualne i pierwszą głęboką miłość. A później jest już tylko strata. I rozpacz. I żal tak ogromny, że czytając o tym, sama czułam jakby to był mój ból. Pewnie w jakimś stopniu tak było, bo któż z nas nie pamięta bólu po stracie swojej miłości? No właśnie.. 😔

Ta książka jest tak przejmująco smutna, tak bardzo dojrzała i zmuszająca do refleksji, że czytając ją, nie sposób pozostać obojętnym. Choć z pozoru niewiele się tu dzieje, to ładunek emocjonalny jaki niesie ze sobą ta książka jest tak ogromny, że przygniecie Was bardziej, niż dynamicznie rozwijającą się akcja w dobrym thrillerze. Tak uważam. Mi ciężko się pozbierać i jest mi po prostu cholernie smutno.

Mamy tu różny przekrój emocji: od radości po smutek, żal, wstyd, rozpacz i wielką tęsknotę. To historia o sile miłości (nie tylko kluczowych postaci),o znaczeniu przyjaźni, istocie wspierania się w trudnych chwilach, strachu przed samotnością, a przede wszystkim o potrzebie wybaczenia. Zwłaszcza samemu sobie.

Piękna, wyjątkowo przejmująca. Polecam!

15 lat. Tyle czasu minęło, od kiedy Catherine poznała smak swojej pierwszej, niezapomnianej miłości do Luciana. Choć wszystko wskazywało na to, że będą ze sobą już zawsze, idealnie dopełnieni jak dwie połówki jabłka, jedno wydarzenie przekreśla ich wspólne plany na przyszłość. Catherine ucieka bez słowa wyjaśnienia. Pomimo rozpaczy, z czasem zakłada swoją własną rodzinę....

wrotkaczyta.blogspot.com

"Zawsze trzeba brać odpowiedzialność za to, co się dzieje. Za wszystko, dobre i złe"

"Nie powiem" to jedna z tych książek, która niepokojąco długo się rozkręca, by potem porwać nas znienacka w naszpikowany emocjami wir i w ostateczności porzucić całkowicie zaskoczonych. Z bohaterami pogrążonymi w świecie własnego umysłu spotkałam się na kartach książek już niejeden raz. Lubię te spotkania. Zawsze z ogromną przyjemnością wysłuchuję ich opowieści, zanurzając się w ten niedostępny dla innych świat, dokonuję analizy i próbuję poskładać wszystko w jedna całość.
Catherine, bohaterka powieści Clare Empson jest zamknięta we własnym świecie wspomnień i traumatycznych przeżyć, w wyniku których traci głos i chęci do życia. Od trzech miesięcy nie wypowiedziała ani jednego słowa, ani do męża, ani do własnych dzieci. Lekarze próbują jej pomóc uporać się z tym problemem, sugerując powrót do traumatycznych wydarzeń z przeszłości i ich analizę krok po kroku. Catherine zaczyna więc wszystko od początku. Wraca do wspomnień i momentu, w którym spotkała Luciana, miłość swojego życia, a także do tych wszystkich zdarzeń sprzed piętnastu laty, których konsekwencją było porzucenie jedynego mężczyzny, którego tak naprawdę kochała, związanie się z Samem, jej obecnym mężem i życie przez lata w kłamstwie.
Wydarzenia w powieści ujęte zostały w trzech wymiarach czasowych. Rozdziały poświęcone pobytowi Catherine w szpitalu przeplatają się z jej wspomnieniami sprzed piętnastu laty i z wydarzeniami, które 4 miesiące temu doprowadziły do tragedii, w wyniku której kobieta zamilkła. Te ostatnie przedstawione zostały zarówno z perspektywy Catherine, jak i Luciana. Czytelnik już od samego początku wie, że zakończenie powieści nie będzie szczęśliwe, a wydarzenia tragiczne w skutkach, zarówno te rozgrywające się piętnaście lat temu, jak i te sprzed paru miesięcy. Wielka miłość kontra zaborcza przyjaźń. Dwa różne światy i hermetyczna paczka przyjaciół broniąca swojego terytorium. Wydawałoby się, że miłość pokona wszystko, okazuje się jednak, że sama miłość w obliczu niszczącej siły zazdrości niewiele może.
Czytając tę powieść cały czas towarzyszył mi niepokój. Mimo iż od samego początku wiedziałam, że coś złego w życiu bohaterki się wydarzyło, skoro spotykamy ją w tym a nie innym miejscu, to jednak ta atmosfera, która zbudowała autorka sprawiała, że bardzo mocno zaczęłam się z tymi wydarzeniami identyfikować. Nie byłam już widzem, byłam współuczestnikiem. Targały mną te same uczucia co Catherine, żyłam jej życiem, czekałam na rozwój wydarzeń, i czekałam na wielki finał, który w ostateczności zaskoczył mnie całkowicie.

"Nie powiem" jest powieścią, która wzbudziła we mnie wiele emocji. Jeszcze długo po jej przeczytaniu analizowałam, to co się wydarzyło. Mam świadomość, że ta książka nie każdemu przypadnie do gustu. Trudno ją także gatunkowo sklasyfikować - nie jest to romans, w klasycznym tego słowa znaczeniu i nie do końca thriller psychologiczny. Ja jednak ją polecam, bo według mnie jest warta przeczytania.

wrotkaczyta.blogspot.com

"Zawsze trzeba brać odpowiedzialność za to, co się dzieje. Za wszystko, dobre i złe"

"Nie powiem" to jedna z tych książek, która niepokojąco długo się rozkręca, by potem porwać nas znienacka w naszpikowany emocjami wir i w ostateczności porzucić całkowicie zaskoczonych. Z bohaterami pogrążonymi w świecie własnego umysłu spotkałam się na kartach...

Świetna pozycja... ale czytałam ją w nie odpowiednim momencie... mój optymistyczny charakter nie dopuszczał tej historii do życia. Nie mniej jednak jest ona bardzo przejmująca, wciągająca, nieprawdopodobna ... I bardzo smutna 😔 Historia ta przypomniała mi o tym, żeby życie kochać takie jakim jest. Książkę czytałam z bólem serca, a zdarzenia mimo tego, że jesteśmy w stanie przewidzieć to jednak zaskakują... jeżeli będziecie mieli okazję przeczytać, to polecam bardzo!

Świetna pozycja... ale czytałam ją w nie odpowiednim momencie... mój optymistyczny charakter nie dopuszczał tej historii do życia. Nie mniej jednak jest ona bardzo przejmująca, wciągająca, nieprawdopodobna ... I bardzo smutna 😔 Historia ta przypomniała mi o tym, żeby życie kochać takie jakim jest. Książkę czytałam z bólem serca, a zdarzenia mimo tego, że jesteśmy w stanie...

Nie powiem, że ta książka wbiła mnie w fotel i sprawiła, że nie mogę przestać o niej rozmyślać dzień i noc. Niestety, tego nie powiem. Zmęczyłam tę książkę w dwa dni i odłożyłam rozczarowana. Właściwie po kilku rozdziałach domyśliłam się tego, jaka jest przyczyna, że bohaterka nie mówi i co takiego złego zrobiła. Przez całą książkę nie interesował mnie powód, tylko to, czy bohaterka w końcu się odezwie. Ja już wiem i to tyle. Bardzo lubię, gdy w książkach teraźniejszość miesza się z wydarzeniami z przeszłości. Ale tutaj irytowało mnie to ogromnie, zwłaszcza że cofamy się o cztery miesiące i o piętnaście lat i do tego do głosu zostaje dopuszczony ukochany Catherine. Środowisko, w którym dojdzie do najważniejszych wydarzeń, nie zyskało mojej sympatii. Wyższe sfery, obłuda, hektolitry alkoholu, sztuka i narkotyki. No jakoś nie. Może mam serce z kamienia, ale tragedia bohaterki mnie nic a nic nie ruszyła, czułam jedynie ulgę, że już nie muszę o niej czytać.

Nie powiem, że ta książka wbiła mnie w fotel i sprawiła, że nie mogę przestać o niej rozmyślać dzień i noc. Niestety, tego nie powiem. Zmęczyłam tę książkę w dwa dni i odłożyłam rozczarowana. Właściwie po kilku rozdziałach domyśliłam się tego, jaka jest przyczyna, że bohaterka nie mówi i co takiego złego zrobiła. Przez całą książkę nie interesował mnie powód, tylko to, czy...