"Miłość stracić, zapomnieć łez łatwo,
gdy owa Litość stworzenie nędzne
przygarnęła szczera!".
(Elizabeth Barrett Browning, Sonety)

Podobno miłość ślepą jest? A co z litością? Może ślepą jest litość podwójnie?
Bo co, jeśli nie zauważyć, że litościwość wynikająca niejako z dobroci serca, staje się litością, która wpędza w kłopot zarówno litującego się, jak i tego, nad którym tamten się lituje?
Czy litość potrafi być racjonalna?
Czy nie jest tylko reakcją emocjonalną na widok cierpienia, która z rozumnością niewiele ma wspólnego, która potrafi uwikłać w nieszczerą grę i udręczyć obie strony?
O tym pisze Stefan Zweig w swej niesamowitej powieści, ukazując pełen wachlarz emocji, począwszy od wspomnianej litości, poprzez miłość, rozpacz, strach, kończąc wreszcie na tytułowej "niecierpliwości serca".

"Nasze postanowienia są w znacznie większym stopniu zależne od sytuacji i otoczenia, niż skłonni jesteśmy przyznać się do tego".

Tę niezwykle zajmującą historię czyta się z przyjemnością dzięki interesującej fabule, wyrazistym bohaterom, wreszcie pięknemu stylowi.
Niewspółczesna to proza, a jakże aktualna.

Uważnym trzeba być w swej litości.

"Jednego serca!
Tak mało mi trzeba,
A jednak widzę, że żądam za wiele!".
(Adam Asnyk, [Jednego serca...]

"Miłość stracić, zapomnieć łez łatwo,
gdy owa Litość stworzenie nędzne
przygarnęła szczera!".
(Elizabeth Barrett Browning, Sonety)

Podobno miłość ślepą jest? A co z litością? Może ślepą jest litość podwójnie?
Bo co, jeśli nie zauważyć, że litościwość wynikająca niejako z dobroci serca, staje się litością, która wpędza w kłopot zarówno litującego się, jak i tego, nad którym...

Geniusz literacki Zweiga polega na tym, ze w niespiesznej fabule, w jednym właściwie miejscu , przy niewielu postaciach , potrafi on zawrzeć głębię psychologiczną,skomplikowane relacje, intensywność emocji i wspaniały materiał do refleksji ; utrzymując cały czas uwagę czytelnika. Dla mnie głównym, mocnym tematem była nieświadoma tyrania "ofiar" i mielizny współczucia - tematy bardzo aktualne i społecznie i indywidualnie.

Geniusz literacki Zweiga polega na tym, ze w niespiesznej fabule, w jednym właściwie miejscu , przy niewielu postaciach , potrafi on zawrzeć głębię psychologiczną,skomplikowane relacje, intensywność emocji i wspaniały materiał do refleksji ; utrzymując cały czas uwagę czytelnika. Dla mnie głównym, mocnym tematem była nieświadoma tyrania "ofiar" i mielizny współczucia -...

Wciągająca opowieść o emocjach i cierpieniu. Bardzo trafne są spostrzeżenia autora dotyczące ludzkiej natury. Polecam.

Wciągająca opowieść o emocjach i cierpieniu. Bardzo trafne są spostrzeżenia autora dotyczące ludzkiej natury. Polecam.

Mistrzowska, pełna tragizmu, chwytająca za serce proza. Posługując się niebywałym kunsztem językowym doskonale kreśli Zweig psychologiczny portret swych bohaterów i dokonuje dogłębnej analizy ich stanów emocjonalnych. W centrum zainteresowania znajduje się tu uczucie litości. Rzec można, iż cała powieść jest jej wnikliwym studium. Autor ukazuje nam dobitnie do czego doprowadzić może litość źle pojęta, litość zrodzona z "niecierpliwości serca", litość będąca manifestacją niedojrzałości, słabości charakteru i tchórzostwa.

Mistrzowska, pełna tragizmu, chwytająca za serce proza. Posługując się niebywałym kunsztem językowym doskonale kreśli Zweig psychologiczny portret swych bohaterów i dokonuje dogłębnej analizy ich stanów emocjonalnych. W centrum zainteresowania znajduje się tu uczucie litości. Rzec można, iż cała powieść jest jej wnikliwym studium. Autor ukazuje nam dobitnie do czego...

Bardzo dobra powieść psychologiczna o nieoczywistej relacji między młodym porucznikiem a niepełnosprawną dziewczyną z zamożnego domu. Zweig w subtelny i nieszablonowy sposób dokonał analizy uczucia litości, ukazując dramatyczne konsekwencje, jakie mogą z niego wynikać. Opowiedział o ludzkiej słabości zrodzonej z braku autentyzmu i o rozpaczliwym pragnieniu, które nie może się ziścić. Tłem tej angażującej emocjonalnie historii jest CK Monarchia w przededniu pierwszej wojny światowej. Lektura ze wszech miar godna polecenia.

Bardzo dobra powieść psychologiczna o nieoczywistej relacji między młodym porucznikiem a niepełnosprawną dziewczyną z zamożnego domu. Zweig w subtelny i nieszablonowy sposób dokonał analizy uczucia litości, ukazując dramatyczne konsekwencje, jakie mogą z niego wynikać. Opowiedział o ludzkiej słabości zrodzonej z braku autentyzmu i o rozpaczliwym pragnieniu, które nie może...

Chciałam w tym roku zapoznać się nieco z literaturą austriacką, a zacząć postanowiłam od klasyka. Stefan Zweig to jeden z najbardziej znanych austriackich pisarzy, tworzący głównie w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku. Niewiele z jego twórczości przełożono na język polski, ale trafiłam na zbierającą dobre opinie "Niecierpliwość serca". Zaczęłam ją czytać... i przepadłam.
Opowieść poznajemy z perspektywy podporucznika Antoniego Hofmillera, który opowiada napotkanemu pisarzowi, jak doszło do tego, że stał się bohaterem wojennym. A jego historia przez większość książki z wojną niewiele ma wspólnego. W pobliżu koszarów, gdzie mieszka bohater, znajduje się dom lokalnego węgierskiego magnata Kékesfalva. Hofmiller trafia tam na kolację dzięki poleceniu znajomego i szybko zaprzyjaźnia się z samym Kékesfalvą i jego córką Edytą. Dziewczyna zakochuje się w młodym żołnierzu, a on sam widzi w niej tylko kalekie dziecko - Edyta jest sparaliżowana od pasa w dół. Ona go pożąda, reaguje emocjonalnie, odrzuca litość, a on nie potrafi czuć nic poza tą litością. Czasem przebija przez nią jedynie radość, jak to wszyscy go uwielbiają za to, że się nad nią lituje - sam wręcz porównuje siebie do boga.
"Niecierpliwość serca" to świetnie napisana powieść psychologiczna. Rozterki głównego bohatera poruszają czytelnika - tym bardziej, że wszystko jest przecież opowiedziane w pierwszej osobie. Najpierw niepewność, czy zwykłemu podporucznikowi wypada przychodzić w odwiedziny do magnata, litość dla chorej, współczucie, chęć i radość niesienia pomocy, duma z dobrego uczynku, wstyd, że ludzie pomyślą, iż zależy mu na pieniądzach, przerażenie, jak silnie zakochała się w nim Edyta... Emocje Hofmillera zmieniają się jak w kalejdoskopie, na bohatera zdaje się mieć wpływ każdy drobiazg, na wszystko reaguje bardzo emocjonalnie. I to wszystko tak bardzo wciąga, że nie chce się odkładać lektury, bo przez to przecież nie dowiem się od razu, co jeszcze strzeli do głowy młodemu żołnierzowi! A choć niektóre sytuacje są przewidywalne (np. gdy Hofmiller planuje samobójstwo, wiadomo, że tego nie zrobi, skoro sam bohater opowiada tę historię komuś już kilka lat później),to jednak zwroty akcji zaskakują i trzymają w napięciu.
Zatem mamy tu pomysłową fabułę, świetną kreację postaci (szczególnie Hofmiller i Kékesfalva),naprawdę dobry styl literacki... "Niecierpliwość serca" to powieść, do której pewnie będę chciała kiedyś wrócić, idealny początek zgłębiania literatury austriackiej :)

Chciałam w tym roku zapoznać się nieco z literaturą austriacką, a zacząć postanowiłam od klasyka. Stefan Zweig to jeden z najbardziej znanych austriackich pisarzy, tworzący głównie w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku. Niewiele z jego twórczości przełożono na język polski, ale trafiłam na zbierającą dobre opinie "Niecierpliwość serca". Zaczęłam ją czytać......

O litości jako uczuciu nie szlachetnym, ale destrukcyjnym, ukazującym nędzę człowieka w mierzeniu się z cudzym cierpieniem. Zatruwającym życie kłamiących i okłamywanych.
Fascynują mnie fragmenty monologu wewnętrznego skrajnie wyczerpanego swoim miłosierdziem oficera, którego zwracanie się ponownie do działań podyktowanych współczuciem przynoszą ukojenie. Po to tylko, aby następnie wpędzić go w jeszcze większą rozpacz i zwątpienie, a ostatecznie doprowadzić do tragedii. Piękna książka.

O litości jako uczuciu nie szlachetnym, ale destrukcyjnym, ukazującym nędzę człowieka w mierzeniu się z cudzym cierpieniem. Zatruwającym życie kłamiących i okłamywanych.
Fascynują mnie fragmenty monologu wewnętrznego skrajnie wyczerpanego swoim miłosierdziem oficera, którego zwracanie się ponownie do działań podyktowanych współczuciem przynoszą ukojenie. Po to tylko, aby...

Stefan Zweig jak zwykle mnie nie zawiódł. Mistrzostwo w opisywaniu ludzkich historii, uczuć, emocji.

Stefan Zweig jak zwykle mnie nie zawiódł. Mistrzostwo w opisywaniu ludzkich historii, uczuć, emocji.

Zweig potrafi nienachalnie opowiadać o niuansach uczuciowych. I nie dotyczy to tradycyjnej w literaturze miłości, a czegoś równie ważnego, choć rzadko obecnego - współczucia i litości. Istotne spostrzeżenia na tle wciągającej od razu fabuły - gratka dla poszukiwaczy czegoś spoza kanonu.

Zweig potrafi nienachalnie opowiadać o niuansach uczuciowych. I nie dotyczy to tradycyjnej w literaturze miłości, a czegoś równie ważnego, choć rzadko obecnego - współczucia i litości. Istotne spostrzeżenia na tle wciągającej od razu fabuły - gratka dla poszukiwaczy czegoś spoza kanonu.

Gdy byłem nastolatkiem obejrzałem w telewizji film, którego tytułu ani autora ekranizowanej powieści nie zapamiętałem. Za to główny wątek – bardzo dobrze. Toteż sprawdzając – niejako przypadkiem – opis dzieł Stefana Zweiga szybko odkryłem, że to ta książka.
Powieść rozkręca się powoli, właściwie dopiero po 1/5 jej zawartości. Ale to nie akcja jest jej atutem, lecz tematyka oraz sposób ukazania poszczególnych postaci i ich problemów. Stefan Zweig okazał się mistrzem psychologicznych charakterystyk swoich bohaterów. Pokazane w powieści postacie są spójne i dość przewidywalne w swoich reakcjach, ale mimo tego niebanalne i ciekawe. Każda akcja budzi reakcję a słowa i czyny bohaterów są ich wzajemną konsekwencją. Nie ma żadnego dysonansu między ich działaniem a uczuciami czy nawet emocjami. Wszystko jest logiczne i tworzy konsekwentne portrety psychologiczne postaci. Stefan Zweig mistrzowsko pokazał zarówno nastoletniego podlotka, młodego oficera ułanów, jego kolegów i przełożonych, bogatego parweniusza czy ideowego lekarza.
Główny bohater opowiada swoją historię narratorowi po latach, mądrzejszy o kolejne przeżycia i doświadczenia. Mimo to w dalszym ciągu ją przeżywa.
Właśnie wrażliwość i delikatność autora oraz jego bohaterów jest znakiem firmowym tej powieści. Szczególnie młodego Antoniego Hoffmillera oraz doktora Condora. Pierwszego poznajemy z jego przemyśleń i opisu, a także oczywiście czynów i słów. Z kolei lekarz jest nam najpierw przedstawiony przez inną postać, by dalej dać się odkryć poprzez rozmowy, przede wszystkim z młodym oficerem.
Widzimy narastający konflikt uczuć i emocji, tylko pozornie do pogodzenia. Przed dylematami moralnym stoi lekarz, młody oficer oraz ojciec Edyty. Każdy z nich cierpi, bo wie, że nie może być w pełni szczery wobec wszystkich, starając się chronić główną żeńską bohaterkę powieści. Czy można grać z cudzymi uczuciami? Oszukiwać kogoś, by oszczędzić mu negatywnych emocji? Za jaką cenę? Czy można upokorzyć się przed kimś w imię miłości? A w imię litości? Czy ujawniając to nie upokarzamy kogoś innego?
Każdy musi sam sobie odpowiedzieć na te pytania, tak jak to zrobił Antoni Hoffmiller, ale dopiero post factum. Piękna książka o ludziach wrażliwych i dla nich.

Gdy byłem nastolatkiem obejrzałem w telewizji film, którego tytułu ani autora ekranizowanej powieści nie zapamiętałem. Za to główny wątek – bardzo dobrze. Toteż sprawdzając – niejako przypadkiem – opis dzieł Stefana Zweiga szybko odkryłem, że to ta książka.
Powieść rozkręca się powoli, właściwie dopiero po 1/5 jej zawartości. Ale to nie akcja jest jej atutem, lecz tematyka...