Excalibur

Chyba najlepsza, najbardziej mroczna część . Jednak kilka rzeczy mi nie pasowało. Szczególnie gdy jedna postać poświęciła coś, bez czego jej zawód był bardzo utrudniony. Zalatywało to niestety magią. Jednak nuta niepewności była. Nie wiem, czy zabrałbym się za tą serię wiedząc to, że będzie mi się tak dłużyła. Naprawdę miejscami była nudna.
Podobała mi się mała ilość bohaterów - ogarniałem o dziwo kto był kim. Z drugiej strony mając tyle krajów, spotykanie tych samych żołnierzy było słabe.
Czy więc polecam tą serie? Ciężko stwierdzić. Jest nutkę fantastyki tam, ale nie powiedziano w prost, że magia działa. Chociaż jeden moment temu mógłby przeczyć... Ale fakt, faktem ciągnęło mnie trochę do tej książki.

Chyba najlepsza, najbardziej mroczna część . Jednak kilka rzeczy mi nie pasowało. Szczególnie gdy jedna postać poświęciła coś, bez czego jej zawód był bardzo utrudniony. Zalatywało to niestety magią. Jednak nuta niepewności była. Nie wiem, czy zabrałbym się za tą serię wiedząc to, że będzie mi się tak dłużyła. Naprawdę miejscami była nudna.
Podobała mi się mała ilość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstęp
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. W tej części dowiemy się, czy Artur, osłabiony militarnie po wcześniejszych walkach, zdoła zatrzymać Saksonów. Ostatni raz zanurzymy się w mrocznych czasach w historii Brytanii. Wątki rozpoczęte w poprzednich tomach trylogii zostaną wyjaśnione i zakończone. Czy uda się ostatecznie pokonać Saksonów i kto odegra kluczową rolę w ostatniej bitwie? Czy spełnią się słowa przepowiedni, która spoczywa na barkach Derfla? Jakie to będzie miało dla wszystkich znaczenie? Merlin i Nimue pragną powrotu starych bogów. Przez lata przygotowywali się do wielkiego rytuału. Czy uda im się go dopełnić? I jak potoczą się dalsze losy Ginewry i Artura? Przeczytajcie!

Mai Dun
Merlin i Nimue zdobyli trzynaście skarbów Brytanii, które przed wiekami podarowali mieszkańcom starzy bogowie. Teraz przygotowują się do rytuału, którego celem jest ich przywołanie. Wierzą, że dzięki temu Brytania zostanie uratowana przed Saksonami, ale także przed krzewieniem się nowej religii. Rozpalają wielkie ogniska i zaczynają krwawy rytuał. Muszą złożyć bogom w ofierze dzieci, w których żyłach płynie królewska krew. Czy Arturowi uda się powstrzymać szalonych druidów? Czy uchroni przed śmiercią tych, których kocha? Jak jego działanie odebrane zostanie przez ludzi? Artur, który jest nazywany nieprzyjacielem Boga przez chrześcijan, walczy również z dawnymi, pogańskimi bogami. Już w nich nie wierzy. Uważa, że to nie bogowie uratują Brytanię przed Saksonami. Czy zrobi to on? A może jednak ktoś przyjdzie mu z pomocą? „Los jest nieubłagany, to wróg wszelkiej szczęśliwości.” To słowa, które bardzo często powtarza Merlin. Czy można jednak w jakiś sposób wpłynąć na los?

Klątwa
Derfel, narrator całej trzytomowej historii Brytanii z okresu walki Artura z najeźdźcami, musi pokonać własnych wrogów. Ostatecznie rozprawić się z przeszłością. Jego przeznaczenie się wypełni. Ukochana kobieta Derfla, matka jego dzieci – Ceinwyn zapada na straszną chorobę, która przypomina dżumę. Kobieta wije się z bólu. Derfel podejrzewa, że ktoś rzucił na nią klątwę. Jednak kto to zrobił i dlaczego? Wojownik wyruszy w niebezpieczną podróż, by odkryć przyczynę cierpienia Ceinwyn. Czy będzie w stanie samemu się poświęcić, by ją uratować? Mnie bardzo zaskoczyła ta część opowieści o przyjacielu i najlepszym wojowniku Artura. Była mroczna i przerażająca. W pełni ukazała jak od przyjaźni można przejść do nienawiści i chęci zemsty za wszelką cenę i kosztem wszystkich i wszystkiego.

Mynydd Baddon
To wzgórze, na którym dochodzi do ostatecznej bitwy z Saksonami. Będzie ona miała historycznie bardzo duże znaczenie w dalszych losach Brytanii. Derfel wraz ze swoimi nielicznymi wojownikami został zaskoczony i zaatakowany. Z trudem się broni. Czy Artur przybędzie z posiłkami? A może pomoc nadejdzie zupełnie niespodziewanie? Na polu bitwy towarzyszy Derflowi Ginewra. W poprzednich tomach żona Artura nie lubiła Derfla i przy każdej okazji mu to okazywała. Teraz, gdy została porzucona i uwięziona w klasztorze, postanawia właśnie jego prosić o pomoc. Pilnowana przez Morganę – przyrodnią siostrę Artura, marzy o lepszym życiu. Artur zawsze chciał żyć w spokoju i mieć gromadę dzieci. Ginewra chciała jednak od życia czegoś więcej. „Macierzyństwo nie jest żadnym osiągnięciem, to nieuchronność…” Dlatego w „Nieprzyjacielu Boga” wyznawała kult Izydy, co wpłynęło na jej relacje z mężem. Teraz Ginewra chce działać. Jaki wpływ będzie miała jej obecność u boku Derfla w czasie bitwy? Czy uda się odnieść zwycięstwo? Jak potoczą się dalsze losy Artura, Ginewry Derfla i Merlina wraz z Nimue? Koniecznie przeczytajcie!

Podsumowanie
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. Niestety to już koniec przygód Artura i jego przyjaciół, oraz wrogów. Ostatni tom zamyka wątki, które rozpoczęły się w poprzednich częściach. Przeznaczenie bohaterów się wypełnia. Toczą swoją ostatnią bitwę, która ma zaważyć na losach całej Brytanii. Autor zabrał nas w niesamowitą podróż. Stworzył wyrazistych bohaterów. Obrazowo przedstawił życie ówczesnych ludzi – ich lęki, wierzenia, marzenia. Zżyłam się z niektórymi bohaterami „Trylogii arturiańskiej” i bardzo żałuję, że to już koniec ich przygód.

Jeśli lubicie czytać o mrocznych czasach, wojnach, dawnych rytuałach, to ta trylogia spełni Wasze oczekiwania. Jej akcja jest wartka, autor stworzył wiele wątków, które w ostatnim tomie znajdują wyjaśnienie. Dodatkowo cała historia o Arturze i jego wojownikach ma historyczne podłoże. Zapomnijcie o wszystkich legendach o Rycerzach Okrągłego Stołu, Camelocie, bohaterskim, Lancelocie, niepokonanym Merlinie. Bernard Cornwell stworzył zupełnie inną historię. To opowieść mroczna i krwawa, którą będziecie czytać z wypiekami na twarzy i nawet nie zorientujecie się, kiedy dotrzecie do ostatniej strony.

Wstęp
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. W tej części dowiemy się, czy Artur, osłabiony militarnie po wcześniejszych walkach, zdoła zatrzymać Saksonów. Ostatni raz zanurzymy się w mrocznych czasach w historii Brytanii. Wątki rozpoczęte w poprzednich tomach trylogii zostaną wyjaśnione i zakończone. Czy uda się ostatecznie pokonać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Excaliburze od pierwszych chwil daje się odczuć dość posępną i przygnębiającą atmosferę, jaka towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Przede wszystkim dlatego, że przed Arturem piętrzą się nieliche problemy - zdrada Ginewry z Lancelotem, odejście jego dwóch nieślubnych synów do wroga i nieuchronny najazd Saksonów, którzy zgromadzili ogromną armię i szykują się do najazdu. Jakby tego było mało, Nimue uważa, że tylko przez oddanie Brytanii dawnych bogom można pokonać nieprzyjaciół i nie cofnie się przed niczym, żeby to uczynić, czym spowoduje wiele kłopotów. Ktoś o słabszej sile charakteru w obliczu tych przeciwności losu już dawno by się poddał, lecz nie Artur. Zawsze znajduje w sobie siłę, żeby walczyć o Brytanię i do samego końca walczy oraz wierzy w swoje marzenia, choć cały świat wydaje się sprzymierzać przeciwko niemu. Z tego powodu jeszcze pilniej śledziłem losy Artura i byłem ciekawy, czy uda mu się pokonać wszystkie przeciwności losu. Zaś zakończenie jego historii jest satysfakcjonujące i znakomicie zamyka całą trylogię.

Styl autora nie zmienił się w porównaniu do poprzednich części - jest oszczędny w słowach, ale ukazujący prawdziwe oblicze wojny i ludzi. W Excaliburze znajdziemy zatem wiele świetnie nakreślonych bitew, potyczek, pojedynków, ale również interesujące wątki polityczne, knowania i zdrady, które mają tutaj znacznie większe znaczenie niż w poprzednich tomach. Mniej jest za to wglądu w uczucia bohaterów i ich myśli. Wielu rzeczy zatem trzeba się domyślać, ale w niczym to nie przeszkadza, a jedynie pogłębia to ponurą i posępną atmosferę. Ponadto Bernard Cornwell znakomicie połączył historię z magią, która jest subtelna i bardziej przypomina wiarę w przesądy niż to, co znamy z książek fantasy, ale chwilami ma jednak realny wpływ na bohaterów. Autor kontynuuje także ważny wątek z poprzedniego tomu, a mianowicie starcie dwóch religii - chrześcijaństwa i wierzeń Brytów. Pierwsza z nich nieustannie zyskuje nowych zwolenników, nie tylko wśród prostego ludu, ale również wśród okolicznych królestw, co odegra ważną rolę w historii przedstawionej w Excaliburze, zaś druga z każdym dniem odchodzi coraz bardziej w zapomnienie. Te wszystkie małe i niepozorne elementy tworzą razem niesamowitą i złożoną całość, przez co ma się wrażenie jakbyśmy przenieśli się do Brytanii i razem z bohaterami przeżywali kolejne przygody, a nie tylko o nich czytali.

Excalibur jest świetnym zwieńczeniem Trylogii arturiańskiej - pełnej bitew, potyczek, ale również zdrad i knowań. Styl Cornwella sprawia, że jego historie ożywają i nie sposób się oderwać od lektury. Polecam!

https://hrosskar.blogspot.com/2019/07/excalibur-bernard-cornwell.html

W Excaliburze od pierwszych chwil daje się odczuć dość posępną i przygnębiającą atmosferę, jaka towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Przede wszystkim dlatego, że przed Arturem piętrzą się nieliche problemy - zdrada Ginewry z Lancelotem, odejście jego dwóch nieślubnych synów do wroga i nieuchronny najazd Saksonów, którzy zgromadzili ogromną armię i szykują się do najazdu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Publikowałam już jedną recenzję ,,Excalibura” przy poprzednim wydaniu Trylogii Arturiańskiej. Oceniałam wtedy tą książkę jako rodzaj ,,jednostrzałowca”, pojedynczą powieść. Teraz natomiast chciałabym odnieść się do tego jak ,,Excalibur” wypada na tle reszty trylogii Cornwella.

Artur, chociaż formalnie nie jest królem, podporządkował sobie większość królestwa Brytów i sprawuje faktyczną władzę. Nie jest to dla niego jednak powód do radości, ponieważ mężczyzna pragnąłby jedynie szczęśliwej rodziny i spokojnego życia. Wydaje się jednak, że na dobre utracił na to szansę – jego dwaj nieślubni synowie i Lancelot, którego uważał za przyjaciela, przeszli na stronę wroga, a po odkryciu zdrady żony Ginewry, Artur umieścił ją w odosobnieniu. Derfel, czempion i przyjaciel Artura, próbuje wspierać swojego pana, który jednak coraz bardziej się od niego oddala. Jednocześnie na królestwo Dumnonii ponownie napadają armie Sasów. Czarownica Nimue, dawna przyjaciółka i ukochana Derfla, uważa, że jedynym sposobem na pokonanie ich jest oddanie Brytanii dawnym bogom i aby to uczynić nie cofnie się przed niczym.

Przyznam, że nie do końca wiem jak ocenić tą książkę i ciężko mi stwierdzić na którym miejscu w skali mojego zachwytu uplasowałabym ją przy pozostałych częściach. Czytałam ,,Excalibura” dwa razy, za pierwszym razem przed resztą Trylogii, potem już jako ostatni tom. I mam wrażenie, że teraz podobał mi się najbardziej. Przy poprzednim czytaniu miałam wrażenie, że ,,pierwsza część” tej powieści(do bitwy pod Madd Badon) była porywająca, a ,,druga” nieco nudnawa. Teraz zastanawiam się jak ja mogłam tak uważać. Cornwell pisze w sposób, który wciąga i porywa. Jego styl jest bardzo ,,męski”(nie chcę, żeby to zabrzmiało seksistowsko, ale jego styl po prostu kojarzy mi się z taką stereotypową literaturą dla mężczyzn), mamy tu dużo epickich opisów bitew, a mniej uczuć i emocji, przez co wielu zdarzeń i motywacji bohaterów musimy się domyślić. Zachwyciły mnie wątki polityczne, te wszystkie gierki, sojusze, rozpatrywanie sytuacji pod różnymi kontekstami. Jak nie lubię łączenia historii i magii, tak tutaj połączenie prawdopodobnej opowieści o wodzu z początku średniowiecza i wiary w magię bohaterów bardzo mi odpowiadało i tworzyło doskonały klimat. Bardzo spodobało mi się jak autor przedstawił różne ścierające się siły – żądnych władzy królów, fanatycznych chrześcijan, zajadłych druidów walczących o zachowanie starej wiary(oberwało się wszystkim), a w tym wszystkim postawił Derfla i Artura, którzy przede wszystkim chcą zachować pokój i sprawiedliwość. Jeśli ktoś lubi klimaty polityki i konfliktów z ,,Pieśni Lodu i Ognia”, to zdecydowanie powinien sięgnąć po Cornwella, który moim kontrowersyjnym zdaniem stworzył lepszą serię, chociażby ze względu na mniej denerwujące i łatwiejsze do zrozumienia postaci kobiece, oraz płynniejszy podział między różnymi wątkami.

Zdecydowanie najbardziej zainteresował mnie wątek Ginewry, i to nie ze względu na miłość z Arturem, ale samą jej postać, która jest dla mnie najciekawszą w całej serii i bardzo żałuję, że narracja Derfla utrudniła mi poznanie jej wszystkich myśli i odczuć. Ginewra w pierwszym tomie była wesołą, energiczną, próżną dziewczyną, która urzekła Artura tak mocno, że był gotów poświęcić dla niej wszystko, a innych albo urzekała, albo zniechęcała swoją przesadną pewnością siebie, arogancją i domniemanym wyuzdaniem. Przez całe dwa pierwsze tomy potrafiła być zarówno odpychająca i okropna, a potem cudowna i fascynująca, a pod koniec ,,Nieprzyjaciela Boga” naprawdę trudno wyrobić sobie jednoznaczną opinię na jej temat, bo nie znamy do końca jej motywacji. W ,,Excaliburze” zachwyciły mnie jej sprzeczne uczucia, które próbuje odkryć Derfel, a także energia, mądrość i zapobiegliwość, którą okazała. Okazuje się, że Derfel kilka razy naprawdę niesprawiedliwie ocenił księżniczkę, która dała się poznać jako wojowniczka i mądra polityk, a nie próżna kokietka myśląca jedynie o własnej przyjemności. A przy tym jej postać nie jest w żaden sposób wyidealizowana, do samego końca widać jej wady, ale jak dla mnie zalety przeważają. Za trzecim czytaniem nawet łatwiej było mi zrozumieć Ginewrę, która zagubiła się we własnej ambicji i żądzy władzy, które wypłynęły głównie z pragnienia, by być szanowaną jak mężczyzna. Wydaje mi się, że lepiej zrozumiałam też Morganę, która nie wypada tu sympatycznie(jest zgorzkniała i zrzędliwa), ale budzi pewien rodzaj współczucia jako kobieta, która odrzucona przez druidów którym poświęciła połowę życia, skierowała się ku chrześcijaństwu, gdzie mogła zyskać pewien rodzaj autorytetu. Bardzo ważną postacią kobiecą jest też Nimue, niegdyś oddana uczennica i kochanka Merlina, która z czasem stała się bardziej fanatyczna niż on i dla której nie liczą się już ludzie i ich racje, a tylko bogowie. Mimo, że Nimue przeraża i odpycha, to chyba nie da się jej w pełni znienawidzić, bo czytelnik czuje, że ona szczerze wierzy w swoją sprawę. Niestety, w tym gronie najbladziej wypada ukochana Derfla, czyli Ceinwyn. Cornwell próbuje nas przekonywać, że jest ona silna i potrafi o siebie walczyć, sama Ceinwyn uważa, że ,,należy tylko do siebie”, ale jej zachowanie kojarzy mi się ze stuprocentową schematyczną kurą domową, której wszystkie marzenia i decyzje motywowane są jedynie miłością i która ślepo przejmuje wszystkie poglądy i zachowania Derfla. Zdecydowanie mocniej przemawia do mnie uczucie Artura i Ginewry, które nie jest idealne, napotyka na wiele przeszkód, ale które okazuje się na tyle silne, że chociaż oboje mają wobec siebie pełno wyrzutów, to nie potrafią przestać o sobie myśleć.

O męskich postaciach(z których najbardziej wyróżniają się Artur, Derfel i Merlin) już pisałam w poprzednich recenzjach, więc wspomnę tylko, że każdy jest bardzo dokładnie opisany i ma inny charakter i dążenia. Cała saga jest fenomenalna, ale jednak przeszkadza mi ta suchość i oszczędność Cornwella przy uczuciach. Chciałabym poczytać więcej o skomplikowanych uczuciach bohaterów, motywacjach poszczególnych postaciach. Zwłaszcza żal mi wątku Ginewry, ubolewam, że nie mogłam zajrzeć do głów jej i Artura. Nie chodzi mi o to, że wolałabym czytać o ckliwych wyznaniach czy łóżkowych namiętnościach, ale jakieś opisy emocji naprawdę by się przydały. Dlatego chętnie obejrzałabym ekranizację tej trylogii, która mogłaby zwrócić większą uwagę na wątki uczuciowe.

Naprawdę polecam całą Trylogię Arturiańską. Nie przejmujcie się, jeśli nie lubicie wątków wojennych, bo ja też za nimi nie przepadam, a tutaj czytałam o nich z zapartym tchem. To moim zdaniem kawał świetnej, wspaniale napisanej i skonstruowanej literatury, który zasługuje na dużą uwagę.

,, Nieważne, jak dzielnie stajesz w pierwszej czy drugiej bitwie(…), ważne, czy zwyciężysz w ostatniej.”

Publikowałam już jedną recenzję ,,Excalibura” przy poprzednim wydaniu Trylogii Arturiańskiej. Oceniałam wtedy tą książkę jako rodzaj ,,jednostrzałowca”, pojedynczą powieść. Teraz natomiast chciałabym odnieść się do tego jak ,,Excalibur” wypada na tle reszty trylogii Cornwella.

Artur, chociaż formalnie nie jest królem, podporządkował sobie większość królestwa Brytów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecia część trylogii urzekła mnie przede wszystkim scenami batalistycznymi. To nie znaczy, że walk i wojennych starć nie było w "Zimowym monarsze" czy "Nieprzyjacielu Boga". Były. Nawet sporo. Ale tutaj autor osiągnął wyżyny mistrzostwa w ich kreśleniu i gdyby słowa miały moc pędzla, powstałyby obrazy podobne do Bitwy pod Grunwaldem Jana Matejki.
Tutaj było to starcie wojów Artura z saksońską armią, zainspirowane bitwą mającą potwierdzenie w źródłach historycznych, o czym wspomina autor w posłowiu, chociaż samo miejsce geograficzne jej stoczenia już nie było tak jednoznacznie określone. Kunszt przekazu jej przebiegu nie ograniczał się tylko do scen walki, opisanych bardzo realistycznie, w których czułam ścisk napierających ciał, rzężący oddech wroga, zapach krwi, smród wyprutych jelit, odór potu, uryny i kału tłoczących się wokół mężczyzn i koni, ale i ogromnej wiedzy na temat ówczesnej taktyki prowadzenia bitew, noszonego oręża, ubioru, zbroi, obyczajów odczyniania uroków i rzucania klątw przez druidów walczących stron, gdzie umiejętności zastraszania, tworzenia spektakli poniżających wroga, łącznie z wzajemnym oddawaniem moczu i obnażaniem genitaliów, miały takie samo znaczenie, jak odwaga wojów czy liczebność armii. I nie miało znaczenia dla pisarza czy opisuje walkę kilku tysięcy włóczników, czy pojedynek dwóch mężczyzn. W tym drugim przypadku sugestywnie zaznaczał to, czego nie było można zobaczyć w bitwie. Kunszt tańca walki, wpatrzonych w siebie z ogromnym skupieniem dwóch przeciwników, w którym precyzja ruchów, ułożenie ciała, postawienie kolejnego kroku, ilości i szybkości następujących po sobie pchnięć mieczem, decydowała o kalectwie, życiu lub śmierci. A kiedy jeszcze autor pozwolił mi oglądać walkę z Liofą oczami Derfela, poznać jego myśli układające taktykę kolejnych posunięć, poczuć strach, pot spływający po twarzy, zobaczyć szczegóły, na które nie zwróciłabym uwagi, musiałam po cichu tłumaczyć sobie uspokajająco, że przecież Derfel nie może zginąć, bo kto opowiadałby dalsze dzieje Artura i jego wojowników? Ale budowane napięcie, wprowadzające uczucie niepewności, natychmiast podsuwało mi kontrargument – zginąć nie, ale okaleczyć może. Brzmiało to zawsze złowrogo. Więc, mimo wszystko, bałam się, walcząc jednocześnie z chęcią zajrzenia na koniec każdej takiej sceny, by mieć pewność, czy mój Derfel i tym razem wyjdzie cało z pojedynku.
Ale nie tylko bitwą i szczękiem oręża karmił się mój umysł w trzeciej części arturiańskich dziejów, bo jak powiedziała królowa Igraine – "Nie każdy uwielbia słuchać o włóczniach i zabijaniu, Derflu. Męskie opowiastki często szybko robią się strasznie nudne, a wątek miłosny jest wrogiem nudy."
Był więc i taki.
Chociaż trudno nazwać go klasyczną miłością po zdradzie Artura przez Ginewrę. Raczej miłością zranioną, z którą trudno żyć, a jeszcze trudniej bez niej, trafnie ujętą i określoną jednym zdaniem przez samą zdradzającą – "Nienawidzę i kocham, cierpię." Jednak, jak naprawdę było, nie wiedział tego nawet Derfel.
Polubiłam tego woja, mimo że kąpał się raz w roku i bzdurzył czasami, jak mawiał Merlin. Skromnego narratora, wielkiego woja, szlachetnego człowieka, kochającego męża i ojca, który przez trzy części opowieści pisał co widział, czemu świadkował. Bez upiększeń, bez tworzenia historii na podstawie domysłów. Miało to swoje dobre i złe strony, bo wprawdzie nie zaprowadził mnie do alkowy Artura i Ginewry, nie pokazał wewnętrznych rozterek i bojów moralnych głównego bohatera spisanych dziejów, pozwalając mi oceniać je tylko po jego decyzjach i czynach, to jednak dał mi to wszystko ze swojego życia. I jest w tej pobocznej postaci ziarno prawdy, ponieważ jeden z wojów Artura, jak potwierdzają źródła historyczne, na które powołuje się autor, został mnichem.
Inną rzeczą jest fakt, że to co stworzył Derfel, spisując dzieje arturiańskie w języku saksońskim, zostało przetłumaczone na polecenie królowej Igraine, na język Brytów, nadając mu przy okazji subiektywne spojrzenie protektorki, nową oprawę. Bardziej błyszczącą, szlachetną i upiększoną. Bliższą ideałowi niż realnej rzeczywistości. Bardzo dobrze znanej nam wersji współczesnej. W ten sposób pisarz pokazał proces tworzenia mitów i legend, ubarwianych przez kolejne pokolenia i komponowania pieśni na zlecenie i za pieniądze sławiących odważne czyny w bojach, w których opiewany bohater niekoniecznie uczestniczył.
A samo zakończenie dziejów?
Zaskakujące i pozostawiające mi szerokie pole wyobraźni, na którym mogłam dopowiedzieć sobie tyle, ile chciałam i tak, jak chciałam, by za każdym razem mogło ono być prawdopodobne. Jedno wiem na pewno. Po TAK ukazanej wersji historii Artura, których dotychczas pojawiło się bardzo dużo, trudno będzie mi wpaść w podobny zachwyt podczas czytania lub oglądania kolejnej odsłony. Pisarz swoim następcom pozostawił bardzo wysoko położoną poprzeczkę. Może mu dorównać reżyser, jeśli stworzy film na podstawie tej trylogii. Bardzo bym chciała, żeby to był Zack Snyder, reżyser filmu 300. Byłabym spokojna o poziom ekranizacji w każdym aspekcie jej wymiaru.
http://naostrzuksiazki.pl/

Trzecia część trylogii urzekła mnie przede wszystkim scenami batalistycznymi. To nie znaczy, że walk i wojennych starć nie było w "Zimowym monarsze" czy "Nieprzyjacielu Boga". Były. Nawet sporo. Ale tutaj autor osiągnął wyżyny mistrzostwa w ich kreśleniu i gdyby słowa miały moc pędzla, powstałyby obrazy podobne do Bitwy pod Grunwaldem Jana Matejki.
Tutaj było to starcie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Trylogię arturiańską" zaczynałam czytać z wielkim entuzjazmem, który niestety po pierwszym tomie nieco opadł.
Oczekiwałam, że tu, podobnie jak w "Azincourt" tegoż autora, otrzymam wartką akcję, nieprzeciętnych bohaterów, niebanalną historię a wszystko to podane w sposób intrygujacy i fascynujący.
I owszem, nie zawiodłam się... prawie.
Jedynym minusem cyklu jest właśnie to, że jest to trylogia (myślę, że dwa tomy by w zupełności wystarczyły). Autor postanowił pofolgować sobie i napisać trzy powieści z wielkim rozmachem, a co za tym idzie bardzo drobiazgowo i skrupulatnie opisywać dosłownie wszystko. Od wyglądu i zapachu każdego bohatera do wszelakich bitew i potyczek, tych mniej istotnych nie wyłączając, poprzez rozwlekłe opisy przyrody.
Cały cykl ogólnie jest naprawdę bardzo dobry, ale momentami niezmiernie meczący.

Nie można jednak odmówić autorowi fenomenalnego stylu i lekkości pióra, a przede wszystkim rewelacyjnego pomysłu na tą powieść.
Nie jest to bowiem legenda o baśniowym Camelocie i jego walecznym królu, ani tym bardziej o pięknych, lecz naiwnych księżniczkach, nie jest to również opowieść o nieustraszonych rycerzach okrągłego stołu czy o czarnoksiężniku Merlinie, który złych ludzi zamienia w żaby.
Jest to, natomiast, bardzo realistycznie przedstawiona, obficie spływająca krwią historia władcy i jego ludu. Historia jakich wiele, bo mówiąca o życiu, ambicjach, miłości i wierze a jednak historia niezwyczajna.

Podsumowując: najbardziej utkwił mi w pamięci cytat: "rozgrywały się dantejskie sceny", bo choć z historycznego punktu widzenia nie powinien był się tu znaleźć to jednak bezsprzecznie najlepiej oddaje ducha tej opowieści.

"Trylogię arturiańską" zaczynałam czytać z wielkim entuzjazmem, który niestety po pierwszym tomie nieco opadł.
Oczekiwałam, że tu, podobnie jak w "Azincourt" tegoż autora, otrzymam wartką akcję, nieprzeciętnych bohaterów, niebanalną historię a wszystko to podane w sposób intrygujacy i fascynujący.
I owszem, nie zawiodłam się... prawie.
Jedynym minusem cyklu jest właśnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bernard Cornwell na tyle umiejętnie poprowadzi narrację, że - tak samo, jak większość ludzi współczesnych właścicielowi Excalibura - w dużej mierze wierzyłam Arturowi. Kibicowałam mu i temu, by żył zgodnie ze swoimi marzeniami. Z przejęciem czytałam opisy coraz to kolejnych wojen, zastanawiając się, jak to wszystko się skończy i co się stanie z Arturem, którego tak bardzo polubiłam? I byłam pozytywnie zaskoczona, że Aelle okazał się dość w porządku dla Derfla, pomimo, że byli wrogami. Bardzo wiele dzieje się w ostatnim tomie trylogii arturiańskiej; dowiadujemy się jeszcze więcej o magii, Nimue coraz bardziej oddaje się swemu szaleństwu… Ludzie stają przed rozterkami: wierzyć bardziej w Bogów, czy w siebie? Do tego wszystkiego, Mordred również decyduje się namieszać, zaskakując wszystkich - młody król wykazał się przebiegłością, a może to ktoś obmyślił ten plan w jego imieniu?
Smutno było mi żegnać się z Arturem i Ginewrą, a samo w sobie odejście bohatera trylogii zostaje okryte mgłą i nie wiemy, czy dalej czekało go szczęśliwe życie? Legendarny wojownik odchodzi w sposób legendarny, zostawiając nas, a przynajmniej - mnie - z wieloma pytaniami. Czy Artur nareszcie odnalazł spokój, którego już nikt nigdy więcej nie zaburzył?

Bernard Cornwell na tyle umiejętnie poprowadzi narrację, że - tak samo, jak większość ludzi współczesnych właścicielowi Excalibura - w dużej mierze wierzyłam Arturowi. Kibicowałam mu i temu, by żył zgodnie ze swoimi marzeniami. Z przejęciem czytałam opisy coraz to kolejnych wojen, zastanawiając się, jak to wszystko się skończy i co się stanie z Arturem, którego tak bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem przekonana, że czytelnikom, którzy przeczytali poprzednie tomy Trylogii Arturiańskiej, nie muszę zachęcać do sięgnięcia po Excalibura, gdyż i tak by to zrobili. Polecam więc ją wszystkim, którzy jeszcze nie mieli przyjemności spotkania się z twórczością Bernarda Cornwella. Naprawdę warto!


Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/05/excalibur-bernard-cornwell.html

Jestem przekonana, że czytelnikom, którzy przeczytali poprzednie tomy Trylogii Arturiańskiej, nie muszę zachęcać do sięgnięcia po Excalibura, gdyż i tak by to zrobili. Polecam więc ją wszystkim, którzy jeszcze nie mieli przyjemności spotkania się z twórczością Bernarda Cornwella. Naprawdę warto!


Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/05/excalibur-bernard-cornwell.html

Pokaż mimo to

ostatnia część powieści o legendarnym władcy brytów

ostatnia część powieści o legendarnym władcy brytów

Pokaż mimo to

(...) Autor w Trylogii arturiańskiej łączy ze sobą wątki historyczne z fantastyką i magią, jednak robi to w sposób umiejętny i odpowiednio wyważony, bo w moim odczuciu czyta się to tak, jakby wszystkie wydarzenia naprawdę miały miejsce kiedyś w odległej historii. A zakończenie jest doskonałym zwieńczeniem całej historii.
Zarówno Excalibur, jak i pozostałe części trylogii są bardzo udanymi powieściami i zasługują na uznanie oraz chwilę uwagi, dlatego nie powinno nikogo zdziwić, że jestem usatysfakcjonowana z lektur i że z przyjemnością będę je polecać innym, jako doskonałą lekturę na jesienne (i nie tylko) wieczory. Osoby, które nie miały okazji czytać żadnej książki z Trylogii arturiańskiej, radzę zacząć wszystko od początku. Przez mnogość wątków, jak również postaci i obcobrzmiących nazw można bardzo szybko się pogubić. Polecam.

Cała recenzja:
https://nhoryzonty.blogspot.com/2018/11/recenzja-excalibur-bernard-cornwell.html#more

(...) Autor w Trylogii arturiańskiej łączy ze sobą wątki historyczne z fantastyką i magią, jednak robi to w sposób umiejętny i odpowiednio wyważony, bo w moim odczuciu czyta się to tak, jakby wszystkie wydarzenia naprawdę miały miejsce kiedyś w odległej historii. A zakończenie jest doskonałym zwieńczeniem całej historii.
Zarówno Excalibur, jak i pozostałe części trylogii są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to