Excalibur

Ostatnia z części trylogii Arturiańskiej Cornwella przedstawia nam ostatnie lata panowania Artura. Zawiedziony zdradą żony i nieudolnością Mordreda Artur przejmuje władzę nad Brytami i musi stanąć przed ponowną inwazją Sasów oraz niechęcią poddanych do niego. Nadal chrześcijaństwo rośnie w siłę, a Nimue wraz z Merlinem staraj się przywrócić dawnych bogów. Doskonałe zwieńczenie emocjonującego cyklu i pożegnanie z bohaterami. Chciałoby się przeczytać więcej jednak fina jest zasnuty tajemnicą tak jak historia Artura.
Cornwell doskonale opowiada dzieje brytów i możliwe ostatnie lata panowania wielkiego wodza Artura. Najwybitniejszy wódz brytów kieruje się ideałami i marzeniami jednak styka się z okrutną rzeczywistością. Nie jest lubiany i jego poddani nie widzą ile tak naprawdę dobrego robi ten wielki człowiek, który nigdy władzy nie pragnął.
Z każdą stroną opowieść staje się bardzie emocjonująca, a sceny bitewne barwnie opisane i wciągające.

Ostatnia z części trylogii Arturiańskiej Cornwella przedstawia nam ostatnie lata panowania Artura. Zawiedziony zdradą żony i nieudolnością Mordreda Artur przejmuje władzę nad Brytami i musi stanąć przed ponowną inwazją Sasów oraz niechęcią poddanych do niego. Nadal chrześcijaństwo rośnie w siłę, a Nimue wraz z Merlinem staraj się przywrócić dawnych bogów. Doskonałe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ostatnim tomie autor przeszarżował.
Tak jak w poprzednich tomach mamy w książce epilog, który sugeruje, że fabuła jest oparta mniej więcej na tym, co wiemy o tamtych czasach, czyli że mamy do czynienia z historią fabularyzowaną. W poprzednich tomach odnosiliśmy wrażenie, że cała magia barbarzyńców, to zbiór przesądów nigdy się nie materializujących, no może z wyjątkiem zdolności profetycznych pewnych osób. W ostatnim tomie mamy jednak przegięcie laski i to przegięcie chore. Bóg chrześcijański jest bezradny i nic nie może - zgodnie z realizacją marksistowskiego imperatywu nienawiści do Watykanu, natomiast nie wiedzieć czemu ma działać zestaw zabobonów w rodzaju laleczek voodoo, zaklęć wykrzykiwanych podczas podrzynania gardeł i inne obrzydlistwa. Widać, że jedyna religia, która nie zaprzecza w swej doktrynie racjonalności świata jest takim zagrożeniem i konkurencją dla marksistów, że w swej haniebnej propagandzie są oni w stanie wspierać nawet pseudo-religie oparte na magii i obrzydlistwach, w swej doktrynie niemoralne i ohydne, a w fakturze dotyczącej opisu realnej rzeczywistości – absurdalne, zabobonne i kompromitujące. Tak zresztą odczytuję współczesne wsparcie dla propagandy islamistów w marksistowskim Związku Komunistycznych Republik Europejskich, niesłusznie zwanym Unią Europejską.
Kidy wprowadza się magiczne zabobony w treść książki pretendującej do bycia pozycją napisaną jako historia fabularyzowana, to nie da się tego odebrać inaczej, niż psucie fabuły. Szerzenie wiary w kompromitujące zabobony wzbudza mój głęboki sprzeciw, chyba, że pisze się książkę z założenia umieszczoną w uniwersum fantasy, tyle że mieszanie tego z wydarzeniami historycznymi rodzi zamęt. Trudno oprzeć się jednak wrażeniu, że jest to zamęt zamierzony, gdyż propaganda historyczna promująca zakłamywaną wersję historii także należy do programu zaorywania umysłów przez marksistów. Nieprzypadkowo też w książce nadzwyczajną rolę pełnią kobiety, w imię tak zwanej „równości” po marksistowsku, choć wiadomo, iż rola kobiet w tamtych czasach, jako czynnika politycznego i sprawczego - w sensie historycznym - była minimalna.
Autor wykazuje niedbalstwo w detalach, na przykład o ile mi wiadomo, żegluga pod wiatr w V wieku na Wyspach Brytyjskich raczej nie mogła mieć miejsca: historycy uważają, że dopiero w VIII wieku Wikingowie zaczęli żeglować pod wiatr i zapewne nie była to żegluga ostro na wiatr. Prawdopodobnie żeglowali nieco tylko ostrzej, niż półwiatrem, skoro nie mieli pojęcia o hydrodynamice kadłuba i używali żagli prostokątnych. Podobnym absurdem wydaje się „zbroja z hartowanego srebra”, skoro wiadomo, że materiał ten, będący metalem miękkim i ciągliwym nadawać się może do wszystkiego, tylko nie do wykonywania zbroi. Taką zbroję można by zapewne przedziurawić nie tylko mieczem, ale i nożem kuchennym, ponadto ciężar właściwy srebra jest dużo większy niż żelaza, więc tylko głupek wkładałby na siebie coś, co więcej waży i gorzej chroni. Można by ewentualnie wyobrazić sobie taką zbroję, jako motyw dekoracyjny przy uroczystościach oficjalnych, ale na pewno nie nadaje się ona na wojnę. Inne wymysły autora, jak rzucanie na wrogów drewna z ogniska, oceniam podobnie.
Da się przeczytać, ale ostatni tom trylogii jest w moim odczuciu najgorszy.

W ostatnim tomie autor przeszarżował.
Tak jak w poprzednich tomach mamy w książce epilog, który sugeruje, że fabuła jest oparta mniej więcej na tym, co wiemy o tamtych czasach, czyli że mamy do czynienia z historią fabularyzowaną. W poprzednich tomach odnosiliśmy wrażenie, że cała magia barbarzyńców, to zbiór przesądów nigdy się nie materializujących, no może z wyjątkiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Legendy arturiańskie już od wielu lat są kultowe wśród szerokiego grona ludzi. Opowieści te są różnie przerabiane przez wielu twórców, którzy mogą się tylko domyślać jak było naprawdę w tamtych czasach z Arturem, Merlinem i resztą okrągłego stołu. Teraz wziął się za to uznany brytyjski pisarz Bernard Cornwell, który stworzył swój własny obraz tych dziejów. Czy dobry, tego dowiecie się czytając poniższy tekst.

Autor od początku przedstawia tamten okres jak najbardziej rzetelnie. Stara się nie koloryzować a elementy magiczne podaje nam jako dodatek do opowieści. Jest to interesujące spojrzenie na znane od dawna legendy. Fabuła wiąże się młodym chłopcem, z którego perspektywy oglądamy, jak wygląda Brytania po odejściu Rzymian. Jest zniszczona i rozdzierana pomiędzy dowódcami, którzy pragną przejąć pełnię władzy nad nią. Dodatkowo mamy też najazdy Saksonów na te ziemie, co jest istotnym wątkiem dla całej serii. A to nie wszystko, gdyż mamy jeszcze wpleciony motyw wiary chrześcijańskiej, która powoli rozwija się w Brytanii i wypycha starych Bogów.

Artur to postać, która ma ogromną rzeszę zalet i potencjału by być wielkim, a zarazem ma tak dużo ludzkich wad, które niszczą jego plany czy zamysły. Jest ufny wobec ludzi, łatwo nim manipulować i potrafi wybaczać zbyt łatwo. Jest intrygującą postacią, zbyt idealistyczną jak na czasy w których przyszło mu żyć. Wierzy on, że z każdym można się dogadać i czasami naprawdę chcemy mu wierzyć, jednak i tak przekonujemy się, że życie jest brutalne i sam Artur powoli się zmienia. Jest on świetnym bohaterem, którego oglądamy oczami kogoś innego i z jego punktu widzenia poznajemy Artura, co jest bardzo ciekawym zabiegiem autora.

Cała seria jest świetnym cyklem historycznym, gdzie pisarz starał się w jak najbardziej realny sposób stworzyć świat Brytanii. Jest tutaj wszystko co można kochać w takich książkach, miłość, zdrady, prawdziwi bohaterowie, fanatycy i oczywiście Merlin, który ma swoje przysłowiowe 5 minut w każdej książce. Polecam powieści dla wszystkich fanów legend arturiańskich, dla fanów historii i fanów dobrej, ciekawej książki. Gdy wejdziecie w ten świat to szybko Wam się nie znudzi.

Legendy arturiańskie już od wielu lat są kultowe wśród szerokiego grona ludzi. Opowieści te są różnie przerabiane przez wielu twórców, którzy mogą się tylko domyślać jak było naprawdę w tamtych czasach z Arturem, Merlinem i resztą okrągłego stołu. Teraz wziął się za to uznany brytyjski pisarz Bernard Cornwell, który stworzył swój własny obraz tych dziejów. Czy dobry, tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drogi Czytelniku...

Ambicje? Są.
Najazdy? Oczywiście.
Żądza władzy? Obowiązkowo.
Wojna? Pewnie.
Marzenia? Jasne.
Zdrady? Niestety.
Konflikty? Tak...
Spiski? Cóż...
Między innymi własnie to serwuje nam Bernard Cornwell w powieści pod tytułem „Excalibur”.
Jest to trzeci, ostatni już, tom trylogii arturiańskiej.

Wspaniale było przenieść się do świata Derfla (niezmiennie w roli narratora), Artura, Merlina, Nimue, Morgany, Mordreda, Ceinwyn, Ginewry, Lancelota i wielu innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz trzeci mogę śmiało przyznać, są świetnie wykreowani, interesujący, intrygujący i uzupełniają się wzajemnie. Idealnie wpisują się w swoje czasy. To się nie zmieniło.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że dla mnie to znów prawdziwy rollercoaster. Od pierwszej do ostatniej strony książka trzyma w napięciu, jest barwna, bardzo często obfituje w niespodziewane zwroty akcji. Ponownie, tak jak we wcześniejszych częściach, znajdziemy tu wiele walk, niewiadomych, okrucieństw, zabobonów, problemów, konfliktów, szczere rozmowy i wiele, wiele innych.

Po trzecie, miejsca i klimat. Autor niezmiennie barwnie i szczegółowo opisuje otoczenie naszych bohaterów, ich poczynania, znów wciągnął mnie totalnie w klimat czasów arturiańskich.

Na pewno nie jest to lekka lektura do poduszki, oj nie jest.

Opowieść pokazuje, że nie zawsze rozwiązania siłowe (przykładowo wojna) są najmądrzejszym i najlepszym, co możemy uczuć w danej sytuacji, choć wydawałoby nam się, że jest zupełnie inaczej...

Książka praktycznie czyta się sama, historia znów bardzo wciąga, sprawia, że chce się być częścią życia naszych bohaterów i nie opuszczać jej aż do wielkiego finału.

Autorowi dziękuję za tę historię. Szkoda, że ta przygoda już się zakończyła...

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Ambicje? Są.
Najazdy? Oczywiście.
Żądza władzy? Obowiązkowo.
Wojna? Pewnie.
Marzenia? Jasne.
Zdrady? Niestety.
Konflikty? Tak...
Spiski? Cóż...
Między innymi własnie to serwuje nam Bernard Cornwell w powieści pod tytułem „Excalibur”.
Jest to trzeci, ostatni już, tom trylogii arturiańskiej.

Wspaniale było przenieść się do świata Derfla (niezmiennie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cornwell wymyka się trochę koncepcji zakończenia historycznego cyklu za pomocą epickiej bitwy, choć dochodzi do niej - a jakże! Tylko, że jest to początkowy segment powieści, nie cała pierwsza połowa - i tam w mojej ocenie jest najciekawiej, ale poczynione na samym początku lektury przewidywania, że Excalibur okaże się najlepszą częścią cyklu okazały się słuszne do samego końca. Początkowe przygotowania do kampanii przeciwko Sasom, a także same z nimi starcia to uczta dla amatorów elementów batalistycznych w literaturze. Podtrzymuję jednak przytyk, który towarzyszy książkom o Arturze od początku - bardzo przydałaby się mapa, żeby łatwiej oszacować tempo przemieszczania się bohaterów, odległości, tereny, o które toczy się spór i tym podobne.

Mistyczny klimat, dość charakterystyczny dla poprzednich dwóch części zostaje nieco ograniczony w Excaliburze - zapewne w związku z rozwojem wątków wojennych. Niemniej obrzędy pogańskie i postacie związane z tym mistycznym wymiarem historii nadal odgrywają w niej znaczące role - Merlin pozostaje moim faworytem, ale nieco zmieniam stosunek do Nimue. Jej losy toczą się trochę mniej korzystnie w mojej opinii niewątpliwie jednak zostają odpowiednio zakończone. Najbardziej irytującymi postaciami na scenie są jednak Artur i Ginewra, która straciła jako bohaterka od poprzednich części. Artur bez przerwy jest przedstawiany jako bohater tragiczny, nie mogący dostać tego, czego tak wielce pragnie, bo musi wypełnić swoją obietnicę złożoną Utherowi, co pisane z perspektywy opowiadającego wszystko głównego narratora Derfla jest zwyczajnie drażniące. Natomiast Ginewra przejawiała mimo swej wymagającej waleczności roli nieco zbyt dużo trzpiotowatości - o ile lubiłam ją w Zimowym monarsze i Nieprzyjacielu boga tak w tomie trzecim wypadła z grona moich faworytów.

W kwestii stylu pisania i konstrukcji całej historii wciąż uważam, że narracja z punktu widzenia Derfla to nieco nieprzemyślane rozwiązanie. Szczególnie, że pierwszoosobowa perspektywa nie pozwala dokładnie przedstawić punktów widzenia (i co najważniejsze, odczuwania) pozostałych bohaterów, którzy na to niewątpliwie zasługują. Poza tym do narracji wkradają się takie niedociągnięcia, jak np. stwierdzenie przez Derfla, że stojący obok niego wojownik wyrzucił ugryzione jabłko, bo było zbyt miękkie, choć sam żadnego jabłka nie spróbował, ani nie powiedział nic, co sugerowałoby jego odczucia. Warstwa warsztatowa u Cornwella bardziej drażniła w pierwszym tomie, ale jednak, takie błędy rażą nawet w momencie, gdy wiadomo, czego po piórze autora można się spodziewać. Poza tym dochodzi do pewnych nielogiczności w budowaniu wizerunku postaci - bohaterka sprzeciwi się składaniu zwierząt w ofierze, bo ją to odstręcza, ale do wyjazdu na polowanie to już jest chętna.

Chrześcijaństwo kontra pogaństwo nie są konfliktem roztrząsanym na pierwszym planie - bardziej widoczne było to w Nieprzyjacielu boga i mogę nawet posunąć się do stwierdzenia, że stanowiło tygiel tamtej części. Kontrast nadal jest obecny i utrzymywany, w niektórych momentach stanowi kluczowe źródło niepewności co do kierunku, w jakim potoczą się losy postaci, ale całościowo spory religijne stanowią mniejszy ułamek fabuły.

Nie do końca polubiłam się z tą trylogią, ale jest ona dobrym przykładem książek, do których miałam pewne konkretne zarzuty i nie czytałam z wielkim zacięciem - raczej na zasadzie chęci domknięcia historii, ale jednak gdzieś to moje zainteresowanie było przez autora podtrzymywane. To na pewno dobra propozycja dla amatorów powieści historycznych jak też dla czytelników pragnących zgłębić bardziej tematykę legend arturiańskich. I ja z tego powodu po Zimowego monarchę sięgnęłam i sądzę, że w dobrym stylu uzupełniłam sobie wiedzę w obszarze domniemanych dziejów Artura.

Cornwell wymyka się trochę koncepcji zakończenia historycznego cyklu za pomocą epickiej bitwy, choć dochodzi do niej - a jakże! Tylko, że jest to początkowy segment powieści, nie cała pierwsza połowa - i tam w mojej ocenie jest najciekawiej, ale poczynione na samym początku lektury przewidywania, że Excalibur okaże się najlepszą częścią cyklu okazały się słuszne do samego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zwieńczenie trylogii arturiańskiej jednocześnie daje satysfakcję i rozczarowanie. Wątki postaci kończą się interesująco, ale fabuła jak to u Cornwella po prosu jest ciągnięta od jednej bitwy do drugiej. Na plus Ginewra i Merlin, na minus Nimue i Mordred, którego zmiana na głównego złego tej części, nie była tak ciekawa jak Lancelota w części poprzedniej. Niemniej to solidna lektura jest, a momentami człowiek drżał o bohaterów.

Zwieńczenie trylogii arturiańskiej jednocześnie daje satysfakcję i rozczarowanie. Wątki postaci kończą się interesująco, ale fabuła jak to u Cornwella po prosu jest ciągnięta od jednej bitwy do drugiej. Na plus Ginewra i Merlin, na minus Nimue i Mordred, którego zmiana na głównego złego tej części, nie była tak ciekawa jak Lancelota w części poprzedniej. Niemniej to solidna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba najlepsza, najbardziej mroczna część . Jednak kilka rzeczy mi nie pasowało. Szczególnie gdy jedna postać poświęciła coś, bez czego jej zawód był bardzo utrudniony. Zalatywało to niestety magią. Jednak nuta niepewności była. Nie wiem, czy zabrałbym się za tą serię wiedząc to, że będzie mi się tak dłużyła. Naprawdę miejscami była nudna.
Podobała mi się mała ilość bohaterów - ogarniałem o dziwo kto był kim. Z drugiej strony mając tyle krajów, spotykanie tych samych żołnierzy było słabe.
Czy więc polecam tą serie? Ciężko stwierdzić. Jest nutkę fantastyki tam, ale nie powiedziano w prost, że magia działa. Chociaż jeden moment temu mógłby przeczyć... Ale fakt, faktem ciągnęło mnie trochę do tej książki.

Chyba najlepsza, najbardziej mroczna część . Jednak kilka rzeczy mi nie pasowało. Szczególnie gdy jedna postać poświęciła coś, bez czego jej zawód był bardzo utrudniony. Zalatywało to niestety magią. Jednak nuta niepewności była. Nie wiem, czy zabrałbym się za tą serię wiedząc to, że będzie mi się tak dłużyła. Naprawdę miejscami była nudna.
Podobała mi się mała ilość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstęp
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. W tej części dowiemy się, czy Artur, osłabiony militarnie po wcześniejszych walkach, zdoła zatrzymać Saksonów. Ostatni raz zanurzymy się w mrocznych czasach w historii Brytanii. Wątki rozpoczęte w poprzednich tomach trylogii zostaną wyjaśnione i zakończone. Czy uda się ostatecznie pokonać Saksonów i kto odegra kluczową rolę w ostatniej bitwie? Czy spełnią się słowa przepowiedni, która spoczywa na barkach Derfla? Jakie to będzie miało dla wszystkich znaczenie? Merlin i Nimue pragną powrotu starych bogów. Przez lata przygotowywali się do wielkiego rytuału. Czy uda im się go dopełnić? I jak potoczą się dalsze losy Ginewry i Artura? Przeczytajcie!

Mai Dun
Merlin i Nimue zdobyli trzynaście skarbów Brytanii, które przed wiekami podarowali mieszkańcom starzy bogowie. Teraz przygotowują się do rytuału, którego celem jest ich przywołanie. Wierzą, że dzięki temu Brytania zostanie uratowana przed Saksonami, ale także przed krzewieniem się nowej religii. Rozpalają wielkie ogniska i zaczynają krwawy rytuał. Muszą złożyć bogom w ofierze dzieci, w których żyłach płynie królewska krew. Czy Arturowi uda się powstrzymać szalonych druidów? Czy uchroni przed śmiercią tych, których kocha? Jak jego działanie odebrane zostanie przez ludzi? Artur, który jest nazywany nieprzyjacielem Boga przez chrześcijan, walczy również z dawnymi, pogańskimi bogami. Już w nich nie wierzy. Uważa, że to nie bogowie uratują Brytanię przed Saksonami. Czy zrobi to on? A może jednak ktoś przyjdzie mu z pomocą? „Los jest nieubłagany, to wróg wszelkiej szczęśliwości.” To słowa, które bardzo często powtarza Merlin. Czy można jednak w jakiś sposób wpłynąć na los?

Klątwa
Derfel, narrator całej trzytomowej historii Brytanii z okresu walki Artura z najeźdźcami, musi pokonać własnych wrogów. Ostatecznie rozprawić się z przeszłością. Jego przeznaczenie się wypełni. Ukochana kobieta Derfla, matka jego dzieci – Ceinwyn zapada na straszną chorobę, która przypomina dżumę. Kobieta wije się z bólu. Derfel podejrzewa, że ktoś rzucił na nią klątwę. Jednak kto to zrobił i dlaczego? Wojownik wyruszy w niebezpieczną podróż, by odkryć przyczynę cierpienia Ceinwyn. Czy będzie w stanie samemu się poświęcić, by ją uratować? Mnie bardzo zaskoczyła ta część opowieści o przyjacielu i najlepszym wojowniku Artura. Była mroczna i przerażająca. W pełni ukazała jak od przyjaźni można przejść do nienawiści i chęci zemsty za wszelką cenę i kosztem wszystkich i wszystkiego.

Mynydd Baddon
To wzgórze, na którym dochodzi do ostatecznej bitwy z Saksonami. Będzie ona miała historycznie bardzo duże znaczenie w dalszych losach Brytanii. Derfel wraz ze swoimi nielicznymi wojownikami został zaskoczony i zaatakowany. Z trudem się broni. Czy Artur przybędzie z posiłkami? A może pomoc nadejdzie zupełnie niespodziewanie? Na polu bitwy towarzyszy Derflowi Ginewra. W poprzednich tomach żona Artura nie lubiła Derfla i przy każdej okazji mu to okazywała. Teraz, gdy została porzucona i uwięziona w klasztorze, postanawia właśnie jego prosić o pomoc. Pilnowana przez Morganę – przyrodnią siostrę Artura, marzy o lepszym życiu. Artur zawsze chciał żyć w spokoju i mieć gromadę dzieci. Ginewra chciała jednak od życia czegoś więcej. „Macierzyństwo nie jest żadnym osiągnięciem, to nieuchronność…” Dlatego w „Nieprzyjacielu Boga” wyznawała kult Izydy, co wpłynęło na jej relacje z mężem. Teraz Ginewra chce działać. Jaki wpływ będzie miała jej obecność u boku Derfla w czasie bitwy? Czy uda się odnieść zwycięstwo? Jak potoczą się dalsze losy Artura, Ginewry Derfla i Merlina wraz z Nimue? Koniecznie przeczytajcie!

Podsumowanie
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. Niestety to już koniec przygód Artura i jego przyjaciół, oraz wrogów. Ostatni tom zamyka wątki, które rozpoczęły się w poprzednich częściach. Przeznaczenie bohaterów się wypełnia. Toczą swoją ostatnią bitwę, która ma zaważyć na losach całej Brytanii. Autor zabrał nas w niesamowitą podróż. Stworzył wyrazistych bohaterów. Obrazowo przedstawił życie ówczesnych ludzi – ich lęki, wierzenia, marzenia. Zżyłam się z niektórymi bohaterami „Trylogii arturiańskiej” i bardzo żałuję, że to już koniec ich przygód.

Jeśli lubicie czytać o mrocznych czasach, wojnach, dawnych rytuałach, to ta trylogia spełni Wasze oczekiwania. Jej akcja jest wartka, autor stworzył wiele wątków, które w ostatnim tomie znajdują wyjaśnienie. Dodatkowo cała historia o Arturze i jego wojownikach ma historyczne podłoże. Zapomnijcie o wszystkich legendach o Rycerzach Okrągłego Stołu, Camelocie, bohaterskim, Lancelocie, niepokonanym Merlinie. Bernard Cornwell stworzył zupełnie inną historię. To opowieść mroczna i krwawa, którą będziecie czytać z wypiekami na twarzy i nawet nie zorientujecie się, kiedy dotrzecie do ostatniej strony.

Wstęp
Powieść „Excalibur” to ostatni tom Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella. W tej części dowiemy się, czy Artur, osłabiony militarnie po wcześniejszych walkach, zdoła zatrzymać Saksonów. Ostatni raz zanurzymy się w mrocznych czasach w historii Brytanii. Wątki rozpoczęte w poprzednich tomach trylogii zostaną wyjaśnione i zakończone. Czy uda się ostatecznie pokonać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Excaliburze od pierwszych chwil daje się odczuć dość posępną i przygnębiającą atmosferę, jaka towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Przede wszystkim dlatego, że przed Arturem piętrzą się nieliche problemy - zdrada Ginewry z Lancelotem, odejście jego dwóch nieślubnych synów do wroga i nieuchronny najazd Saksonów, którzy zgromadzili ogromną armię i szykują się do najazdu. Jakby tego było mało, Nimue uważa, że tylko przez oddanie Brytanii dawnych bogom można pokonać nieprzyjaciół i nie cofnie się przed niczym, żeby to uczynić, czym spowoduje wiele kłopotów. Ktoś o słabszej sile charakteru w obliczu tych przeciwności losu już dawno by się poddał, lecz nie Artur. Zawsze znajduje w sobie siłę, żeby walczyć o Brytanię i do samego końca walczy oraz wierzy w swoje marzenia, choć cały świat wydaje się sprzymierzać przeciwko niemu. Z tego powodu jeszcze pilniej śledziłem losy Artura i byłem ciekawy, czy uda mu się pokonać wszystkie przeciwności losu. Zaś zakończenie jego historii jest satysfakcjonujące i znakomicie zamyka całą trylogię.

Styl autora nie zmienił się w porównaniu do poprzednich części - jest oszczędny w słowach, ale ukazujący prawdziwe oblicze wojny i ludzi. W Excaliburze znajdziemy zatem wiele świetnie nakreślonych bitew, potyczek, pojedynków, ale również interesujące wątki polityczne, knowania i zdrady, które mają tutaj znacznie większe znaczenie niż w poprzednich tomach. Mniej jest za to wglądu w uczucia bohaterów i ich myśli. Wielu rzeczy zatem trzeba się domyślać, ale w niczym to nie przeszkadza, a jedynie pogłębia to ponurą i posępną atmosferę. Ponadto Bernard Cornwell znakomicie połączył historię z magią, która jest subtelna i bardziej przypomina wiarę w przesądy niż to, co znamy z książek fantasy, ale chwilami ma jednak realny wpływ na bohaterów. Autor kontynuuje także ważny wątek z poprzedniego tomu, a mianowicie starcie dwóch religii - chrześcijaństwa i wierzeń Brytów. Pierwsza z nich nieustannie zyskuje nowych zwolenników, nie tylko wśród prostego ludu, ale również wśród okolicznych królestw, co odegra ważną rolę w historii przedstawionej w Excaliburze, zaś druga z każdym dniem odchodzi coraz bardziej w zapomnienie. Te wszystkie małe i niepozorne elementy tworzą razem niesamowitą i złożoną całość, przez co ma się wrażenie jakbyśmy przenieśli się do Brytanii i razem z bohaterami przeżywali kolejne przygody, a nie tylko o nich czytali.

Excalibur jest świetnym zwieńczeniem Trylogii arturiańskiej - pełnej bitew, potyczek, ale również zdrad i knowań. Styl Cornwella sprawia, że jego historie ożywają i nie sposób się oderwać od lektury. Polecam!

https://hrosskar.blogspot.com/2019/07/excalibur-bernard-cornwell.html

W Excaliburze od pierwszych chwil daje się odczuć dość posępną i przygnębiającą atmosferę, jaka towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Przede wszystkim dlatego, że przed Arturem piętrzą się nieliche problemy - zdrada Ginewry z Lancelotem, odejście jego dwóch nieślubnych synów do wroga i nieuchronny najazd Saksonów, którzy zgromadzili ogromną armię i szykują się do najazdu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Publikowałam już jedną recenzję ,,Excalibura” przy poprzednim wydaniu Trylogii Arturiańskiej. Oceniałam wtedy tą książkę jako rodzaj ,,jednostrzałowca”, pojedynczą powieść. Teraz natomiast chciałabym odnieść się do tego jak ,,Excalibur” wypada na tle reszty trylogii Cornwella.

Artur, chociaż formalnie nie jest królem, podporządkował sobie większość królestwa Brytów i sprawuje faktyczną władzę. Nie jest to dla niego jednak powód do radości, ponieważ mężczyzna pragnąłby jedynie szczęśliwej rodziny i spokojnego życia. Wydaje się jednak, że na dobre utracił na to szansę – jego dwaj nieślubni synowie i Lancelot, którego uważał za przyjaciela, przeszli na stronę wroga, a po odkryciu zdrady żony Ginewry, Artur umieścił ją w odosobnieniu. Derfel, czempion i przyjaciel Artura, próbuje wspierać swojego pana, który jednak coraz bardziej się od niego oddala. Jednocześnie na królestwo Dumnonii ponownie napadają armie Sasów. Czarownica Nimue, dawna przyjaciółka i ukochana Derfla, uważa, że jedynym sposobem na pokonanie ich jest oddanie Brytanii dawnym bogom i aby to uczynić nie cofnie się przed niczym.

Przyznam, że nie do końca wiem jak ocenić tą książkę i ciężko mi stwierdzić na którym miejscu w skali mojego zachwytu uplasowałabym ją przy pozostałych częściach. Czytałam ,,Excalibura” dwa razy, za pierwszym razem przed resztą Trylogii, potem już jako ostatni tom. I mam wrażenie, że teraz podobał mi się najbardziej. Przy poprzednim czytaniu miałam wrażenie, że ,,pierwsza część” tej powieści(do bitwy pod Madd Badon) była porywająca, a ,,druga” nieco nudnawa. Teraz zastanawiam się jak ja mogłam tak uważać. Cornwell pisze w sposób, który wciąga i porywa. Jego styl jest bardzo ,,męski”(nie chcę, żeby to zabrzmiało seksistowsko, ale jego styl po prostu kojarzy mi się z taką stereotypową literaturą dla mężczyzn), mamy tu dużo epickich opisów bitew, a mniej uczuć i emocji, przez co wielu zdarzeń i motywacji bohaterów musimy się domyślić. Zachwyciły mnie wątki polityczne, te wszystkie gierki, sojusze, rozpatrywanie sytuacji pod różnymi kontekstami. Jak nie lubię łączenia historii i magii, tak tutaj połączenie prawdopodobnej opowieści o wodzu z początku średniowiecza i wiary w magię bohaterów bardzo mi odpowiadało i tworzyło doskonały klimat. Bardzo spodobało mi się jak autor przedstawił różne ścierające się siły – żądnych władzy królów, fanatycznych chrześcijan, zajadłych druidów walczących o zachowanie starej wiary(oberwało się wszystkim), a w tym wszystkim postawił Derfla i Artura, którzy przede wszystkim chcą zachować pokój i sprawiedliwość. Jeśli ktoś lubi klimaty polityki i konfliktów z ,,Pieśni Lodu i Ognia”, to zdecydowanie powinien sięgnąć po Cornwella, który moim kontrowersyjnym zdaniem stworzył lepszą serię, chociażby ze względu na mniej denerwujące i łatwiejsze do zrozumienia postaci kobiece, oraz płynniejszy podział między różnymi wątkami.

Zdecydowanie najbardziej zainteresował mnie wątek Ginewry, i to nie ze względu na miłość z Arturem, ale samą jej postać, która jest dla mnie najciekawszą w całej serii i bardzo żałuję, że narracja Derfla utrudniła mi poznanie jej wszystkich myśli i odczuć. Ginewra w pierwszym tomie była wesołą, energiczną, próżną dziewczyną, która urzekła Artura tak mocno, że był gotów poświęcić dla niej wszystko, a innych albo urzekała, albo zniechęcała swoją przesadną pewnością siebie, arogancją i domniemanym wyuzdaniem. Przez całe dwa pierwsze tomy potrafiła być zarówno odpychająca i okropna, a potem cudowna i fascynująca, a pod koniec ,,Nieprzyjaciela Boga” naprawdę trudno wyrobić sobie jednoznaczną opinię na jej temat, bo nie znamy do końca jej motywacji. W ,,Excaliburze” zachwyciły mnie jej sprzeczne uczucia, które próbuje odkryć Derfel, a także energia, mądrość i zapobiegliwość, którą okazała. Okazuje się, że Derfel kilka razy naprawdę niesprawiedliwie ocenił księżniczkę, która dała się poznać jako wojowniczka i mądra polityk, a nie próżna kokietka myśląca jedynie o własnej przyjemności. A przy tym jej postać nie jest w żaden sposób wyidealizowana, do samego końca widać jej wady, ale jak dla mnie zalety przeważają. Za trzecim czytaniem nawet łatwiej było mi zrozumieć Ginewrę, która zagubiła się we własnej ambicji i żądzy władzy, które wypłynęły głównie z pragnienia, by być szanowaną jak mężczyzna. Wydaje mi się, że lepiej zrozumiałam też Morganę, która nie wypada tu sympatycznie(jest zgorzkniała i zrzędliwa), ale budzi pewien rodzaj współczucia jako kobieta, która odrzucona przez druidów którym poświęciła połowę życia, skierowała się ku chrześcijaństwu, gdzie mogła zyskać pewien rodzaj autorytetu. Bardzo ważną postacią kobiecą jest też Nimue, niegdyś oddana uczennica i kochanka Merlina, która z czasem stała się bardziej fanatyczna niż on i dla której nie liczą się już ludzie i ich racje, a tylko bogowie. Mimo, że Nimue przeraża i odpycha, to chyba nie da się jej w pełni znienawidzić, bo czytelnik czuje, że ona szczerze wierzy w swoją sprawę. Niestety, w tym gronie najbladziej wypada ukochana Derfla, czyli Ceinwyn. Cornwell próbuje nas przekonywać, że jest ona silna i potrafi o siebie walczyć, sama Ceinwyn uważa, że ,,należy tylko do siebie”, ale jej zachowanie kojarzy mi się ze stuprocentową schematyczną kurą domową, której wszystkie marzenia i decyzje motywowane są jedynie miłością i która ślepo przejmuje wszystkie poglądy i zachowania Derfla. Zdecydowanie mocniej przemawia do mnie uczucie Artura i Ginewry, które nie jest idealne, napotyka na wiele przeszkód, ale które okazuje się na tyle silne, że chociaż oboje mają wobec siebie pełno wyrzutów, to nie potrafią przestać o sobie myśleć.

O męskich postaciach(z których najbardziej wyróżniają się Artur, Derfel i Merlin) już pisałam w poprzednich recenzjach, więc wspomnę tylko, że każdy jest bardzo dokładnie opisany i ma inny charakter i dążenia. Cała saga jest fenomenalna, ale jednak przeszkadza mi ta suchość i oszczędność Cornwella przy uczuciach. Chciałabym poczytać więcej o skomplikowanych uczuciach bohaterów, motywacjach poszczególnych postaciach. Zwłaszcza żal mi wątku Ginewry, ubolewam, że nie mogłam zajrzeć do głów jej i Artura. Nie chodzi mi o to, że wolałabym czytać o ckliwych wyznaniach czy łóżkowych namiętnościach, ale jakieś opisy emocji naprawdę by się przydały. Dlatego chętnie obejrzałabym ekranizację tej trylogii, która mogłaby zwrócić większą uwagę na wątki uczuciowe.

Naprawdę polecam całą Trylogię Arturiańską. Nie przejmujcie się, jeśli nie lubicie wątków wojennych, bo ja też za nimi nie przepadam, a tutaj czytałam o nich z zapartym tchem. To moim zdaniem kawał świetnej, wspaniale napisanej i skonstruowanej literatury, który zasługuje na dużą uwagę.

,, Nieważne, jak dzielnie stajesz w pierwszej czy drugiej bitwie(…), ważne, czy zwyciężysz w ostatniej.”

Publikowałam już jedną recenzję ,,Excalibura” przy poprzednim wydaniu Trylogii Arturiańskiej. Oceniałam wtedy tą książkę jako rodzaj ,,jednostrzałowca”, pojedynczą powieść. Teraz natomiast chciałabym odnieść się do tego jak ,,Excalibur” wypada na tle reszty trylogii Cornwella.

Artur, chociaż formalnie nie jest królem, podporządkował sobie większość królestwa Brytów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to