Bardzo lubię czytać tego typu książki, są niesamowicie inspirujące, pokazują siłę woli człowieka oraz ile potrafi znieść, nawet w nieludzkich warunkach. Niestety sposób pisania Pana Tomasza nie podpadł mi ani trochę. Historie matek, kobiet niesamowicie ciekawe, jednak przedstawienie ich oraz patetyczny język w ogóle mi się nie spodobały. Jest bardzo dużo powtórzeń, przewijają się często te same słowa w opisach przeżyć czy sytuacji, np dantejskie sceny czy inwersja. Dodatkowo śmierć pani Kolbe - raz jest podana że bohaterka zmarła w 1945 by na końcu tego samego akapitu stwierdzić, iż kobieta zmarła w 1946 roku. Przykro mi to napisać ale nie polecam.

Bardzo lubię czytać tego typu książki, są niesamowicie inspirujące, pokazują siłę woli człowieka oraz ile potrafi znieść, nawet w nieludzkich warunkach. Niestety sposób pisania Pana Tomasza nie podpadł mi ani trochę. Historie matek, kobiet niesamowicie ciekawe, jednak przedstawienie ich oraz patetyczny język w ogóle mi się nie spodobały. Jest bardzo dużo powtórzeń,...

W tej pozycji Autor ukazuje nam historie 12 kobiet które swój los podzieliły przez wojnę. Każda z tych historii mimo, podobieństw – jest wyjątkowa. Poznajemy Marię która musiała się tułać wraz z dziećmi sama, po tym jak jej mąż został zabrany z łapanki na oczach córki. Mamy przyjemność z Władzią której z wielkim trudem i poprzez ogromną tułaczkę przez „ pół świata” udało się wrócić do jej ukochanego małego synka. Wstrząsająca historia Marii która straciła w wojennej tułaczce dwójkę ukochanych dzieci. Zmarły nie tylko przez katorgę jakiej doświadczyli, ale i przez choroby a przede wszystkim przez system który za nic nie chciał udzielić im leczenia. ( Ta historia wstrząsnęła mną najbardziej) . Jednym tchem pochłonęłam historie doktor Stefanii Perzanowskiej której moralna siła nie pozwoliła zaprzestać pomocy chorym. Kobieta była na tyle zdeterminowana i przepełniona dozą pomocy, że potrafiła utworzyć w jednym z obozów koncentracyjnych prowizoryczny szpital. Nie było to łatwe biorąc pod uwagę to, że nie specjalnie otrzymywała pomoc ze strony nazistów.
Nie będę Wam już zdradzała więcej historii które zawładnęły moim sercem po tej lekturze bo liczę, że poczujecie się zachęceni do przeczytania choć kilku.

Jak w każdej książce, to i w tej pojawiają się minusy – momentami bywało nudno, rozdziały dosyć się dłużyły. Niektóre historie były do siebie na tyle podobne, że potrafiły mi się znacząco mieszać.

W każdej historii Autor starannie dobierał słowa. Nie znalazłam żadnych drastycznych opisów choć moim zdaniem, w niektórych momentach na pewno takowe by się przydały chociażby po to, aby dosadniej uświadomić czytelnikowi z jaką stratą, złem i dehumanizacją mierzyli się Ci ludzie.


Książkę , pomimo trudnych treści jakie nam przekazuje, pomimo autentycznych cierpień jakich doznali ludzie podczas II wojny światowej , czyta się lekko i z zapartym tchem . W wielu wątkach naprawdę łzy cisną się do oczu. To co przeżyły nie tylko kobiety , ale Ci wszyscy biedni ludzie którzy w mgnieniu oka potracili swoje dobytki i rodziny a w zamian za to dostali przymus katorżniczej pracy wzbudza we mnie ogromne emocje. Od złości do żalu.
Myślę, że każdy powinien sięgnąć choć po namiastkę faktów z okresu trwania II wojny światowej. Gwarantuję, że poruszy Was to do „szpiku kości”.

W tej pozycji Autor ukazuje nam historie 12 kobiet które swój los podzieliły przez wojnę. Każda z tych historii mimo, podobieństw – jest wyjątkowa. Poznajemy Marię która musiała się tułać wraz z dziećmi sama, po tym jak jej mąż został zabrany z łapanki na oczach córki. Mamy przyjemność z Władzią której z wielkim trudem i poprzez ogromną tułaczkę przez „ pół świata” udało...

Książka bardzo nierówna i nie do końca przekonał mnie dobór bohaterek. Dwie pierwsze historie bardzo podobne, osoba Marianny Kolbe wydaje się mdła i na silę umieszczona w konstrukcji książki. Następna bohaterka Zofia Potocka, również straciła syna w obozie, przeżyła też inne tragedie i rozstania. Ta historia bardzo mnie zainteresowała. Wspaniałe, wzruszające historie obozowej lekarki i położnej i bardzo ogólne i niedopracowane ostanie dwie sprawy. Zabrakło mi też losów młodych łączniczek i sanitariuszek, zakonnic ukrywających Żydów oraz na pewno wielu innych kobiet, bohaterek tamtych lat. Zabrakło Ireny Sendlerowej, jest za to Jadwiga Strzałecka notorycznie narażająca swoją kilkuletnią córeczkę Elę. Od lat się zastanawiam czy matka ma moralne prawo narazić własne dziecko na śmierć, aby ratować cudze? Czy obowiązkiem matki nie jest chronić i zapewnić bezpieczeństwo dziecku?

Książka bardzo nierówna i nie do końca przekonał mnie dobór bohaterek. Dwie pierwsze historie bardzo podobne, osoba Marianny Kolbe wydaje się mdła i na silę umieszczona w konstrukcji książki. Następna bohaterka Zofia Potocka, również straciła syna w obozie, przeżyła też inne tragedie i rozstania. Ta historia bardzo mnie zainteresowała. Wspaniałe, wzruszające historie...

Książka opowiada tragiczne losy matek, żon, córek podczas II wojny światowej. Poznajemy ich ciężkie życie w obozach koncentracyjnych, wywózki na roboty do Niemiec i zsyłki na mroźną Syberię. Widzimy ich walkę o każdy dzień życia dla siebie i dla swoich dzieci. Walkę o kromkę chleba, łyżkę zupy. Przegrane bitwy z chorobami i śmiercią.

Nasuwa się myśl, czy współczesne kobiety zdolne byłyby do takich poświęceń i miałyby taki ogrom sił fizycznych i psychicznych jak bohaterki książki? Myślę, że... tak, w kobietach bowiem drzemie wielka siła, której napędem jest miłość do swoich dzieci i dla nich gotowe są zrobić wszystko. I to się chyba nigdy nie zmienia.

Cieszmy się pokojem, naszą małą stabilizacją, naszymi codziennymi troskami. Prośmy Boga o pokój na świecie.

Książka opowiada tragiczne losy matek, żon, córek podczas II wojny światowej. Poznajemy ich ciężkie życie w obozach koncentracyjnych, wywózki na roboty do Niemiec i zsyłki na mroźną Syberię. Widzimy ich walkę o każdy dzień życia dla siebie i dla swoich dzieci. Walkę o kromkę chleba, łyżkę zupy. Przegrane bitwy z chorobami i śmiercią.

Nasuwa się myśl, czy współczesne...

Tomasz Kubicki to autor, który był mi zupełnie nieznany, z którym nigdy wcześniej nie miałam do czynienia. Nawet nigdy o nim nie słyszałam. Jednak podczas zakupów w księgarni zaciekawiła mnie jedna z jego pozycji pt. „Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej”. Jest to książka opisująca historie kobiet, które były bohaterkami II wojny światowej. Być może niedosłownymi bohaterkami. Być może nigdy nikt o nich nie słyszał. Jednak dla swoich rodzin, dzieci oraz dla mnie były jednymi z najodważniejszych osób o jakich miałam okazję czytać.
Książka ta złożona jest z dwunastu historii kobiet, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie różne. Jednak są aspekty, które łączą wszystkie te historie. Jednym z nich jest wojna a drugim wola walki. Czytając tę książkę nie było mi łatwo. Nie była to lektura, przez którą przemyka się szybko i z uśmiechem na ustach. Tutaj możemy poddać się refleksji i przemyśleniom. Temu jak my zachowalibyśmy się, gdyby to nas spotkał taki właśnie los. Czy któraś z tych kobiet wyobrażała sobie, że kiedykolwiek przyjdzie jej walczyć o każdy dzień? Czy myślały, że stracą swoich mężów, dzieci, swoje rodziny i dotychczasowe życie? Nie, z całą pewnością nigdy nie miały one ułożonych aż tak czarnych scenariuszy swojego życia. Pewnie nie sądziły, że znaczną część swojego bytu spędzą w obozie koncentracyjnym, na przymusowych robotach, na prowincji czy w jeszcze innych zupełnie nieznanych im miejscach. Jednak pewne jest to, że kobiety te nigdy się nie poddały. Walczyły do samego końca. Chciały zapewnić swoim dzieciom chociaż namiastkę normalnego dzieciństwa. Chciały widzieć uśmiech na twarzach swoich pociech. Niejednokrotnie los nie był tak łaskawy i odbierał im te najcenniejsze skarby. Często dzieci te zmagały się z różnymi chorobami, które odbierały im ten uśmiech, które gasiły ostatnią iskierkę życia tlącą się głęboko w ich sercach.
Książka ta jest przykładem literatury faktu, która bazuje na przeróżnych opowieściach, pamiętnikach i wspomnieniach osób powiązanych z tymi kobietami. Z całą pewnością śmiało można powiedzieć, że jest to ciężka i trudna lektura. Jednak moim zdaniem warto zapoznać się z tymi historiami, które mogą wzbudzić wiele refleksji i skłonić do namysłu. Dzięki nim możemy poznać losy osób, które nie poddały się bez walki, które nie upadały na kolana przed wrogiem. Nawet, jeśli upadły to jednak podnosiły się i starały jak mogły podążać dalej, chociażby ostatkiem swoich sił.

Tomasz Kubicki to autor, który był mi zupełnie nieznany, z którym nigdy wcześniej nie miałam do czynienia. Nawet nigdy o nim nie słyszałam. Jednak podczas zakupów w księgarni zaciekawiła mnie jedna z jego pozycji pt. „Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej”. Jest to książka opisująca historie kobiet, które były bohaterkami II wojny światowej. Być może...

O tym, jak wielkie piętno wywarła na swoich bohaterach wojna wiadomo nie od dzisiaj, bowiem na ten temat napisano już niejedną książkę. Niestety nadal o istnieniu wielu walecznych ludzi nadal nie wiemy nic, a jeśli już, to naprawdę niewiele. Cieszę się zatem, że wciąż powstają tego typu publikacje, jak ta autorstwa Tomasza Kubickiego, w której porusza on życiorysy osób, jak dotąd nieznanych lub mało znanych przeciętnemu Polakowi. Bez dwóch zdań bowiem treść zawarta w publikacji pana Kubickiego zasługuje na uwagę każdego z nas.

"Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej" to zbiór dwunastu różnych biografii Polek, które żyły w czasach wojny. Kobiet, które swoją walecznością i odwagą zawstydziłyby niejednego silnego mężczyznę.

Każda ze wspomnianych przez autora kobiet była zwyczajną Polką. Kobietą, matką, żoną, czy córką. Każda z nich miała swoje plany i marzenia, które w brutalny sposób musiały zderzyć się z wojenną rzeczywistością. Wyrwane z dotychczasowego życia miały prawo załamać się, poddać, czy nawet uciec. Żadna z nich jednak nie dokonała takiego wyboru. Tych dwanaście bohaterek okazało się być silnymi, walecznymi kobietami, które w imię miłości i dobra swoich najbliższych były w stanie zrobić wszystko, naprawdę wszystko. Cena miłości nie była łatwa, jednakże w każdej z Polek istniała jakaś wewnętrzna siła, która nie pozwalała im poddać się wrogowi. Dzięki temu przeżyły nie tylko wojnę, ale i czasy późniejsze, które jak wiemy, również nie należały do łatwych.

Wszystkie historie przedstawione są w niezwykle subtelny sposób. Autor nie osądza żadnej z bohaterek, co w przypadku tego publikacji jest niezwykle istotne. Nikt bowiem nie ma prawa osądzać nikogo, kto żył w tamtych czasach i warto o tym pamiętać.

Uważam, że czasem warto jest sięgnąć po tego typu książki i dowiedzieć się przy okazji czegoś - jak dotąd nieznanego - o naszym kraju i ludzi, którzy zapisali się na kartach jego historii. I to bez względu na to, czy na co dzień interesujemy się historią, czy też nie. Dlatego też nie pozostaje mi nic innego, jak tylko szczerze zachęcić Was do sięgnięcia zarówno po ten, jak i inne podobne mu tytuły.

O tym, jak wielkie piętno wywarła na swoich bohaterach wojna wiadomo nie od dzisiaj, bowiem na ten temat napisano już niejedną książkę. Niestety nadal o istnieniu wielu walecznych ludzi nadal nie wiemy nic, a jeśli już, to naprawdę niewiele. Cieszę się zatem, że wciąż powstają tego typu publikacje, jak ta autorstwa Tomasza Kubickiego, w której porusza on życiorysy osób, jak...

Tomasz Kubicki to autor, który wywołuje niekiedy silne emocje. Tematyka jego książki dotyczy stosunków polsko-żydowskich. Ścierają się tu różne stanowiska i opinie, często graniczne i ekstremalne. W perfekcyjny sposób ukazuje co się kiedyś działo.

„Kobiece drogi” książka, która wywołała we mnie tornado emocji. Każda historia sprawiała, że serce mi się ściskało i powodowało lawinę łez. Tomasz Kubicki przedstawił w tej książce historie polskich bohaterek II wojny światowej. Jest to piękne źródło wiedzy dla młodych ludzi, którzy żyją w wolnym państwie.

Kobieta często utożsamiana jest z tą słabą płcią. Z osobą zajmującą się domem i spokojnym życiem. Nic bardziej mylnego w czasach II wojny światowej kobiety były ojcami, matkami, pracownikami fizycznymi, wszystkim na raz. To one pracowały ciężko każdego dnia, by móc żyć, to one musiały być głową rodziny i utrzymywać dzieci przy życiu.

Historia każdej z kobiet czy też ich rodzin sprawia, że człowiek czyta każde słowo z niedowierzaniem. Siła miłości kobiety do dzieci, męża do ukochanej czy też ojca do swoich maluchów. Maria, Władzia i Zofia są to kobiety, które na dłużej wyryły swoje historie w moim sercu. Gotowość poświęcenia życia dla swoich dzieci, ryzykowanie życia dla jedzenia, ciężka praca przeplatająca się z wiecznym bólem wypalającym serce związany z tęsknotą do męża. Często miłość i tęsknota utrzymywały ich przy życiu, to one nadawały sens ciężkim pracom i częstym głodzie. W tej książce znajdziemy wiele historii, które zmienią nasze spostrzeżenie na otaczający nasz świat. Jest to bardzo dobre źródło historyczne, które przekazuje historię na podstawie kobiet, które w tamtych chwilach przeżywały piekło.

Ta książka jest idealna dla ludzi w każdym wieku. Polecam ją matką, by ujrzały, z czym wiązało się kiedyś macierzyństwo, co oznaczało małżeństwo i do czego zdolna jest matka, by utrzymać przy życiu przede wszystkim swoje pociechy a dopiero później samą siebie. Młodzi powinni ją przeczytać, ponieważ powinni znać historię i pamiętać co się działo i do czego nie powinniśmy dopuścić.
Ducky, lat 19
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Tomasz Kubicki to autor, który wywołuje niekiedy silne emocje. Tematyka jego książki dotyczy stosunków polsko-żydowskich. Ścierają się tu różne stanowiska i opinie, często graniczne i ekstremalne. W perfekcyjny sposób ukazuje co się kiedyś działo.

„Kobiece drogi” książka, która wywołała we mnie tornado emocji. Każda historia sprawiała, że serce mi się ściskało i powodowało...

Kolejna w ostatnim czasie książka o kobietach czasów wojny. Tym razem w odsłonie Tomasza Kubickiego – „Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej”. Niedawno recenzowałam „Dziewczęta z Auschwitz”, których tematyka zazębia się z tą opisaną przez Tomasza Kubickiego. Historia kobiet opisanych w tej książce poruszy nawet najbardziej zatwardziałych. I choć po lekturze ciężko mi na sercu, zapraszam Was do tej przejmującej opowieści.

„Kobiece drogi” to zapis historii 12 kobiet, które czas wojny spędziły w bardzo przeróżny sposób: w obozach, na Syberii, więzieniach, na robotach, czy w inny sposób. Jedno łączy je na pewno – chęć przetrwania w tych trudnych czasach. Bo wojna uderza zawsze najsilniej w kobiety i dzieci. A historie opisane przez Tomasza Kubickiego udowadniają, że Polka potrafi znieść wszystko, niezależnie od tego czy to jest śmierć męża, dziecka, utrata majątku czy godności. Polka potrafi przetrwać najgorsze.

„Można zadać pytania o to, czym jest heroizm, i w odpowiedzi użyć wielkich słów. Wojna weryfikowała ludzi i ich życie przez wyjątkowe okoliczności. […] Czy kobieta, ta najczęściej bezimienna matka Polka, niezmiennie dbając o swój dom, chroniąc płomień ogniska przed wygaszeniem, nie uginała się pod brzemieniem swojej wewnętrznej walki?”

Więcej na http://www.recenzjezpazurem.pl/2018/02/kobiece-drogi-tomasz-kubicki.html

Kolejna w ostatnim czasie książka o kobietach czasów wojny. Tym razem w odsłonie Tomasza Kubickiego – „Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej”. Niedawno recenzowałam „Dziewczęta z Auschwitz”, których tematyka zazębia się z tą opisaną przez Tomasza Kubickiego. Historia kobiet opisanych w tej książce poruszy nawet najbardziej zatwardziałych. I choć po lekturze...