Nie wiem, co myslec o tej książce. Z jednej strony fabuła jest dość prościutka. Z drugiej, gdzieś w tle, w podtekście, są przemycane pewne prawdy, uniwersalne refleksje. Przeczytam ostatni tom trylogii.
„Dopóki nie nauczysz się robić tego, co robią ludzkie istoty, nie będziesz w pełni człowiekiem.”

Nie wiem, co myslec o tej książce. Z jednej strony fabuła jest dość prościutka. Z drugiej, gdzieś w tle, w podtekście, są przemycane pewne prawdy, uniwersalne refleksje. Przeczytam ostatni tom trylogii.
„Dopóki nie nauczysz się robić tego, co robią ludzkie istoty, nie będziesz w pełni człowiekiem.”

"-Powinieneś oceniać ludzi na podstawie wartości wewnętrznych. - mówi Simon - a nie tylko tego, czy są ładni czy nie.... - Co to są wartości wewnętrzne? Wartości wewnętrzne to są takie cechy, jak życzliwość, uczciwość i poczucie sprawiedliwości." (str. 61)

To nie jest łatwa książka i też nie każdy odczuje przyjemność z jej czytania, niemniej jest to książka, która pobudza do myślenia, motywuje do zadawania pytań, stawiania przypuszczeń, szukania odniesień w innych dziełach. Autor bawi się z czytelnikiem, otwiera go na brak schematów, oczywistości czy przypisywanie ról, porusza, wstrząsa i niepokoi. Stworzył historię, która "zachęca", aby nawet spojrzeć na siebie przez pryzmat jej bohaterów. To opowieść z obszarów egzystencjalnych, filozoficznych i poznawczych. To też rzecz o odkrywaniu świata jako takiego i świata ludzi dorosłych, którzy choć nie rozumieją dzieci, właśnie z powodu bycia dorosłymi, sami zachowują się w sposób nieodpowiedni do swojego wieku, doświadczenia i roli w jaką się uwikłali. Dzieci zadają pytania, chcą wiedzieć, a dorośli odsyłają je w przestrzeń, gdzie odpowiedzi brak, gdzie ich zdaniem jest "przeczekalnia", po której już nie zadaje się pytań, a oczekuje odpowiedzi. Może to skomplikowane, a może nie, jeśli odrzucimy schematy, stereotypy, damy się ponieść niczym nie skrępowanej otwartości na innych to łatwiej będzie zrozumieć otaczające nas ich zachowania, albo wręcz nie będziemy chcieli zrozumieć, bo damy innym prawo do ich zachowań. 

W tej książce buzują emocje, bulgoczą nieokiełznane namiętności, zaskakujące w swojej rozciągłości. "-Namiętności? - prycha Ines. - Nazywasz namiętnościami gwałt i morderstwo? - Nie, gwałt i morderstwo to przestępstwa, ale nie możesz zaprzeczyć, że Dimitriego pchnęła do nich namiętność. - Tym gorzej dla namiętności - fuka Ines." (str. 154) Autor bawi się z czytelnikiem poprzez stworzonych bohaterów, bo są dorośli, którzy zachowują się jak rozkapryszone dzieci i dzieci, nad wyraz dorosłe w swojej psychice. Są tacy, którzy próbują zrozumieć lub wyjaśnić, są tacy, których niesie przez życie szaleństwo, są empatyczni i egoiści, pogubieni i twardo stąpający po ziemi, serdeczni i chłodni, etc. 

Autor filozofuje, wpuszcza czytelnika w jakieś korytarze, które prowadzą do jakiś drzwi, albo są drogami bez wyjścia: "... Tak, chcą mi dać nową głowę. To cena za przebaczenie. Przebaczają ci, ale potem ścinają głowę. Strzeż się przebaczenia, takie jest moje zdanie. - Ja nie przebaczam - mówi chłopiec." (str. 184) Zadaje pytanie, ale czy znamy odpowiedzi? "Pamięta pan spotkanie z chłopcem na statku, przeświadczenie, że się zgubił, i wzięcie go pod opiekę. Być może ona pamięta to wydarzenie inaczej. Być może to pan wyglądał na zagubionego; może to on postanowił zaopiekować się panem." (str. 232)

Książka motywuje też do spojrzenia na "konieczność" wpisywania się w system, w którym tak wielu się nie odnajduje. Mamy w książce głównego bohatera, który musi pójść do szkoły, ale nie umie się w niej odnaleźć, bo jest tym "krnąbrnym", zadającym niewygodne pytania. Opiekunowie szukają dla niego odpowiedniego miejsca, ale w związku z tym ponoszą określone konsekwencje dla siebie. Szkoła i jej cała skostniała struktura, program i otoczka coraz częściej wywołuje negatywne emocje i przykre konsekwencje dla dzieci i rodziców. Co można zrobić w tym obszarze dla dziecka, jak pogodzić możliwości z rzeczywistością?

Książka wyzwalająca dyskusje i niewątpliwie pozostawiająca z niepokojem.

"-Powinieneś oceniać ludzi na podstawie wartości wewnętrznych. - mówi Simon - a nie tylko tego, czy są ładni czy nie.... - Co to są wartości wewnętrzne? Wartości wewnętrzne to są takie cechy, jak życzliwość, uczciwość i poczucie sprawiedliwości." (str. 61)

To nie jest łatwa książka i też nie każdy odczuje przyjemność z jej czytania, niemniej jest to książka, która pobudza...

Kiedyś zachwyciłam się „Hańbą”, mimo jej niełatwej problematyki.
Teraz czytam i zupełnie nie wiem o co chodzi.
Niedopowiedzenia, dziwny, sztucznie wykreowany świat, nierzeczywista postać 6-letniego dziecka o niezwykle silnej osobowości – Davida. Jego opiekunowie – Inez i Simon – też mało wiarygodni, całkowicie podporządkowują się żądaniom dziecka. Simon, kochając dziecko bezwarunkowo, otacza je opieką w sposób racjonalny i cierpliwy. Znajduje mądre odpowiedzi na wszystkie trudne pytania chłopca
Powieść nie jest trudna w czytaniu. Nie wiadomo jakie to miejsce i czasy, opowieść jest wyprana z realiów. Nazwy i obowiązujący język – hiszpański – nie pomagają w lokalizacji. Rzecz dzieje się w małej miejscowości Estrella. Wydaje się, że pewne rzeczy świadczą o postępie, np. liberalne traktowanie mordercy. Z drugiej strony ludzie ukrywają dziecko przed administracją, unikają posyłania go do szkoły. Na rynku funkcjonują szkoły prywatne prowadzone przez osoby o niejasnych poglądach i dziwnych metodach nauczania, jak Akademia Tańca czy Akademia Śpiewu.
Ludzie mają kolejne życia, ale tych poprzednich nie pamiętają. Mowa jest o „zmyślonych wspomnieniach”, „cieniach wspomnień”. Niektórzy ludzie nie mają dzieciństwa, np. Simon opowiada: „przybyłem tu już całkowicie uformowany. Tylko rzucili na mnie okiem i od razu zapisali: mężczyzna w średnim wieku. Żadnego dzieciństwa, żadnej młodości, żadnych wspomnień. Wszystko zmyte do czysta” (s. 72)
Doceniam piękny język, lekki, barwny, bogaty. Jest też w książce duża porcja magii, związanej z tańcem i liczbami. Tylko niektórzy bohaterowie mogą ją znaleźć i poczuć. Może właśnie o to chodzi: przeciwstawienie świata ułożonego, racjonalnego, trzeźwego światu gorących uczuć, pożądania, marzeń, fantazji? Przeżyć uduchowionych, przenoszących człowieka na wyższy poziom życia. Jak powinno się wychowywać dziecko? „Ale czy te suche kazania lepiej służą duszy dziecka niż fantastyczna strawa oferowana w Akademii? Dlaczego nie pozwolić mu [Davidowi] spędzić tych bezcennych lat na tańczeniu liczb i jednoczeniu się z gwiazdami w towarzystwie Alyoshy i señora Arroyo, czekając, aż trzeźwość i rozsądek nadejdą w swoim czasie?” (s. 241)
Wbrew tytułowi Jezus nie jest bohaterem tej książki. Widzę we wpisach w LC skrajne opinie. Chociaż książkę dobrze się czyta, nie umiem jej polubić. Owszem znalazłam w niej ciekawe postaci, ale są one sztuczne, nierzeczywiste. Podobnie ich zachowania nie przekonują mnie. To co się dzieje nie tworzy spójnej całości.
Bez zachwytu. Na trzecią część cyklu raczej się nie zdecyduję.

Kiedyś zachwyciłam się „Hańbą”, mimo jej niełatwej problematyki.
Teraz czytam i zupełnie nie wiem o co chodzi.
Niedopowiedzenia, dziwny, sztucznie wykreowany świat, nierzeczywista postać 6-letniego dziecka o niezwykle silnej osobowości – Davida. Jego opiekunowie – Inez i Simon – też mało wiarygodni, całkowicie podporządkowują się żądaniom dziecka. Simon, kochając dziecko...

Trochę, lepiej, niż o części pierwszej, ale wciąż bez zachwytu.
Lepiej, bo bohaterem tej części staje się powoli Simon, a nie irytujący malec, który zresztą przestaje pytać wciąż dlaczego a zadaje nieco inne pytania.
Nadal mamy do czynienia z cudownym dzieckiem-nie-dzieckiem o rosnącej charyzmie (odniesienia coraz wyraźniejsze),nadal w krainie, do której przypływają uchodźcy z wymyta pamięcią o swoim poprzednim życiu. I nadal zjawiają się zdarzenia, ludzie, sytuacje niczym deus ex machina.
Ja wiem, to nie jest powieść realistyczna, ale jakiś porządek chyba przydałby się...
Ta część to opowieść o tożsamości, o stawianiu odpowiednich pytań i braku zrozumienia czegoś, kogoś, kto jest inny, z jakby innego świata... No, i sposobach poznawania TEGO świata.

Trochę, lepiej, niż o części pierwszej, ale wciąż bez zachwytu.
Lepiej, bo bohaterem tej części staje się powoli Simon, a nie irytujący malec, który zresztą przestaje pytać wciąż dlaczego a zadaje nieco inne pytania.
Nadal mamy do czynienia z cudownym dzieckiem-nie-dzieckiem o rosnącej charyzmie (odniesienia coraz wyraźniejsze),nadal w krainie, do której przypływają ...

Czytając pierwszy tom, starałem się wszelkimi siłami zrozumieć zamysł Coetzee'ego, albo przynajmniej napisać w głowie jedną spójną linię interpretacyjną. W "Latach szkolnych Jezusa" mój kredyt zaufania dla autora się wyczerpał: zacząłem kwestionować wybór settingu (ahistoryczne państwo pełne cierpiących na amnezję postaci ze znaczącymi nazwiskami) i poszczególne decyzje narracyjne (pierwsza książka najpierw skupiała się na worldbuildingu, a potem na wątku dysfunkcyjnej rodziny Davída, Simóna i Inés),a wreszcie nawet na tytule (co niby wnoszą do historii/przesłania nieczytelne nawiązania do Biblii?). Koniec końców, mam wrażenie, że Coetzee sięgnął tu po najszerszy z możliwych tematów: poszukiwanie sensu życia. Robi to przez przeciwstawianie sobie pożądania i czystości, mistycyzmu i logiki, nienasycenia i ascezy, muzyki i liczb, astrologii i systemów metrycznych: a przy tym wszystkim nie stawia żadnej przewodniej tezy i nie udziela ani jednej odpowiedzi na stawiane pytania. Moje pierwsze wrażenie - że Coetzee pisze kodem, który należy rozszyfrować - ustępuje powoli podejrzeniu, że tak naprawdę ciska tylko pomysły na papier w nadziei, że ułożą się w interesujące wzory. Z ostateczną opinią wstrzymuję się do czasu skończenia tomu trzeciego, ale nie mam już większych nadziei. I jednego nie mogę mu odmówić - udało mu się mnie zainteresować.

Czytając pierwszy tom, starałem się wszelkimi siłami zrozumieć zamysł Coetzee'ego, albo przynajmniej napisać w głowie jedną spójną linię interpretacyjną. W "Latach szkolnych Jezusa" mój kredyt zaufania dla autora się wyczerpał: zacząłem kwestionować wybór settingu (ahistoryczne państwo pełne cierpiących na amnezję postaci ze znaczącymi nazwiskami) i poszczególne decyzje...

Mam kłopot z tą książką, właściwie nie wiem jak ją ocenić. Są fragmenty które mnie zachwyciły, ale to tylko fragmenty. Niby widzę wielowymiarowość i niejednoznaczność która mnie tak pociąga u Coetzee. Ale to nie olśnienie jak w przypadku "Hańby" czy „Czekając na barbarzyńców” a zaledwie iskierka.
Nie dla mnie, męczyłam się przy czytaniu. Krótko mówiąc, moja nieulubiona książka, mojego ulubionego autora.

Mam kłopot z tą książką, właściwie nie wiem jak ją ocenić. Są fragmenty które mnie zachwyciły, ale to tylko fragmenty. Niby widzę wielowymiarowość i niejednoznaczność która mnie tak pociąga u Coetzee. Ale to nie olśnienie jak w przypadku "Hańby" czy „Czekając na barbarzyńców” a zaledwie iskierka.
Nie dla mnie, męczyłam się przy czytaniu. Krótko mówiąc, moja nieulubiona...

Bardzo lubię filozoficzne powieści ale Coetzee to chyba dla mnie za dużo. Za dużo wszystkiego, za dużo otwartych wątków, za dużo tajemniczości, za dużo nieznośnych bohaterów, za dużo pytań bez odpowiedzi, za dużo absurdu i groteski. Po prostu za dużo.

Bardzo lubię filozoficzne powieści ale Coetzee to chyba dla mnie za dużo. Za dużo wszystkiego, za dużo otwartych wątków, za dużo tajemniczości, za dużo nieznośnych bohaterów, za dużo pytań bez odpowiedzi, za dużo absurdu i groteski. Po prostu za dużo.

Zaciekawił mnie tytuł, a lubię Coetzee'ego. Niektóre dialogi bardzo mi się podobały, cały wydźwięk już mniej.

Zaciekawił mnie tytuł, a lubię Coetzee'ego. Niektóre dialogi bardzo mi się podobały, cały wydźwięk już mniej.

Ciekawa i warta przeczyania

Ciekawa i warta przeczyania

Z

Z