To nie jest Matka Ryżu! Moim zdaniem okładka również wprowadza w błąd... Co niestety powoduje rozczarowanie.
Ta powieść wydaje się terapią autorki. Zrozumiałą dla niej i może jeszcze kilku osób (nie jestem jedną z nich). Rani Manicka maluje nam obraz smutku, rozpaczy, brudu, narkotycznej beznadziei. Nie byłam gotowa na to spotkanie.

To nie jest Matka Ryżu! Moim zdaniem okładka również wprowadza w błąd... Co niestety powoduje rozczarowanie.
Ta powieść wydaje się terapią autorki. Zrozumiałą dla niej i może jeszcze kilku osób (nie jestem jedną z nich). Rani Manicka maluje nam obraz smutku, rozpaczy, brudu, narkotycznej beznadziei. Nie byłam gotowa na to spotkanie.

Okrutna i bardzo smutna opowieść o tym, jak wiele zła w życiu wywołują narkotyki, które nie rozwiązują innych problemów, ale wręcz je pogłebiają. Plusem jest przedstawienie różnych postaci z różnych kultur (np. Włochów - bardzo polubiłam jedynie Francescę, Irlandczyków, Indonezyjczyków z Bali). Co ich łączy? Komu uda się przeżyć i poukładać sobie życie na nowo, a kto na zawsze się pogrąży?
Książka dla ludzi mocnych psychicznie - ku przestrodze. Minus za ogromne pokłady okultyzmu (choć rozumiem, że to nawiązanie do kultury balijskiej).

Okrutna i bardzo smutna opowieść o tym, jak wiele zła w życiu wywołują narkotyki, które nie rozwiązują innych problemów, ale wręcz je pogłebiają. Plusem jest przedstawienie różnych postaci z różnych kultur (np. Włochów - bardzo polubiłam jedynie Francescę, Irlandczyków, Indonezyjczyków z Bali). Co ich łączy? Komu uda się przeżyć i poukładać sobie życie na nowo, a kto na...

Po lekturze "Matki ryżu" spodziewałam się książki przepełnionej smutkiem i brakiem nadziei. Chociaż autorka zapewnia, że "Dotknięcie ziemi" różni się znacząco od wyżej wspomnianego tytułu, to jednak dominująca emocja jest ta sama. Niby ta sama, a jednak całość jest zupełnie inna. Dawka egzotyki jest zdecydowanie mniejsza, a jednak stanowi niesamowicie apetyczny kąsek, zwłaszcza obraz babki bliźniaczek. Większość akcji rozgrywa się w Londynie, który dla mieszkańców Europy nie jest niczym nadzwyczajnym. Ale to nie o miejsce chodzi. A przynajmniej nie o to geograficzne. Rani Manicka wybiera w Londynie jedno miejsce, mieszkanie, w którym spotykają się oni. Ci, którzy mieli marzenia o szczęściu, miłości, bliskości, rodzinie, a których los potraktował, delikatnie rzecz ujmując, dość brutalnie. Spotykamy na kartach książki ludzi, którzy podjęli decyzję, że chcą być szczęśliwi, że nie chcą godzić się na to, czego doświadczyli albo co mogą dostać gratis. I w tej ich pogoni za szczęściem, za lepszym życiem, za wydostaniem się z miejsca, w którym jest im źle, spotykają upadek. Za cenę czułości, bliskości, miłości i dobrego, radosnego seksu, dostają od życia po mordzie. Godzą się na upodlenie, przemoc, rezygnują z siebie tocząc się po równi pochyłej. Wchodzą na ścieżkę, z której nie ma już powrotu. Cena za marzenia, które i tak się nie spełnią jest najwyższa. Znajdą się też jednostki, którym się uda, ale przeszłość pozostanie. Czy warto chcieć lepszego życia, czy warto chcieć miłości i cielesności, radości i szczęścia? Czasami nie warto, bo stawka jest zbyt wysoka. Rozpaczliwe losy bohaterów zmuszają, żeby się zastanawiać. Czy Manicka odbiera nadzieję? Niektórym daje. To zależy. Niech każdy rozważy to sam w sobie. Niech każdy spróbuje dotknąć ziemi na dowód, że nie uległ pokusie.

Po lekturze "Matki ryżu" spodziewałam się książki przepełnionej smutkiem i brakiem nadziei. Chociaż autorka zapewnia, że "Dotknięcie ziemi" różni się znacząco od wyżej wspomnianego tytułu, to jednak dominująca emocja jest ta sama. Niby ta sama, a jednak całość jest zupełnie inna. Dawka egzotyki jest zdecydowanie mniejsza, a jednak stanowi niesamowicie apetyczny kąsek,...

Piekne i niewinne blizniaczki ekskluzywna prostytutka i artysta przerazony sekretami ojca. Ci ludzie staja sie sobie bliscy a laczy ich wspomnienie o zlej przeszlosci mrocznego londynskiego miejsca. Narkomania jest tu przedstawiona tak wyraziscie ze az ma sie przed oczami tych ludzi dajacych sobie w zyle i robiacych wszystko za dzialke. Ten swiat jest brutalny. Ksiazka daje do myslenia.

Piekne i niewinne blizniaczki ekskluzywna prostytutka i artysta przerazony sekretami ojca. Ci ludzie staja sie sobie bliscy a laczy ich wspomnienie o zlej przeszlosci mrocznego londynskiego miejsca. Narkomania jest tu przedstawiona tak wyraziscie ze az ma sie przed oczami tych ludzi dajacych sobie w zyle i robiacych wszystko za dzialke. Ten swiat jest brutalny. Ksiazka daje...

Bardzo smutna książka, przepełniona żalem, goryczą i rozczarowaniami.
Bohaterowie przeżywają okropne chwile. Pełno tu alkoholu, narkotyków i nic nie znaczącego seksu. Ten świat jest brudny, odpycha. Łatwo stracić nadzieję, ale mimo wszystko ta książka niesie pozytywne przesłanie i rozbudza nadzieję.

Bardzo smutna książka, przepełniona żalem, goryczą i rozczarowaniami.
Bohaterowie przeżywają okropne chwile. Pełno tu alkoholu, narkotyków i nic nie znaczącego seksu. Ten świat jest brudny, odpycha. Łatwo stracić nadzieję, ale mimo wszystko ta książka niesie pozytywne przesłanie i rozbudza nadzieję.

"Nie wiesz, że w naturze człowieka leży niszczenie tego, co idealne? Że pragnie tego, co upadłe? Zachwyca nas niedoskonałość, skaza, ruiny zamaskowane pnączem. Nasza własna niedoskonałość czerpie pociechę z wiedzy, że gdzieś tak, ukryte przed ludzkim okiem, są obszary zniszczenia."

Jak dla mnie to książka niezapomniana. Wracałam do niej kilkakrotnie. Przeczytałam ją po raz pierwszy jako nastolatka. W trakcie lektury zrozumiałam, jak wielkim złem są narkotyki i inne nałogi. Moją ulubioną postacią tej powieści jest Elizabeth.

"Nie wiesz, że w naturze człowieka leży niszczenie tego, co idealne? Że pragnie tego, co upadłe? Zachwyca nas niedoskonałość, skaza, ruiny zamaskowane pnączem. Nasza własna niedoskonałość czerpie pociechę z wiedzy, że gdzieś tak, ukryte przed ludzkim okiem, są obszary zniszczenia."

Jak dla mnie to książka niezapomniana. Wracałam do niej kilkakrotnie. Przeczytałam ją po raz...

Co prawda sama Autorka we wstępie zaznacza, że ta książka jest inna niż "Matka ryżu", ja jednak odniosłam zupełnie inne wrażenie. Dla mnie "Dotknięcie ziemi" to nic innego jak wciąż ta sama książka, miałam uczucie, że wciąż czytam "Matkę ryżu", wciąż obracam się wśród smutnych postaci i żalu. Zwyczajnie nie dałam rady przebrnąć przez ten smutek po raz drugi.

Co prawda sama Autorka we wstępie zaznacza, że ta książka jest inna niż "Matka ryżu", ja jednak odniosłam zupełnie inne wrażenie. Dla mnie "Dotknięcie ziemi" to nic innego jak wciąż ta sama książka, miałam uczucie, że wciąż czytam "Matkę ryżu", wciąż obracam się wśród smutnych postaci i żalu. Zwyczajnie nie dałam rady przebrnąć przez ten smutek po raz...

" Upadamy, aby znów odbić się od dna". Nie każdy jednak znajduje w sobie tyle siły, by zmienić swe życie na lepsze. Książka ta świetnie obrazuje, co prowadzi ludzi do upadku, z jakimi problemami się borykają i jak bardzo samotni są w swojej wielkiej niedoli. Najlepiej poradzili sobie ci, którzy potrafili otworzyć się na innych i podzielić z nimi swe obawy, przeszłość, teraźniejszość i zdobyć się na odwagę, by spojrzeć w swoją przyszłość. Lepszą, wolną od uzależnień, wytyczającą nowy kierunek ich życiu. Bohaterowie ci, wspólnymi siłami, stworzyli przyszłość " z przyszłością".

" Upadamy, aby znów odbić się od dna". Nie każdy jednak znajduje w sobie tyle siły, by zmienić swe życie na lepsze. Książka ta świetnie obrazuje, co prowadzi ludzi do upadku, z jakimi problemami się borykają i jak bardzo samotni są w swojej wielkiej niedoli. Najlepiej poradzili sobie ci, którzy potrafili otworzyć się na innych i podzielić z nimi swe obawy, przeszłość,...

Rzadko mi się zdarza, że nie przeczytam książki do końca, przy tej wymiękłam po mniej więcej 130 stronach.
Stanowczo nie moje klimaty: narkotyki, ostry seks. Beznadzieja.

Rzadko mi się zdarza, że nie przeczytam książki do końca, przy tej wymiękłam po mniej więcej 130 stronach.
Stanowczo nie moje klimaty: narkotyki, ostry seks. Beznadzieja.

Cudowna opowieść o życiu kilku osób, z różnych światów, z różnymi światopoglądami, nierozerwalnie związanymi ze sobą. Piękny język, historia toczy się gładko. nie ma smęcenia i dłużyzny. Dla mnie super.

Cudowna opowieść o życiu kilku osób, z różnych światów, z różnymi światopoglądami, nierozerwalnie związanymi ze sobą. Piękny język, historia toczy się gładko. nie ma smęcenia i dłużyzny. Dla mnie super.