Książka bardzo mi się podobała, była interesująca i przyciągała uwagę czytelnika. Oceniam na 7 gwiazdek, ponieważ przyjemnie mi się ją czytało, ale uważam, że ta historia mogłaby być bardziej zagmatwana, można by zawrzeć w niej więcej tajemnic.
Moim zdaniem autorka nie do końca wykorzystała potencjał, mimo że bardzo chętnie ją czytałam, to można było coś jeszcze dodać.

Książka bardzo mi się podobała, była interesująca i przyciągała uwagę czytelnika. Oceniam na 7 gwiazdek, ponieważ przyjemnie mi się ją czytało, ale uważam, że ta historia mogłaby być bardziej zagmatwana, można by zawrzeć w niej więcej tajemnic.
Moim zdaniem autorka nie do końca wykorzystała potencjał, mimo że bardzo chętnie ją czytałam, to można było coś jeszcze dodać.

Wspaniałe opisy Japonii oraz rozterki głównej bohaterki. Dla mnie jako laika w znajomości Japonii było bardzo fajne czytanie o krajobrazie, ludności i tradycjach tego kraju.
Sama główna bohaterka jest charakterystyczną postacią a jej rozterki o przeszłości były bardzo naturalne- dlatego mi jako czytelnikowi bardzo łatwo przyszło przeżywanie tego wszystkiego wraz z toczeniem się akcji powieści.
Jedyne co mi w niej przeszkadzało to czas w jakim była pisana- czas teraźniejszy niedokonany, lecz już przy 100 stronie dało się przyzwyczaić.
To moja pierwsza psychologiczna powieść a ta książka wcale mnie nie zraziła do tego gatunku więc z czystym sumieniem mogę ją polecić. :)

Wspaniałe opisy Japonii oraz rozterki głównej bohaterki. Dla mnie jako laika w znajomości Japonii było bardzo fajne czytanie o krajobrazie, ludności i tradycjach tego kraju.
Sama główna bohaterka jest charakterystyczną postacią a jej rozterki o przeszłości były bardzo naturalne- dlatego mi jako czytelnikowi bardzo łatwo przyszło przeżywanie tego wszystkiego wraz z toczeniem...

Bardzo rozwlekła opowieść o ... no właśnie, o czym? Główną bohaterką książki jest dziewczyna urodzona w Japonii z mieszanego małżeństwa znanego Japończyka oraz amerykańskiej artystki. Dowiadujemy się również , że dziewczyna jest obciążona straszną przeszłością. Mamy dużo wątków - zmaganie się z tożsamością, tajemnicą zawartą w porzuconym życiu, nową teraźniejszością, śmiercią, zaszłościami w rodzinie i dostosowaniem do społeczeństwa. Z tego wszystkiego wychodzi niestrawny koktajl, który dłuży się ze strony na stronę i ślamazarnie zmierza do końca. To wszystko doprawione jest opowieściami o japońskiej kulturze, ale brzmią one jako ciekawostki, a nie coś co buduje klimat i pozwala wczuć się w powieść.

Bardzo rozwlekła opowieść o ... no właśnie, o czym? Główną bohaterką książki jest dziewczyna urodzona w Japonii z mieszanego małżeństwa znanego Japończyka oraz amerykańskiej artystki. Dowiadujemy się również , że dziewczyna jest obciążona straszną przeszłością. Mamy dużo wątków - zmaganie się z tożsamością, tajemnicą zawartą w porzuconym życiu, nową teraźniejszością,...

Dziecko popełniające morderstwo. Te trzy słowa nie powinny występować obok siebie. Ten fakt mocno mną wstrząsną. Japonia kojarzy mi się z lasem samobójców, ogromnym naciskiem na naukę, presją otoczenia a zwłaszcza presją rówieśników. Mimo, że byłam świadoma takich rzeczy, to i tak czuję się poruszona tym, że 13-nastolatka dopuściła się morderstwa.
Przerażające dla mnie są fragmenty kiedy mówi że w sumie to do końca nie wiedziała co robi, nie była "świadoma" popełnianej zbrodni. Nie chciała opowiadać o dniu w którym zabiła, ponieważ była przerażona swoim zachowaniem.

Podoba mi się to jak autorka pokazała sport jako jedną z lepszych form terapii. Sama jako biegaczka zgadzam się z Rio, kiedy mówi, że bieganie pomaga wyładować negatywne emocje. Sprawia, że czujesz się wolny, a twoje serce łomocze napędzając cię do podejmowania nowych wyzwań.
Rzeczy, które jeszcze mnie urzekły to japońskie wstawki w tekście napisane kursywą. Autorka już w tekście wyjaśnia znaczenie pojedynczych słów. Jest to naprawdę ciekawe i interesujące. Znajdziemy w niej słowa charakterystyczne dla Japonii, mang lub anime.



Doznałam szoku. Począwszy od szoku kulturowego. Nie rozumiem tego jak można uważać, że ludzie, którzy mają rodzica za obcokrajowca są towarzysko, i nie tylko, traktowane gorzej. Przypisywanie zasług tylko jednej stronie pochodzenia(np. japońskiej) i bezwartościowości drugiej (amerykańskiej) jest dla mnie po prostu niepojęte i niezrozumiałe

Dla mnie ta książka mówi o tym, jak bardzo byśmy chcieli zakopywać nasze lęki i słabości głęboko w sercu. Wieczna ucieczka jednak się musi skończyć. Musimy zmierzyć się z tym co nieuniknione, a nawet bolesne. W takim etapie życia jest Rio. Aby wieść szczęśliwe życie musi zmierzyć się z największym potworem. Sobą. Jeśli tego nie zrobi płonne jej nadzieje na lepsze dni. Musi w końcu porozmawiać szczerze sama ze sobą a co najważniejsze wybaczyć sobie popełnioną ponad 30lat temu zbrodnie.

Dziecko popełniające morderstwo. Te trzy słowa nie powinny występować obok siebie. Ten fakt mocno mną wstrząsną. Japonia kojarzy mi się z lasem samobójców, ogromnym naciskiem na naukę, presją otoczenia a zwłaszcza presją rówieśników. Mimo, że byłam świadoma takich rzeczy, to i tak czuję się poruszona tym, że 13-nastolatka dopuściła się morderstwa.
Przerażające dla mnie są...

Jest to jedna z tych książek przy których zastanawiam się przez kogo czyta się ją tak źle. Czy to tłumacz nadał jest takie "kanciaste" brzmienie czy jednak to autor ma niezbyt wysublimowany styl pisania? Przez większą część tej lektury czułam się jakbym czytała amatorskie opowiadanie na blogu. Chociaż sam początek bardziej przypominał poradnik dla początkujących biegaczy. Pewnie autorka sama dużo biega, ponieważ zachwytów nad tą formą aktywności jest aż nadto. Fabuły nie ma tu za dużo, ale jest to w końcu powieść psychologiczna. Jednak te wątki, które się pojawiają są jakby umieszczone na siłę, tylko po to, by wywołały u bohaterki określone refleksje. Dobitnym przykładem jest akcja jej aresztowania. Dla mnie było to bardzo "naciągane". Ogólnie sama bohaterka nie wywołuje sympatii i nie chodzi nawet o jej młodzieńcze grzeszki. Jej zachowania są irracjonalne i samolubne.
Główny motyw psychologiczny jest tu zrozumiały i jasno nakreślony: Musisz rozliczyć się i pogodzić ze swoją przeszłością, by iść naprzód. Bardzo ładne przesłanie, za które dodałam jedną gwiazdkę. Jednak cała warstwa fabularna prowadząca do tego morału jest na tyle mizerna, że ocena niestety nie może być wyższa.

Jest to jedna z tych książek przy których zastanawiam się przez kogo czyta się ją tak źle. Czy to tłumacz nadał jest takie "kanciaste" brzmienie czy jednak to autor ma niezbyt wysublimowany styl pisania? Przez większą część tej lektury czułam się jakbym czytała amatorskie opowiadanie na blogu. Chociaż sam początek bardziej przypominał poradnik dla początkujących biegaczy....

Książkę dostałam w prezencie - sama pewnie bym się na nią nie skusiła. Spodziewałam się typowego czytadła bez polotu, a ku mojemu zaskoczeniu już po kilku stronach nie mogłam odłożyć tej książki! Polecam osobom, które lubią powieści skłaniające do różnych przemyśleń. Ta na pewno będzie mi chodzić po głowie przez długi czas...

Książkę dostałam w prezencie - sama pewnie bym się na nią nie skusiła. Spodziewałam się typowego czytadła bez polotu, a ku mojemu zaskoczeniu już po kilku stronach nie mogłam odłożyć tej książki! Polecam osobom, które lubią powieści skłaniające do różnych przemyśleń. Ta na pewno będzie mi chodzić po głowie przez długi czas...

Książka bardzo mi się podobała. Na początku nie mogłam się wciągnąć, ale po jakichś 100 stronach wszystko się zmieniło. Nie mogłam odłożyć powieści na bok, bo cały czas zastanawiałam się co dalej nastąpi. Bardzo spodobał mi się wątek o przeszłości głównej bohaterki. Chciałabym przeczytać coś więcej o tym jak wyglądało wtedy jej życie, z większymi szczegółami.

Jeśli już o postaci mowa, to muszę przyznać że osoba Rio zaintrygowała mnie. Podziwiam ją, że mogła zapomnieć o strasznym dzieciństwie i stworzyć własną rodzinę. Gdy bohaterka pojechała do Japonii na pogrzeb ojca, spotkała tam swoją nauczycielkę z podstawówki. Nie polubiłam jej od razu, gdy pojawiła się w historii. Wydawała mi się sztuczna i nieszczera.

Jest to powieść psychologiczna. Muszę przyznać, że ostatnio bardzo polubiłam ten gatunek. Autorka cały czas trzyma w napięciu i cały czas zaskakuje. Nie jeden raz musiałam przeczytać dwa razy to samo, żeby zrozumieć co w ogóle się wydarzyło.

Czy polecam? Zdecydowanie tak. Jest to pozycja zdecydowanie warta poznania. Nie wszystkim może się spodobać. Polecam ją szczególnie osobom, które interesują się Japonią. Nie wspomniałam wcześniej o tym, ale jest tu pokazany naprawdę spory kawałek tego kraju. Niektóre zabytki i kultura, więc zachęcam do czytania.

Książka bardzo mi się podobała. Na początku nie mogłam się wciągnąć, ale po jakichś 100 stronach wszystko się zmieniło. Nie mogłam odłożyć powieści na bok, bo cały czas zastanawiałam się co dalej nastąpi. Bardzo spodobał mi się wątek o przeszłości głównej bohaterki. Chciałabym przeczytać coś więcej o tym jak wyglądało wtedy jej życie, z większymi szczegółami.

Jeśli już o...

Rio wiedzie szczęśliwie życie. Ma rodzinę, spełnia się zawodowo, biega maratony. Z Japonią, w której się urodziła i wychowała wiążą ją jedynie rysy twarzy. Gdy pewnego dnia otrzymuje list z zawiadomieniem o śmierci ojca, Rio, a właściwie Chizuru będzie musiała wrócić do domu i stawić czoła temu, o czym przez całe życie usiłowała zapomnieć.
Historia opisana w tej książce jest tak bardzo życiowa, że to jest strasznie smutne. Dzieciaki są wredne. Kiedy ktoś ma więcej kg lub jest z biedniejszej rodziny to potrafią zgotować piekło. Podobnie jak nasza bohaterka miałam w szkole kolegę, którego ulubionym określeniem w moim kierunku było "spaślak". Gdy tylko mnie widział, wrzeszczał na cały korytarz, by wszyscy słyszeli. Podziwiam za odwagę, ja po 9 latach bym się poddała i przestała ludzi w ten sposób zaczepiać. Mówią, że najlepszą obroną jest atak, ale czy w takim przypadku warto atakować? Smutne jest to, że ktoś swoje kompleksy próbuje leczyć na innych. Może ja święta nie jestem, mój język wpędził mnie w kłopoty wiele razy i pewnie jeszcze nie jeden raz wpędzi, ale to głównie przez pyskówki. Nigdy do głowy mi nie przyszło, by skreślać kogoś przez to, że jest większy czy biedniejszy, nigdy też nie obnosiłam się z tym "co mam", bo cokolwiek miałam będąc młodsza, nie było moje, w końcu miałam to dzięki rodzicom. Jak pustym i zepsutym trzeba być, by klasyfikować ludzi w ten sposób?
Dzięki Bogu, że wataha wilków nie brała udziału w moim wychowaniu. Chizuru nie miała tyle szczęścia, prześladowana przez kolegę, nieakceptowana przez klasę, bez wsparcia rodziny, pozostawiona samej sobie zmuszona była do strasznego czynu, który ciągnął się za nią całe życie. Dzieci jak Chizuru jest niestety więcej, ośmieszane i gnębione często nie dają sobie rady. Niestety, przykład idzie z góry, a nasza władza zamiast pokazywać to co w nas dobre i uczyć, że niezależnie od tego kim jesteśmy, jak wyglądamy i z kim żyjemy, jesteśmy równi, szerzy nienawiści na podstawie jakichś chorych ideologii.

Rio wiedzie szczęśliwie życie. Ma rodzinę, spełnia się zawodowo, biega maratony. Z Japonią, w której się urodziła i wychowała wiążą ją jedynie rysy twarzy. Gdy pewnego dnia otrzymuje list z zawiadomieniem o śmierci ojca, Rio, a właściwie Chizuru będzie musiała wrócić do domu i stawić czoła temu, o czym przez całe życie usiłowała zapomnieć.
Historia opisana w tej książce...

Jedna z tych książek, których nie doczytałam do końca. Trudny temat- psychologicznie i kulturowo. Niektórych może to wciągać. Ale fabuła nie specjalnie zachęca do czytania.

Jedna z tych książek, których nie doczytałam do końca. Trudny temat- psychologicznie i kulturowo. Niektórych może to wciągać. Ale fabuła nie specjalnie zachęca do czytania.

Ciężko się to czyta. Zapowiadała się ciekawa powieść z Japonią w tle.

Ciężko się to czyta. Zapowiadała się ciekawa powieść z Japonią w tle.