Goodbye Days

"Goodbye Days" to książka, w której tkwi wiele ukrytej mądrości. Słodko-gorzka historia, w której jest zawarte wiele opisanego smutku, ale też nadziei, dzięki której utwierdzamy się w przekonaniu, że warto żyć.

Carvera spotkała wielka tragedia - w jeden dzień stracił trójkę swoich najlepszych przyjaciół, a oprócz tego został również podany do prokuratury w sprawie nieumyślnego przyczynienia się do spowodowania ich śmierci. Gorzej być nie może? Może! Siostra bliźniaczka jednego z nieżyjących nastolatków otwarcie gardzi głównym bohaterem i nastawia przeciwko niemu uczniów ich szkoły, przez co i tam nie może on czuć się swobodnie.
Nastoletni pisarz-marzyciel staje się trochę apatyczny, a jego poczucie winy i wielkiej straty oraz napady lękowe wcale nie ułatwiają mu życia. Pomimo to, Carver nie poddaje się negatywnemu naciskowi tłumu i żyje tak, jak może, w miarę najlepiej. Wspierają go rodzice, starsza siostra oraz dziewczyna zmarłego przyjaciela, Jesmyn, dzięki której chłopak może poczuć radość i spokój.
Bardzo polubiłam głównego bohatera za to, że nie starał się zbyt ukrywać swoich emocji ani żalu po stracie przyjaciół. Nie został on zbyt przerysowany, nie był ani życiowym nieudacznikiem ani szkolną gwiazdą - był sobą, prostym, marzącym sobą... Z dość mocno potłuczonym sercem.

Jeff Zentner ma niesamowity talent pisarski. Jako muzyk ma w sobie wiele wrażliwości, co czuć podczas czytania jego książki. Niezwykle celne przemyślenia skłaniające do refleksji, dość proste słownictwo i piękne porównania, dzięki którym historia nabiera niezwykłych barw i trafia wprost do serca czytelnika.
Ponadto, stworzył on książkę o fabule nie tylko poruszającej, ale też wciągającej tak mocno, iż trudno skończyć lekturę przed prześlizgnięciem się na ostatnią stronę.

"Goodbye Days" poruszyło mnie, skłoniło do myślenia i doceniania tego, co najważniejsze - własnego życia, na które nie zwracałam wcześniej zbyt wielkiej uwagi.
Pamiętajcie, aby zawsze czerpać z życia pełnymi garściami. Nie warto gdybać "Co by było, gdyby..." - trzeba to sprawdzić.
Carpe diem!

"Goodbye Days" to książka, w której tkwi wiele ukrytej mądrości. Słodko-gorzka historia, w której jest zawarte wiele opisanego smutku, ale też nadziei, dzięki której utwierdzamy się w przekonaniu, że warto żyć.

Carvera spotkała wielka tragedia - w jeden dzień stracił trójkę swoich najlepszych przyjaciół, a oprócz tego został również podany do prokuratury w sp...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na polskim rynku pojawia się coraz więcej i więcej obyczajowych powieści młodzieżowych, i chociaż znaczna ich część opiera się jedynie na utartych już schematach, tak zaczynają pojawiać się również książki poruszające ważne tematy. Pozycje o przeróżnych chorobach od otyłości aż do nowotworu, o śmierci, o jakie niebezpieczeństwach niesie Internet, o samotności nikogo już nie dziwią, a autorzy nie ustają w staraniach, by dostarczać nam kolejne przystępnie napisane powieści ukazujące często bardzo poważne kwestie. I co by nie mówić to często właśnie poruszany problem przyciąga odbiorców do danej pozycji, ponieważ potrafi wyróżnić książkę z tłumu. Goodbye Days przyciągnęło mnie do siebie pozytywnymi opiniami, ale zdecydowałam się na jej lekturę w chwili, gdy dowiedziałam się, że traktuje o problemie, jakim jest korzystanie z telefonu w trakcie jazdy, z którym nie spotkałam się dotychczas w żadnej innej pozycji.

Zacznijmy od tego, co w powieści Jeffa Zentnera mi się nie podobało, by później osłodzić sobie jej obraz. Po pierwsze i najważniejsze, kompletnie nie kupił mnie nierealny pomysł na utworzenie procesu przeciw chłopakowi, który chciał wytoczyć poważny sędzia i inni równie logiczni podobno dorośli. Przepraszam bardzo, ale naprawdę chciano pozwać kogoś za to, że wysłał wiadomość do swoich przyjaciół, tylko dlatego, że chwilę po tym zdarzył się wypadek samochodowy? Od kiedy to oskarżamy kogoś za coś, co z żadnej możliwej perspektywy nie jest jego winą? Absolutnie rozumiem, że ten wątek miał mnie zainteresować i dodać tej historii dramatyzmu, ale u mnie wywołał tylko uśmiech zażenowania na ustach.

Skoro już jesteśmy przy postaciach dorosłych, to należałoby również wspomnieć, że z jakiegoś powodu wszyscy poza babcią i rodzicami Carvera, skrzyknęli się i stwierdzili, że potrzebują kozła ofiarnego, więc będą okrutni dla głównego bohatera, mimo że przechodzi stratę tak samo, jak oni. Wiem, że byli zrozpaczeni, więc mogli nie myśleć do końca logicznie, ale kurde, nie przesadzajmy i nie zabierajmy im całej empatii, tym bardziej że przecież znali tego chłopaka całkiem dobrze, bo często gościł w ich domach.
Nie do końca rozumiem też celu wprowadzania w tej historii takiego, a nie innego wątku miłosnego. Przepraszam, ale jak dla mnie ani to nie wzbogaciło historii, ani nieszczególnie mnie zainteresowało, stanowiło za to niepotrzebną zapchaj dziurę, chyba w imię myśli, że każda dobra powieść młodzieżowa musi mieć wątek romantyczny. A prawda jest taka, że nie musi.

Doceniam fakt, że autor wykreował wypadającą dość naturalnie przyjaźń między czwórką nastolatką, ale chociaż została ona napisana naprawdę poprawnie, tak brakowało mnie w niej jakieś iskry, która uczyniłaby ją w moich prawdziwą i sprawiała, że uwierzyłabym w nią, kibicowałabym jej. Doceniam też różnorodność kreacji poszczególnych postaci, które pojawiały się przecież tylko w retrospekcjach, lecz nie potrafiłam polubić tych chłopaków nie kupiły mnie na przykład żarty Blake’a, ani jego filmiki pokazujące pierdzenie w miejscach publicznych.

Główny bohater Carter to zaś artystyczna dusza, za której sprawą autor mógł napisać tę powieść nieco bardziej barwnym językiem i skonstruować sporą ilość wewnętrznych monologów, a także przedstawić trudny proces przechodzenia przez żałobę i radzenia sobie z tak dużą stratą, jak śmierć trójki przyjaciół. I chociaż trudno jest mi go jakkolwiek określić, tak bardzo przyjemnie byłoby wejść do jego głowy, i czytać jego myśli. Mam tylko jedno szybkie pytanie do jego kreacji: czy on naprawdę nie miał żadnego, ale żadnego znajomego poza wspomnianą już trójką? Żadnych znajomych, chociażby ze szkoły? Jak udała mu się ta sztuka?

Niezwykle podobało mi się za to przedstawienie terapeuty oraz ogólnie terapii jako czegoś bardzo pozytywnego, czego nie powinno się wstydzić i co naprawdę potrafi pomóc, chociaż na początku naprawdę trudno jest się przemóc, by mówić, to później przynieść może to realny skutek i pomóc w trudnych chwilach.

Uważam też, że pomysł zorganizowania tytułowych ostatnich dni był naprawdę ciekawy i został dobrze napisany. Najlepiej wypadł oczywiście (osoby, które czytały wiedzą, dlaczego oczywiście) pierwszych z tych dni, w którego trakcie mogłam poczuć jak kolejne działania, przynoszą bohaterom powolne ukojenie i zobaczyć ich stopniowe oczyszczenie. Kolejne dwa spotkania z rodzinami zmarłych wypadły zaś nieco gorzej, ale taki był chyba zamysł autora, i chociaż wciąż nie kupuję kreacji sędziego i tego, jak postępował, to jestem w stanie przymknąć na to oko, ze względu na ładne domknięcie jego historii.

Tym, czego żałuję jednak najmocniej, jest to, że nie poczułam się emocjonalnie związana z tą historią. W trakcie przewracania kolejnych stron wciąż stałam bowiem gdzieś obok akcji, emocje w niej zawarte przepływały mi przez palce, nie trafiając do mojego serca a dobrze wykreowani bohaterowie, szli obok mnie, lecz odgrodzeni grubą, szklaną szybą.

Czy mimo wszystkich moich narzekań Goodbye Days jest dobrą książką? Jak najbardziej! Czy mogła być jednak lepszą pozycją? Zdecydowanie tak. Autor miał bowiem niezwykle ciekawy pomysł na tę historię i chociaż kilkukrotnie powinęła mu się noga, tak i tak udało mu się stworzyć wartościową powieść dla młodzieży.

https://biblioteka-wspomnien.blogspot.com/2019/07/o-jednej-wiadomosci-ktora-wszystko.html

Na polskim rynku pojawia się coraz więcej i więcej obyczajowych powieści młodzieżowych, i chociaż znaczna ich część opiera się jedynie na utartych już schematach, tak zaczynają pojawiać się również książki poruszające ważne tematy. Pozycje o przeróżnych chorobach od otyłości aż do nowotworu, o śmierci, o jakie niebezpieczeństwach niesie Internet, o samotności nikogo już nie dzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oczekiwałam od tej pozycji czegoś naprawdę dobrego. Czegoś, co wpłynie na moje życie. Czegoś, co sprawi, że inaczej będę na nie patrzeć. Jednak niestety trochę się rozczarowałam.

Pomysł na fabułę jest świetny. Z tego można by stworzyć nietypową książkę o poważnych problemach. Jednak sposób w jaki została ona napisana kompletnie do mnie nie przemawia. Mam wrażenie, że autor opisuje tylko pogrzeby i pożegnania przyjaciół bohatera. Rozumiem, że to jest ważne, ale oprócz tego w tej książce nie znajdziemy nic.

Rozumiem, że autor w ten sposób chciał pokazać, jak ogromna była to strata. Jednak brakowało mi tu samych emocji. Pod koniec powieść skupia się na procesie, który mam wrażenie, że został wciśnięty na siłę.

Bohater może pójść do więzienia przez to, że napisał smsa do przyjaciela. Jakoś tego nie kupuję.
Dla mnie była to bardzo przeciętna młodzieżówka.

Oczekiwałam od tej pozycji czegoś naprawdę dobrego. Czegoś, co wpłynie na moje życie. Czegoś, co sprawi, że inaczej będę na nie patrzeć. Jednak niestety trochę się rozczarowałam.

Pomysł na fabułę jest świetny. Z tego można by stworzyć nietypową książkę o poważnych problemach. Jednak sposób w jaki została ona napisana kompletnie do mnie nie przemawia. Mam wrażenie, że a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

17-letni Carver traci trójkę najlepszych kumpli, którzy giną w wypadku. Tuż przed tym, jak jadąc samochodem, zderzyli się z ciężarówką, Carver napisał do nich SMS-a, który okazał się brzemienny w tragiczne skutki. Ewentualność wylądowania w więzieniu (ojciec jednej z ofiar rozważa oskarżenie go spowodowanie tragedii), a także znajomość z dziewczyną jednego z martwych kumpli - wszystko to sprawia, że Carver zostaje przeciągnięty przez czyściec gigantycznych wyrzutów sumienia i poczucia winy.
Trudno mi w sumie opisać, jak głęboko ta książka wrzyna się w serce podczas czytania, jak mocno przeżywa się wszystkie cięgi, które Carver obrywa, jak realnie można poczuć jego załamanie i rozpacz. Miałam wrażenie, jakbym autentycznie towarzyszyła mu przez te 400 stron, będąc świadkiem jego kolejnych porażek i upokorzeń.
Ta powieść to istny młodzieżowy majstersztyk. Jest melancholijna, prawdziwa i cudownie refleksyjna; płacze się nad nią (wielokrotnie), ale i śmieje (też sporo razy), bo w żałobie w pewnym momencie dobre wspomnienia muszą wziąć górę nad bólem.
Książka napisana jest fenomenalnym, jakimś zupełnie natchnionym stylem, wprost nie chciałoby się uronić ani słowa. Kryje masę cudownych cytatów, które można by sobie wręcz tatuować, zamiast tylko zapisywać je w zeszyciku.
Prawdziwa perełka wśród młodzieżówek!

17-letni Carver traci trójkę najlepszych kumpli, którzy giną w wypadku. Tuż przed tym, jak jadąc samochodem, zderzyli się z ciężarówką, Carver napisał do nich SMS-a, który okazał się brzemienny w tragiczne skutki. Ewentualność wylądowania w więzieniu (ojciec jednej z ofiar rozważa oskarżenie go spowodowanie tragedii), a także znajomość z dziewczyną jednego z martwych kumpli - w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiem tak: pomysł na książkę i sam jej opis zainteresowały mnie, lecz samym wykonaniem - zawiodłam się. Bardzo trudno było mi przebrnąć przez całą książkę. Nie jest ona dla mnie :( Miała za mało akcji, rozumiem oczywiście, że bohater przeżywał tragedię, ale zabrakło czegoś w tej książce.

Powiem tak: pomysł na książkę i sam jej opis zainteresowały mnie, lecz samym wykonaniem - zawiodłam się. Bardzo trudno było mi przebrnąć przez całą książkę. Nie jest ona dla mnie :( Miała za mało akcji, rozumiem oczywiście, że bohater przeżywał tragedię, ale zabrakło czegoś w tej książce.

Pokaż mimo to

Ta młodzieżowa powieść z pewnością poruszy nie tylko nastolatków. Czytelnik niezależnie od tego, czy zmierzył się kiedyś z utratą bliskiej osoby, czy nie, może poczuć się początkowo w pewien sposób przytłoczony lekturą tej książki, jednak, kończąc ją, z pewnością odczuje swego rodzaju katharsis. Szczególnie jeżeli dużo wiąże go ze sztuką i jej tworzeniem.

Utwór wielokrotnie i efektywnie gra na emocjach. Bohaterowie stopniowo dają się poznać i polubić odbiorcy, co jeszcze bardziej wzmaga w nim żal i gorycz. Autor posiada niezwykłą zdolność do łamania i sklejania serc, chociaż przyznam, że będąc tuż po lekturze "Goodbye Days", czuję się ogólnie rozdarta i absolutnie niesklejona.

Kompozycja tego dzieła odchodzi od klasycznych schematów powieści młodzieżowych, a język stosowany w nim, sprawia, że całość czyta się lekko i dość szybko. Miejscami występują dłużyzny, ale nie są rażące i jest ich naprawdę niewiele.

Nie nazwałabym tej pozycji wybitną, ale myślę, że czytanie jej nie było stratą czasu. Na nieco melancholijne, tęskne wieczory idealna, ale odpowiednio dawkowana. Pochłonięcie jej w całości za jednym razem mogłoby być dość ryzykowne.

Ta młodzieżowa powieść z pewnością poruszy nie tylko nastolatków. Czytelnik niezależnie od tego, czy zmierzył się kiedyś z utratą bliskiej osoby, czy nie, może poczuć się początkowo w pewien sposób przytłoczony lekturą tej książki, jednak, kończąc ją, z pewnością odczuje swego rodzaju katharsis. Szczególnie jeżeli dużo wiąże go ze sztuką i jej tworzeniem.

Utwór wielokr...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu "Krola wezy" czekalem z niecierpliwoscia na nowa powiesc Zentera. No i co? No i nic!
Przyznaje - jest tu kilka madrych zdan ktore zasluguja na uwage ale poza nimi ... nuda.
Nie ma sie co rozpisywac, bo kazda recenzja tej ksiazki bedzie rownie nudna, jak jej tresc. Szkoda czasu.

Po przeczytaniu "Krola wezy" czekalem z niecierpliwoscia na nowa powiesc Zentera. No i co? No i nic!
Przyznaje - jest tu kilka madrych zdan ktore zasluguja na uwage ale poza nimi ... nuda.
Nie ma sie co rozpisywac, bo kazda recenzja tej ksiazki bedzie rownie nudna, jak jej tresc. Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

Momentami absurdalne. Za bardzo ckliwe jak dla mnie. Nie wiem, może to wynika z tego że nie wiem i nie rozumiem jak można mieć tak silną więź z obcymi ludźmi. Nie mam przyjaciòł (z własnego wyboru) i nie potrafiłam się odnaleźć w tej powieści.

Momentami absurdalne. Za bardzo ckliwe jak dla mnie. Nie wiem, może to wynika z tego że nie wiem i nie rozumiem jak można mieć tak silną więź z obcymi ludźmi. Nie mam przyjaciòł (z własnego wyboru) i nie potrafiłam się odnaleźć w tej powieści.

Pokaż mimo to

Całość na blogu: http://bookwormpl.blogspot.com/2018/08/92-goodabye-days-jeff-zentner.html

Macie tak czasami, że opis nie oddaje całego blasku książce, która po przeczytaniu bardzo przypadła Wam do gustu? Ja z "Goodbye days" właśnie tak miałam. Liczyłam na lekki kryminał, a tu proszę poruszająca opowieść o stracie, cierpieniu oraz żałobie. O tym jak wygląda życie kiedy zabraknie w nim najbliższych ci osób. Do tej pory w myśli wciąż mam te cytaty, które idealnie oddawały klimat sytuacji.

Fabuła zabiera nas do Nashville, gdzie Carver uczestniczy już w trzecim pogrzebie ostatniego z przyjaciół. Wystarczyła jedna wiadomość sms, by życie straciło trzech członków Brygady Sos a czwarty żył z wiecznym poczuciem winy i cierpieniem. Czy spodziewać się tu wartkiej akcji i schematów? Zdecydowanie nie. Ta książka opowiada o tym jak ludzie znoszą utratę najbliższych oraz w jak różnoraki sposób próbują żyć z żałobą. To niesamowite jak odmienne bywają sposoby radzenia sobie ze śmiercią towarzyszy czy członka rodziny. Wszystko zdecydowanie zależy od charakteru i sposobu życia danej osoby. Poruszające w tej powieści jest praktycznie wszystko. To jak Carver musi sobie radzić nie tylko z cierpieniem po śmierci przyjaciół oraz z dręczącym go poczuciem winy jest po prostu smutne i zarazem przerażające. A dlaczego? Ponieważ ten jeden sms może i poniekąd mógł być jednym z licznych powodów, przez które prowadzący Mars stracił skupienie i przestał uważać na drodze. Jednak los nie jest łatwy do przewidzenia i dalsze obwinianie się za tą tragedię nie ma większego sensu. Lecz w trakcie czytania czytelnik może być naocznym świadkiem tego, jak Carver zaczyna przez to poczucie winy zatracać siebie. Jest skłonny wziąć cała winę na siebie byleby odpokutować to co zrobił. Można powiedzieć, że powód błahy, jednak nie oszukujmy się, że telefony pozbawiły ludzi ostrożności i zdrowego rozsądku. To, że Mars sięgnął po ten telefon mogło przyczynić się do wypadku. Często odczytujemy wiadomości podczas jazdy i pozbawiamy się cennych sekund, dzięki którym moglibyśmy dostrzec niebezpieczeństwo.

Książka ukazuje również jak ważną rolę w przeżyciu żałoby mają jednak rodzice, rodzeństwo czy współżałobnicy. dzielenie się bólem z innymi jest ważne, by odzyskać choć ułamek równowagi i nauczyć się życia już bez zmarłego. A nie należy również unikać terapeutów. Może dla wielu okazać się to słabością, ale zdecydowanie polecam także zasięgnąć u terapeuty wsparcia. Jeśli odzyskamy równowagę psychiczną to szybko nauczymy się życia z brakiem najbliższego.

Ta książka jest napisana ku przestrodze dla młodych ludzi, by nie pozbawiali się życia przez telefon. Kontakt będzie zawsze, a to czy odpiszesz po zatrzymaniu się czy w trakcie jazdy ma ogromne znaczenie. Ta wiadomość i te kilka sekund nieuwagi mogą cie zabić. A kilka minut jeśli ktoś odczeka na twoją odpowiedź to serio, nic mu się nie stanie. Doceń swoje życie i nie daj się pozbawić zdrowego rozsądku przez technologię.

Będę polecać tę książkę każdemu. Jak dla mnie to pozycja, która przewartościowuje trochę naszą wewnętrzną hierarchię. Czuję, że czas kilka rzeczy przesunąć, by nie utracić tych najważniejszych chwil swojego życia.

Całość na blogu: http://bookwormpl.blogspot.com/2018/08/92-goodabye-days-jeff-zentner.html

Macie tak czasami, że opis nie oddaje całego blasku książce, która po przeczytaniu bardzo przypadła Wam do gustu? Ja z "Goodbye days" właśnie tak miałam. Liczyłam na lekki kryminał, a tu proszę poruszająca opowieść o stracie, cierpieniu oraz żałobie. O tym jak wygląda ż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ponoć to nie pożegnania ranią najbardziej. Bardziej boli moment, w którym orientujesz się, że ta druga osoba odeszła.
A gdy nie zdążyłeś powiedzieć tej drugiej osobie, ile dla ciebie znaczyła, boli nawet bardziej.

Dokładnie tak jest w przypadku Cravena, przez przyjaciół do niedawna zwanego Kosą. Do niedawna, gdyż obecnie cała jego paczka nie żyje. Został tylko on- on i jego wyrzuty sumienia. Pisząc wiadomość do jednego z nich, całkiem przypadkiem doprowadził do katastrofy.

Głównego bohatera poznajemy w momencie, gdy z całej Brygady Sos pozostaje tylko on, a teraz musi pozbierać to, co zostało z jego życia. Nie jest to proste, zwłaszcza że jedynymi przyjaciółmi są starsza siostra (wreszcie skreśliliśmy motyw jadowitej starszej towarzyszki niedoli zwanej dzieciństwem!), była dziewczyna jednego z chłopaków oraz jego rodzice. Craven na dodatek zmaga się z problemami prawniczymi.

I w tym momencie, gdy zdaje mu się, że gorzej być już nie może, otrzymuje szansę na pożegnanie. Ma przeżyć jeden dzień z bliskimi swoich przyjaciół, tak jak zrobiliby to oni sami. Kilkanaście godzin, w których ma ostatecznie powiedzieć trójce chłopaków, których kochał, na modłę Teletubisiów, "pa pa".

To dzieło niemal wycisnęło mi łzy pod koniec, z trudem powstrzymywałam się przed szlochem za pomocą ostatniego argumentu: "na litość, ta książka jest nowiutka, i to z biblioteki! A zresztą, ty nie płaczesz nad książkami od 10 lat!". Nie zmienia to faktu, że Goodbye Days to jedna z piękniejszych książek, jakie w życiu przeczytałam.

Chciałabym jeszcze dodać dwie rzeczy: podoba mi się dwuznaczność nieprzetłumaczonego tytułu: "Żegnajcie dni" jak i "Dni pożegnania", no i to, że pisałam tą opinię, słuchając kolejno "Time to say goodbye", intra z "Friends" tudzież "Game Over".

Niech moc będzie z wami!

Ponoć to nie pożegnania ranią najbardziej. Bardziej boli moment, w którym orientujesz się, że ta druga osoba odeszła.
A gdy nie zdążyłeś powiedzieć tej drugiej osobie, ile dla ciebie znaczyła, boli nawet bardziej.

Dokładnie tak jest w przypadku Cravena, przez przyjaciół do niedawna zwanego Kosą. Do niedawna, gdyż obecnie cała jego paczka nie żyje. Został tylko on- ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to