Początek urzekający- bardzo przyjemnie czyta się wspomnienia narratora z dzieciństwa i poznaje pierwsze fascynacje muzyczne. Później zaczyna się robić nudno- kilka razy zostaje powtórzony schemat kumple, alko, dragi. Ale najgorsze są próby wplecenia do dialogów historii grunge'u jakby spisanej w wikipedii. Bardzo sztucznie to wypada.

Początek urzekający- bardzo przyjemnie czyta się wspomnienia narratora z dzieciństwa i poznaje pierwsze fascynacje muzyczne. Później zaczyna się robić nudno- kilka razy zostaje powtórzony schemat kumple, alko, dragi. Ale najgorsze są próby wplecenia do dialogów historii grunge'u jakby spisanej w wikipedii. Bardzo sztucznie to wypada.

Zaczęło się niewinnie. Od takich dziecięcych rozkmin, dość niebanalnych. Im dalej czytamy porwane fragmenty życiorysu bohatera, tym bardziej stacza się on w naszych oczach.

Bohater od czasów dzieciństwa ustawiał sobie kolejnych idoli - John Lennon, Kurt Cobain... dążył do tego, by stać się kimś im podobnym.
Z "kolorowymi kumplami" i innymi spotkanymi na swojej drodze ziomkami zakładał kolejne kapele - Objawy Odstawienia, Ibogain..., z którymi tworzyli nie dające się słuchać piosenki-manifesty o bardzo prostackich tekstach (kilka z nich jest zacytowanych w książce). Idea garażowych bandów jest mi niezmiernie bliska, ale nie w takiej postaci...

Ile w tej powieści jest krejzoli... naprawdę. Jeden lepszy od drugiego. Zapewniam, nie chcielibyście żyć w tej ich mieścinie, tam się aż roi od typów spod ciemnej gwiazdy.

Nie uważam, żeby to była nostalgiczna opowieść (jak głosi oficjalny opis). Bohater z teraźniejszości nie wydaje się tęsknić za destrukcyjnym stylem życia, który prowadził za młodu, a jeśli nawet jakoś między wierszami by tęsknił, to nie mogłabym tego zrozumieć. To nie była kwestia lajtowego poimprezowania z grupą przyjaciół - to była kompletnie odurzająca rzeźnia, każda kolejna gorsza od poprzedniej. W tym wszystkim niby ważna była muzyka, ale mi ona umknęła, bo owszem odniesienia były, fascynację też, ale widać było, że te młodziaki miały trochę inne priorytety, a granie traktowali jako dodatek.

Język był za to super (i dzięki temu taka wysoka ocena w moich oczach),bo był mieszanką stylu Orbitowskiego, Żulczyka i Nahacza, ale zabrakło mi tutaj puenty. Bo w gruncie rzeczy 𝘜𝘤𝘻𝘯𝘪𝘰𝘸𝘪𝘦 𝘊𝘰𝘣𝘢𝘪𝘯𝘢 to podzielony na trzy części zapis wspomnień. Może puentą było to (𝗦𝗣𝗢𝗜𝗟𝗘𝗥 𝗔𝗟𝗘𝗥𝗧),że pomimo tego, jak bardzo niszczący tryb życia prowadził bohater, nie skończył tragicznie (jak większość muzyków, w których był zapatrzony),może dostał jakąś szansę na odkupienie?

A bo ja wiem? Nie zwaliła mnie ta lektura z nóg (no może oprócz momentów, gdzie pojawiały się coraz to nowe świry w świecie przedstawionym),ale tego, że solidnie mnie wciągnęła, nie mogę jej odmówić.

Zaczęło się niewinnie. Od takich dziecięcych rozkmin, dość niebanalnych. Im dalej czytamy porwane fragmenty życiorysu bohatera, tym bardziej stacza się on w naszych oczach.

Bohater od czasów dzieciństwa ustawiał sobie kolejnych idoli - John Lennon, Kurt Cobain... dążył do tego, by stać się kimś im podobnym.
Z "kolorowymi kumplami" i innymi spotkanymi na swojej drodze...

Oh, uwielbiam takie oldschoolowe klimaty. Książka o tym, jak dzieciństwo przenika w dojrzewanie, a dojrzewanie subtelnie przenika w dorosłość.

Oh, uwielbiam takie oldschoolowe klimaty. Książka o tym, jak dzieciństwo przenika w dojrzewanie, a dojrzewanie subtelnie przenika w dorosłość.

Dobra książka, ale tylko dobra i nic więcej. Takie sobie burzliwe dorastanie w atmosferze wypijanych win, wypalanych papierosów i skrętów, któremu towarzyszy również muzyka. Trochę zmęczyły mnie te ciągłe imprezy i częste zgony, chociaż czytało się nieźle. Nie chciałabym, żeby moje dzieci w ten sposób spędzały czas.

Dobra książka, ale tylko dobra i nic więcej. Takie sobie burzliwe dorastanie w atmosferze wypijanych win, wypalanych papierosów i skrętów, któremu towarzyszy również muzyka. Trochę zmęczyły mnie te ciągłe imprezy i częste zgony, chociaż czytało się nieźle. Nie chciałabym, żeby moje dzieci w ten sposób spędzały czas.

Autor "Mainstreamu" który to całkiem niedawno bardzo pozytywnie (chociaż nieliczni podzielają mój entuzjazm) mnie zaskoczył, zadebiutował w Polsce przed rokiem książką "Uczniowie Cobaina". W "Mainstreamie" mieliśmy surowy, paranoiczny klimat z krwawym zakończeniem. Ta książka jest zupełnie inna...

"Uczniowie Cobaina" to coś w rodzaju, nie wiem... Pamiętnika? Dziennika? Właściwie to taki zbiór anegdot głównie z młodości bezimiennego bohatera i kilku jego przyjaciół. Całość jest relacjonowana bardzo otwarcie i z dużą dawką humoru. Historie nie są jakoś ściśle ze sobą powiązane ale obracają się wokół paru dominujących tematów. Książka składa się z czterech rozdziałów w których określony jest przybliżony czas akcji.

"DZIECI CZARNOBYLA (WIOSNA 1994)" czyli kilka wspomnień z dzieciństwa bohatera.
"PODSTAWÓWKA LENNONA (1994 - 2002) - początek fascynacji muzyką, okres dojrzewania, pierwsze próby własnej twórczości muzycznej, eksperymentowanie z używkami.
"UCZNIOWIE COBAINA (2002 - 2005) - najdłuższy rozdział. Młodość. Alkohol i narkotyki przyjmowane w iście patologicznym stylu. Bunt, brak przystosowania społecznego. Szkoła? Nie. Praca? Nie. Pierwsza miłość. Dużo muzyki, dużo imprez, dużo śmiechu - choć to wszystko zdaje się zmierzać ku tragedii... Chaotyczne poszukiwanie swojej tożsamości? Swojego miejsca? A może tylko maskowanie beznadziei?
Czwarty rozdział (JESIEŃ 2011) to niejako epilog wspomnień naszego bohatera, którego w końcu dopadła monotonia codzienności. Zwyczajne życie. Szaleństwa młodości pozostawiły jedynie wspomnienia i 'trochę nadwyrężony' organizm. Nostalgia. Ale co można z tym zrobić? Jedynie żyć albo umrzeć...

Miroslav Pech bez wątpienia inspirował się wspomnieniami własnej, w sumie nie tak odległej młodości. Bardzo podoba mi się jego prosty, można powiedzieć - wręcz ascetyczny styl pisania. Krótkie zdania, chwilami jakby urwane słowa których sens odbija się echem w głowie i nagle *pyk!* kolejny rozdział. Sporo potocznego języka, sporo humoru ale ogólnie przygnębiła mnie ta książka.

Autor "Mainstreamu" który to całkiem niedawno bardzo pozytywnie (chociaż nieliczni podzielają mój entuzjazm) mnie zaskoczył, zadebiutował w Polsce przed rokiem książką "Uczniowie Cobaina". W "Mainstreamie" mieliśmy surowy, paranoiczny klimat z krwawym zakończeniem. Ta książka jest zupełnie inna...

"Uczniowie Cobaina" to coś w rodzaju, nie wiem... Pamiętnika? Dziennika?...

"Uczniowie Cobaina" Miroslava Pecha to jak powrót do czasów licealnych, pierwsze tanie wino, papierosy podkradane ojcu...Akcja powieści naprawde momentami przypomina klisze z mojej burzliwej, zbuntowanej młodości. Tak samo jak główni "kolorowi" bohaterowi, buntowałam się przeciw drobnomieszczańskiej tradycji. Chyba wszyscy dorastając przechodzimy fascynację dekadenckimi idolami, buntem przeciwko temu co zastane chcemy być inni, niezależni, odkrywczy. Niestety to tylko mrzonki, bo początkowa wolność zostaje zastąpiona przez dorosłość, odpowiedzialność, dopada szara rzeczywistość.
Na szczęście o czym przypomina autor pozostają wspomnienia, anegdoty, ale to wszystko podszyte jest melancholią za iluzją wolności, którą utraciliśmy.

"Uczniowie Cobaina" Miroslava Pecha to jak powrót do czasów licealnych, pierwsze tanie wino, papierosy podkradane ojcu...Akcja powieści naprawde momentami przypomina klisze z mojej burzliwej, zbuntowanej młodości. Tak samo jak główni "kolorowi" bohaterowi, buntowałam się przeciw drobnomieszczańskiej tradycji. Chyba wszyscy dorastając przechodzimy fascynację dekadenckimi...

http://ksiegarka.pl/czeskie-smaki-na-majowke/

"Czy to moja wina, że muszę kimś zostać?"

Pyta narrator w pewnym momencie „Uczniów Cobaina”. Równie dobrze możesz być to Ty lub ja albo też sam autor, bo wydaje się pisać delikatnie autobiografię. Miroslav Pech jest dzieckiem Czarnobyla, moim rówieśnikiem, i taki sam tytuł nadał pierwszej części swojej powieści. Szybko mnie sobą zaskarbił. Powyższe cytowane zdanie jest chyba jednym z najlepszych podsumowań jego młodzieńczych rozważań. To pogoń nastoletniego everymana do bycia tym, kim sobie wyobraża, a kim zostanie, gdy jego marzenia zweryfikuje rzeczywistość.



A narrator chciałby być gwiazdą rocka. O tym samym marzył autor, ale uznał, że chyba lepiej pisze niż gra na instrumentach i śpiewa. Ku mej literackiej uciesze. Choć okładka sugeruje młodzieńczy rozgardiasz, który niekoniecznie będzie angażujący, to jednak powieść zaskakuje swoją głębią. Zza tych licznych opisów libacji alkoholowych, halucynacji po grzybkach i nieudanych próbach zostania muzykiem, wyłania się kompleksowy obraz pokolenia lat 80-tych, którego millenium nie zabiło, Czarnobyl nie zniekształcił, samoloty nie uderzyły w ich wieżowce, ale w jakiś sposób zostali ukształtowani przez te wszystkie wydarzenia.

Z pozoru staje przed nami zwyczajny chłopiec. Chłopiec jednak, którego szybko czytelnik polubi ze względu na jego bujną wyobraźnię. Wdzięcznego, że babcia ma satelitę, bo dzięki niej poznaje mnóstwo swoich bohaterów. Przeżywa fascynację Cobainem, Lennonem i całą plejadą klasyków muzyki. Ogląda „Obcego”, chce kopać jak Bruce Lee, a wyżywa się jedynie na krzesłach i bracie. Bawi się w pokoju w Czarnobyl, w upośledzone dzieci, zastanawiając się dlaczego sam taki nie jest. Ostatecznie sam siebie nazwie wariatem, który nie chce się ujawnić. Pierwszy raz „wywołuje duchy” nie kaszląc, czyli próbuje swojego pierwszego papierosa, eksperymentuje z narkotykami, zatruwa się octówkami. Brzmi dość toksycznie, jednak jest też zabawnie i przewrotnie, jak to na czeską powieść przystało.

Książka dzieli się na różne okresy dojrzewania bohatera, w których delikatnie zarysowuje się tamtejsza kultura, historia i mentalność. Pierwszy okres kończy się śmiercią Cobaina, kudłatego pana w blond włosach, którzy się zastrzelił. Podstawówka przypada na lata 1999-2002 i fascynację Johnem Lennonem, bo takiego szkoła jeszcze nie miała. Książka ta pełna jest mantr, mądrości przełomu lat 90-tych i nowego wieku. Czytając nie da się oprzeć wrażeniu, że przynajmniej którąś z tych historii przeżyliśmy, albo o takiej słyszeliśmy, marzyliśmy. Bunt na własnych warunkach z mnóstwem niepowodzeń.

Otwieram oczy. Nie, cud się nie stał. Łąki to nie prerie. Zza drzew może wyjść najwyżej grzybiarz albo spacerująca rodzinka. W krzakach skrywa się najwyżej zużyty kondom, drogi dla dyliżansów to w rzeczywistości dziurawe szosy, po których gnają przerażająco nieromantyczne autobusy, jastrzębia zastąpił na niebie ogłuszający bombowiec lecących do Afganistanu, a ja nie jestem Winnetou, Clintem Eastwoodem, ani Sandokanem. Nie jestem żadnym bohaterem bez lęku i skazy.

„Uczniowie Cobaina” ma w sobie niebywałą dojrzałość dzięki właśnie słodko-gorzkiemu zabarwieniu treści. Możliwe, że jest to jeden z najmniej pretensjonalnych, a najbardziej adekwatnych obrazów mojego pokolenia. Obraz młodych, którzy chcieli być bohaterami, wyciągać świat z obłudy i uzależnień, sami w nich tkwiąc. To wewnętrzny pamiętnik ulotnych chwil dzieciństwa, prób buntu, który gdzieś się rozmywa, gdy do drzwi trzaska dorosłość.

http://ksiegarka.pl/czeskie-smaki-na-majowke/

"Czy to moja wina, że muszę kimś zostać?"

Pyta narrator w pewnym momencie „Uczniów Cobaina”. Równie dobrze możesz być to Ty lub ja albo też sam autor, bo wydaje się pisać delikatnie autobiografię. Miroslav Pech jest dzieckiem Czarnobyla, moim rówieśnikiem, i taki sam tytuł nadał pierwszej części swojej powieści. Szybko mnie...

https://dajprzeczytac.blogspot.com/2018/01/uczniowie-cobaina-miroslav-pech.html

https://dajprzeczytac.blogspot.com/2018/01/uczniowie-cobaina-miroslav-pech.html

Książkę dobrze się czyta nie czując wogóle że to historia u naszych południowych sąsiadów choć końcówka inna niż się spodziewałem. Odnoszę wrażenie że mało przestrogi mimo wszystko. Ale ocenić każdy musi sam.

Książkę dobrze się czyta nie czując wogóle że to historia u naszych południowych sąsiadów choć końcówka inna niż się spodziewałem. Odnoszę wrażenie że mało przestrogi mimo wszystko. Ale ocenić każdy musi sam.

www.bookpani.blogspot.ch

To na pewno nie jest książka dla każdego. Pozbawieni poczucia humoru mogą ją sobie od razu darować. Byłaby to wielka krzywda dla tej powieści, gdyby wpadła w ręce takich czytelników. Pozostali niech natychmiast przestaną czytać, co piszę, i biegną do księgarni po „Uczniów Cobaina” Miroslava Pecha. Bo warto. Dawno nie czytałam tak doskonałej językowo (ukłony w stronę tłumacza),dowcipnej (do granic wytrzymałości przepony) i błyskotliwej powieści. Panie Pech, może pan sobie pogratulować. Zabrałam pana do łóżka na jeden wieczór, a został tam pan do dziś.

„Jestem dzieckiem Czarnobyla” – mówi o sobie narrator. Co to oznacza? Ano to, że należy do pokolenia urodzonych w latach osiemdziesiątych, czyli tych, którzy słuchali Nirvany, kupowali podróby conversów i wyobrażali sobie, że pewnego dnia zostaną kimś z plakatu nad swoim łóżkiem. Na przykład Rockym Balboą. Albo Kurtem Cobainem, który zresztą patronuje tej książce. Ja też jestem dzieckiem Czarnobyla, dlatego Miroslav Pech powinien bać się takich czytelników jak ja. Bo to oni właśnie będą najsurowszymi krytykami, którzy dostrzegą wszelki fałsz. Ale autor bać się nie musi. Po pierwsze sam jest z tego pokolenia, więc wie, o czym pisze. Po drugie – pisze wyśmienicie, więc nic mu nie grozi. Przynajmniej z mojej strony.

Główny bohater, bezimienne „dziecko Czarnobyla”, wychowuje się w małym czeskim miasteczku. „Do szkoły chodzić nie lubię, bo nie mogę tu oglądać telewizji” – przyznaje. Z kolegami bawi się w wywoływanie duchów, które dziwnym zbiegiem okoliczności odbywa się przy pomocy zwędzonych rodzicom papierosów. Nie znosi, kiedy w filmach ludzie znęcają się nad zwierzętami, jak na przykład w obrazach: „Uwolnić orkę” czy „Beethoven”. Cierpi też, kiedy potwór z „Obcego” ginie. Ćwiczy ciosy Bruce’a Lee i próbuje pomóc koleżance z podwórka nauczyć pozbawionego genitaliów (przez fabrykę, rzecz jasna) Kena, jak zrobić dzieci dwóm lalkom Barbie. Oczywiście, najpierw sami muszą się dowiedzieć, jak to się robi, co – jak łatwo się domyślić – kończy się fiaskiem i burą od mamy. Jedno, co wiemy na pewno, to że nasz bohater chce zostać jakąś (jakąkolwiek) gwiazdą i ma nadzieję, że „nigdy nie będzie musiał pracować na trzy zmiany”. Tak rodzi się pomysł na założenie kapeli. I to niejednej. Bo – jak powszechnie wiadomo – „każdy dobry zespół powinien się rozpaść”. Droga naszego bohatera do sukcesu nie jest jednak usłana różami. W międzyczasie dowiaduje się, że w XX wieku nikt już nie pisze tekstów odręcznie, a „John (Lennon) nie był Chińczykiem, tylko miał wadę wzroku”. Poznaje też smak taniej „octówki”, marihuany, grzybów halucynogennych i mnóstwa innych używek, chętnie bierze udział w rozmaitych zadymach. W najmniej oczekiwanym momencie do jego drzwi puka proza życia w postaci zawodówki, która ma z niego zrobić kucharza-kelnera. Nasz bohater poddaje się, bo „każda gwiazda rocka musi od czegoś zacząć”, a „każdy, prawdziwy muzyk powinien się zabić”, jednak „ma nadzieję, że dzięki skoliozie będzie mógł kiedyś pójść na rentę, bo zamierza poświęcić się pracy intelektualnej i symulanctwu”. Towarzyszmy mu i śledzimy jego przedziwne przygody przez cały okres dojrzewania, aż do przekroczenia progu dorosłości. Takiej z prawdziwego zdarzenia, z pracą, porannym wstawaniem, rachunkami do opłacenia i co najmniej minimalnym poczuciem odpowiedzialności. „Zostałem młodym seniorem” – informuje nas bohater. Czy uda mu się jednak nie umrzeć „przy sraniu, jak Elvis”, ale zostać gwiazdą, jakiej świat nie widział? Tego nie zdradzę.

„Uczniowie Cobaina” to nie tylko groteskowy obraz pokolenia „dzieci Czarnobyla”, ale też literacki rollercoaster, do którego wsiadamy i pędzimy na złamanie karku przez absurdalne opisy, błyskotliwe dialogi i wszystkie rodzaje komizmu. Ten ostatni na pewno przypadnie do gustu wielbicielom „Latającego Cyrku Monthy Pythona”. Język Pecha jest soczysty, mięsisty i giętki. Autor bawi się nim na wszelkie możliwe sposoby, a tłumacz w niczym nie ustępuje mu w tej zabawie. Tak jak Pech nie boi się eksperymentować z językiem, tak bez obaw podejmuje wszystkie trudne albo niewygodne tematy, które bezpośrednio wiążą się z opisywanym przez niego okresem dojrzewania. Seksualność, używki czy przemoc nie są dla niego żadnym tabu. Świetnie sobie zresztą radzi z ich kreśleniem. Nie ma też oporów przed przedstawianiem wstydliwych czy drastycznych historii. Paradoksalnie robi to w tak zabawny i wysmakowany sposób, że każda żenująca bądź obrzydliwa historyjka zamienia się w barwną i dowcipną anegdotę. Niesprawiedliwością byłoby jednak posądzać Pecha o to, że pisze sobie a muzom, a jego jedynym celem jest zabawianie czytelnika językowymi popisami i dostarczanie mu okazji do śmiechu. Autor w sposób lekki i dowcipny, ale też z brutalną szczerością, obnaża dramat (także swojego) pokolenia, które wydaje się zadawać sobie to samo pytanie, co główny bohater: „Czy to moja wina, że muszę kimś zostać?”. Presja, żeby odnieść (jakikolwiek) sukces, utożsamianie go ze szczęściem, ciągłe udawanie kogoś innego, obawa przed byciem sobą, wreszcie zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością – te wszystkie dylematy ukryte zostają w „Uczniach Cobaina” pod nie taką wcale grubą warstwą ironii i absurdu. „Ja jestem wariatem, bo nie mam odwagi zachowywać się, jakbym chciał” – mówi nasz bohater. Śmiejemy się, ale i gryziemy palce. Jak to w życiu.

Jak dla mnie – Miroslav Pech rozbił bank. Napisał książkę błyskotliwą, dowcipną, będącą językowym majstersztykiem, a równocześnie mówiącą gorzką prawdę o rzeczach ważnych dla każdego z nas, nie tylko dla pokolenia „dzieci Czarnobyla”. No i jest autorem najlepszej, moim zdaniem, sceny łóżkowej od czasów… ech, po prostu najlepszej.

„Rano się we mnie zakochała. Bo zapytałem, czy chce zobaczyć coś nietypowego, coś, czego jeszcze nie widziała. Przytuliła się do mnie i powiedziała, że tego właśnie pragnie. Odkryłem więc kołdrę i pokazałem jej swoją płaską stopę”.

www.bookpani.blogspot.ch

To na pewno nie jest książka dla każdego. Pozbawieni poczucia humoru mogą ją sobie od razu darować. Byłaby to wielka krzywda dla tej powieści, gdyby wpadła w ręce takich czytelników. Pozostali niech natychmiast przestaną czytać, co piszę, i biegną do księgarni po „Uczniów Cobaina” Miroslava Pecha. Bo warto. Dawno nie czytałam tak doskonałej...