Książka Tomasza Pospiesznego pod tytułem "Radowa księżniczka. Historia Ireny Joliot-Curie" to jedna z najlepszych książek biograficznych jakie kiedykolwiek miałem zaszczyt przeczytać. Zwykle nie przepadam za biografiami, które albo są apoteozą opisywanego bohatera/bohaterki, albo wręcz przeciwnie – rozmywają tę niemal mityczną glorię. Tak czy siak, rozmijają się z celem. Tutaj jest jednak zupełnie inaczej. Tekst jest prosty, zwięzły. Brak rozwlekłych komentarzy, mających świadczyć o wszechwiedzy autora książki. Prosty styl, wsparty licznymi, wyśmienicie dobranymi cytatami z listów i pamiętników osób dotyczących życia tej wielkiej uczonej, wprost zachwyca. Dawno tak szybko, tak pociągająco nie czytało mi się książki. Już sam początek zdaje się zapowiadać ciekawą przygodę, i tak jest w rzeczywistości! Książka jest tak niesamowita, że poświęciłem tylko jej cały wieczór, od pierwszej do ostatniej strony (wybacz Kochanie, ale było warto).

Jak pewnie część z was wie, Irena Joliot-Curie była córką dwóch wielkich umysłów – Piotra Curie i Marii Skłodowskiej-Curie. Była to najpierw dziewczyna, a później już kobieta, cicha, ale niezwykle dociekliwa, uczuciowa, choć na pozór zamknięta w sobie, o przenikliwym umyśle, choć nie zawsze konsekwentna. Z książki można dowiedzieć się, że te dwa wielkie umysły swej epoki, praktycznie nie brały udziału w jej wychowaniu. Co więcej, ojca prawie w ogóle Irena nie pamięta! Co ciekawe, na ukształtowanie się osobowości, duchowości i intelektu młodej dziewczyny największy wpływ miał dziadek – słynny lekarz Eugeniusz Curie. To on poświęcał jej czas, rozmawiał z nią o wszelkich aspektach życia i nauki... Wreszcie to on, stał się wyznacznikiem jej postępowania w całym dorosłym życiu.

Książka "Radowa księżniczka" to lektura pociągająca, pozwala bowiem wniknąć w bogaty świat przeżyć i przemyśleń osoby nie tylko wybitnej, ale i dla otoczenia bardzo skrytej. Z fragmentów listów przytoczonych przez autora, wyraźnie wyłania się osoba niezwykle uczuciowa, bardzo świadoma siebie i otaczającego ją świata. A to wielki atut tej osobowości. Sylwetka wyłaniająca się z książki Pospiesznego, znacznie poszerza horyzonty czytelnika. To nie tylko obraz człowieka utalentowanego, ale również świetnego komentatora tego, co w wielkim świecie się działo. A jak wiecie, działo się sporo. Jednak o tym, musicie przekonać się sami.

Bardzo intrygujące wydają mi się opisy pracy nie tyle badawczej bohaterki naszej książki (a są naprawdę ciekawe, choć wbrew pozorom, sądzić można by, że będzie zupełnie inaczej),ile jej próby działalności społeczno-politycznej. Najpierw, wraz z matką, jeździła na front, by pomagać w leczeniu rannych żołnierzy. Następnie, już jako dorosła kobieta, brała czynny udział w pracach Związku Kobiet Francuckich, których głównym celem była walka o równouprawnienie niewiast w kraju nad Loarą. Została też pierwszą kobietą powołaną do francuskiego rządu, ze strony Frontu Ludowego, jako podsekretarz stanu do spraw nauki. Choć nie zagrzała tego stanowiska zbyt długo, a to ze względu na swoje "feministyczne" zapatrywania (choć jej feminizm znacznie różni się od pojęcia z naszych czasów),dała przykład innym kobietom, aby dążyły do zyskania swobody myśli i decyzji w sprawach zawodowych i politycznych. Nie chcę rozwlekać się nad wszystkimi aspektami jej działalności, mógłbym zdradzić za wiele, lub zubożyć bogatą treść tej książki, a to mijałoby się z celem.

Spytacie - no więc jaką ocenę dałbyś tej lekturze. Szczerze odpowiem - w skali od 1 do 10 - że dałbym mocną dziewiątkę. Za prostotę, za celnie dobrane fragmenty źródłowe, za uczynienie z wielkiej uczonej człowieka, za brak rozwlekłych komentarzy, za liczne przypisy, za ogromną ilość zdjęć zamieszczonych w tekście, a przede wszystkim za to, że w bardzo przystępny sposób daje nam możliwość zapoznania się z osobą prawie u nas nieznaną, a wartą chwili uwagi. Bo o ile postać matki Ireny, wielkiej Marii Skłodowskiej-Curie coś znaczy w głowie przeciętnego Polaka, o tyle postać jej nieodrodnej córki, większości z nas, nie mówi nic. A wierzcie mi, to wielka strata! Tak więc gorąco zachęcam was do przeczytania tej książki, która szybko wciągnie was w nieznany, trochę zapomniany, ale niezwykle barwny świat.

Książka Tomasza Pospiesznego pod tytułem "Radowa księżniczka. Historia Ireny Joliot-Curie" to jedna z najlepszych książek biograficznych jakie kiedykolwiek miałem zaszczyt przeczytać. Zwykle nie przepadam za biografiami, które albo są apoteozą opisywanego bohatera/bohaterki, albo wręcz przeciwnie – rozmywają tę niemal mityczną glorię. Tak czy siak, rozmijają się z celem....

Bardzo przyjemnie czytało się tę książkę.
Choć chyba za krótki odstęp miałam między nią a "złodziejką mężów" o Marii Curie. Bardzo dużo powtórzeń i tak samo napisanych historii, jakby autorzy tych książek napisali je razem, przy kawie.

Radowa księżniczka zawiera więcej szczegółów dotyczących Ireny i więcej opisów chemicznych, ale podobnie dużo domysłów, jak np. historia między Ireną a panią Lisą Meitner. Pani rywalizowały - z pięć razy autor zdążył to powtórzyć, nim wyjaśnił, że żadna z nich o tej rywalizacji nie wiedziała. :D No błagam...

Gdyby książkę trochę skorygować, przepuścić przez jakieś dobre sito wydawnicze, byłaby warta o wiele więcej.
Ale i tak zostawiam ocenę na 7, bo miło i lekko się ją czyta.
No i dlatego, że warto pamiętać o Irenie, o jej siostrze, o jej mężu, także wybitnym.

Niestety o dzieciach Ireny także i tutaj pan autor zapomniał. Szkoda.
Przy Marii i Piotrze jakoś reszta rodziny umyka w odmętach historii. A wszyscy warci są naszej pamięci.

Córka, Helene jest słynnym fizykiem jądrowym, a jej syn jest słynnym astrofizykiem.
Syn Ireny, Pierre został wybitnym biochemikiem, a jego synowie są równie zdolni, jeden jest neurobiologiem, drugi biochemikiem.
Ale tego już niestety w tej książce nie znajdziemy.

Bardzo przyjemnie czytało się tę książkę.
Choć chyba za krótki odstęp miałam między nią a "złodziejką mężów" o Marii Curie. Bardzo dużo powtórzeń i tak samo napisanych historii, jakby autorzy tych książek napisali je razem, przy kawie.

Radowa księżniczka zawiera więcej szczegółów dotyczących Ireny i więcej opisów chemicznych, ale podobnie dużo domysłów, jak np. historia...

Książka Tomasza Pospiesznego „Radowa Księżniczka. Historia Ireny Joliot-Curie” to na polskim rynku wydawniczym najlepsza, najbardziej rozbudowana i niezwykle rzetelna biografia Ireny Joliot-Curie. Dzieło poświęcone laureatce Nagrody Nobla w zakresie chemii, będącej równocześnie pierwszą córką Marii Skłodowskiej-Curie, wpisuje się w cykl biografii Tomasza Pospiesznego na temat wybitnych kobiet naukowców w grupie nauk chemicznych.

Pełna recenzja książki na stronie:
http://moznaprzeczytac.pl/radowa-ksiezniczka-historia-ireny-joliot-curie-tomasz-pospieszny/

Książka Tomasza Pospiesznego „Radowa Księżniczka. Historia Ireny Joliot-Curie” to na polskim rynku wydawniczym najlepsza, najbardziej rozbudowana i niezwykle rzetelna biografia Ireny Joliot-Curie. Dzieło poświęcone laureatce Nagrody Nobla w zakresie chemii, będącej równocześnie pierwszą córką Marii Skłodowskiej-Curie, wpisuje się w cykl biografii Tomasza Pospiesznego na...

Była ukochaną córeczką tatusia (Piotra Curie) i ulubioną wnuczką swego dziadka (Eugeniusza Curie). Z czasem, jako chemik, stała się "prawą ręką" swej matki - Marii Skłodowskiej-Curie. Po latach, rozpoczęła samodzielne badania naukowe, dzięki którym została laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie chemii. O jej pracy zawodowej i życiu prywatnym przeczytacie w najnowszej książce Tomasza Pospiesznego pt.: "Radowa księżniczka. Historia Ireny Joliot-Curie".

Po znakomitych biografiach Marii Skłodowskiej-Curie i Lise Meitner, Tomasz Pospieszny postanowił oddać w ręce czytelników trzecią już wspaniałą historię, której bohaterka idealnie pasuje do wspomnianego wyżej duetu. Irena Joliot-Curie jako córka naszej noblistki i wybitny chemik z pewnością zasłużyła na to, by opowieść o jej losach stanowiła część tej "kobiecej trylogii o uczonych".

Starsza córka państwa Curie od najmłodszych lat żywo interesowała się pracą rodziców. I choć wybitni chemicy starali się trzymać swoje dzieci z dala od laboratorium, Irena bardzo szybko poszła w ślady rodziców. Po tragicznej śmierci Piotra Curie, to właśnie Irena, u boku Marii, kontynuowała badania rozpoczęte przez ojca. Wraz z upływem czasu do tego kobiecego duetu dołączyli także mężczyźni, w tym przyszły mąż naszej bohaterki, Fryderyk Joliot.

Autor "Radowej księżniczki" wiele miejsca poświęcił w jej biografii na opowieść o uczuciu Ireny i Fryderyka. Dzięki temu czytelnicy mają szansę poznać opinię Marii Skłodowskiej-Curie na temat przyszłego zięcia, przekonać się, jaki był stosunek Ireny do młodego Freda, czy prześledzić życie małżeńskiej tej pary naukowców. W trakcie lektury tych rozdziałów, nie można się pozbyć wrażenia, że związek państwa Joliot do złudzenia przypomina historię miłości Marii i Piotra Curie.

Tym, co najbardziej ujęło mnie podczas lektury "Radowej księżniczki", był sposób, w jaki Pospieszny opowiada nam o życiu Ireny Joliot-Curie. Dzięki niemu, mamy wrażenie, że bohaterka tej książki, to nasza bliska znajoma i chyba właśnie dlatego, z tak wielką przyjemnością czytamy o jej sukcesach naukowych i szczęśliwym małżeństwie. I choć w tej biografii nie brakuje również wyjątkowo przykrych epizodów, to historia życia i działalności "genialnej córki genialnej matki" jest zdecydowanie jedną z najlepszych biografii w mojej domowej biblioteczce. Z czystym sercem mogę polecić książkę autorstwa Tomasza Pospiesznego wszystkim zainteresowanym sylwetką Ireny Joliot-Curie oraz miłośnikom ciekawych biografii znanych postaci ze świata nauki.

Była ukochaną córeczką tatusia (Piotra Curie) i ulubioną wnuczką swego dziadka (Eugeniusza Curie). Z czasem, jako chemik, stała się "prawą ręką" swej matki - Marii Skłodowskiej-Curie. Po latach, rozpoczęła samodzielne badania naukowe, dzięki którym została laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie chemii. O jej pracy zawodowej i życiu prywatnym przeczytacie w najnowszej książce...