Jason i Bastile „porzuceni” przez Matcha, który wrócił do Sherwood, jakoś radzą sobie w świecie Starego Ludu. Paradoksalnie pomaga im w tym „przygoda” na trasie, a konkretnie fakt, że zostali zaatakowani przez nieznane im zwierzę.
Fakt, że pokonali stwora i, zupełnym przypadkiem, zabrali ze sobą jego kły powoduje, że w pierwszej napotkanej osadzie zostają przyjęci jak bohaterowie. Szacunek jakim zostaje obdarzony Bastile uderza mu do głowy…
W tym samym czasie, w okolicach Nottingham sporo się dzieje…
Marion rozpoczyna swoją zemstę;
Ramirez walczy z myślami nie wiedząc co jest ważniejsze: zlecenie od nieżyjącej już osoby czy własne sumienie;
Nowy szeryf chce wprowadzić swoje porządki po dobroci, co mu nie do końca wychodzi;
A Fabienne, przybrana córka Snake’a i Żabci, przekonuje się, że życie w pojedynkę nie jest takie łatwe, proste i przyjemne jak by się mogło wydawać…
Jak to się wszystko potoczy?
Jakie zwierzę pokonali Bastile i Jason?
Jaką decyzję podejmie Ramirez?
Odpowiedzi na te i inne pytania poznacie właśnie z tej książki…

„Wrota światów” to trzecia część trylogii. Według informacji jakie znalazłam w necie miały być dalsze części, ale autor zmarł, więc na trylogii się skończyło.
Może to i dobrze, ta część jest bowiem najgorsza z całego cyklu.
Match umierający i powracający do świata żywych niczym Taylor z „Mody na sukces” to tylko jeden z przykładów ciągnięcia historii na siłę.
Doczytałam do końca głównie „na złość babci”, ale… w sumie dobrze, że nie będzie kontynuacji. Miałabym problem, by sięgnąć po czwartą (i ewentualnie każdą kolejną) część cyklu.
Czy tylko ja mam wrażenie zmarnowanego potencjału i wyczerpania pomysłów?
O tym musicie przekonać się osobiście…

Jason i Bastile „porzuceni” przez Matcha, który wrócił do Sherwood, jakoś radzą sobie w świecie Starego Ludu. Paradoksalnie pomaga im w tym „przygoda” na trasie, a konkretnie fakt, że zostali zaatakowani przez nieznane im zwierzę.
Fakt, że pokonali stwora i, zupełnym przypadkiem, zabrali ze sobą jego kły powoduje, że w pierwszej napotkanej osadzie zostają przyjęci jak...

Ostatnia część niedokończonej sagi. Pierwsza część trzeciego tomu. Wszystko tu po packowemu, jeśli komu spasowały dwie pierwsze, to wie mniej więcej czego szukać. Gęsto, psychologicznie, drobiazgowo, postmodernistycznie. Niestety czuć, że to początek większej całości bo cały tom, w zasadzie, jest jedna wielką ekspozycją, zbieraniem drużyny, której nie udało się zebrać. Pierwsze sto stron niemal nic się nie dzieje poza filozoficznymi dysputami, wewnętrznymi monologami, dywagacjami nad *beep* świata, etyką, powinnościami i sensem bytu. Trzeba mocno zacisnąć zęby żeby się nie załamać. Dalej jest odrobinę lepiej. Tom przegadany jak mało który. Poza tym zgubiłem się w motywacjach, celach i uzasadnieniach bohaterów. Nie bardzo wiem po co im to wszystko. Pacek naciąga tę gumę bardzo mocno.

Trafiają się autorowi błędy. Płot ze sztachet zbity gwoździami w dwunastowiecznej Anglii? Jakaś nędzna chata z drzwiami obitymi żelazem, na żelaznych zawiasach? Karmin, który pojawił się dopiero po odkryciu Ameryki? Drobiazgi niby, ale mi rzucały się w oczy.

Ciekawostką jest wątek Jasona (ale nie tylko, również niektóre ogólne założenia - np. odseparowanych głównych graczy niezebranej drużyny),który Grzędowicz potem sobie wziął i zrobił z niego Pana Lodowego Ogrodu. Jasne, że nie dokładnie, bo u Packa ma to rozmiar sporego opowiadania, a u Jarka kilka tomów. Jednak są fragmenty, dość obszerne, przepisane niemal jeden do jednego. Czy dalsze części PLO są tak marne, bo Pacek przestał pisać i nie było z kogo zrzynać?

Dla fanów autora rzecz zdecydowanie warta lektury, w przypadku przeciętnego czytacza sprawa jest dyskusyjna. Jest to powieść przemyślana, niestety z pewnymi wadami i, jeszcze większe niestety, niedokończona. Prywatnie żałuję, że nie będzie kontynuacji.
6/10

Ostatnia część niedokończonej sagi. Pierwsza część trzeciego tomu. Wszystko tu po packowemu, jeśli komu spasowały dwie pierwsze, to wie mniej więcej czego szukać. Gęsto, psychologicznie, drobiazgowo, postmodernistycznie. Niestety czuć, że to początek większej całości bo cały tom, w zasadzie, jest jedna wielką ekspozycją, zbieraniem drużyny, której nie udało się zebrać....