„47 Samuraj” Stephena Huntera, to moja pierwsza, przeczytana książka tego bardzo poczytnego autora, mistrza sensacji i ciętego języka.

„Samuraja” czyta się znakomicie, żywa intryga, zmienność sytuacji, ciekawa choć przewidywalna (nieco westernowa) fabuła i – oczywiście – wątek japońskiego miecza w centralnym planie narracji. Pomimo niewątpliwie rozrywkowego charakteru książka zawiera sporo cennych, historycznych uwag dotyczących japońskich mieczy, standardów „Bushido” i kulturowej fascynacji tradycyjnym orężem Nipponu.

Znakomitym zabiegiem narracyjnym jest prowadzenie części opowieści w dwóch, a nawet trzech perspektywach czasowych – współcześnie, w czasie II wojny światowej i w dniu 30.01.1703 kiedy to 47 (właściwie 46) Roninów dokonało swojej zemsty…

Z mojej perspektywy największym atutem powieści jest jej język (świetnie oddany przez znakomite tłumaczenie), plastyczny, żywy, ale prosty, dynamiczny, emanujący energią i pulsujący emocjami. Świetny balans pomiędzy plastyczną akcją a opisem historycznych realiów. Postaci zarysowane niezbyt głęboko, ale czytelnie – tak jak nakazuje kanon dobrej sensacji. Autor w przedmowie podkreśla, iż korzystał z pomocy wielu ekspertów merytorycznych uwiarygodniających jego opowieść. Wśród nich znalazł się twórca Shinkendo, wielki Mistrz Miecza Toshihiro Obata.

Być może właśnie dlatego autor nie będący Budoką (ale obdarzony wyjątkowo kreatywną wyobraźnią), w tak znakomity, plastyczny, namacalny niemal fizycznie sposób, zarysował opisy walk Kendo i Kenjutsu.

W szczególności opis treningowego pojedynku głównego bohatera (emerytowanego komandosa Swaggera) z młodą adeptką Kendo ma dla mnie kultowe znaczenie.

Kulminający moment powieści – pojedynek głównego bohatera z „Kondo Isamim”, jest także znakomity, choć jego realizm mieści się bardziej w kategoriach „licencja poetica” niż „twarda znajomość kenjutsu”, ale i tak nie umniejsza to świetnej zabawy jaką jest obcowanie z książką Huntera.

Gorąco polecam, nie tylko entuzjastom Japonii …

PS. Dodatkowym elementem znakomicie budującym nastrój są „gadżetowe” dodatki do książki – pocztówki z opisami i zdjęciami najsłynniejszych mieczy japońskich oraz pocztówki ze znakomitymi reprintami XIX wiecznych drzeworytów ukazujących atak 47 roninów w styczniową noc 1703 roku.

„47 Samuraj” Stephena Huntera, to moja pierwsza, przeczytana książka tego bardzo poczytnego autora, mistrza sensacji i ciętego języka.

„Samuraja” czyta się znakomicie, żywa intryga, zmienność sytuacji, ciekawa choć przewidywalna (nieco westernowa) fabuła i – oczywiście – wątek japońskiego miecza w centralnym planie narracji. Pomimo niewątpliwie rozrywkowego charakteru...