„47 Samuraj” Stephena Huntera, to moja pierwsza, przeczytana książka tego bardzo poczytnego autora, mistrza sensacji i ciętego języka.

„Samuraja” czyta się znakomicie, żywa intryga, zmienność sytuacji, ciekawa choć przewidywalna (nieco westernowa) fabuła i – oczywiście – wątek japońskiego miecza w centralnym planie narracji. Pomimo niewątpliwie rozrywkowego charakteru książka zawiera sporo cennych, historycznych uwag dotyczących japońskich mieczy, standardów „Bushido” i kulturowej fascynacji tradycyjnym orężem Nipponu.

Znakomitym zabiegiem narracyjnym jest prowadzenie części opowieści w dwóch, a nawet trzech perspektywach czasowych – współcześnie, w czasie II wojny światowej i w dniu 30.01.1703 kiedy to 47 (właściwie 46) Roninów dokonało swojej zemsty…

Z mojej perspektywy największym atutem powieści jest jej język (świetnie oddany przez znakomite tłumaczenie),plastyczny, żywy, ale prosty, dynamiczny, emanujący energią i pulsujący emocjami. Świetny balans pomiędzy plastyczną akcją a opisem historycznych realiów. Postaci zarysowane niezbyt głęboko, ale czytelnie – tak jak nakazuje kanon dobrej sensacji. Autor w przedmowie podkreśla, iż korzystał z pomocy wielu ekspertów merytorycznych uwiarygodniających jego opowieść. Wśród nich znalazł się twórca Shinkendo, wielki Mistrz Miecza Toshihiro Obata.

Być może właśnie dlatego autor nie będący Budoką (ale obdarzony wyjątkowo kreatywną wyobraźnią),w tak znakomity, plastyczny, namacalny niemal fizycznie sposób, zarysował opisy walk Kendo i Kenjutsu.

W szczególności opis treningowego pojedynku głównego bohatera (emerytowanego komandosa Swaggera) z młodą adeptką Kendo ma dla mnie kultowe znaczenie.

Kulminający moment powieści – pojedynek głównego bohatera z „Kondo Isamim”, jest także znakomity, choć jego realizm mieści się bardziej w kategoriach „licencja poetica” niż „twarda znajomość kenjutsu”, ale i tak nie umniejsza to świetnej zabawy jaką jest obcowanie z książką Huntera.

Gorąco polecam, nie tylko entuzjastom Japonii …

PS. Dodatkowym elementem znakomicie budującym nastrój są „gadżetowe” dodatki do książki – pocztówki z opisami i zdjęciami najsłynniejszych mieczy japońskich oraz pocztówki ze znakomitymi reprintami XIX wiecznych drzeworytów ukazujących atak 47 roninów w styczniową noc 1703 roku.

„47 Samuraj” Stephena Huntera, to moja pierwsza, przeczytana książka tego bardzo poczytnego autora, mistrza sensacji i ciętego języka.

„Samuraja” czyta się znakomicie, żywa intryga, zmienność sytuacji, ciekawa choć przewidywalna (nieco westernowa) fabuła i – oczywiście – wątek japońskiego miecza w centralnym planie narracji. Pomimo niewątpliwie rozrywkowego charakteru...

Miałem pewne obawy co do książki. Ważne mity, opowieści dotyczące wiary i historii Japonii zostały zinterpretowane przez człowieka Zachodu. Niewiele się pomyliłem. Początek i środek książki jest wciągający, ale końcówka jest gówniana, zrobiona na amerykańską modłę, wręcz hollywódzką - i tak wszystko rozwiąże oddział super wyszkolonych żołnierzy z wypasionymi elektronicznymi zabawkami. Wszystko lekko ociera się oo mity samurajów w ramach hołdu dla japońskiej kultury, ale każdy amerykański żołnierz w tydzień opanowuje technikę walki mieczem samurajskim, natomiast Japończycy doskonalili to przez lata, a raczej wieki. Zmarnowany potencjał, choć miejscami sporo książka objaśnia na temat najbardziej specyficznego czasu historycznego Japonii, w którym rycerz i miecz byli jednością, a honor miał bezdyskusyjne znaczenie.

Miałem pewne obawy co do książki. Ważne mity, opowieści dotyczące wiary i historii Japonii zostały zinterpretowane przez człowieka Zachodu. Niewiele się pomyliłem. Początek i środek książki jest wciągający, ale końcówka jest gówniana, zrobiona na amerykańską modłę, wręcz hollywódzką - i tak wszystko rozwiąże oddział super wyszkolonych żołnierzy z wypasionymi elektronicznymi...

Jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność przeczytać w roku 2010. I przede wszystkim, najpiękniej wydana - solidna oprawa, liczne wkładki w postaci zakładki, miniaturowych reprodukcji drzeworytów, zdjęć mieczy. Wizualnie byłam zachwycona, a i sama treść wciągnęła mnie bez reszty. Polecam bez dwóch zdań.

Jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność przeczytać w roku 2010. I przede wszystkim, najpiękniej wydana - solidna oprawa, liczne wkładki w postaci zakładki, miniaturowych reprodukcji drzeworytów, zdjęć mieczy. Wizualnie byłam zachwycona, a i sama treść wciągnęła mnie bez reszty. Polecam bez dwóch zdań.

Czy gaijin może napisać książkę, która opowiada o wielkich japońskich wartościach, nie odwalając przy tym totalnej fuszerki? Ku memu (i autora) szczęściu tak.

Bob Lee Swagger jest byłym komandosem, synem bohatera wojennego i alkoholikiem. Gdy pewnego dnia w jego domu pojawia się Japończyk i pyta o miecz, który ojciec Boba zabrał jego ojcu w czasie wojny, nie pojawiają się niesnaski. Wręcz przeciwnie. Oboje jako wojskowi rozumieją, że śmierć w czasie bitwy jest nieunikniona. Nie ważne jest, kto zabił czyjego ojca. Ważne jest, by wszystko naprawić.

I tym oto optymistycznym aspektem rozpoczyna się książka. Przyjaźń obojga mężczyzn zostaje wystawiona na ciężką próbę, gdy Yano - ów Japończyk - ginie z powodu miecza, który odzyskał dla niego Bob. W tym momencie komandos pragnie pomścić jego śmierć i pląta się w aferę związaną z yakuzą i słynnym mieczem, który doprowadził do zagłady rodu Asano.

Książka jest świetna. Barwna, pozwala popatrzeć na Japonię i jej dziwactwa (jak to zostało określone w książce) z perspektywy Amerykanina i Japończyków. Gdyby czytała ją osoba, która Japonii w żaden sposób nie rozumie, uznałaby ją za przepełnioną humorem. Ja stwierdziłam, że to jest właśnie śmiertelnie poważne (co też brzmi dwuznacznie, szczególnie, gdy Nii błaga swojego oyabuna, by ten pozwolił mu popełnić seppuku, a oyabun mówi mu, żeby nie był takim egoistą, bo się jeszcze przyda),chociaż nas, Europejczyków, może naprawdę śmieszyć.

Autor odwalił kawał dobrej roboty, zapoznając się z mieczami samurajskimi, sztuką walki, a nawet ludzką anatomią, ale sam przyznaje, że ekspertem nie jest i mogą się pojawić pewne nieścisłości i to wszystko jest jego własną winą. Nie chcę myśleć, że popełnił błędy, więc nie będę weryfikować tej powieści pod względem merytorycznym.

Jej wielkim plusem jest przybliżenie japońskiej mentalności i przełożenie jej na rozumienie człowieka Zachodu. Ukazanie samurajskich wartości w przeciwstawieniu do perwersji seksualnych oraz innych rzeczy.

W "47 samuraju" dzieje się tak wiele, że ciężko jest go nawet opisać. Mogę go tylko gorąco polecić i zagłębić się w Japonię. Może to pierwszy krok, by zainteresować się bliżej jej kulturą, nie ograniczając się jednak tylko do samurajów, mieczy i yakuzy?

Bo historia zawsze zatacza koło. A miecz jest sprawiedliwy, rwie się do walki. "Stal tnie ciało/ stal tnie kości/ stal nie tnie stali". Stań się człowiekiem, którego nie pokona miecz. Nawet Amerykanin może stać się samurajem. A to naprawdę sztuka [w przypadku Amerykanów].

Czy gaijin może napisać książkę, która opowiada o wielkich japońskich wartościach, nie odwalając przy tym totalnej fuszerki? Ku memu (i autora) szczęściu tak.

Bob Lee Swagger jest byłym komandosem, synem bohatera wojennego i alkoholikiem. Gdy pewnego dnia w jego domu pojawia się Japończyk i pyta o miecz, który ojciec Boba zabrał jego ojcu w czasie wojny, nie pojawiają się...

Stephen Hunter dał się poznać polskim czytelnikom dzięki powieści sensacyjnej "Strzelec". Specyficzny styl, 'bezpośrednie' słownictwo, drobiazgowość opisów, sprawne trzymające w napięciu prowadzenie fabuły i wyrazista postać Boba Lee Swaggera, to właśnie główne atuty tejże powieści. W "47 Samuraju" nie zabraknie żadnego z nich, łącznie z samym Bobem.

"47 Samuraj" jest właściwie luźną kontynuacją "Strzelca". Obie książki scala postać głównego bohatera i jego zawiła przeszłość. Jest to jednak kontynuacja diametralnie różna od poprzedniej części. Bob Lee Swagger pozostaje tutaj 'tylko' postacią pierwszoplanową. Dlaczego? Bo tak naprawdę jest to opowieść o mieczu, o samurajach, o honorze, o Japonii. Historia pozbawiona obiektywizmu - zamierzenie - pokazuje z perspektywy Amerykanina świat całkowicie obcy, zamknięty, praktycznie nie do ogarnięcia. Czytelnik razem z Swaggerem próbuje ten świat zrozumieć, poznać kawałek po kawałku, świadom jednak tego, że nigdy nie zrozumie całości i tym samym na zawsze pozostanie kimś z zewnątrz, obcym, gaijinem.

Bob Lee Swagger wydaje się być typowym Amerykaninem, albo lepiej - typowym amerykańskim bohaterem. To człowiek, który posiada niezachwiany system wartości - bohater, który nie cofnie się przed niczym, aby sprawiedliwości stało się zadość. Można by pomyśleć, że to taki książkowy Rambo, ale nic bardziej mylnego. Swagger to kreacja, która nie tyle wydaje się być realna, ile czuje się, że to jest człowiek z krwi i kości. może i zdolny do wielu poświęceń i wielkich czynów, ale posiada też masę słabości i ograniczeń. Chyba właśnie dlatego jego niektóre wyczyny nie wydają się być takie nadzwyczajne, chociaż faktycznie takie są.

Stephen Hunter nie spoczywa na laurach. W "47 Samuraju" trzyma niezwykle wysoki poziom. Treść książki wręcz powala bogactwem wiedzy historycznej, szczegółowością opisów, wiedzą o chyba każdym aspekcie Japonii. Ale ten ogrom informacji nie przytłacza, stanowiąc jakby drugą warstwę, którą czytelnik może w większości pominąć, ale której zgłębienie zdecydowanie ulepsza zarówno czytaną historię, jak i samego czytającego. Ucieszy to osoby zafascynowane kulturą Japonii, a przy tym nie zniechęci miłośników dobrej powieści sensacyjnej. Ta książka jest hołdem dla kultury Japonii, sposobem wyrażenia podziwu dla jej doskonałości, bogactwa i różnorodności kulturowej. Na szczęście, jest to hołd z dużą dozą pokory - doskonale strawny dla zwykłego czytelnika, ale wzbudzający zainteresowanie również wśród potencjalnych otaku :)

A więc, jest to książka, którą powinni się zafascynować zarówno fani dobrej powieści sensacyjnej, z twardzielem w roli głównej, jak i wielbiciele wszystkiego tego co japońskie i związane ze światem samurajów. Mnie wciągnęła na wiele godzin. Nie narzekam. Polecam.

Stephen Hunter dał się poznać polskim czytelnikom dzięki powieści sensacyjnej "Strzelec". Specyficzny styl, 'bezpośrednie' słownictwo, drobiazgowość opisów, sprawne trzymające w napięciu prowadzenie fabuły i wyrazista postać Boba Lee Swaggera, to właśnie główne atuty tejże powieści. W "47 Samuraju" nie zabraknie żadnego z nich, łącznie z samym Bobem.

"47 Samuraj" jest...

Po autorze rewelacyjnej "Dzień przed północą" spodziewałem się wielokrotnie bardziej wciągającej, pełnej akcji pozycji. Dla mnie zbyt "techniczna" z brakiem błyskawicznej, wciągającej fabuły.

Po autorze rewelacyjnej "Dzień przed północą" spodziewałem się wielokrotnie bardziej wciągającej, pełnej akcji pozycji. Dla mnie zbyt "techniczna" z brakiem błyskawicznej, wciągającej fabuły.

Pozycja, którą warto przeczytać. Fabuła jest bardzo wciągająca. Kończąc jeden rozdział od razu zaczynałem czytać następny. W bardzo przejrzysty sposób zostały wplecione w fabułę elementy kultury oraz historii Japonii.

Pozycja, którą warto przeczytać. Fabuła jest bardzo wciągająca. Kończąc jeden rozdział od razu zaczynałem czytać następny. W bardzo przejrzysty sposób zostały wplecione w fabułę elementy kultury oraz historii Japonii.

Tak samo jak Strzelec, Arcydzieło. I ten klimat samurajski. WOW

Tak samo jak Strzelec, Arcydzieło. I ten klimat samurajski. WOW

Wspaniała.
Przeczytana na jednym oddechu.
Dla każdego zainteresowanego Japonią, kulturą czy historią. Zdecydowany faworyt ostatnich miesięcy. Jak mogłam wcześniej na nią nie trafić?

Wspaniała.
Przeczytana na jednym oddechu.
Dla każdego zainteresowanego Japonią, kulturą czy historią. Zdecydowany faworyt ostatnich miesięcy. Jak mogłam wcześniej na nią nie trafić?