Kilka słów mojej opinii o zawartości najnowszego numeru magazynu SILMARIS. Skupiam się zawsze głównie na prozie, chociaż z ciekawością przegladam i pozostałą zawartość.

Gdzie diabeł nie może – bardzo, bardzo podobała mi się padająca noc. Ale nie spodobał mi się diabeł – wybitnie nie w moim guście, co – stety, niestety – zaważyło na odbiorze całokształtu. Nie powiem, że się nie podobało, ale pozostawiło mnie w pełni obojętną.



Dzieci bez opieki – przepiękna bajka-niebajka. Na początku trochę się martwiłam, że za słodko, ale Autor doprawił swoje danie dalej wyśmienicie, mieszanką, która może nie każdemu przypadnie do gustu, ale mnie zachwyciła. Mój zdecydowany faworyt wśród konkursowych tekstów, które zdążyłam poznać.



Pokuta – aż zerknęłam do poprzedniego numeru, żeby ponownie przeczytać opinie jurorów o tym tekście. Bo nie łapię, co jest w nim takiego urzekającego. Niby końcówka powinna wyjaśnić walnięciem w łeb, ale u mnie spowodowała tylko wzruszenie ramion. Nie twierdzę, że coś jest nie tak, tylko najwyraźniej nie trafiło w mój gust.



Syndrom lustereczka – oczekiwania spełnione w 101% :) Beneria, znana mi z innych opowiadań charyzmatyczna krasnoludka, nie zawiodła (ani jej duchowa Mama-Autorka). Bardzo, bardzo dobra lektura. Mój faworyt numeru.


Szczurołap z Hameln – bardzo ładnie i dobrze napisana, szkoda tylko, że stara i znana historia. Gdyby nie warsztat, który czytało się dobrze, chyba bym tylko przeskanowała wzrokiem.



I tu mała refleksja. Na przykładzie Syndromu... widać, jak można na kanwie dobrze znanej opowieści stworzyć coś zupełnie nowego, co wciągnie i pokaże historię z zupełnie innej perspektywy, pod innym kątem.



Człowiek, który umierał tysiąc razy – UWAGA! Tu mogą być SPOILERY! Moim skromnym zdaniem Autor przegiął nieco z zaje...fajnością bohatera. Wszystko szło mu jak po maśle, bez problemów, bez potknięć. Aż było to nudne. Gdy w końcu w zamku coś zaczęło się dziać, to znów cudownym sposobem się wywinął. To pierwszy zarzut. Drugi to wywód w końcowej części – tłumaczenie o niemożności przepowiadania przyszłości. Dla mnie nudne, bo oczywiste. I bardziej mi się podobało w wydaniu Andre Norton (tylko nie pytajcie, w której książce, bo nie pamiętam już po tylu latach). Co uważam za zaletę – sam pomysł i poruszony temat.



Wojna Izy – Hmm, początek mnie zadziwił swoją prostą bajkowością. A potem zostałam zaskoczona brutalnością i brudem. Gdy się otrząsnęłam, zostałam wciągnięta w historię. Nie wiem, jak to napisać. Z jednej strony nie podobał mi się przedstawiony świat – zbyt paskudny, ale z drugiej, nie dało się przestać czytać.



Krzywa Kocha – a ten tekst mnie zmęczył. Zmęczyły mnie określenia jak entrans, czy wszystkie sub-coś -tam, zwłaszcza w kontraście do tak prostych, zwykłych, nic nie mówiących rurek. W odniesieniu do tych ostatnich raczej oczekiwałabym jakiejś fajnej, nietypowej, chwytliwej nazwy. Rozpraszały też te wszystkie ucieczki myśli (zwłaszcza zwracanie na to uwagę przez samego bohatera). Gdyby nie to, tekst mógłby być naprawdę fajny.

I chociaż bardzo rzadko opiniuję coś innego niż opowaidania, to tym razem jeszcze kilka słów o dwóch innych tekstach:

Kiedy rzeczywistość… – Jacka Łukawskiego mogę czytać cokolwiek i wiem, że będę zadowolona, zwłaszcza że opowiada zawsze w tak przyjemny i wciągający sposób, że nie można się od lektury oderwać. Tym razem z gawędziarską swadą opowiada o pewnych wydarzeniach historycznych, jednocześnie nawiązując do liczych przykładów fantastycznej literatury. Parafrazując jego własne słowa: “mam nadzieję, że kiedyś może nastąpić ciąg dalszy”.


I niespodzianka – recenzja! Chodzi o Fantom. Gdy przeglądałam zawartość Silmarisa, w oko wpadła mi forma tej recki – czyli dyskusja Anny Szumacher i Krzysztofa Piaska. Rewelacyjna sprawa. Takich oryginalnych, żywych recenzji mogę czytać więcej.

Kilka słów mojej opinii o zawartości najnowszego numeru magazynu SILMARIS. Skupiam się zawsze głównie na prozie, chociaż z ciekawością przegladam i pozostałą zawartość.

Gdzie diabeł nie może – bardzo, bardzo podobała mi się padająca noc. Ale nie spodobał mi się diabeł – wybitnie nie w moim guście, co – stety, niestety – zaważyło na odbiorze całokształtu. Nie powiem, że się...