Duńczycy. Patent na szczęście

Płytka jak kałuża. Wyłącznie jako wstęp przed dalszymi poszukiwaniami.

Płytka jak kałuża. Wyłącznie jako wstęp przed dalszymi poszukiwaniami.

Pokaż mimo to

Towarzyszyła mi w trakcie podróży do Dani. Przyjemna, lekka, inspirująca.

Towarzyszyła mi w trakcie podróży do Dani. Przyjemna, lekka, inspirująca.

Pokaż mimo to

Polecam.I tyle.

Polecam.I tyle.

Pokaż mimo to

Trzeba przyznać, że zaciekawiła mnie ta pozycja. Tytuł jest mylący, gdyż nie znajdziemy tutaj recepty na to, jak być szczęśliwym przynajmniej w moim odczuciu. Chociaż może to jednak jest pewna przewrotność autora, który podczas swojej podróży po tym niewielkim kraju próbuje dociec na czym opierają się Duńczycy w swoim dążeniu do bycia hygge. Z jednej strony mamy państwo opiekuńcze, które na to nie stać, paradoks, prawda? Z drugiej strony mamy niechęć do tego co obce. Może w tym tkwi cały szkopuł? Możemy dowiedzieć się kilku ciekawych rzeczy, takie małe kompendium wiedzy o Danii.
Polecam.

Trzeba przyznać, że zaciekawiła mnie ta pozycja. Tytuł jest mylący, gdyż nie znajdziemy tutaj recepty na to, jak być szczęśliwym przynajmniej w moim odczuciu. Chociaż może to jednak jest pewna przewrotność autora, który podczas swojej podróży po tym niewielkim kraju próbuje dociec na czym opierają się Duńczycy w swoim dążeniu do bycia hygge. Z jednej strony mamy państwo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Duńczycy. Patent na szczęście" były randomowym wyborem przy składaniu zamówienia w internetowej księgarni. Uwielbiam tego rodzaju książki, co zresztą widać na moim regale, na którym ilość książek o krajach nordyckich sukcesywnie wzrasta. Czy jednak sympatia do literatury faktu i książek o Skandynawii daje gwarancję, że pozycja będzie dobra? Niestety nie zawsze.

Brytyjczyk, Patrick Kingsley, spędził w Danii miesiąc, podczas którego nie odpoczywał. Podróżował, spotykał się z ludźmi i starał się dowiedzieć jak najwięcej o kraju uważanym jako jeden z najszczęśliwszych na świecie. "Duńczycy. Patent na szczęście" można więc uznać za opowieść autora o jego odbiorze Danii i Duńczyków, o tym czego się od nich dowiedział i jak są przez niego postrzegani.

Nie powiedziałabym jednak, że ta książka jest patentem czy sposobem na szczęście. Nie odnajdziemy tutaj żadnych wskazówek na temat tego, jak być szczęśliwym. Co więcej, oryginalny tytuł - "How to be Danish" - moim zdaniem także nijak ma się do treści książki.

Długo się zastanawiałam nad oceną tej książki i nadal nie wiem, czy danie jej trzech gwiazdek to nie za wiele. Ostatecznie jednak stwierdziłam, że autor zrobił ogromny research, poczynił jakieś badania i zebrał swoje myśli w jedną całość. "Duńczycy. Patent na szczęście" okazały się być jednak książką, w której rozdziały mogą tylko z pozoru uporządkować treść. Dosadniej - tam nic nie trzyma się kupy. Ze wszystkich tylko jeden rozdział (o serialu "The Killing") od początku do końca faktycznie trzymał się ściśle tematu. I nie, to nie był zabieg ze strony autora, który miał na celu zgrabne przechodzenie z jednego rozdziału do następnego. Odniosłam wrażenie, że Patrick Kingsley w tej książce po prostu błądził. Miał tak wiele do napisania, że nie potrafił skończyć jednej myśli i już przebiegał do kolejnej. Niestety, to dało się odczuć w trakcie czytania. Na treści nie szło się skupić i wielokrotnie łapałam się na tym, że już sama nie wiedziałam co czytam, przez co zmuszona byłam zaczynać fragment od nowa. Koniec końców czytanie jej mnie zwyczajnie męczyło.

Plus daję natomiast za to, że autor nie mydlił czytelnikom oczu. W Danii śmieciarz zarabia prawie tyle co prawnik, studiowanie jest darmowe, Kopenhaga w 2025 ma się stać pierwszą stolicą na świecie z zerową emisją dwutlenku węgla... To wszystko brzmi utopijnie, ale czy taka jest rzeczywistość? Patrick Kingsley faktycznie chwalił, ale miał też zarzuty. Na przykład wielokrotnie podkreślał fakt, że Dania nie jest łatwym miejscem do życia dla osób, które rodowitymi Duńczykami nie są. Duński rząd nie ułatwia życia imigrantom, choć sami Duńczycy nie mają im nic przeciwko. Dla mnie informacje te były nowością i dzięki tej książce z pewnością zgłębię ten temat.

Z tej serii czytałam również "Szwedów. Ciepło na Północy" i pamiętam, że tam również bardzo nie odpowiadał mi irytujący styl pisania autorki, jej wieczne porównywanie Szwedów do Polaków. W tym przypadku nie spodobał mi się jeden wielki mętlik i pozorne próby uporządkowania tego w kilka rozdziałów (których brak byłby chyba znacznie lepszą decyzją). Jeśli jeszcze kiedyś zostanie wydana w tej serii jakakolwiek książka na temat nordyckiego państwa, będę się długo zastanawiać, czy po nią sięgnąć. A z początku na pewno będę przed nią uciekać jak przed ogniem.

"Duńczycy. Patent na szczęście" były randomowym wyborem przy składaniu zamówienia w internetowej księgarni. Uwielbiam tego rodzaju książki, co zresztą widać na moim regale, na którym ilość książek o krajach nordyckich sukcesywnie wzrasta. Czy jednak sympatia do literatury faktu i książek o Skandynawii daje gwarancję, że pozycja będzie dobra? Niestety nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor zabiera nas w podróż po Danii, państwie niewielkim lecz niezwykle interesującym. Książka podzielona jest tematycznie na kilka rozdziałów. Mnie najbardziej zainteresował ten poświęcony kuchni. Otóż właśnie w Danii znajdziemy, zdaniem wielu krytyków najlepszą restaurację na świecie : Nomę. Jest ona uosobieniem pasji i profesjonalizmu. Oprócz tematyki kulinarnej poznajemy także edukację Danii. Bardzo ważne dla państwa jest wykształcenie młodych ludzi, którzy mogą liczyć na pomoc z jego strony. Ciekawy i zastanawiający jest także system państwa opiekuńczego, któremu również autor poświęcił jeden z rozdziałów. I oczywiście poruszone zostały dzieje serialu The Killings, oglądanego przez miliony widzów na całym świecie.
Książka naprawdę w mądry sposób przybliża nam zarys społeczeństwa i obyczajów duńskich, dlatego w wolnej chwili warto po nią sięgnąć.

Autor zabiera nas w podróż po Danii, państwie niewielkim lecz niezwykle interesującym. Książka podzielona jest tematycznie na kilka rozdziałów. Mnie najbardziej zainteresował ten poświęcony kuchni. Otóż właśnie w Danii znajdziemy, zdaniem wielu krytyków najlepszą restaurację na świecie : Nomę. Jest ona uosobieniem pasji i profesjonalizmu. Oprócz tematyki kulinarnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry reportaż o Danii, Duńczykach, ich zwyczajach, kulturze, ustroju, państwie. Każdy rozdział dotyczy czegoś innego jednak w jego obrębie pełno ciekawostek.

Dobry reportaż o Danii, Duńczykach, ich zwyczajach, kulturze, ustroju, państwie. Każdy rozdział dotyczy czegoś innego jednak w jego obrębie pełno ciekawostek.

Pokaż mimo to

Podczas lektury czytelnik wybiera się w coś na wzór jednodniowej wycieczki do Danii - książka jest krótka lecz w sam raz na ogólne przedstawienie tego niewielkiego kraju. Nic wybitnego, przy czym nie uważam, abym straciła czas czytając ją. Cieszę się też, że autor nie "poszedł" za modą na idealizowanie duńskości.

Podczas lektury czytelnik wybiera się w coś na wzór jednodniowej wycieczki do Danii - książka jest krótka lecz w sam raz na ogólne przedstawienie tego niewielkiego kraju. Nic wybitnego, przy czym nie uważam, abym straciła czas czytając ją. Cieszę się też, że autor nie "poszedł" za modą na idealizowanie duńskości.

Pokaż mimo to

Dania to najmniejsze z państw nordyckich. Od 1973 roku należy do Unii Europejskiej. Z czym kojarzy nam się ten niewielki kraj? Z piwem Carlsberg, ruchem hygge, klockami Lego, Metallicą. Przede wszystkim jednak w opinii wielu ludzi, Dania to ucieleśnienie szczęścia, kojącego nic nierobienia, wszechogarniającego relaksu, błogości, ciszy i spokoju. Poza tym, od kilku lat prowadzi w rankingach ONZ dotyczących poziomu szczęścia u obywateli. Od pewnego czasu, jest moda na ten kraj. Jego kulturę, pożywienie, design, poczucie solidarności i szczęścia. Chcemy być jak Duńczycy, ale czy potrafimy?

Patrick Kingsley, autor książki „Duńczycy. Patent na szczęście” jest korespondentem dla The New Yourk Timesa, a także laureatem British Journalism Awards w kategorii najlepszy dziennikarz w 2015r. Publikacja, którą poczynił nie jest w żadnym razie książką – poradnikiem. Jest reportażem, z jego miesięcznej wizyty w tym kraju i dziennikiem drogi. Przez ten czas przemieszczał się od Kopenhagi po zachodnią Jutlandię. Spotykał się z ludźmi znanymi i tymi zupełnie anonimowymi. Zwiedzał meczety, szkoły, kościoły i farmy.

Główne tematy, które autor porusza w książce to: edukacja, nordycka rewolucja w jedzeniu, design, ekologia, rzeczywistość po serialu „The Killing”, ale także tak złożone sprawy jak problemy, z którymi boryka się państwo opiekuńcze, jak dylematy imigrantów i ich trudności z budowaniem tożsamości z krajem, w którym żyją, jak fenomen Kopenhagi – miasta, które po głębokim kryzysie, zostało ożywione w zjawiskowy i klimatyczny sposób, a także specyficzne i spektakularne budowanie szczęśliwości i solidarności. Moim zdaniem, to temat na głębszą refleksję.

Myślę, że osoby, które interesują się tym krajem, nie znajdą tu odkrywczych informacji, jednak dla kogoś, kto chciałby poznać mentalność mieszkańców tego państwa, to wspaniała pozycja. Szczególnie, jeśli silnie wierzą w jego utopijność…Autor nie gloryfikuje bowiem ani Duńczyków, ani państwa jakie tworzą. Nie namawia też do odkrywania w sobie duńskości, ponieważ jak sam twierdzi, nie da się tego wyuczyć. Duńskość wpajają już dzieciom rodzice, od małego w trakcie wychowania, potem utrwala to szkoła i społeczeństwo. Trzeba mieć także na uwadze, również fakt, że na poczucie szczęścia u Duńczyków, wpływa również kontekst historyczno – kulturowy, który w naszej słowiańskiej duszy, jest czymś, co może kształtować sposób postrzegania świata, jak nic innego.

„Duńczycy. Sposób na szczęście” to bardzo ciekawa, prosta, jednak wymagająca refleksji książka. Polecam.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Dania to najmniejsze z państw nordyckich. Od 1973 roku należy do Unii Europejskiej. Z czym kojarzy nam się ten niewielki kraj? Z piwem Carlsberg, ruchem hygge, klockami Lego, Metallicą. Przede wszystkim jednak w opinii wielu ludzi, Dania to ucieleśnienie szczęścia, kojącego nic nierobienia, wszechogarniającego relaksu, błogości, ciszy i spokoju. Poza tym, od kilku lat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka "Duńczycy. Patent na szczęście" Patricka Kingsleya nie jest kolejnym "poradnikiem szczęścia/hygge" (i bardzo dobrze!), którymi zapełnione są półki księgarń na świecie i w Polsce od dłuższego czasu. Sam autor określa swoją publikację jako "częściowo reportaż, częściowo dziennik podróży" i po lekturze stwierdzam, że jest to bardzo trafne określenie.
Kingsley porusza "klasyczne" tematy, które dla osób zaznajomionych z literaturą/wiedzą o Danii/Skandynawii są znane (m.in. edukacja, Nowa Kuchnia Nordycka, duński design, państwo opiekuńcze, ekologia czy duńskie seriale kryminalne), jednakże stara się spojrzeć na owe tematy z innej perspektywy, czy głębiej się w nie wgryźć. W związku z tym odwiedza wiele miejsc osobiście i bezpośrednio rozmawiania z osobami, które miały bądź nadal mają wpływ na opisane zagadnienia. Dzięki czemu czytelnik ma okazję dowiedzieć różnorodnych ciekawostek czy poznać pewne indywidualne historie. Trzeba zaznaczyć, że Autor nie przyjmuje postawy gloryfikowania Danii i Duńczyków (co bywa częste w przypadku sporej części książek, zwłaszcza pisanych przez samych Duńczyków) - owego patentowania szczęścia, w słowie wstępnym stwierdza, że "duńskość jest nadal czymś, co można osiągnąć jedynie dzięki duńskiemu wychowaniu", z czym trudno się nie zgodzić. Na rozsławione już szczęście Duńczyków wpływa wiele czynników (w tym głównie kontekst historyczno-kulturowy), co stawia pod znakiem zapytania na ile hygge można "przetransportować" i zastosować w innych krajach i u osób urodzonych i wychowywanych poza Danią.
Kingsley nie unika tematów trudnych, niewygodnych czy chwilami kontrowersyjnych - opisuje praktyki władz wobec uchodźców i emigrantów (wskazując na występujące w postawach i prawie - jego zdaniem - ksenofobię i islamofobię), specyfikę systemu politycznego i niejako przymusowej współpracy partii politycznych (od ponad 100 lat żadna partia nie uzyskała zdecydowanej większości pozwalającej sprawować rządy samodzielnie, zatem funkcjonują koalicje). Zwraca uwagę również, że nawet w tematach "bezpiecznych" takich, jak kuchnia czy design (będące niejako nową wizytówką i towarem eksportowym) wcale nie panuje pełna zgoda co do tego, czym właściwie jest i powinna być skandynawska kuchnia, czy skandynawski design - panuje tu znacznie większa różnorodność, niż zazwyczaj się to przedstawia.
Dla osób, które mają idealistyczne wyobrażenie o Danii jako kraju szczęśliwych ludzi książka na pewno może ten obraz bardziej urealnić, stąd warto ją przeczytać. Z kolei czytelnicy posiadający już pewną wiedzę o Duńczykach również nie powinni czuć się zawiedzeni lekturą, z uwagi na fakt dociekliwości Autora i jego bezpośrednie rozmowy i obserwacje, obfitujące licznymi ciekawostkami. Być może dla niektórych książka okaże się lekko "krzywdząca" dla Danii, ponieważ chwilami ma się wrażenie, że Kingsley niejako celowo wyciąga wszystko, co najgorsze (ekstremalne przypadki czy sytuacje), by zobrazować, że słynne duńskie szczęście wcale nie musi być takie krystaliczne (godne pozazdroszczenia), ani też nie musi ono obejmować wszystkich mieszkańców tego kraju.

Książka "Duńczycy. Patent na szczęście" Patricka Kingsleya nie jest kolejnym "poradnikiem szczęścia/hygge" (i bardzo dobrze!), którymi zapełnione są półki księgarń na świecie i w Polsce od dłuższego czasu. Sam autor określa swoją publikację jako "częściowo reportaż, częściowo dziennik podróży" i po lekturze stwierdzam, że jest to bardzo trafne określenie.
Kingsley porusza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to