Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jest opowieść o Janku Strojnym w świecie influencerów, raczej niż analiza samego świata influencerów i social mediów której się spodziewałam. Moja negatywna opinia wynika z rozjazdu oczekiwań i rzeczywistości (to akurat bardzo na temat, bo do przeczytania książki zostałam zinfluensowana na instagramie).

To jest opowieść o Janku Strojnym w świecie influencerów, raczej niż analiza samego świata influencerów i social mediów której się spodziewałam. Moja negatywna opinia wynika z rozjazdu oczekiwań i rzeczywistości (to akurat bardzo na temat, bo do przeczytania książki zostałam zinfluensowana na instagramie).

Nie ocenię tej książki - nie była pisana dla mnie bo od dawna nie jestem nastolatką, więc to, że do mnie nie trafiła, dłużyła się, była nudnawa, a informacje o poszczególnych schorzeniach powierzchowne, nie ma znaczenia. To książka dla młodzieży i jeżeli młodzieży pasuje to spełnia swoje zadanie.

Nie jestem psychiatrką (ani nawet psycholożką), więc ciężko mi ocenić większości tekstów pod względem merytorycznym. Ale jestem też kobietą z ADHD (takim stwierdzonym, przetestowanym, leczonym) i przeczytawszy wiele na ten temat uważam, że rozdział o ADHD (str.115-129), a szczególnie skrót na ten temat (str. 129) jest błędny - co najmniej zbyt uproszczony, a być może nawet krzywdzący.

Problemem z ADHD jest to, że objawia się różnie u chłopców i dziewczynek i przez to dużo rzadziej i znacznie później jest diagnozowany u kobiet. Nie jest prawdą (jak twierdzi autorka), że "symptomy ADHD pojawiają się około trzech razy częściej u chłopców niż u dziewcząt". Tak, chłopcy mają czterokrotnie wyższą szansę zostać zdiagnozowanymi przed 12 rokiem życia, ale zdecydowanie więcej kobiet niż mężczyzn jest diagnozowanych jako osoby dorosłe. Więcej kobiet niż mężczyzn ma też typ nieuważny, a nie hiperaktywny - nasze objawy po prostu dużo częściej są zinternalizowane. Ta nieścisłość sprawiła, że straciłam zaufanie do reszty informacji w książce.

Przedstawiona w tym rozdziale historia jest łamiąca serce, ale bardzo skrajna. Zostałam zdiagnozowana w wieku 26 lat i myślę, że gdybym przeczytała ten rozdział jako nastolatka, oddaliłoby mnie to od diagnozy.

Literatura którą polecam na temat ADHD (niestety, w większości po angielsku):

1. Dla nastolatek:
https://www.goodreads.com/book/show/60174724-the-teenage-girl-s-guide-to-living-well-with-adhd

2. Super wprowadzenie, szczególnie, jeżeli nadal zastanawiasz się, czy to Cię dotyczy:
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5083824/adhd-an-a-to-z

3. Ta jest najbardziej naukowa i najmniej przyjazna mózgowi z adhd (długie strony tekstu, mało dynamizmu). W dużej części o dziewczynkach, ale jest kilka rozdziałów o dorosłych.

https://www.goodreads.com/book/show/57197237-understanding-adhd-in-girls-and-women?from_search=true&from_srp=true&qid=jy6o7YzUj6&rank=1

4. Dla tych, co już wiedzą, że mają ADHD i już co-nieco wiedzą (autorka ma bardzo silne objawy, których łatwo się przestraszyć i uznać, że "ja tak nie mam to nie mam ADHD". Bardzo subiektywnie wybiera też, które objawy opisać - niektóre mnie zupełnie nie dotyczyły, za to nie odnalazłam kilku, które bardzo mocno wpływają na moje życie)

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5074025/brudne-pranie-adhd-u-doroslych-i-ja...

Nie ocenię tej książki - nie była pisana dla mnie bo od dawna nie jestem nastolatką, więc to, że do mnie nie trafiła, dłużyła się, była nudnawa, a informacje o poszczególnych schorzeniach powierzchowne, nie ma znaczenia. To książka dla młodzieży i jeżeli młodzieży pasuje to spełnia swoje zadanie.

Nie jestem psychiatrką (ani nawet psycholożką), więc ciężko mi ocenić...

Jak Frederic Tackstrom przywołany w książce krzyknę, że król jest nagi.

Orrenius napisał książkę, którą czyta się kiepsko, ponieważ jest dziennikarzem, a nie pisarzem. Warsztat literacki i umiejętność stosowania technik twórczego pisania są drugorzędne w artykułach i krótkich reportażach jednak ich brak w książce reporterskiej sprawia, że otrzymujemy suchy zapis wydarzeń i przydługich dialogów wnoszących bardzo niewiele. Zabrakło (mocnej) ręki edytora/ki.

Zabrakło też analizy, osadzenia w i krytyczniejszego spojrzenia na istniejące dyskursy o wolności słowa, islamofobii i Europejskim Islamie. Dowiemy się tutaj (ze szczegółami) co każdy kolejny szwedzki artysta myśli osobiście o Vilksie, dowiemy się o kilku szczegółach jego życia, zostaną przestawione działania artystyczne i dużo wypełniaczy kartek, ale niewiele więcej.

Jak Frederic Tackstrom przywołany w książce krzyknę, że król jest nagi.

Orrenius napisał książkę, którą czyta się kiepsko, ponieważ jest dziennikarzem, a nie pisarzem. Warsztat literacki i umiejętność stosowania technik twórczego pisania są drugorzędne w artykułach i krótkich reportażach jednak ich brak w książce reporterskiej sprawia, że otrzymujemy suchy zapis wydarzeń i...