bardzo cenie pana Dobroczynskiego, ale jak dla mnie popada w taki przynudzajacy styl, gdzie po dluzszej lekturz gubie sens i przeslanie. Tak bylo tutaj. Wroce do tej ksiazki za jakis czas, bo wyadje mi sie, ze tam jest to cos, tylko moze moment nieciekawy byl na czytanie

bardzo cenie pana Dobroczynskiego, ale jak dla mnie popada w taki przynudzajacy styl, gdzie po dluzszej lekturz gubie sens i przeslanie. Tak bylo tutaj. Wroce do tej ksiazki za jakis czas, bo wyadje mi sie, ze tam jest to cos, tylko moze moment nieciekawy byl na czytanie

Znakomicie pomyślany, mądry i intrygujący przewodnik po problemach egzystencjalnych współczesności. I nie jest to żadna ciężka filozoficzna lektura, ale przystępny choć niebanalny tekst. Rozmowy antropolożki Olgi Drendy z psychologiem Bartłomiejem Dobraczyńskim, choć błyskotliwe i pełne erudycyjnych odniesień(nieodzowne przy tej lekturze jest korzystanie z Google'a) czyta się z wypiekami na twarzy, są one zrozumiałe i komunikatywne, bo wyraźnie odnoszą się do problemów, które dotyczą każdego. To pasjonująca lektura, która rzuca światło na sprawy, których nie da się w życiu uniknąć, choćbyśmy nie wiem jak byli pogrążeni w wyuzdanej konsumpcji. Właściwie i ta ostatnia wiąże się z szeregiem trudności i zagrożeń dla naszego samopoczucia i wygody istnienia. Żyjąc nie sposób nie myśleć. Nie każdemu dane jest poczucie sensu wynikające z religijnej wiary, lecz każdy posiada zdolność do posługiwania się refleksją. Ci którzy chcą ją kultywować w sobie, powinni koniecznie sięgnąć po tę pozycję. Z lektury opinii na LC można wnieść, że niektórzy czytelnicy zarzucają książce zbyt dużą odległość poszczególnych tematów poruszanych w rozmowach. Nic bardziej błędnego. Książka posiada swoją precyzyjną konstrukcję, autorzy nie brną w abstrakcyjnych dywagacjach, lecz są konkretni, pokazują przykłady czerpane z całościowo postrzeganej kultury. A może po prostu z samego życia. Pięć kolejnych rozdziałów przypomina kolejne poziomy, levele gry komputerowej, po których wspina się użytkownik. Pamiętać trzeba, że te rozmowy są prowadzone nie po to, żeby dać jakieś ostateczne wyjaśnienia lub zestaw gotowych dogmatów do przyjęcia za pewnik. One uczą raczej dostrzegania pewnych problemów, których rozwiązanie należy indywidualnie do każdego nas w swym osobnym żywocie.

Znakomicie pomyślany, mądry i intrygujący przewodnik po problemach egzystencjalnych współczesności. I nie jest to żadna ciężka filozoficzna lektura, ale przystępny choć niebanalny tekst. Rozmowy antropolożki Olgi Drendy z psychologiem Bartłomiejem Dobraczyńskim, choć błyskotliwe i pełne erudycyjnych odniesień(nieodzowne przy tej lekturze jest korzystanie z Google'a) czyta...

Książka utrzymana jest w konwencji dialogu dwojga intelektualistów, którzy podejmują tematy uniwersalne: nasz stosunek do ciała, eutanazji, kontroli i inwigilacji życia prywatnego, potrzeby transcendencji. Nie stronią przy tym od zagadnień skoncentrowanych na naszej nacji, w szczególności skłonności do pouczania innych przy jednoczesnym, uderzającym wręcz, kompleksie niższości wobec obcych albo przekonaniu o monopolu na prawdę historyczną i mesjanistyczne cierpienie (do którego akurat roszczą sobie prawa także inne narodowości, w tym pozaeuropejskie).

Książka ciekawie ukazuje zniuansowane postawy współczesnych Polaków, Europejczyków, ludzi. Nie jest to mocno pogłębiona analiza filozoficzna czy historiozoficzna, ale dzięki temu czyta się ten zapis rozmowy lekko, z autentycznym zainteresowaniem.

Książka utrzymana jest w konwencji dialogu dwojga intelektualistów, którzy podejmują tematy uniwersalne: nasz stosunek do ciała, eutanazji, kontroli i inwigilacji życia prywatnego, potrzeby transcendencji. Nie stronią przy tym od zagadnień skoncentrowanych na naszej nacji, w szczególności skłonności do pouczania innych przy jednoczesnym, uderzającym wręcz, kompleksie...

Książka mimo ciekawego początku i jak się wydawało neutralnego skłaniania do refleksji okazała się nie być dobrej jakości. Może i sporo diagnoz na temat społeczeństwa było trafnych, jednak jej chaotyczność, a w szczególności jawność i wręcz nachalność prezentowanych przez autorów poglądów znacznie obniżyła jej wartość. Czy warto? Raczej nie.

Książka mimo ciekawego początku i jak się wydawało neutralnego skłaniania do refleksji okazała się nie być dobrej jakości. Może i sporo diagnoz na temat społeczeństwa było trafnych, jednak jej chaotyczność, a w szczególności jawność i wręcz nachalność prezentowanych przez autorów poglądów znacznie obniżyła jej wartość. Czy warto? Raczej nie.

Rewelacyjne rozmowy dwóch niezwykle mądrych ludzi, fantastycznie uzupełniających się w poglądach. Autorzy rozkładają na części pierwsze polskie bolączki, wady a do tego fundują masę pięknych myśli - tylko i wyłącznie dla samej sztuki myślenia - nie znajdziemy tu gotowych rozwiązań, bo przecież oczywistym jest, że (prawie) wszyscy zastanawiamy się nad sobą, nad otaczającym nas światem, staramy się pogłębiać naszą samoświadomość - i po to jest ta książka, żeby zwrócić uwagę na coś jeszcze, co nie zawsze sobie uświadamiamy, co nie zawsze zauważamy, albo czego nie umiemy nazwać.

Nie mogę się powstrzymać i w obliczu narastającej w dyskusjach (nawet na LC) wulgarności i przeświadczeniu o własnej wyższości, przytoczę kilka myśli, które powinny głęboko wedrzeć się w każdego z nas:

“Wspólnym mianownikiem osób oceniających innych jest przekonanie, że samemu zrobiłoby się wszystko lepiej, ale też nieznośne i całkowicie pozbawione podstaw poczucie moralnej wyższości. W stylu: nie tylko umiem i wiem więcej, lecz jestem również lepszym człowiekiem”.

i jeszcze:

“Chroniczna zawiść jest wyczerpująca - zamiast zająć się aktywnością seksualną albo tworzeniem poematów, tracisz mnóstwo czasu na tropienie przejawów cudzej nieudolności, rzeczywistej bądź urojonej, i następnie triumfalnie je demaskujesz”.

i na koniec:

“Kartezjusz dość przewrotnie zauważył, że nic nie zostało równie sprawiedliwie rozdzielone pomiędzy ludźmi jak rozum, bowiem każdy z nas uważa, że ma go wystarczająco dużo”.

Rewelacyjne rozmowy dwóch niezwykle mądrych ludzi, fantastycznie uzupełniających się w poglądach. Autorzy rozkładają na części pierwsze polskie bolączki, wady a do tego fundują masę pięknych myśli - tylko i wyłącznie dla samej sztuki myślenia - nie znajdziemy tu gotowych rozwiązań, bo przecież oczywistym jest, że (prawie) wszyscy zastanawiamy się nad sobą, nad otaczającym...

Zapis rozmowy, który pozwolił znaleźć mi odpowiedź na zachowania/mechanizmy/reakcje, które są popularne w Polsce i częściowo też na świecie.
Ponieważ w tej rozmowie wzmiankowana są inne interesujące tytuły, myślę że ta książka jest początkiem pięknej przygody intelektualnej. Mimo że trochę zasmucajacej. Jak to kondycja ludzka;)

Zapis rozmowy, który pozwolił znaleźć mi odpowiedź na zachowania/mechanizmy/reakcje, które są popularne w Polsce i częściowo też na świecie.
Ponieważ w tej rozmowie wzmiankowana są inne interesujące tytuły, myślę że ta książka jest początkiem pięknej przygody intelektualnej. Mimo że trochę zasmucajacej. Jak to kondycja ludzka;)

Erudycyjne, ale i na luzie rozmowy o życiu, okraszone popkulturą i filozofią. Interesująca rzecz, mimo iż z pozoru wydaje się, że to o wszystkim i o niczym.

Erudycyjne, ale i na luzie rozmowy o życiu, okraszone popkulturą i filozofią. Interesująca rzecz, mimo iż z pozoru wydaje się, że to o wszystkim i o niczym.

Tytuł oraz opis na okładce, jak również nazwisko współautorki, znanej mi ze świetnej "Duchologii", zachęciło mnie do zakupu oraz próby przeczytania tej oto książki.
Niestety. Pan Dobroczyński, mimo tak uniwersalnego pytania postawionego w tytule, często nie potrafi wyjść poza polskie podwórko i nic nie dające mędrkowanie (które zdążył oczywiście po drodze skrytykować!) Zniechęcało mnie to do dalszej lektury w miarę wertowania stron.
Pan Dobroczyński jest reprezentantem lewicowych meandrów myślowych (z czego jest dumny i tego nie ukrywa, a czego nie wiedziałem przed zakupem) a do tego popełnia rażące błędy logiczne oraz stosuje sztuczki erystyczne dla poparcia swoich tez, co niestetety prawie całkowicie eliminuje tę książke, jako pozycję godną polecenia miłośnikom logiki i spójności w tym co czytają.
Ta dyskusja byłaby możliwa oraz ciekawsza, bez osobistych wycieczek i łechtania ego pana doktora.
Nie można odmówić Dobroczyńskiemu erudycji, niestety jego poglądy i wywody, to zupełnie nie moja bajka.
Ludziom o podobnych, modnych obecnie postawach, książka jak najbardziej powinna się spodobać.

Jest to bardziej wywiad z Dobroczyńskim niż równorzędny dialog, mimo iż to nazwisko Derendy przyciągneło mnie do zakupu. Derenda jest bardziej wyważona w swoich wypowiedziach i w miarę czytania książki, miałem wrażenie iż tylko jej wypowiedzi ratują jeszcze jakąkolwiek przyjemność z czytania.
Moim zdaniem, więcej Derendy a mniej Dobroczyńskiego, a książka byłaby o wiele lepsza. A tak to marnie.

Tytuł oraz opis na okładce, jak również nazwisko współautorki, znanej mi ze świetnej "Duchologii", zachęciło mnie do zakupu oraz próby przeczytania tej oto książki.
Niestety. Pan Dobroczyński, mimo tak uniwersalnego pytania postawionego w tytule, często nie potrafi wyjść poza polskie podwórko i nic nie dające mędrkowanie (które zdążył oczywiście po drodze skrytykować!)...

Ciekawa pozycja, troche filozofii, troche psychoanalizy naszej zbiorowości, błyskotliwa rozmowa. Pozostaje troche niedosytu, moze rozmowy urywają sie zazwyczaj w kulminacyjnym punkcie, tak czy imaczej , warto zapoznać sie z punktem widzenia rozmówców.

Ciekawa pozycja, troche filozofii, troche psychoanalizy naszej zbiorowości, błyskotliwa rozmowa. Pozostaje troche niedosytu, moze rozmowy urywają sie zazwyczaj w kulminacyjnym punkcie, tak czy imaczej , warto zapoznać sie z punktem widzenia rozmówców.

Współczesność w pigułce

Olga Drenda mnie przyciągnęła do tej książki. Jej znakomita „Duchologia” była moim pierwszym kontaktem z tą autorką. Nie zdarzyło mi się też słuchać jej audycji z Bartłomiejem Dobroczyńskim, co w tym momencie wzbudza we mnie dogłębny żal. Zapewne jest to efekt, że po prostu nie słucham radia, a muzyki. Niekoniecznie tej, które owo radio chce mi zaproponować. W każdym razie przy tak dużej ilości książek jaką udaje mi się pochłaniać, takie perełki, warte są docenienia. Na tę ilość przyjmowanej treści, ta zawarta w „Czyje jest nasze życie?” nie jest rewolucyjna. Niemniej jest w niej nieco odkrywczości, ale olśnieni nie brakuje. Wszystko podane w sposób wyważony, logiczny i napisany wytwornie. Rzekłbym nawet inteligencko, ale z humorem, a czasami gniewem. Bo to rzecz o życiu, a więc pojemność tematu niewyczerpana.

To nie jest poradnik jak żyć. To jest poradnik jak się nad własnym życiem zastanowić. Ważne jest tu usytuowanie treści w „tu i teraz”. Naszej, płynnej rzeczywistości, której internet i wszystko co z nim przychodzi, kształtuje nasze zachowanie i sposób myślenia. Autorzy wspólnymi siłami próbują okiełznać dzisiejszy świat i skierować nasze myśli ku sprawom ważnym. Część z tu prezentowanych zagadnień można znaleźć w dobrych powieściach, frapujących reportażach czy znakomitych serialach. Ba, autorzy wcale od popkultury się nie odżegnują, a jedynie wskazują, jak twórczo i dobrze można jej używać. Mamy tu chaos informacyjny, kwestie naszych ciał, Boga, Polskę, śmierć – wszystko to napisane tak, jakbyśmy siedzieli obok i słuchali. Polecam nawet w trakcie włączać się do dyskusji w formie myśli. Uczy samodzielnego myślenia i to jest największa siła tej, skromnie wyglądającej, książeczki.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Współczesność w pigułce

Olga Drenda mnie przyciągnęła do tej książki. Jej znakomita „Duchologia” była moim pierwszym kontaktem z tą autorką. Nie zdarzyło mi się też słuchać jej audycji z Bartłomiejem Dobroczyńskim, co w tym momencie wzbudza we mnie dogłębny żal. Zapewne jest to efekt, że po prostu nie słucham radia, a muzyki. Niekoniecznie tej, które owo radio chce mi...